Τετάρτη, Μαρτίου 15, 2006

Λώρα


Έκλεισα τα αρχεία της εργασίας μου και έμεινα να κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή. Προσπαθούσα να σκεφτώ το επόμενο θέμα για post και το σκίτσο που θα το συνόδευε, όταν ένας συνδετήρας με κτύπησε στο πλάι του κεφαλιού. "Θα μπορούσες να μου βγάλεις κανένα μάτι" είπα με κάποιο τόνο παραίτησης, χωρίς να κοιτάξω. Ήμουν βέβαιος για το ποιος ήταν υπεύθυνος για αυτή την αγένεια. Εκείνη μίλησε χωρίς να δώσει σημασία στη διαμαρτυρία μου, "Να γράψεις για μένα!" Γύρισα και την κοίταξα "Θες να με πάρουν όλοι για τρελό;" Ήξερα ότι πήγαινα γυρεύοντας. "Γιατί; Τώρα σε έχουν για λογικό;" είπε με το περιπαιχτικό γελάκι της "Έπειτα, κανένας δεν θα σε πιστέψει, όλοι θα θεωρήσουν ότι γράφεις λογοτεχνική αδεία". Πέταξε με τα μικρά φτερά της από τη μικρή βιβλιοθήκη και προσγειώθηκε δίπλα στο πληκτρολόγιο.

Κυρίες και κύριοι, να σας συστήσω τη Λώρα, το ξωτικό ή τη νεράιδα, χρησιμοποιήστε όποιον όρο προτιμάτε. Τη γνώρισα για πρώτη φορά πριν από πέντε χρόνια περίπου, όταν εγκαταστάθηκα σε αυτό το σπίτι. Η εμπειρία ήταν αξιομνημόνευτη και αρκεί να αναφέρω ότι αρχικά με έκανε να πιστέψω ότι χρειαζόμουν εγκεφαλογράφημα, για να μην αναφέρω την απώλεια ενός κρυστάλλινου ποτηριού και μιας ποσότητας εξαιρετικού γαλλικού κονιάκ που, σας ορκίζομαι, δεν είχε βρέξει ακόμη τα χείλη μου.

Η Λώρα αρχικά έμενε περισσότερο στο σαλόνι, έχοντας μια δική της γωνία μέσα στο ντουλάπι μιας εκ των βιβλιοθηκών μου. Ωστόσο, από τότε που άρχισα να εργάζομαι στο σπίτι περνάει πλέον τον περισσότερο χρόνο της στο γραφείο και μου κρατάει συντροφιά όσο δουλεύω (λες και έχω επιλογή), προσπαθώντας συχνά, άλλοτε με μεγαλύτερη και άλλοτε με μικρότερη επιτυχία να μου αποσπά την προσοχή (συνήθως όταν έχω πιεστικές προθεσμίες και μεγάλους όγκους εργασίας). Η αλήθεια είναι ότι ένας άλλος λόγος για τη μετεγκατάστασή της στο χώρο του γραφείου είναι και τα νέα ενδιαφέροντα που βρίσκει πλέον εδώ. Της αρέσει να παίζει με τους συνδετήρες, τα μολύβια, τις γομολάστιχες και άλλα χαρτικά, ενώ δεν παραλείπει να τραβάει συχνά το καλώδιο του ποντικιού, όταν το χρησιμοποιώ, κάτι που ορισμένες φορές έχει ως συνέπεια να μετακινώ αρχεία σε λάθος φάκελο ή να ψάχνω απεγνωσμένα το κουμπί "Άκυρο" για να αποφύγω τη διαγραφή λάθος αρχείων.

Πάντως, δεν μπορώ να πω ότι δεν τη συμπαθώ ή δεν βρίσκω ευχάριστη την παρουσία της, παρά το χαρακτήρα κακομαθημένης παιδίσκης (άουτς!) που τη διακρίνει. Έχουμε βρει λοιπόν ένα modus vivendi και ενίοτε περνάμε καλά. Πολλές φορές της αρέσει να βλέπει την τηλεόραση, την οποία εγώ ελάχιστα χρησιμοποιώ, αλλά με βάζει να την ανοίγω, εκδηλώνοντας μια προτίμηση για τις διαφημίσεις. Συχνά της κάνουν εντύπωση διάφορα προϊόντα τα οποία μου ζητά στη συνέχεια να αγοράσω από το σουπερμάρκετ (και να σκεφτείτε ότι ένας λόγος που δεν παντρεύτηκα ήταν για να αποφύγω τέτοιες καταστάσεις) και να της τα φέρω (χωρίς να έχουν κάποια χρησιμότητα για αυτήν πέραν της ικανοποίησης της περιέργειάς της).

