Ο γητευτής της άμμου

Ο άνεμος με τα τραγούδια του μετακινεί διαρκώς την άμμο, παρασύροντας τις αμμοθίνες και αλλάζοντας διαρκώς το χάρτη της ερήμου και εγώ είμαι ο Σαχίν Αλ Κατίμπ, το γεράκι των αμμόλοφων, και έχω περάσει όλη μου τη ζωή στην έρημο, κάτω από τον απέραντο ουρανό, τον καυτό ήλιο και την παγωμένη νύχτα, και άλλη ζωή δεν ξέρω. Την βρήκα ένα απόγευμα, κομμένη από σπαθιά, να την αποτελειώνει ο ήλιος και εγώ έσκυψα και την είδα και έβγαλα τη φλογέρα μου και φύσηξα μια μελωδία για την ομορφιά των άγριων ρόδων και ο άνεμος σήκωσε την άμμο που έκλεισε τις βαθιές πληγές της και την ονομάτισα Αμπάλ, άγριο ρόδο, και την πήρα στη σκηνή μου να μοιράζομαι μαζί της τις δουλειές μου, τα λιγοστά υπάρχοντά μου, τον ήχο της φλογέρας μου και τα αναρίθμητα άστρα που κεντούν τον νυκτερινό ουρανό της ερήμου. Ήταν πάντα μελαγχολική η Αμπάλ, της εξήγησα ότι η ζωή που της είχε δώσει η άμμος ήταν δώρο της ερήμου και, αν προσπαθούσε να φύγει από την έρημο, η άμμος που κάλυπτε τις πληγές της θα έμενε πίσω και θα έχανε τη ζωή της και εκείνη μου είπε ότι οι ληστές που λεηλάτησαν το καραβάνι της εξόντωσαν την οικογένειά της και κατέκοψαν το κορμί της. Ο άνεμος μου έφερνε ιστορίες και ειδήσεις από μέρη μακρινά και εγώ τις αφηγούμουν στην Αμπάλ και της έδινα τα πολύτιμα δώρα που κρύβει η έρημος στα βάθη της για να απαλύνω τη μελαγχολία της, που όμως δεν την άφηνε ποτέ, και έτσι περνούσαν οι μέρες.

Μια μέρα, την πήρα μαζί μου πάνω σε ένα αμμόλοφο και της έδειξα κάτι καμηλιέρηδες και, τότε, για πρώτη φορά, την εγκατέλειψε η μελαγχολία της και την αντικατέστησε η οργή. "Αυτοί μου πήραν την οικογένεια και σημάδεψαν το κορμί μου. Με τη δύναμη που έδωσες ζωή σε εμένα, δεν μπορείς να πάρεις τη ζωή από αυτούς; Μόνο αυτό το δώρο θέλω από εσένα." Έβγαλα τη φλογέρα μου και έπαιξα ένα γρήγορο, ξέφρενο σκοπό και η άμμος σηκώθηκε από τις αμμοθίνες και έγινε αμμοθύελλα που όμοιά της δεν είχε ξαναδεί η έρημος και οι άνθρωποι με τις καμήλες τυλίχτηκαν σφιχτά στα ρούχα τους, μα η άμμος τα κουρέλιασε και μετά άρχισε να κουρελιάζει τη σάρκα τους, και έσκαψε τα πρόσωπα και τα κορμιά τους και γύμνωσε τα κόκαλά τους και εγώ σταμάτησα τη μελωδία μου και η Αμπάλ δίπλα μου έκλαιγε και πότιζε με τα δάκρυά της τη διψασμένη έρημο που τα κατάπινε με λαχτάρα. "Αμπάλ, έκανα αυτό που ήθελες, αλλά η μελαγχολία σου έγινε θρήνος. Δεν υπάρχει τίποτα που θα σου δώσει ικανοποίηση;" "Άσε με να πάω στην οικογένειά μου" μου είπε και εγώ την κοίταξα λυπημένα και φύσηξα απαλά και η άμμος έφυγε από το κορμί της και η Αμπάλ σωριάστηκε στην άμμο.
.
Είμαι ο Σαχίν Αλ Κατίμπ, το γεράκι των αμμόλοφων, ο γητευτής της άμμου, και έχω περάσει όλη μου τη ζωή στην έρημο, κάτω από τον απέραντο ουρανό, τον καυτό ήλιο και την παγωμένη νύχτα, και άλλη ζωή δεν ξέρω. Τα γυμνά μου πόδια πατάνε στην καυτή άμμο, που ούτε η σαύρα της ερήμου δεν αντέχει για πολύ, και το δέρμα μου είναι στεγνό και ωχρό σαν αρχαίος πάπυρος και διασκεδάζω τη μοναξιά μου παίζοντας μελωδίες με τη φλογέρα μου που ο άνεμος μεταφέρει πάνω από τις αμμοθίνες, γεννήθηκα με την έρημο και θα πεθάνω μαζί της.