Πρόσφυγας θορύβου

18 Μαΐου, Διεθνής Ημέρα Μουσείων. Το ίδρυμα που βρίσκεται δίπλα από το σπίτι μου προγραμμάτισε εκδηλώσεις για όλο το τριήμερο, από την Παρασκευή. Δυστυχώς, την Παρασκευή και το Σάββατο οι εκδηλώσεις αυτές περιλαμβάνουν και υπαίθριες μουσικές εκδηλώσεις. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ή θα έπρεπε να είναι νόμιμες τέτοιες εκδηλώσεις σε κατοικημένες περιοχές. Δεν ξέρω πώς μπορεί να θεωρηθεί ότι κάποιος έχει το δικαίωμα να καταστρέφει την οικιακή σου γαλήνη εισβάλλοντας, ηχητικά, μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, ανεξαρτήτως του αν εσύ είσαι, για παράδειγμα, άρρωστος, έχεις εργασία, θέλεις να μελετήσεις ή τέλος πάντων να ακούσεις τη δική σου μουσική ή να απολαύσεις λίγες στιγμές ησυχίας. Όπως και να έχει, αντί να συγχυστώ, φέτος αποφάσισα να προγραμματίσω εξόδους την Παρασκευή και το Σάββατο και να αποφύγω τις βραδινές ώρες του θορύβου, ευτυχώς μέχρι τις 11 - 11:30. Και η καλύτερη μουσική, όταν έρχεται από κάπου αλλού, παραμορφωμένη, περνώντας από τοίχους και παράθυρα, ως θόρυβος φτάνει στα αυτιά σου.

Έτσι, εχθές, Παρασκευή, πήγα στον κινηματογράφο και απήλαυσα μια ταινία που νομίζω ότι είναι από τις καλύτερες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για το "Ταξίδι στην Άγρια Φύση" ( Into the Wild) του Σον Πεν. Απόλυτα ταιριαστή με τη διάθεσή μου και απεικόνιση μιας φαντασίωσής μου, της ζωής εντελώς εκτός της ανθρώπινης κοινωνίας, μέσα στην άγρια φύση, σε πλήρη αυτάρκεια, πλήρη ελευθερία, μέχρι το θάνατο. Δείτε μια σχετική ανάρτησή μου. Μεταφέρω μια φράση από την ταινία: «Δύο χρόνια περπατά τη Γη ... ένας αισθητικός ταξιδιώτης». Ο ήρωας αναφέρει παραθέματα από τον Henry David Thoreau: Rather than love, than money, than fame, give me truth (Αντί για αγάπη, αντί για χρήματα, αντί για φήμη, δώσε μου αλήθεια). Έκπληξη ήταν επίσης όταν κατάλαβα ότι η ιστορία είναι αληθινή πέρα για πέρα, δείτε εδώ. Συνιστώ αυτή την ταινία, ιδιαίτερα αν σας αρέσει να φαντάζεστε ότι κάποια στιγμή αφήνετε κάθε κλίμακα αναφοράς της ανθρώπινης κοινωνίας, κάθε σύμβαση, κάθε ενασχόληση, κάθε άνθρωπο, για να αντικρίσετε τον κόσμο, εκτός και εντός, μόνο με τα δικά σας μάτια, αναζητώντας λίγη αλήθεια, έστω και με ένα όχι ευκαταφρόνητο τίμημα. Αυτή ήταν η επιλογή του ήρωα, χωρίς κανένα μισανθρωπισμό, χωρίς καμία έλλειψη ικανότητας επικοινωνίας, κάθε άλλο.

There is a pleasure in the pathless woods,
There is a rapture on the lonely shore,
There is society, where none intrudes,
By the deep Sea, and music in its roar;
I love not Man the less, but Nature more.

Υπάρχει ευχαρίστηση στα χωρίς μονοπάτια δάση,
Υπάρχει έκσταση στη μοναχική ακτή,
Υπάρχει κοινωνία εκεί που κανείς δεν εισβάλλει με την παρουσία του,
Δίπλα στη βαθιά θάλασσα και τη μουσική της βοής της,
Δεν αγαπώ λιγότερο τον άνθρωπο, αλλά τη φύση περισσότερο.
...............Λόρδος Βύρων, από το ποίημα Childe Harold's Pilgrimage (το απόσπασμα εμφανίζεται στην αρχή της ταινίας).

Για σήμερα δεν μπόρεσα να καταλήξω σε πρόγραμμα. Αυτή τη στιγμή ακούω να έχουν ήδη αρχίσει, ευτυχώς ήπια. Σε λίγο θα σηκωθώ, θα ετοιμαστώ και θα βγω στους δρόμους για να χαθώ για μερικές ώρες... ένας αισθητικός περιπατητής, διωγμένος από το θόρυβο.

Υ.Γ. Ένα άλλο θέμα που πάντα με προβλημάτιζε είναι η επίδραση του θορύβου από υπαίθριες συναυλίες στην πανίδα μια περιοχής. Δεν νομίζω ότι τα περιστέρια του φωταγωγού είναι ευχαριστημένα με όλα αυτά.