Η παραγγελιά

Στρατιωτικά γυμνάσια στο ιστολόγιο.

.

Προσοχή: κείμενο που θίγει θρησκευτικές ευαισθησίες, συνεχίζετε με δική σας ευθύνη.
.
Είχα πιει μια μπίρα Λούσιφερ, όταν τον πρόσεξα να κάθεται στον άλλο καναπέ. «Αυτό είναι γελοίο», είπα, «δηλαδή, αν έπινα μοναστηριακή μπίρα θα εμφανιζόταν ο Άγιος Πέτρος;» «Συγχωρέστε μου την εισβολή, αγαπητές κύριε», αποκρίθηκε, «αλλά, ξέρετε, ο Αρμαγεδδώνας πλησιάζει και θα χρειαστώ τη βοήθειά σας, εξάλλου, γνωρίζω ότι δεν πολυσυμπαθείτε αυτόν τον τύραννο, τον Γιαχβέ». «Και τι μπορώ να κάνω εγώ για τον Φέροντα το Φως, το Άστρο της Αυγής;» Είπα, όχι χωρίς κάποια δόση ειρωνείας, «εξάλλου, δεν είναι προδιαγεγραμμένο το αποτέλεσμα;» συμπλήρωσα. «Μην πιστεύετε την προπαγάνδα των άλλων, αν ενισχύσουμε λίγο το στράτευμά μας, η νίκη θα είναι δική μας, αυτό που χρειαζόμαστε είναι μερικοί μαχητές παραπάνω και αυτό θα ήθελα να ζητήσω από εσάς.» Κοίταξε για λίγο το απορημένο μου ύφος και συνέχισε «Μπορώ να κάνω πραγματικότητα ένα όνειρό σας, τη μεταφορά των σκίτσων σας από τον εικονικό κόσμο του ιστολογίου σας, στον κόσμο που μας περιβάλλει, αρκεί να μου σκιτσάρετε μερικά σκίτσα που θα παραταχθούν την ημέρα της μεγάλης μάχης ανάμεσα στις λεγεώνες μας.»
.
Η συμφωνία έκλεισε, αλλά αφού το διαπραγματεύτηκα. Θα είμαι επικεφαλής της λεγεώνας που θα σκιτσάρω, θα οδηγήσω προσωπικά τα σκίτσα μου εναντίον των στρατιών των αγγέλων. Εξασφάλισα και καλή θέση, ανάμεσα στα τρομερά λίλιμ της Λίλιθ μαζί με τα αβάπτιστα μωρά, που ο καλός Θεούλης αρνείται να δεχθεί κοντά του, και τα ζώα που πεθαίνουν από το σαδισμό των ανθρώπων. Αυτές οι δυο τρομερές στρατιές θα στηρίζουν το αριστερό και το δεξί πλευρό της λεγεώνας μου, είμαι βέβαιος ότι θα τα πάμε καλά.
.

Έβλεπα πριν από λίγες μέρες σε ένα ντοκιμαντέρ ένα βουβάλι να καταβροχθίζεται ζωντανό από ύαινες, είχε καθηλωθεί εξαντλημένο και το έτρωγαν ζωντανό από τα πίσω πόδια. Του έκοβαν κομμάτια ενώ αυτό καθόταν ανήμπορο, χωρίς δύναμη ούτε για να μουγκρίσει, μόνο τα μάτια του ήταν γουρλωμένα και κοιτούσαν πέρα δώθε. Μετά, έδειξαν το τέλος, δύο ύαινες παλεύουν για τη ραχοκοκαλιά και τα πλευρά, το μόνο που είχε απομείνει από το ζώο, και μεταφέρουν το τρόπαιο τραβολογώντας το. Η πιο σκληρή σκηνή που έχω δει σε σύγκριση με οποιαδήποτε «σπλατεριά», και είδα πολλές στις μέρες μου. Αν μπορούσα ποτέ να πιστέψω ότι θα μπορούσε να υπάρχει ένας θεός όπως ο Γιαχβέ και ότι η «κρατούσα» θρησκεία μας ήταν αληθινή έστω και στο ελάχιστο, σίγουρα θα ήμουν ορκισμένος εχθρός Του, θα ονειρευόμουν ότι την ημέρα του Αρμαγεδδώνα θα κατάφερνα να ματώσω έστω και έναν άγγελό Του, για χάρη του πιο καταφρονεμένου από τα πλάσματα που υποφέρουν. Θα πολεμούσα για λίγο φως ενάντια σε αυτό τον σκοτεινό Θεό, πλάι στον φωτεινό επαναστάτη.