Πριν από λίγες μέρες, με πήγαν τα βήματά μου στην Κυψέλη για να δω τον παππού και τη γιαγιά, αμφότεροι ενενήντα τριών ετών, ακμαιότατοι στο σώμα και στο μυαλό. Στο δρόμο της επιστροφής, σήκωσα το βλέμμα στο μπαλκόνι ενός διώροφου νεοκλασικού και τη θυμήθηκα, εκείνη, τη νύφη. Ήταν πριν από τριάντα τόσα χρόνια που με τη μητέρα μου και την αδελφή μου είχαμε επισκεφθεί τον παππού και τη γιαγιά όταν άκουσα μια γεροντίστική φωνή να μας καλεί από αυτό το ίδιο μπαλκόνι. «Γειτόνισσα, παντρεύομαι την Κυριακή, να έλθεις και εσύ και τα παιδιά!» Σηκώνοντας το βλέμμα αντίκρισα ένα γκροτέσκο θέαμα, ένα μπαλκόνι στολισμένο με, λευκά νομίζω, φιογκάκια και μια ηλικιωμένη, μικροκαμωμένη και εξαιρετικά αδύνατη γυναίκα, στολισμένη νυφούλα, με τα πέπλα της να ανεμίζουν στον αέρα. «Να έλθετε, μην τυχόν και δεν έλθετε στο γάμο μου!»
Ομολογώ ότι τρόμαξα, ήταν ίσως η πρώτη μου γνωριμία με την παραφροσύνη και αισθάνθηκα ένα είδος φόβου που δεν είχα ξανανοιώσει. Η μητέρα μου απάντησε με ευγένεια στη γυναίκα ότι οπωσδήποτε θα πηγαίναμε στο γάμο της και λίγο πιο κάτω στο δρόμο καθησύχασε εμένα και την αδελφή μου που επίσης είχε ζαρώσει από το φόβο της. Μας εξήγησε ότι η γυναίκα αυτή είχε υποστεί ένα ισχυρό κλονισμό στα νιάτα της. Σε μια εποχή όπου ο γάμος εθεωρείτο το μεγαλύτερο βήμα στη ζωή μιας γυναίκας, υπαρξιακά και κοινωνικά, ο γαμπρός δεν είχε φανεί στην εκκλησία. Η νύφη, προφανώς από καλή αστική οικογένεια, κρίνοντας από το νεοκλασικό, και ενδεχομένως μεγαλωμένη σαν πριγκιποπούλα που περίμενε τον καλό πρίγκιπα για να ολοκληρώσει τη ζωή της, περίμενε μάταια και το μυαλό της δεν άντεξε αυτή τη ματαίωση, την απογοήτευση, την ταπείνωση, την ημέρα που υποτίθεται ότι θα ήταν η πιο όμορφη της ζωής της. Ίσως να ήταν και ερωτευμένη. Όπως και να έχει, έκτοτε φορούσε καθημερινά το νυφικό της, είχε το σπίτι της στολισμένο, καραδοκούσε στο μπαλκόνι της σαν τη Σφίγγα ή σαν ένα φάντασμα, έτσι όπως ήταν ντυμένη στα λευκά, και προσκαλούσε όλους τους διερχόμενους στο γάμο της.
Όλη της η ζωή ήταν μια αναμονή για το γάμο της που θα γινόταν πάντα την Κυριακή, κάθε Κυριακή. Η γυναίκα αυτή θα ήταν απίθανο να ζει ακόμη. Τη θυμάμαι, όχι με φόβο πλέον, αλλά με συμπάθεια και μελαγχολία. Αν ο απελευθερωτής των ψυχών είναι σπλαχνικός, όπως υποψιάζομαι, θα εμφανίστηκε μπροστά της με τη μορφή του γαμπρού που περίμενε σε όλη της τη ζωή και θα την οδήγησε στην εκκλησία, νέα νυφούλα ξανά, για να της προσφέρει τη χαρά που εκείνος, ο άλλος, ποιος ξέρει για ποιους λόγους, της στέρησε με τόσο άκαρδο τρόπο σημαδεύοντας τη ζωή της για πάντα.
