Το σκουλήκι

Βλέποντας το σκουλήκι να αργοπεθαίνει αβοήθητο πάνω στη σκληρή άσφαλτο, που δεν μπορούσε να τρυπήσει για να βρεθεί ξανά στη φιλόξενη αγκαλιά της Γης, στο φυσικό του περιβάλλον, έσκυψε, το σήκωσε και το απίθωσε λίγο πιο πέρα, στο μαλακό χώμα. Στη συνέχεια, σκέφτηκε ότι αν το σκουλήκι σκεφτόταν όπως οι άνθρωποι, μη μπορώντας να ερμηνεύσει την απρόσμενη σωτηρία του, μπορεί να την απέδιδε σε θεϊκή παρέμβαση, μπορεί να θεωρούσε τον εαυτό του εκλεκτό του Θεού, προφήτη, και να γινόταν θρησκευτικός αρχηγός στα άλλα σκουλήκια. Σκέφτηκε λίγο με κάποια ειρωνική διάθεση το σκουλήκι να θεωρεί ότι το έσωσε το χέρι του Θεού, δηλαδή το δικό του χέρι, και, ακόμη πιο μετά, σκέφτηκε ότι μπορεί η ειρωνεία να άξιζε στον ίδιο, ότι το σκουλήκι μπορεί να είχε δίκιο στη δική του θεώρηση και ότι μπορεί όντως το χέρι του να κατευθυνόταν από το χέρι του Θεού και ότι, τελικά, ο λόγος για τον οποίο γεννήθηκε και έζησε όλα αυτά τα χρόνια, ο προορισμός και το πεπρωμένο σε αυτή τη Γη, να ήταν αυτή η στιγμή, η σωτηρία αυτού του μικρού σκουληκιού, όπως άλλων ο προορισμός και ο σκοπός της ύπαρξης είναι να κάνουν πολέμους, κατακτήσεις, μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις, να δημιουργούν μεγάλα λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά έργα. Ένοιωσε μια κάποια απογοήτευση, αλλά μετά αναρωτήθηκε αν είναι όντως ευκαταφρόνητο να σώσεις τη ζωή ενός σκουληκιού, επιτρέποντάς του να ζήσει ακόμη για, ποιος ξέρει πόσο. Μέρες; Εβδομάδες; Εν συνεχεία, σκέφτηκε ότι όλα αυτά τα περί σκοπού, πεπρωμένου, προορισμού είναι ανοησίες που πιπιλάνε στο μυαλό τους οι άνθρωποι για να νοιώσουν κάπως καλύτεροι κουβαλώντας τον σταυρό τους στον Γολγοθά της ύπαρξής τους, πάνω σε ένα κόκκο άμμου που ταξιδεύει στο άπειρο. Αναρωτήθηκε πώς μπορούσε να ξεφύγει από όλα αυτά, να τραβήξει τα πέπλα, να απελευθερωθεί από αυτά τα ενδύματα της σκέψης που ξαφνικά ένοιωσε ότι τον έπνιγαν και να αντικρίσει την πραγματικότητα χωρίς ερμηνεία, να τη δει γυμνή, να ενθουσιαστεί όπως τότε που ήταν παιδί και αντίκριζε για πρώτη φορά ένα παιχνίδι που μόλις του είχαν κάνει δώρο, να ορμήσει πάνω της με σηκωμένο το φαλλό του και να συνουσιαστεί μαζί της, να οργάσει και, τέλος, να αφήσει μέσα της την τελευταία του πνοή με ένα αναστεναγμό ηδονής.

Άσχετο ή ίσως όχι. Ακούω για αυτή την ψηφοφορία που γίνεται για την ανάδειξη λέει του σημαντικότερου Έλληνα όλων των εποχών, μα, νομίζω ότι η απάντηση είναι προφανής, ο σημαντικότερος Έλληνα όλων των εποχών είναι ΕΓΩ. Για εμένα έζησε ο Όμηρος, ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, για εμένα πήγε στη Βακτριανή ο Μέγας Αλέξανδρος, για εμένα υπήρξε το χιλιετές Βυζάντιο (αλήθεια, πόσοι από τους αυτοκράτορες ή τις προσωπικότητες του Βυζαντίου μπορούν να χαρακτηριστούν «Έλληνες», με ποια έννοια; Θα δέχονταν οι ίδιοι αυτή την ταυτότητα;), για εμένα σουβλίστηκε ο Αθανάσιος Διάκος, για εμένα το έπος του '40, για εμένα όλες οι σφαγές και οι γιορτές. Αλλά και ο σημαντικότερος άνθρωπος όλου του κόσμου, το σημαντικότερο πλάσμα του σύμπαντος, πάλι εγώ! Σε εμένα κατέληξε το νήμα του χρόνου, για εμένα η μεγάλη αρχέγονη έκρηξη, για εμένα έλαμψαν τα άστρα! Εγώ, εγώ που έγραψα αυτό το κείμενο, εγώ που το διαβάζω, εγώ που έκανα κλικ σε κάποια σύνδεση και μπήκα για να διαβάσω αυτό το κείμενο που έγραψε κάποιος άλλος, εγώ που σκέφτηκα ότι αυτός που έγραψε αυτό κείμενο είναι ανόητος και υπερφίαλος, επειδή θεωρεί τον εαυτό του κέντρο του σύμπαντος, εγώ που δεν θα διαβάσω ποτέ αυτό το κείμενο, εγώ, πάντα εγώ. Πάντα εγώ είμαι ο πιο σημαντικός, ακόμη και όταν σεμνά παραδέχομαι την ασημαντότητά μου. Τι ανόητοι που είναι οι άνθρωποι και ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τον κόσμο, άκου ο πιο σημαντικός Έλληνας/Γάλλος/Άγγλος όλων των εποχών, τι ανοησίες. Νομίζω ότι ακούω ένα κοσμικό γέλιο να δονεί το σύμπαν.
.
Υ.Γ. Αν υποτασσόμουν στη λογική της ψηφοφορίας αυτής, πάλι η επιλογή θα ήταν προφανής, χωρίς τον Όμηρο η Ελλάδα δεν θα ήταν Ελλάδα, όπως και να τη νοεί κάποιος.