Έτρεχα κάποτε σε εκείνο το πάρκο, που τώρα αναπλάθεται (για να δούμε τι θα δούμε), περνούσα και από μια μικρή πλατεία. Στο κέντρο της υπήρχε ένας στρογγυλός χώρος, υποτίθεται πρασίνου, όπου όμως το μόνο που υπήρχε πλέον, μετά από το πέρασμα αναρίθμητων ποδιών, ήταν μια στρογγυλή νησίδα πατημένου χώματος και ελάχιστο χόρτο. Ωστόσο, επέμενα να κάνω το γύρο της, αποφεύγοντας να πατήσω στη νησίδα με το χώμα, ακόμη και όταν άλλοι δρομείς περνούσαν τρέχοντας σε ευθεία, πατώντας την. Φανταζόμουν τι θα σκέπτονταν εκείνοι που επέλεγαν να πατήσουν στη νησίδα "Αφού δεν φυτρώνει κάτι εκεί που πατάω, γιατί να την αποφύγω;". Η δική μου σκέψη ήταν άλλη "Το χώμα θα μένει πάντα χώμα όσο το πατάς, πρέπει να δώσεις χώρο για να φυτρώσει κάτι, για να απλωθεί το χορτάρι ξανά. Αν δεν επιτρέπεις τη δυνατότητα της ομορφιάς, πώς μπορείς να καταριέσαι την ασχήμια;"..
Κάποιοι άνθρωποι κοιτάζουν ένα κομμάτι πατημένο χώμα και βλέπουν μόνο πατημένο χώμα, κάποιοι άλλοι βλέπουν ένα κομμάτι πατημένου χώματος και βλέπουν και πράσινο, δροσερό χορτάρι και όμορφα λουλούδια και ίσως και ένα δέντρο, οραματίζονται αυτό που μπορεί να είναι και του επιτρέπουν να γίνει "είναι". Οι πρώτοι ίσως και να είναι αυτοί που διαμαρτύρονται εντονότερα για την αφροντισιά και την εγκατάλειψη της μικρής πλατείας, αλλά και του πάρκου, της πόλης, του κόσμου, αλλά ποτέ δεν θα σκεφτούν να κάνουν τον γύρο της πλατειούλας. Αν ποτέ κάποιος αποφασίσει να κάνει κάτι για την πλατεία, θα πρέπει να βάλει φράχτη και αστυνόμο, αλλιώς αυτοί θα εξακολουθήσουν να τσαλαπατούν το χώμα και τον σπόρο, και τότε θα διαμαρτύρονται και για την ασχήμια, και για το φράχτη και για τον αστυνόμο, που προκάλεσαν αυτοί οι ίδιοι. Λυπάμαι για αυτούς τους ανθρώπους, λυπάμαι για τη μιζέρια τους και την τυφλότητά τους.
Σημείωση: Αυτό δημοσιεύθηκε κατόπιν παράκλησης της Λώρας, που προσπάθησε μάταια να κάνει την πλατειούλα ξανά πράσινη.
7 σχόλια:
Ξέρεις περαστικέ, είναι το ίδιο φαινομενο με τα σκουπίδια. Αμα αφήσεις ενα μπουκάλι κάτω , αμεσως θα μαζευτούν και άλλα διπλα. Το ίδιο και με τα μπάζα. Είχα φανταστεί ενα παγκοσμιο νομο ελξης των σκουπιδιων. Τωρα επεκεινεται και στο χωμα. Αυριο και στην ερημοποίηση.
Ίσως πολλοί άνθρωποι να υπόκεινται στη βαρύτητα, δηλ. δρουν χωρίς να είναι συνειδητοί καθοδηγούμενοι από έξεις και την ευκολία, χωρίς καν να υποβάλλουν σε έλεγχο τις πράξεις τους. Η συνειδητότητα, η αυτεπίγνωση είναι κάτι που λαμβάνουμε πάντα ως δεδομένο, ενώ δεν είναι καθόλου έτσι.
σωστη η παρατηση σου. Κανενας μας δεν κουναει χερι για να βοηθησει μια κατασταση παρα μονο την αγνοει ή παραπονιεται για αυτη. Τι να φταιει αραγε? Η ατομικοτητα ή η ελλειψη συλλογικου πνευματος που μας χαρακτηριζει ως λαο?
Exofthalmi, υπάρχει κάτι ακόμη πιο ανησυχητικό, νομίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι καν σε θέση να συλλάβουν την κατάσταση και να αντιληφθούν ότι είναι μέρος της, άνθρωποι με αντίληψη κλεισμένη σε μια πλαστική συσκευασία.
Ήμουν για λίγες μέρες Βερολίνο... τώρα τι να σου πω... δεν έχω ξαναδεί τόσο πράσινο και δεν είναι υπερβολή... στο κέντρο του Βερολίνου βρίσκεται ένα τεράστιο πάρκο αλλά θα έλεγα μοιάζει πιο πολύ με δάσος(!)... αλλά και σε όλη την πόλη βλέπεις πράσινο... η πόλη ένα κόσμημα... τα μέσα μεταφοράς και γενικά όλες οι υπηρεσίες λειτουργούν άψογα... λυπάμαι που το λέω αλλά αν ερχόταν ένας Βερολινέζος στην Σαλονίκη ή στην Αθήνα... θα μας λυπόταν και κυρίως θα μας απεχθάνονταν... με όλο το δίκιο του... ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω στην ιδέα ότι ζω σε αυτόν τον τόπο... ντρέπομαι...
Σε καταλαβαίνω απολύτως, Γαϊδάρα. Καλωσόρισες πίσω.
Καλώς σας βρήκα :)
...αν και η προσαρμογή δύσκολη... όλα φαίνονται πιο μίζερα απο πριν...
Δημοσίευση σχολίου