Ομολογώ ότι τρόμαξα, ήταν ίσως η πρώτη μου γνωριμία με την παραφροσύνη και αισθάνθηκα ένα είδος φόβου που δεν είχα ξανανοιώσει. Η μητέρα μου απάντησε με ευγένεια στη γυναίκα ότι οπωσδήποτε θα πηγαίναμε στο γάμο της και λίγο πιο κάτω στο δρόμο καθησύχασε εμένα και την αδελφή μου που επίσης είχε ζαρώσει από το φόβο της. Μας εξήγησε ότι η γυναίκα αυτή είχε υποστεί ένα ισχυρό κλονισμό στα νιάτα της. Σε μια εποχή όπου ο γάμος εθεωρείτο το μεγαλύτερο βήμα στη ζωή μιας γυναίκας, υπαρξιακά και κοινωνικά, ο γαμπρός δεν είχε φανεί στην εκκλησία. Η νύφη, προφανώς από καλή αστική οικογένεια, κρίνοντας από το νεοκλασικό, και ενδεχομένως μεγαλωμένη σαν πριγκιποπούλα που περίμενε τον καλό πρίγκιπα για να ολοκληρώσει τη ζωή της, περίμενε μάταια και το μυαλό της δεν άντεξε αυτή τη ματαίωση, την απογοήτευση, την ταπείνωση, την ημέρα που υποτίθεται ότι θα ήταν η πιο όμορφη της ζωής της. Ίσως να ήταν και ερωτευμένη. Όπως και να έχει, έκτοτε φορούσε καθημερινά το νυφικό της, είχε το σπίτι της στολισμένο, καραδοκούσε στο μπαλκόνι της σαν τη Σφίγγα ή σαν ένα φάντασμα, έτσι όπως ήταν ντυμένη στα λευκά, και προσκαλούσε όλους τους διερχόμενους στο γάμο της.
Όλη της η ζωή ήταν μια αναμονή για το γάμο της που θα γινόταν πάντα την Κυριακή, κάθε Κυριακή. Η γυναίκα αυτή θα ήταν απίθανο να ζει ακόμη. Τη θυμάμαι, όχι με φόβο πλέον, αλλά με συμπάθεια και μελαγχολία. Αν ο απελευθερωτής των ψυχών είναι σπλαχνικός, όπως υποψιάζομαι, θα εμφανίστηκε μπροστά της με τη μορφή του γαμπρού που περίμενε σε όλη της τη ζωή και θα την οδήγησε στην εκκλησία, νέα νυφούλα ξανά, για να της προσφέρει τη χαρά που εκείνος, ο άλλος, ποιος ξέρει για ποιους λόγους, της στέρησε με τόσο άκαρδο τρόπο σημαδεύοντας τη ζωή της για πάντα.
.
Υ.Γ. Αν τη θυμάται και άλλος, ας καταθέσει τη δική του μαρτυρία.
19 σχόλια:
Πόσες τραγωδίες κρύβονται μέσα στην καθημερινότητα...
Υπάρχει μια ανοιχτή πρόσκληση
Όταν και αν το θελήσεις μπορείς να συμμετάσχεις.
μου έβγαλες ένα νυχτερινό αναστεναγμό...
Μού θύμισες μιά άλλη, παραπλήσια ιστορία. Μόνο που σε αυτήν η πρωταγωνίστρια έχει ακόμα τα λογικά της.
Καλημέρα σας,
Αταίριαστος, αυτή η καθημερινότητα πολλά κρύβει.
Ευχαριστώ για την πρόσκληση A.F.Marx, αλλά τι χειρόγραφο να γράψω, εδώ ανεβάζω κάθε φορά το έργο των χεριών μου.
Ελπίζω να μην ψυχοπλακώθηκες Απ' αλλού
Άλλο βάρος είχε ένα γεγονός σαν και αυτό τότε, άλλο σήμερα, Itelli, αν και μια τέτοια εμπειρία είναι πάντα τραυματική υποθέτω.
Με γοητεύει το μυαλό αυτής της γυναίκας... είναι φανερό πως για να φτάσει ένας άνθρωπος σε αυτή τη κατάσταση πρέπει να έχει κάποια ιδιαιτερότητα στον ψυχισμό του... κάποιες ακραίες ευαισθησίες που καλλιεργήθηκαν και απ΄τον περίγυρό του... ίσως πάλι αυτή η γυναίκα να εμφάνιζε, άσχετα με το αν έκανε τον πολυπόθητο γάμο της ή όχι, σημάδια παραλογισμού κάποια στιγμή... το θέμα είναι πως ίσως να ήταν ένας υπερβολικά ευαίσθητος άνθρωπος που δεν βρήκε μια διέξοδο έκφρασης αλλά οδηγήθηκε βίαια από το περιβάλλον της στον δρόμο της κοινωνικής ένταξης μέσω ενός γάμου... και όταν ένας ιδιαζόντως ευαίσθητος άνθρωπος ακολουθεί τον δρόμο που χάραξαν άλλοι γι αυτόν κάποια στιγμή θα φύγει... είτε σωματικά είτε πνευματικά...
Συγκινητική ιστορία, και φύσει φλώρος ψιλοδάκρυσα... Είναι πολλοί οι άνθρωποι που ζουν και κάνουν σπίτι τους την ματαίωση, μα πολλοί λίγοι αυτοί που τους καταλαβαίνουν· οι περισσότεροι απλά τους περιπαίζουν και τους χλευάζουν. Έτσι, για να έχουν κάτι ν’ ασχολούνται και να μην βλέπουν την δική τους ματαίωση.
Νά ’σαι καλά που μοιράστηκες την ιστορία αυτή μαζί μας.
"Όλη της η ζωή ήταν μια αναμονή για το γάμο της που θα γινόταν πάντα την Κυριακή, κάθε Κυριακή."
