Στο πάρκο

Έτρεχε συχνά στο πάρκο. Βοηθούσε τη φυσική του κατάσταση, αλλά τον έκανε να αισθάνεται και ψυχολογικά καλύτερα, μετά τις ατελείωτες ώρες καθισιού μπροστά σε μια οθόνη στο γραφείο. Ήταν ευδιάθετος εκείνο το απόγευμα και σε καλή φόρμα. Ο καιρός ήταν δροσερός και ένοιωθε σχεδόν να μην αγγίζει τη γη. Έτρεχε πλέον εδώ και δύο χρόνια και δεν ήταν πολλοί οι άλλοι δρομείς στο πάρκο που μπορούσαν να παραβγούν μαζί του.

Κόντευε να συμπληρώσει δύο γύρους της διαδρομής του, από τους έξι ή επτά που έτρεχε, όταν άκουσε πίσω του το γνώριμο ήχο του διασκελισμού κάποιου άλλου δρομέα. Δεν είχε κάνει γνωριμίες με άλλους δρομείς, καθώς προτιμούσε να τρέχει μόνος του, χαμένος στις σκέψεις του, σαν ένα είδος διαλογισμού. Πάντως, όταν άκουγε κάποιον να τρέχει από πίσω του, το έβλεπε σαν μια ευκαιρία να δοκιμάσει τις δυνάμεις του, διακριτικά πάντα, έτσι, ώστε να μην φαίνεται ότι ανταγωνίζεται κανέναν. Έκανε λοιπόν λίγο στην άκρη, αφήνοντας χώρο για προσπέραση, αλλά παράλληλα άρχισε να επιταχύνει σταδιακά το ρυθμό του.

Τα βήματα συνέχισαν να πλησιάζουν και εκείνος συνέχισε να επιταχύνει όλο και περισσότερο, χωρίς όμως κάποια ένδειξη, μέσω της ακοής, ότι είχε καταφέρει να αυξήσει την απόσταση που τον χώριζε από τον άλλο δρομέα. Ήξερε βέβαια ότι στο πάρκο έτρεχαν τακτικά δύο ή τρεις δρομείς που μάλλον ήταν αθλητές ή σίγουρα αθλούνταν πιο συστηματικά από τον ίδιο και που έμοιαζαν να ανήκουν σε άλλη κατηγορία. Ωστόσο, αυτό δεν τον πτοούσε ποτέ στο να εντείνει τις προσπάθειές του, όσο άντεχε. Έτσι έκανε και τώρα.

Πέρασε αρκετός χρόνος και πλησίαζε πλέον στα όριά του, έκανε σχεδόν σπριντ και άρχισε να αισθάνεται ενοχλήσεις. Καταλάβαινε ότι, εάν συνέχιζε με αυτόν το ρυθμό, θα αναγκαζόταν να σταματήσει το τρέξιμό του, κάτι που δεν ήθελε. Έκοψε λοιπόν λίγο ταχύτητα και περίμενε τον άλλο, την παρουσία του οποίου ένοιωθε πλέον ελάχιστα μέτρα πιο πίσω, να τον προσπεράσει. Έκανε ακόμη λίγο περισσότερο στην άκρη, καθώς έπαιρνε μια στροφή, όταν κάτι τον έκανε να ανατριχιάσει. Καθώς άλλαξε προσανατολισμό στρίβοντας, ο ήλιος που βασίλευε βρέθηκε πίσω του και είδε τη σκιά τού άλλου που έφτανε πλέον λίγο πιο μπροστά του. Δεν κατάλαβε ακριβώς τι ήταν αυτό που τον ενόχλησε, ίσως κάτι στο σχήμα αυτής της σκιάς ή στον τρόπο που κινούνταν. Αισθάνθηκε πάντως κάτι σαν μεταφυσικό τρόμο. Η διάθεσή του άλλαξε άρδην. Του δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι πλέον έτρεχε για τη ζωή του.

Επιστράτευσε όσες δυνάμεις είχε, ο ιδρώτας κυλούσε ποτάμι στο μέτωπό του και η καρδιά του παλλόταν με δύναμη, το σώμα του ηχούσε συναγερμό από παντού, αλλά ήταν αποφασισμένος να μην αφήσει να τον φτάσει ποτέ ο άλλος. Δεν τολμούσε να κοιτάξει πίσω, από φόβο, αλλά και για να μη χάσει χρόνο. Οι προσπάθειές του φάνηκαν να έχουν κάποιο αποτέλεσμα, αλλά μόνο στο ρυθμό με τον οποίο μειωνόταν η απόσταση. Εκεί που πριν ήταν βέβαιος ότι ο άλλος θα τον προσπερνούσε σε λίγα δευτερόλεπτα, τώρα ίσως να χρειαζόταν περισσότερος χρόνος. Πάλι όμως, το παιχνίδι έμοιαζε χαμένο. Πονούσε πλέον παντού και κάθε βήμα σήμαινε ακόμη περισσότερο πόνο. Στο πρόσωπό του είχε ζωγραφιστεί η απόγνωση. Τουλάχιστον, σε λίγο θα έβγαινε από τα σχεδόν άδεια μονοπάτια και θα έμπαινε πάλι στις μεγάλες, πολυσύχναστες διαδρομές του πάρκου. Εκεί μόνο να έφτανε και θα σταματούσε.

Ο άλλος δεν ήταν πλέον περισσότερο από ένα βήμα πίσω του. Το μόνο που του έδινε κουράγιο ήταν η γνώση ότι πίσω από την επόμενη στροφή ήταν η πολυσύχναστη διαδρομή περιπάτου, με τις περιπολίες των αστυνομικών και τις οικογένειες με τα καρότσια και τα παιδιά, με τα χαρούμενα γέλια τους και τα πολύχρωμα μπαλόνια. Ο στόχος του ήταν πλέον μόνο να φτάσει μέχρι εκεί, να σωριαστεί σε ένα παγκάκι και ας γινόταν ότι ήθελε. Ήταν πολύ κοντά πλέον. Τη στιγμή όμως που ετοιμαζόταν να αντικρίσει τον πολυπόθητο στόχο του, τη στιγμή που έπαιρνε τη στροφή, αισθάνθηκε ένα απότομο ρεύμα αέρα από πίσω του και τα βήματα, η σκιά, όλες οι ενδείξεις της παρουσίας του άλλου, χάθηκαν στο πουθενά.

Δεν ήταν σε θέση να σκεφτεί τίποτα, ακούμπησε σε ένα φανοστάτη και έπαιρνε βαθιές ανάσες σφίγγοντας το στήθος του. Όταν κατάφερε να σηκώσει το βλέμμα του, είδε ένα ασθενοφόρο, ένα περιπολικό και μια ομάδα ανθρώπων να σκύβουν πάνω από κάποιον που ήταν πεσμένος λίγο πιο πέρα. Καθώς ανακτούσε τις δυνάμεις του, άκουσε να λένε ότι μάλλον κάποιος άστεγος είχε αφήσει εκεί την τελευταία του πνοή. Κάποιος πιτσιρικάς κοίταξε προς το μέρος του και δείχνοντάς τον αστειεύτηκε στον νοσοκόμο, "ρε δεν τον μαζεύετε και αυτόν;". Μέσα στη ζάλη του, του φάνηκε ότι άκουσε και μια άλλη φωνή από το πλήθος ή ίσως μόνο μέσα στο κεφάλι του, "Δεν ήταν για σένα αυτή τη φορά, θα ξανασυναντηθούμε".