Συνήγορος του διαβόλου

Δεν ήθελα να αναφερθώ στη γνωστή, πρόσφατη υπόθεση παιδικής πορνογραφίας, εδώ και εδώ, αλλά έφτασε ο κόμπος στο χτένι με τις ανοησίες της κονσερβοποιημένης αγανάκτησης που ακούω (τελευταία ενημερώνομαι περισσότερο από το ραδιόφωνο).

Κατ’ αρχήν, για να ξέρουμε που βαδίζουμε, κάποια βασικά σημεία:

1. Φυσικά, αυτοί που παράγουν παιδική πορνογραφία, μαγνητοσκοπώντας βιασμούς μικρών παιδιών, ακόμη και νηπίων, πρέπει να διώκονται και να τιμωρούνται με τις βαρύτερες ποινές.

2. Φυσικά, αυτοί που πληρώνουν για να λαμβάνουν ή πληρώνονται για να διακινούν αυτό το υλικό, πρέπει να τιμωρούνται με τις πιο αυστηρές ποινές. Αυτές οι δραστηριότητες ενδεχομένως δεν θα συνέβαιναν ή θα συνέβαιναν σε μικρότερο βαθμό χωρίς τη χρηματοδότησή τους. Πρέπει επίσης να τιμωρούνται όσοι συνδράμουν ή είναι ηθικοί αυτουργοί τέτοιων εγκλημάτων, όπως συμβαίνει και με κάθε άλλο έγκλημα.

Από εδώ και πέρα όμως η περιοχή της βεβαιότητάς μου σταματάει. Τι συμβαίνει όταν εντοπίζονται άνθρωποι που έχουν αποθηκευμένες παρόμοιες εικόνες στον υπολογιστή τους ή σε άλλα μέσα χωρίς να μετέχουν σε οικονομικές συναλλαγές ή να εμπλέκονται στη δημιουργία τους; Καταλαβαίνω ότι αυτές οι περιπτώσεις μέχρι πρόσφατα δεν τιμωρούνταν έως ότου ψηφίστηκαν νέοι νόμοι. Προσωπικά, αμφιταλαντεύομαι και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να διώκονται ή να διώκονται αυτομάτως χωρίς συνυπολογισμό άλλων παραγόντων.

Θέτω λοιπόν τα εξής ερωτήματα:

1. Πρέπει να διώκεται κάποιος που έχει, για παράδειγμα, 10 εικόνες παιδικής πορνογραφίας στον υπολογιστή του ακόμη και αν αυτό το άτομο δεν έχει προβεί ποτέ σε πράξη παιδεραστίας ή δεν υπάρχουν υπόνοιες για αυτό;

2. Πόσο απέχει αυτό από το να διώκεται κάποιος για τις σεξουαλικές φαντασιώσεις του και είναι σωστό να διώκεται κάποιος για αυτές ή για υλικό που τροφοδοτεί αυτές, όσο νοσηρές και αν είναι;

3. Αν διώκεται κάποιος για τις φωτογραφίες που έχει στον υπολογιστή του, γιατί όχι και για μια απλή επίσκεψη ή επισκέψεις σε ιστοσελίδες με παρόμοιο περιεχόμενο; Πόσες φωτογραφίες ή βίντεο συνιστούν αιτία για δίωξη; Μετριέται με το μεγαμπάιτ ή με τον αριθμό των φωτογραφιών και το είδος τους;

4. Τι γίνεται αν, π.χ. οι φωτογραφίες για τις οποίες διώκεται κάποιος αποδειχθεί ότι δεν είναι πραγματικές αλλά είναι προϊόν ψηφιακής επεξεργασίας; Υποθέτω ότι αν ο νομοθέτης θέλει να είναι δίκαιος και συνεπής, δεν πρέπει να κάνει διάκριση, καθώς ένας χρήστης μπορεί να θεωρεί ή να μη θεωρεί ότι μια φωτογραφία ή βίντεο είναι γνήσια ή «κατασκευασμένα» ανεξαρτήτως του τι ισχύει πραγματικά.