'Κλειδωμένη' στην ευτυχία της.
Της στέλνω, όπου κι αν είναι, νοερά ένα τριαντάφυλλο.
Το κείμενο αποκαλυπτικό της ευαισθησίας σου!
Παρόμοια περίπτωση σε άλλη γειτονιά της Αθήνας: κυρία η οποία ευχόταν "Κάθε χαρά και ευτυχία" σε όποιον περνούσε κάτω από το μπαλκόνι της.
Ήταν φράσεις που της είχαν αποτυπωθεί όταν περίμενε μάταια το γαμπρό στην εκκλησία.
Δυστυχώς βρέθηκε νεκρή από θερμοπληξία κατά τη διάρκεια καύσωνα, ντυμένη με χειμωνιάτικα ρούχα, σκούφο και κασκόλ, προφανώς παρερμηνεύοντας το συναίσθημα της δυσφορίας που της προκαλούσε η ζέστη.
Εύθυμη νότα: μία φορά περνούσε μία μητέρα με το μωρό της σε καροτσάκι και η κυρία της ευχήθηκε ¨Κάθε χαρά και ευτυχία" και επιπλέον συμπλήρωσε: "Και νυφούλα! Πως το λένε το μωράκι?"
"Γιωργάκη", απάντησε η μητέρα.
ισως αυτη η ελληνιδα που καλουσε τον κοσμο στο "γαμο" της να μην εκανε τιποτε περισσοτερο απο το να συμπυκνωνει το ονειρο των περισσοτερων γυναικων της χωρας της.
αυτη το φωναζε χωρις περιστροφες.
Καλησπέρα σας!
Γαϊδάρα, ποιος ξέρει σε ποια μονοπάτια περιπλανήθηκε το μυαλό της.
Ναυτίλε, η ευαισθησία δεν σημαίνει αδυναμία, όπως νομίζουν μερικοί. Ο χλευασμός είναι χαρακτηριστικό των ανοήτων και των κομπλεξικών.
Καπετάνιε, ελπίζω να υπάρχει και κάποιος δικός της που να τη σκέπτεται πού και πού.
Ανώνυμε, είμαι σίγουρος ότι είναι και άλλες οι περιπτώσεις των θυμάτων του σκληρού κόσμου μας. Αναρωτιέμαι μερικές φορές μήπως είναι οι καλύτεροι που δεν αντέχουν και χάνουν τα λογικά τους σε έναν παράλογο κόσμο.
Fuzzyburlesque, τα όνειρα δεν πρέπει να γίνονται εφιάλτης, όπως και να έχει. Πάντως, εκείνες τις εποχές πολλές φορές δεν άφηναν περιθώρια στις γυναίκες και για άλλα όνειρα, οπότε, όταν χάνει κάποιος το μοναδικό του όνειρο και αυτό που θεωρεί σκοπό του στη ζωή οι συνέπειες μπορεί να είναι σοβαρές.
Oops!! Πραγματικά spooky εικόνα και όπως ακριβώς είπες γκροτέσκο θέαμα. Το σκίτσο σου η αλήθεια είναι ότι δίνει την αληθινή διάσταση και το μέγεθος του γκροτέσκου.
Τελικά το μυαλό του ανθρώπου, μαζί με τις μικροαστικές μας συνήθειες, μπορεί να παίξει πολύ άσχημα παιχνίδια.
Είχα ακούσει αυτήν την ιστορία κάποτε απο έναν φίλο που έμενε στην Κυψέλη.
Ελπίζω να είχε κάποιον να την φροντίζει στα τελευταία της.
Καλησπέρα vk, ήταν πράγματι spooky για ένα παιδί.
Γεια σου Dormammu, κάποιον πρέπει να είχε, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα τα έβγαζε πέρα μόνη της.
Πόση θλίψη κρύβεται πίσω από μυριάδες καθημερινές ιστορίες, πόσοι άνθρωποι σε αυτή την πόλη κουβαλούν μέσα τους μικρές ή μεγάλες συμφορές. Άλλοι αντέχουν και άλλοι φτιάχνουν δικούς τους κόσμους για να αντέξουν ...
Πράγματι πολύ μελαχγολία κρύβει η ιστορία της, αξιοσημείωτο είναι όμως και το γεγονός πως μεγαλώνοντας αλλάζει η οπτική γωνία αντίληψης των πραγμάτων και αποτιμάς διαφορετικά ανθρώπους και καταστάσεις.
Καλημέρα σας,
Nyala, έτσι είναι. Κατά κάποιο τρόπο, όλοι φτιάχνουμε τους δικούς μας κόσμους για να αντέξουμε, απλώς ίσως κάποιοι να το παρακάνουν.
She, βεβαίως αλλάζει η αντίληψη με τα χρόνια, εξάλλου, ένα παιδί αισθάνεται πάντα πιο ευάλωτο και σωστά.
Συγκλονιστικό! Σε τι τρελά μονοπάτια μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος...
Καλησπέρα, Librarian.
Δημοσίευση σχολίου