Ξέχασα να αναφέρω το αγαπημένο της αστείο που κάνει όταν έχω επισκέπτες στο σπίτι, στους οποίους βέβαια είναι παντελώς αόρατη. Πολλές φορές λοιπόν συμβαίνει να κάθεται κάποιος απέναντί μου στον καναπέ, να μου μιλάει για κάποιο σοβαρό θέμα, και εκείνη να κάθεται ή να αιωρείται δίπλα του κάνοντας γκριμάτσες, παίρνοντας προκλητικές στάσεις ή μιμούμενη τις κινήσεις και την ομιλία του. Πολλές φορές βάζω τα δυνατά μου για να μη μειδιάσω ή να μην ξεσπάσω σε γέλια, κάτι που ενίοτε δεν περνάει απαρατήρητο, με δυσμενείς επιπτώσεις για την κοινωνική μου ζωή.

Ομολογώ ότι όταν βλέπω το μικρό κορμάκι της να αιωρείται με χάρη ή το έξυπνο μουτράκι της, δεν μπορώ παρά να της συγχωρήσω τα πάντα. Επιπλέον, με αποζημιώνει πλήρως όταν τη βλέπω στο μπαλκόνι να χορεύει τον νεραϊδένιο χορό της με μια πεταλούδα ή όταν μου διηγείται τις αρχαίες ιστορίες των ξωτικών, αφού πρώτα με ορκίσει ότι δεν θα τις μεταφέρω πουθενά. Ελπίζω πάντως, για χάρη αυτού του ιστολογίου, να την πείσω να μου δώσει την άδειά της για να σας μεταφέρω έστω μία από αυτές τις ιστορίες. Αυτό πάντως που με μαγεύει περισσότερο είναι το τραγούδι της, άλλοτε χαρούμενο, άλλοτε μελαγχολικό, για παλιές πόλεις και βασίλεια που δεν αναφέρει κανένα βιβλίο και δεν ζουν πια ούτε στους μύθους και τα παραμύθια των ανθρώπων. Κάνει τότε η φωνή της να μοιάζουν αυτοί οι κόσμοι λουσμένοι στο φως του ήλιου και αυτός ο κόσμος να μοιάζει θαμπός και αραιός σαν ατμός.

Νομίζω ότι τελικά η Λώρα έχει μια καθοριστική επίδραση στη ζωή μου. Δεν ξέρω πώς μπορείς να χαρακτηρίσεις αυτή την επίδραση, αλλά μια φορά ένας φίλος είπε ότι μοιάζω νεραϊδοπαρμένος. Μου χαμογελάει τώρα πίσω από την οθόνη. Νομίζω ότι αρκετά σας κούρασα. Το παραπάνω άτεχνο σκιτσάκι τής μοιάζει λίγο. Λυπάμαι, αλλά δεν φαίνεται στην ψηφιακή μηχανή.

Come away, O human child!
To the waters and the wild
With a faery, hand in hand,
For the world's more full of weeping than you can understand.(Από το ποίημα "The Stolen Child" του W. B. Yeats)

19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είναι η Εμπνευση.

Dormammu είπε...

Οι χώρες της φαντασίας υπάρχουν και δεν έχουν ξεχαστεί απο όλους φίλε μου.....

Ανώνυμος είπε...

καλημέρα.Σου ειχα στείλει ένα σχόλιο χθες το βράδυ.Το πηρες ή το έφαγε ο σέρβερ;

Περαστικός είπε...

Υποθέτω ότι το έφαγε ο server Regina. Είναι εύκολο να το ξαναστείλεις;

Ανώνυμος είπε...

Nαι,πολύ ευκολο!Ελεγα λοιπόν ότι είσαι σκέτη μαγεία.

Περαστικός είπε...

Σας ευχαριστώ για τα σχόλια.

Μπορείς να την πεις και έτσι diana.

dormammu, όντως, και πρέπει να αγωνιζόμαστε για να μην καταπιεί το τσιμέντο τους κόσμους της φαντασίας μας, αν και κατά βάθος πιστεύω ότι πράγματι, αυτά γύρω μας είναι αραιά σαν ατμός.

Τι να πω regina, σε ευχαριστώ πολύ.

Λαμπρούκος είπε...

KΑι εμένα μου αρέσει τι καλό ουίσκι, αλλά το πίνω με μέτρο βρε παιδί μου...

Εσύ πια του έδωσες και κατάλαβε.

Περαστικός είπε...

Εννοείτε το κυβικό μέτρο Νομάρχα Λαμπρούκο; Πάντως και το καλό κονιακάκι δεν είναι άσχημο και δεν λέμε όχι σε καμία τσικουδίτσα βεβαίως βεβαίως

terrangirl είπε...

Την καλημέρα μου περαστικέ.
Και ο Ozzy έχει δει νεράιδες. Η νεραϊδούλα σου φοράει μπότες καμιά φορά; :)

Περαστικός είπε...

ψηλές ;)

hardrain είπε...

πολύ ωραία πέρασα εδώ, πάρα πολύ ωραία.

:-)))

Ανώνυμος είπε...

Απλώς καταπληκτικό!

raffinata είπε...

γιατί οι νεράϊδες είναι θηλυκού γένους;

Περαστικός είπε...

Σας ευχαριστώ όλους. Raffinata, φυσικά και ο λαός των ξωτικών έχει και άρρενα μέλη.