5. Μπορεί και πρέπει να θεωρείται ότι η απλή κατοχή αυτού του υλικού συνιστά αδικοπραξία;

6. Γιατί με την ίδια λογική να μη διώκονται όσοι έχουν άλλου είδους φαντασιώσεις για πράξεις που συνιστούν αδικήματα ή κατέχουν υλικό που απεικονίζει άλλες νοσηρές πράξεις βίας ή φόνου; Π.χ. όσοι παρακολουθούν μετά μανίας «σπλατεριές» ή κατέχουν σκληρό σαδομαζοχιστικό υλικό για μη συναινετικές πράξεις, όπως βιασμούς;

7. Τι γίνεται αν ένας καλλιτέχνης δημιουργήσει ένα έργο που περιέχει σκηνές παιδεραστίας ή άλλες νοσηρές σκηνές; (Ερώτηση παγίδα, κάποιων το μυαλό θα πάει σε σύγχρονους καλλιτέχνες «της παρακμής και της σαπίλας», αλλά για σκεφθείτε καλύτερα). Η τέχνη πάντα απεικόνιζε τις πιο σκοτεινές πλευρές και τις αβύσσους του ανθρώπου. Σκίτσα που απεικονίζουν τέτοιες πράξεις, πρέπει να συνιστούν αδίκημα;

8. Αν ανεβάσω δική μου φωτογραφία από τα παιδικά μου χρόνια με όλα στη φόρα (δεν πρόκειται), συνιστά αυτό παιδική πορνογραφία και θα διωχθώ;

Αυτά και άλλα πολλά σκέφτομαι και αμφιβάλλω για το αν η νομοθεσία αυτή είναι σύμφωνη με το φυσικό δίκαιο. Πολύ φοβάμαι ότι σε κάποιο βαθμό όλα αυτά και οι διώξεις και ο τρόπος που παρουσιάζονται είναι μια πράξη αποπροσανατολισμού της πόρνης (κοινής) γνώμης από τα πραγματικά προβλήματα. Δώσε διαβόλους και κακούς στον κόσμο να ασχολούνται και να μη σκέφτονται τι τραβάνε από σένα. Αλλά ας προσπαθήσω να είμαι καλόπιστος. Γιατί παίρνει τέτοιες διαστάσεις μια υπόθεση όπου μερικοί Έλληνες έχουν στους υπολογιστές τους φωτογραφίες παιδικής πορνογραφίας και η πολύ σοβαρότερη περίπτωση των γενικευμένων πράξεων σεξουαλικής κακοποίησης και βιασμών από το απεχθές παπαδαριό δεν λαμβάνουν δεκαπλάσια, κατ’ αναλογία, προβολή (εδώ και εδώ); Ποιος θα δώσει απάντηση σε αυτό; Πού είναι εδώ τα πλήθη που κραδαίνουν τους πυρσούς και τις αξίνες για το λιντσάρισμα; Πού είναι εδώ το κοινό περί δικαίου αίσθημα; Πού η απαίτηση για δημοσιότητα; Πόσα τέτοια σκάνδαλα καταπνίγονται και τα τρώει το σκοτάδι, ιδίως όταν συμβαίνουν εντός των συνόρων; Σαν πολλά διαφορετικά μέτρα και σταθμά να έχει αυτή η πόρνη (κοινή) γνώμη.

Ιδιαίτερη έκπληξη μου προκάλεσε η απαίτηση του υπουργού δικαιοσύνης (αδικίας) για δημοσιοποίηση των ονομάτων των ΥΠΟΠΤΩΝ με το πρόσχημα της προστασίας του κοινωνικού συνόλου (εδώ). Μήπως ο υπουργός δεν μπορεί να κάνει διάκρισης μεταξύ παιδεραστίας και παιδικής πορνογραφίας; Θεωρεί ότι κάποιος ο οποίος κατέχει τέτοιο υλικό είναι και παιδεραστής; Πώς τεκμαίρεται αυτό, με ποιο δικαίωμα ο νομοθέτης, ο υπουργός, εξάγουν τέτοια συμπεράσματα και θεωρούν ότι κάποιος ύποπτος για μια συγκεκριμένη πράξη είναι αυτομάτως ύποπτος και για ένα άλλο αδίκημα; Από τι θέλει να προστατέψει ο υπουργός το κοινωνικό σύνολο; Από νέα downloads;

Η κοινωνία έχει πάντα ανάγκη από αποδιοπομπαίους τράγους, από το να φορτώνει τα δεινά της σε συγκεκριμένους ανθρώπους, τα μιάσματα και βδελύγματα, ώστε να αισθάνονται οι νοικοκυραίοι καλύτερα. Είναι όπως στις φυλακές, ακριβώς το ίδιο. Εκεί, σε κάθε εξέγερση, όταν οι κρατούμενοι καταλαμβάνουν τις φυλακές, σπεύδουν να κακοποιήσουν ή να φονεύσουν τους φυλακισμένους για σεξουαλικά αδικήματα. Οι φυλακισμένοι, οι εγκληματίες που έχουν αποβληθεί από την κοινωνία έχουν ανάγκη να αισθανθούν και αυτοί ότι βρίσκονται σε ένα υψηλότερο επίπεδο από κάποιους άλλους. Είσαι φονιάς, είσαι ληστής, κλέφτης, λωποδύτης, απατεώνας, ακόμη και νταβατζής ή έμπορος λευκής σαρκός; Ε, υπάρχουν και χειρότερα, υπάρχουν οι παιδεραστές.

