Λώρα

Έκλεισα τα αρχεία της εργασίας μου και έμεινα να κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή. Προσπαθούσα να σκεφτώ το επόμενο θέμα για post και το σκίτσο που θα το συνόδευε, όταν ένας συνδετήρας με κτύπησε στο πλάι του κεφαλιού. "Θα μπορούσες να μου βγάλεις κανένα μάτι" είπα με κάποιο τόνο παραίτησης, χωρίς να κοιτάξω. Ήμουν βέβαιος για το ποιος ήταν υπεύθυνος για αυτή την αγένεια. Εκείνη μίλησε χωρίς να δώσει σημασία στη διαμαρτυρία μου, "Να γράψεις για μένα!" Γύρισα και την κοίταξα "Θες να με πάρουν όλοι για τρελό;" Ήξερα ότι πήγαινα γυρεύοντας. "Γιατί; Τώρα σε έχουν για λογικό;" είπε με το περιπαιχτικό γελάκι της "Έπειτα, κανένας δεν θα σε πιστέψει, όλοι θα θεωρήσουν ότι γράφεις λογοτεχνική αδεία". Πέταξε με τα μικρά φτερά της από τη μικρή βιβλιοθήκη και προσγειώθηκε δίπλα στο πληκτρολόγιο.

Κυρίες και κύριοι, να σας συστήσω τη Λώρα, το ξωτικό ή τη νεράιδα, χρησιμοποιήστε όποιον όρο προτιμάτε. Τη γνώρισα για πρώτη φορά πριν από πέντε χρόνια περίπου, όταν εγκαταστάθηκα σε αυτό το σπίτι. Η εμπειρία ήταν αξιομνημόνευτη και αρκεί να αναφέρω ότι αρχικά με έκανε να πιστέψω ότι χρειαζόμουν εγκεφαλογράφημα, για να μην αναφέρω την απώλεια ενός κρυστάλλινου ποτηριού και μιας ποσότητας εξαιρετικού γαλλικού κονιάκ που, σας ορκίζομαι, δεν είχε βρέξει ακόμη τα χείλη μου.

Η Λώρα αρχικά έμενε περισσότερο στο σαλόνι, έχοντας μια δική της γωνία μέσα στο ντουλάπι μιας εκ των βιβλιοθηκών μου. Ωστόσο, από τότε που άρχισα να εργάζομαι στο σπίτι περνάει πλέον τον περισσότερο χρόνο της στο γραφείο και μου κρατάει συντροφιά όσο δουλεύω (λες και έχω επιλογή), προσπαθώντας συχνά, άλλοτε με μεγαλύτερη και άλλοτε με μικρότερη επιτυχία να μου αποσπά την προσοχή (συνήθως όταν έχω πιεστικές προθεσμίες και μεγάλους όγκους εργασίας). Η αλήθεια είναι ότι ένας άλλος λόγος για τη μετεγκατάστασή της στο χώρο του γραφείου είναι και τα νέα ενδιαφέροντα που βρίσκει πλέον εδώ. Της αρέσει να παίζει με τους συνδετήρες, τα μολύβια, τις γομολάστιχες και άλλα χαρτικά, ενώ δεν παραλείπει να τραβάει συχνά το καλώδιο του ποντικιού, όταν το χρησιμοποιώ, κάτι που ορισμένες φορές έχει ως συνέπεια να μετακινώ αρχεία σε λάθος φάκελο ή να ψάχνω απεγνωσμένα το κουμπί "Άκυρο" για να αποφύγω τη διαγραφή λάθος αρχείων.

Πάντως, δεν μπορώ να πω ότι δεν τη συμπαθώ ή δεν βρίσκω ευχάριστη την παρουσία της, παρά το χαρακτήρα κακομαθημένης παιδίσκης (άουτς!) που τη διακρίνει. Έχουμε βρει λοιπόν ένα modus vivendi και ενίοτε περνάμε καλά. Πολλές φορές της αρέσει να βλέπει την τηλεόραση, την οποία εγώ ελάχιστα χρησιμοποιώ, αλλά με βάζει να την ανοίγω, εκδηλώνοντας μια προτίμηση για τις διαφημίσεις. Συχνά της κάνουν εντύπωση διάφορα προϊόντα τα οποία μου ζητά στη συνέχεια να αγοράσω από το σουπερμάρκετ (και να σκεφτείτε ότι ένας λόγος που δεν παντρεύτηκα ήταν για να αποφύγω τέτοιες καταστάσεις) και να της τα φέρω (χωρίς να έχουν κάποια χρησιμότητα για αυτήν πέραν της ικανοποίησης της περιέργειάς της).

Ξέχασα να αναφέρω το αγαπημένο της αστείο που κάνει όταν έχω επισκέπτες στο σπίτι, στους οποίους βέβαια είναι παντελώς αόρατη. Πολλές φορές λοιπόν συμβαίνει να κάθεται κάποιος απέναντί μου στον καναπέ, να μου μιλάει για κάποιο σοβαρό θέμα, και εκείνη να κάθεται ή να αιωρείται δίπλα του κάνοντας γκριμάτσες, παίρνοντας προκλητικές στάσεις ή μιμούμενη τις κινήσεις και την ομιλία του. Πολλές φορές βάζω τα δυνατά μου για να μη μειδιάσω ή να μην ξεσπάσω σε γέλια, κάτι που ενίοτε δεν περνάει απαρατήρητο, με δυσμενείς επιπτώσεις για την κοινωνική μου ζωή.

Ομολογώ ότι όταν βλέπω το μικρό κορμάκι της να αιωρείται με χάρη ή το έξυπνο μουτράκι της, δεν μπορώ παρά να της συγχωρήσω τα πάντα. Επιπλέον, με αποζημιώνει πλήρως όταν τη βλέπω στο μπαλκόνι να χορεύει τον νεραϊδένιο χορό της με μια πεταλούδα ή όταν μου διηγείται τις αρχαίες ιστορίες των ξωτικών, αφού πρώτα με ορκίσει ότι δεν θα τις μεταφέρω πουθενά. Ελπίζω πάντως, για χάρη αυτού του ιστολογίου, να την πείσω να μου δώσει την άδειά της για να σας μεταφέρω έστω μία από αυτές τις ιστορίες. Αυτό πάντως που με μαγεύει περισσότερο είναι το τραγούδι της, άλλοτε χαρούμενο, άλλοτε μελαγχολικό, για παλιές πόλεις και βασίλεια που δεν αναφέρει κανένα βιβλίο και δεν ζουν πια ούτε στους μύθους και τα παραμύθια των ανθρώπων. Κάνει τότε η φωνή της να μοιάζουν αυτοί οι κόσμοι λουσμένοι στο φως του ήλιου και αυτός ο κόσμος να μοιάζει θαμπός και αραιός σαν ατμός.

Νομίζω ότι τελικά η Λώρα έχει μια καθοριστική επίδραση στη ζωή μου. Δεν ξέρω πώς μπορείς να χαρακτηρίσεις αυτή την επίδραση, αλλά μια φορά ένας φίλος είπε ότι μοιάζω νεραϊδοπαρμένος. Μου χαμογελάει τώρα πίσω από την οθόνη. Νομίζω ότι αρκετά σας κούρασα. Το παραπάνω άτεχνο σκιτσάκι τής μοιάζει λίγο. Λυπάμαι, αλλά δεν φαίνεται στην ψηφιακή μηχανή.

Come away, O human child!
To the waters and the wild
With a faery, hand in hand,
For the world's more full of weeping than you can understand.(Από το ποίημα "The Stolen Child" του W. B. Yeats)