Επίκαιρες σκέψεις

- Να απαγορευθεί ο απεργοσπαστικός μηχανισμός των ποδηλάτων!!!

Αυτό το οποίο συμβαίνει με την απεργία των βυτιοφορέων (τι λέξη και αυτή) είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που χαρακτηρίζω ως άνευ όρων παράδοση της χώρας στους συνδικαλοστρατούς κατοχής. Η συντεχνία αυτών των επαγγελματιών αποτελεί ένα προστατευμένο μονοπώλιο, αφού απαγορεύεται στις εταιρείες καυσίμων ή και σε άλλες επιχειρήσεις να διαθέτουν δικό τους στόλο βυτιοφόρων. Έτσι, μια συντεχνία εκβιάζει με ένα δυσανάλογα μεγάλο κοινωνικό κόστος για τα κακώς ή και καλώς νοούμενα συμφέροντά της. Αποστολή του κράτους, στο πλαίσιο της κοινωνικής πολιτικής, είναι να προστατεύει κοινωνικά αγαθά και τις αναγκαίες παροχές που πρέπει να έχουν οι οικονομικά ασθενέστεροι, αυτό είναι το λεγόμενο κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας, όχι να προστατεύει με απαγορεύσεις και περιορισμούς της ελευθερίας* τα κάθε λογής μικρο-/μεγαλοσυμφέροντα με το πρόσχημα ότι έτσι ασκεί κοινωνική πολιτική, δημιουργώντας παράλληλα στρεβλώσεις, αγκυλώσεις, κατάφορες αδικίες εναντίον ομάδων που δεν έχουν τέτοιους θεσμοθετημένους μοχλούς πίεσης και εμποδίζοντας την εξέλιξη των οικονομικών δραστηριοτήτων.

Θα φέρω ένα παράδειγμα σχέσης εταιρειών με επαγγελματίες από άλλο χώρο. Είμαι μεταφραστής με κύριο αντικείμενο τις τεχνικές μεταφράσεις. Στον δικό μας χώρο υπάρχουν μεταφραστικές εταιρείες οι οποίες έχουν το ελεύθερο να απασχολούν μεταφραστές είτε ως εσωτερικούς υπαλλήλους είτε να συνεργάζονται με εξωτερικούς μεταφραστές, ελεύθερους επαγγελματίες, όπως εγώ, με ελεύθερη διαπραγμάτευση της τιμής. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί θα πρέπει αύριο να βγει ένας νόμος ο οποίο θα απαγορεύει σε μια μεταφραστική εταιρεία να έχει τους δικούς της υπαλλήλους μεταφραστές και θα επιβάλει μια ενιαία τιμή για τους επαγγελματίες μεταφραστές. Σήμερα, οι περισσότερες μεταφραστικές εταιρείες απασχολούν σε κάποια αναλογία και εσωτερικούς και εξωτερικούς μεταφραστές, ενώ δεν λείπουν και οι εταιρείες που βρίσκονται σε κάποιο από τα δύο άκρα. Κάθε εταιρεία αποφασίζει για το ποια πολιτική θα ακολουθήσει με κριτήρια αποδοτικότητας και κάθε μεταφραστής αναζητά το είδος της απασχόλησης που προτιμά. Δεν θεωρώ επίσης ότι η επαγγελματική μου ιδιότητα είναι κάτι που καθορίζεται από το DNA μου ή βασικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης υπόστασής μου. Εάν αύριο η μεταφραστική αγορά δεν με ικανοποιεί, θα αναζητήσω απασχόληση σε άλλο τομέα. Περιφρονώ το να αυτοπροσδιορίζεται ένας άνθρωπος με την επαγγελματική του ιδιότητα. Αυτή είναι νοσηρή συμπεριφορά δούλων και όχι ελεύθερων ανθρώπων. Το να με κλείσει κάποιος σε ένα επαγγελματικό μαντρί, με φράχτες από νόμους, μονοπώλια και μονιμότητες και να με παχαίνει με αντάλλαγμα την ελευθερία μου είναι κάτι που θα με έκανε να ασφυκτιώ, όχι γιατί με ενδιαφέρει το κέρδος, αλλά διότι επιθυμώ την ελευθερία.

Είμαι υπέρ της απελευθέρωσης όσο το δυνατόν περισσότερων επαγγελμάτων.

Είμαι επίσης υπέρ του να ασκεί το κράτος κοινωνική πολιτική, είναι ένας από τους βασικούς ρόλους του, αυτό όμως πρέπει να γίνεται μέσω της φορολογίας και της αναδιανομής με ίδιους όρους για όλους! Δίκαιη συνεισφορά στον κοινό κορβανά του κράτους για όλους, μέσω της φορολογίας, και δίκαιη αναδιανομή, με τους ίδιους όρους για όλους. Το κράτος πρέπει να διασφαλίζει αγαθά όπως η υγεία και η μόρφωση - χωρίς να τα μονοπωλεί. Δεν θέλω το κράτος να προστατεύει θέσεις εργασίας και επιχειρήσεις, θέλω να εξασφαλίζει ότι όταν ένας πολίτης μείνει άνεργος αυτό δεν θα έχει επίπτωση στην υγεία του και στις δυνατότητες του παιδιού του να αποκτήσει παιδεία. Συνήθως, όταν το κράτος θέτει ως στόχο το να προστατεύει επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας (τραμπούκους συνδικαλιστές και σαπιοκοιλιάδες διευθυντάδες), αποτυγχάνει στην ουσιαστική διασφάλιση των κοινωνικών αγαθών και δημιουργεί παρασιτικά καρκινώματα.

Η ευνοϊκή μεταχείριση συγκεκριμένων ομάδων σε βάρος της οικονομίας συνολικά (δηλαδή του κοινωνικού συνόλου) είναι ουσιωδώς ανήθικη με κάθε δυνατή έννοια της λέξης, αποτελεί κακή παιδεία για την κοινωνία και δημιουργεί στρατιές ροπαλοφόρων δούλων.

Πέραν αυτών, δεν στενοχωριέμαι ιδιαίτερα για το ότι οι ΙΧήδες δεν μπορούν να γεμίσουν τα ρεζερβουάρ τους. Φαντασιώνομαι μία ή δύο ημέρες όπου τα ΙΧ θα ακινητοποιούνταν στην Αθήνα και όλοι θα κυκλοφορούσα με τα 2x2 (πεζοί) ή με τα ποδήλατά τους... Μπορείτε να βρείτε και φθηνά ποδήλατα και αν δοκιμάσετε να κινηθείτε με αυτό τον τρόπο, μπορεί και να σας αρέσει. Ίσως μια τέτοια εμπειρία κάτι να άφηνε πίσω της, δεν συμφωνείτε τουλάχιστον σε αυτό;

Υ.Γ. Για να έχεις όσο πιο πολύ ελευθερία μπορείς σε αυτή τη ζωή και για να είσαι περισσότερο ενάρετος, είναι σημαντικό να είσαι πάντα ικανός να σκεφθείς ότι όταν δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις το αυτοκίνητό σου, μπορείς πάντα να χρησιμοποιήσεις το ποδήλατο ή να περπατήσεις. Μακριά από εξαρτήσεις και αυτοεγκλωβισμούς.
..
*Χωρίς οικονομική ελευθερία, δεν ξέρω πόσο από το ουσιαστικό περιεχόμενου του όρου ελευθερία απομένει.