Πάντως, αν ψάξουμε λίγο αυτή την υπόθεση, μπορούμε να εντοπίσουμε άλλους, ίσως «πιο ενόχους». Τα παιδιά που βιντεοσκοπούνταν σε αυτές τις απεχθείς πράξεις, άκουσα στις ειδήσεις, δεν είχαν απαχθεί, αλλά «ενοικιάζονταν» από τους γονείς τους! Από ανθρώπους σε απόλυτη ένδεια (δεν τους δικαιολογώ φυσικά) σε παραγκουπόλεις της Νότιας Αμερικής. Οποία έκπληξις για τους δημοσιογράφους της πορδής που κάνουν στριπτίζ (διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους) επ’ αμοιβή κάθε βράδυ! Οποία έκπληξις ότι σε συνθήκες ακραίας φτώχιας το πιο φτηνό εμπόρευμα είναι η ανθρώπινη σάρκα και, ιδιαίτερα, η σάρκα γάλακτος! Άντε στο διάβολο όλοι οι υποκριτές και φαρισαίοι! Δεν σας αρέσει ότι κάποιοι διακινούν τέτοιο υλικό; Λυπάστε τα παιδάκια; Πείτε για τα αίτια των παραγκουπόλεων και τις συνθήκες όπου δημιουργείται αυτό το υλικό, πείτε για τα αναλώσιμα παιδιά που υπάρχουν εκεί κατά χιλιάδες και άλλα χρησιμοποιούνται για τέτοιες πράξεις, άλλα για μεταμοσχεύσεις οργάνων σε καλοζωισμένους αγανακτισμένους πολίτες, αλλά, τα πιο τυχερά ίσως, ως φτηνό εργατικό δυναμικό, πείτε για την πράξη και τα αίτιά της, όχι για την εικόνα της πράξης.

Εντύπωση μου έκανε ότι στον υποτιθέμενο σοβαρό ΣΚΑΙ η εκφωνήτρια επαίνεσε την πρωτοβουλία του υπουργού δικαιοσύνης (επιτέλους, αφουγκράστηκε την κοινή γνώμη). Κλείνω με μια σημείωση, περί του μέτρου της δημοσιοποίησης των ονομάτων των υπόπτων (ακόμη και να δεν έχει κλείσει μια υπόθεση) για πράξεις όπως αυτή. Πώς προστατεύεται η κοινή γνώμη αν κάποιος ύποπτος ονομάζεται, π.χ. Παπαδόπουλος; Σε αντιδιαστολή, πόση ζημία υφίσταται ο συγγενής ενός τέτοιου υπόπτου που φέρει ένα σπάνιο επώνυμο του τύπου «άλλος ένας ή δύο στην Ελλάδα»; Είναι συνεπώς δίκαιο αυτό το μέτρο; Υφίστανται και οι δύο την ίδια ζημία; Αν αθωωθεί ένας τέτοιος ύποπτος, με ποιο τρόπο αποζημιώνεται για τη βλάβη που θα έχει υποστεί και που αμφιβάλω ότι μπορεί να αρθεί όσες αθωωτικές αποφάσεις και αν εκδοθούν; Εξυπηρετεί αυτό το μέτρο την προστασία της κοινωνίας (εσείς σημειώνετε κάπου αυτά τα ονόματα;) ή τα ανθρωποφάγα ένστικτά της; (Βλ. και προ-προηγούμενη παράγραφο.)

Πάντως, το απόλυτο κακό είναι μια παρηγοριά, μας απαλλάσσει από το βάρους του δικού μας, σχετικού κακού.
.
Υ.Γ. Όπως γράφω, δεν έχω καταλήξει σε κάποια οριστική θέση, όσο και αν σιχαίνομαι άτομα που έχουν τέτοια ένστικτα, έχω αμφιβολίες για πολλά θέματα και σίγουρα θεωρώ τη διακίνηση, έστω και χωρίς αμοιβή, πιο σοβαρή από την κατοχή. Αυτό δεν με κάνει περισσότερο ανεκτικό σε άλλες νοσηρότητες που βλέπω να αναδύονται στην κοινωνία ή στο νόμο του λιντσαρίσματος.