Η γενιά των δούλων - κάποιες σκέψεις

- Ε όχι και σε έχω σαν δούλο, όποτε θες μπορείς να παραιτηθείς! Τελείωνε τώρα γιατί μετά έχεις να πας και στο σουπερμάρκετ για τα ψώνια της γυναίκας μου.

.

Αυτή η ανάρτηση είναι μια παραπομπή, μια παραπομπή σε ένα συγκλονιστικό κείμενο του Ναυτίλου του Διαδικτύου, εδώ. Διαβάστε το και θα καταλάβετε γιατί ακόμη και το να ανήκεις στην περίφημη "γενιά των 700 ευρώ" σήμερα είναι "τύχη". Διαβάστε το για να καταλάβετε τον ξεπεσμό, τη βαρβαρότητα και την υποκρισία της κοινωνίας μας και των πολιτικάντηδών της. Διαβάστε το γιατί νομίζω ότι όλοι εμείς που κάπως έχουμε ψευτοβολευτεί κάπου ξεχνάμε αυτούς που ζουν μεροδούλι-μεροφάι, αυτούς που είναι στο ξεκίνημά τους, τους νέους των οποίων οι ψυχές βιάζονται, που μαθαίνουν να σκύβουν το κεφάλι, να ανέχονται τον εξευτελισμό του κάθε τυραννίσκου της διπλανής πόρτας, του δικηγόρου/γιατρού που απασχολεί ένα μαθητευόμενο ή υπάλληλο με μια αμοιβή της πείνας που δεν βγαίνει καν από την τσέπη του, αλλά πάραυτα τον θεωρεί προσωπικό του σκλάβο και ορντινάντσα για όλες τις δουλειές - ενώ ενδεχομένως τις ώρες μετά το γραφείο πουλά τζάμπα προοδευτικότητα και αριστεροσύνη στους φίλους του, στο μπαράκι. Διαβάστε το για να καταλάβετε ότι η απορία δεν είναι γιατί έχουμε τόσο πολλούς κουκουλοφόρους, αλλά τόσο λίγους.

Θα προσθέσω πάντως ότι, αντίθετα με τους αριστερών αντιλήψεων φίλους μου που βλέπουν τον κρατισμό και τη μετατροπή όλως μας σε δημοσίους υπαλλήλους ως λύση για τα σημερινά προβλήματα, εγώ βλέπω το παχύσαρκο κράτος μας ως ένα από τα βασικά προβλήματα που στραγγαλίζει την οικονομία και γεννά τέτοια φαινόμενα, σαν ένα κακοήθη όγκο που δεν επιτρέπει τη δημιουργία πλούτου και απομυζά τους αναγκαίους πόρους για την παραγωγή αληθινού πλούτου, που θρέφει τη διαφθορά, που παρέχει αυξημένα δικαιώματα και αμοιβές σε κατηγορίες εργαζομένων και κοροϊδεύει με αποφάγια και ψαροκόκαλα κάθε έναν που δεν ανήκει στο κλειστό του σύστημα. Φίλοι μου, όσες χιλιάδες άτομα και να βάλετε να βαράνε σφραγίδες ή να ζεσταίνουν καρέκλες, πλούτο δεν δημιουργείτε, φαΐ δεν παράγετε. Το να διατηρείς σε ζωή φορολογώντας τους πολίτες προβληματικές εταιρείες/οργανισμούς που καταναλώνουν περισσότερα από όσα παράγουν, δεν κάνει πλουσιότερη την κοινωνία, αλλά φτωχότερη. Απορώ πώς η όρασή σας είναι τόσο οξεία όταν διαπιστώνετε τα παράλογα και τις ανισορροπίες του τρέχοντος συστήματος και τόσο θολή άλλες φορές, όταν δεν βλέπετε το παράλογο των παραδοσιακών αριστερών θέσεων για την οικονομία. Η απάντηση σε μια συνταγή που αποτυγχάνει σήμερα δεν είναι μια συνταγή που απέτυχε εχθές.

Σημαίνει αυτό ότι είμαι ευχαριστημένος από το υπάρχον σύστημα; Κάθε άλλο. Πιστεύω όμως ότι η λύση στον ένα δογματισμό δεν είναι ο άλλος δογματισμός. Η εποχή απαιτεί επιστροφή στα βασικά, απαιτεί σκέψη ξανά πάνω στα βασικότερα θέματα της οικονομίας, με ριζοσπαστικότητα, αλλά και με πραγματισμό, με όσο το δυνατόν λιγότερες αναφορές στις παγιωμένες αντιλήψεις και σχολές του παρελθόντος, εστιάζοντας στον άνθρωπο, στη δημιουργικότητά του και στις ανάγκες του. Πρέπει να αναθεωρήσουμε αντιλήψεις σε τομείς όπως είναι ο μηχανισμός της δημιουργίας και διαχείρισης του χρήματος, το τραπεζικό σύστημα και το ρόλο του, το κράτος, την κοινωνική ασφάλιση, πώς πρέπει να δημιουργείται πλούτος και πώς πρέπει αυτός να αναδιανέμεται. Πρέπει να εστιάσουμε στην πραγματική οικονομία και στην ελαχιστοποίηση των παραθύρων για κέρδος άνευ πραγματικής παραγωγής/δημιουργίας. Η οικονομική ελευθερία όμως είναι αναγκαία για την ελευθερία και την έκφραση της δημιουργικότητας του ανθρώπου, όπως παράλληλα αναγκαίο είναι να υπάρχει για όλους ένα ελάχιστο ευκαιριών και κοινωνικής προστασίας για να πραγματώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, ωφελώντας και τους γύρω μας. Πρέπει να εγκαταλείψουμε εμμονές όπως η "ανάπτυξη" (είτε φιλελεύθερη είτε κρατική) και να εστιάσουμε στην ποιότητα ζωής, στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αυτάρκεια, στη διαχείριση του οίκου μας με χρηστό τρόπο που εξασφαλίζει τη διάρκεια. Να βάλουμε δίπλα στο κέρδος την ευθύνη, την ευθύνη απέναντι στην κοινωνία, αλλά και σε όλο τον πλανήτη και τα πλάσματά του, δηλαδή να βάλουμε στο θρόνο την οικολογία.
.

Υπάρχουν εποχές όπου προέχει η συντήρηση, η παράδοση, αλλά υπάρχουν άλλες εποχές που καθιστούν αναγκαία τη γένεση νέων ιδεών, τις ριζικές αλλαγές, τις ραγδαίες εξελίξεις. Όσο πιο πολύ αντιστεκόμαστε σε αυτές τις αλλαγές, όσο αναζητούμε τις λύσεις στις αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος, τόσο πιο πολύ θα υποφέρουμε και ο οδοστρωτήρας θα κυλάει πάνω μας. Ή θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να ανέβουμε πάνω στο κύμα ή αυτό θα μας πάρει από κάτω και θα μας πνίξει, φιλελεύθερους και κρατιστές, αριστερούς και δεξιούς, απολιθώματα σε ένα όλο πιο άγριο κόσμο που θα αδυνατούμε να καταλάβουμε μέσα από τα απαρχαιωμένα ιδεολογικά γυαλιά μας.