Ανώνυμος είπε...

@
"....φυσικά και ο λαός των ξωτικών έχει και άρρενα μέλη".


Αποκλείεται. Οι νεράιδες είναι αποκλειστικά θηλυκά πλάσματα. Και τούτο γιατί κρατούν από την εποχή της μητριαρχίας. Είναι δηλαδή πλάσματα που έχει εξορίσει ο Χρόνος στη φαντασία των ανδρών εξωραΐζοντας τα. Τα έκρυψε εκεί επιτρέποντάς τους να ξεπετάγονται ώστε να ανακουφίζονται από την εξέλιξη των καιρών. Ένα είδος ιπποτικής παραχώρησης του Πανδαμάτορα στον ηττημένο. Ωστόσο σε ένα παλιό χειρόγραφο που βρήκα στο δεξί πάνω ράφι του μοναστηριού, σε άλλους τόπους, δίπλα σε μια όαση στη Σαχάρα, κάποιος ονόματι Αργος ο βραδύγλωσσος ανέφερε καθαρά, ότι οι άνδρες του το ζήτησαν, διότι δεν μπορούσαν να κάνουν τελείως χωρίς τη θηλυκή παρουσία στον πλανήτη. Εκείνος τότε τους εδωσε αυτή την αέρινη μορφή που μπορεί και διαλύεται με ένα νεύμα, ένα άγγιγμα, ένα βλέμμα όταν επιμένουν πολύ να επιστέψουν στο κόσμο της πραγματικότητας....

Περαστικός είπε...

Ευχαριστώ diana για το ωραίο σχόλιο, είχα υπόψη άλλα συστήματα μύθων και απεικονίσεων, υπάρχει και η διάκριση μεταξύ νεράιδων και ξωτικών που δεν είναι εύκολη και τα leprechaun της ιρλανδίας και τα elf και οι δικές μας νύμφες, δρυάδες, ναϊάδες (μόνο θηλυκές), αλλά και ο Oberon, βασιλιάς ων ξωτικών δίπλα στη βασίλισσά τους Titania και τόσα άλλα πλάσματα του αόρατου κόσμου, ουφ, δύσκολα βγάζεις άκρη, αλλά δεν κουράζομαι να διαβάζω για αυτά...

Στέλλα είπε...

Αυτό πρέπει να ήταν το πρώτο κείμενο για τη Λώρα. Μου άρεσε πολύ. Η γλώσσα και η δομή της λένε πως 'κατέχεις την τέχνη'. Κι ύστερα είναι και η γλυκύτητα και τρυφερότητα για την ύπαρξη αυτής της ξωτικιάς που με κάνει να χαμογελώ. Είναι κι άλλοι που οι 'νεράιδοι' τους φορούν μαύρα ρούχα, κάθονται σε μαύρο θρόνο, και κρατούν μαύρο μαστίγιο, όχι για να τιμωρήσουν, αλλά για να μεταδώσουν την αίσθηση της δυναμης σε όσους τους λείπει. Νόμιζα πως οι νεραϊδοκρουσμένοι έχουν κρυφτεί, αλλά να που έκανα λάθος.
Παρατηρείς κι εσύ με τη νέα χιλιετία ότι όλοι δείχνουμε αυξημένη προτίμηση στο 'πέρα από τη λογική' κόσμο; Λίγο στο ξωτικό, λίγο στο άστρο, λίγο στο μέλλον, λίγο στη θρησκεία, λίγο στο μυαλό μας που πλάθει σενάρια όχι εντελώς ορθολογικά;Ή είναι της ιδέας μου;
Μου αρέσει λοιπόν η γραφή σου.

Περαστικός είπε...

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Στέλλα, σωστές οι παρατηρήσεις σου. Δυστυχώς, αυτή η στροφή πολλές φορές εκφράζει φυγή, άρνηση αντιμετώπισης των προβλημάτων, αποστασιοποίηση, παράδοση στις δεισιδαιμονίες. Παρόμοια φαινόμενα έχουν υπάρξει και σε άλλες εποχές χωρίς να προμηνύουν κάτι καλό.

Στέλλα είπε...

Ακριβώς αυτό φοβάμαι κι εγώ, πως δεν προμηνούν κάτι καλό. Ίσως πάλι να είναι η επιθυμία μας να ισορροπήσουμε μετά από μια γενναία δόση ορθολογισμού...
Επειδή είμαι μανιώδης βιβλιοφάγος, και μάλλον εθισμένη -αν δεν έχω ένα μυθιστόρημα αδιάβαστο (αλλά καλό) στο σπίτι, μετά από λίγες εβδομάδες αρρωσταίνω -αν διαβάσεις κάτι καλό θα μου το πεις; Μου αρέσουν τα μυθιστορήματα. Αυτό ισχύει και για όλους όσους συχνάζουν εδώ. :-)
Νότιος Ανεμος είναι το blog μου. Αν δείτε κάτι στον ορίζοντα, πείτε μου...
Υπογραφή: η εθισμένη Στέλλα