Πράγματι, Greek Rider, είναι σημαντική και μεγάλη ανακούφιση ως δυνατότητα. Ίσως να ήταν ο Μπόρχες που έγραψε περίπου ότι η απόφαση της αυτοκτονίας, αφού ληφθεί, δεν υπάρχει λόγος να πραγματοποιηθεί, μπορεί να αναβληθεί πάντα για την επόμενη στιγμή, για την επόμενη στιγμή, για την επόμενη στιγμή... Θα έλεγα ότι ο θάνατος γενικά είναι μεγάλη ανακούφιση. Ελαφραίνει το βάρος της ύπαρξης.
Μετά την αυτοκτονία μόνο ερωτήσεις υπάρχουν, καμιά απάντηση... Ο θάνατος δεν είναι ανακούφιση,είναι η αγωνία μήπως και χαθεί το τραίνο για το επόμενο ταξείδι...
Και αγαπητή/ε greek rider θα σου πω ένα μυστικό που ίσως δεν ανακάλυψες. Πραγματική ελευθερία είναι να ψάξεις για ποιόν λόγο γεννήθηκες.Να συμφιλιωθείς με την γνώση της ύπαρξης σου στον κόσμο τούτο,να παραμερίσεις την κόλαση και να δημιουργήσεις την δική σου Παράδεισο. Πέρνα από την κόλαση που είναι εφικτή και άμεση επί της γης και άσε τούς ειδήμονες να ασχολούνται με τις τιμές κοντά στο συν άπειρο... Μην ξεχνάς όμως πως οποιαδήποτε "τιμή" σε μια γεωμετρική πρόοδο έχει συν και πλην... πάντα υπάρχει μια συνισταμένη!
Locuspublicus, αντισταθμίζουν τα ωραία της ζωής τα τόσα της άσχημα; Ο Σοπενάουερ έλεγε ότι η ζυγαριά γέρνει σαφώς στην πλευρά της λύπης, του πόνου. Η χαρά είναι φευγαλέα και ορίζεται αρνητικά (ως απουσία πόνου), αλλά ο πόνος χτυπάει στα βάθη της ύπαρξης. Ως παράδειγμα έφερνε τη σύγκριση της προσωρινής ικανοποίησης, της απαλλαγής από τους πόνους της πείνας, που αισθάνεται ένα λιοντάρι που κατασπαράζει ένα ζώο σε σύγκριση με την απόλυτη απελπισία, την οδύνη, του ζώου που κατασπαράσσεται.
Panagiota, καλό μήνα! Αν υπάρχει κάτι μετά το θάνατο, ελπίζω αυτό να είναι κάποιες απαντήσεις. Προσωπικά, βρίσκομαι σε εμπόλεμη κατάσταση με αυτό τον κόσμο, ιδιαίτερα με τους ανθρώπους. Ψάχνω για τον Ναυτίλο μου.
Ο Ναυτιλος υπαρχει - και εχει διαφορετικες μορφες για τον καθενα μας. Και οι απαντησεις υπαρχουν. Γι' αυτο τοχουμε αυτο το τεραστιο γκριζωπο οργανο αναμεσα στ' αυτια μας, για να τις βρισκουμε. Η αυτοκτονια ειναι σπατάλη.
Πιστευω οτι δεν εινα θεμα ζυγαριας - αν δλδ. τα καλα αυτου του κοσμου γερνουν περισσοτερο την πλαστιγγα απ' οτι τα αρνητικα. Ειναι περισσοτερο θεμα εσωτερικης αρμονιας. Μιας αρμονιας που ο καθενας μας την βρισκει μονος του.
Yetanother_s, κάποια ερωτήματα: μπορούμε να συλλάβουμε απαντήσεις που περικλείουν τον κόσμο από τη στιγμή που είμαστε μέρος του κόσμου; Υπάρχουν απαντήσεις ή απαντήσεις φανταζόμαστε; Πρέπει ο κόσμος/η ζωή να έχει απάντηση επειδή στους ανθρώπους αρέσουν οι απαντήσεις; Αν υπάρχει απάντηση, μήπως αυτή είναι απλώς "42"; Μήπως η ζωή είναι σπατάλη αναίτιου πόνου (αν όντως δεν υπάρχει αιτία); Πόση εσωτερική αρμονία μπορείς να έχεις όταν καταβροχθίζεσαι; Δεν δίνω απαντήσεις, απλώς (προσ-)θέτω αυτές τις ερωτήσεις. Σε αυτά τα ζητήματα ισχύει το "ο καθένας όπως βολεύεται/νομίζει", η τεελική επαλήθευση/διάψευση έρχεται πολύ αργά μάλλον.
Αγαπητή Παναγιώτα το να μπορεί κάποιος να επιλέξει μεταξύ ζωής και θανάτου είναι η τέλεια και η μόνη ελευθερία διότι όποιος μετά από αυτή τη σκέψη ζει το κάνει επειδή το επιλέγει συνειδητά.
Αυτοί μόνο που επιλέγουν να ζήσουν συνειδητά είναι ικανοί για ζωή. Δεν μιλάω για την αυτοκτονία λόγω φόβου για τη ζωή αλλά για την αντιμετώπιση του θανάτου με Στωικό θάρρος.
Και όλα αυτά γιατί όπως λέει ο Επίκτητος "..δεν είναι ο θάνατος ο ίδιος που είναι τρομερός αλλά ο φόβος του θανάτου".
Αυτός που το σκέφτεται και επιλέγει να ζήσει είναι ο μόνος που έχει ξεπεράσει το φόβο του θανάτου. Και έτσι επιλέγει να ζήσει ως πραγματικός άνθρωπος.
Η ουσία των ερωτημάτων για την ουσία και σκοπό των πραγμάτων που αναφέρει ο Περαστικός είναι η δυνατότητα του ανθρώπου να κοιτάει το μη ον.
Νομίζω ότι ο άνθρωπος που δεν αντιμετωπίζει αυτά τα ερωτήματα καταλήγει σιγά, σιγά, χωρίς να το ξέρει νευρωτικός.
Η απομάκρυνση του ανθρώπου από την θέαση του μηδενός οδηγεί σε μια νευρωτική κοινωνία χωρίς κανένα φιλοσοφικό προσανατολισμό, βουτηγμένη σε μια απροσδιόριστη αγωνία που υπερβαίνει το φόβο του θανάτου.
Greek Rider, εξαιρετικό σχόλιο. Η σπουδή θανάτου είναι προϋπόθεση της πνευματικής εξέλιξης και της ελευθερίας του ανθρώπου. Γνωρίζουμε μια νευρωτική κοινωνία όπως την περιγράφεις, μια κοινωνία που δεν τολμά να στρέψει το βλέμμα πάνω στο θάνατο, αναφέρομαι στις ΗΠΑ. Κάποτε, ως κοινωνία, είχαμε ίσως καλύτερη σχέση με το θάνατο, αυτό όμως έχει αλλάξει. Ο ευδαιμονισμός δεν αφήνει χώρο για τέτοιες σκέψεις. Σκέφτομαι ότι ίσως τα απογεύματα της Κυριακής να τραβούν τη σκέψη στο θάνατο και για αυτό τρέχουν όλοι στους κινηματογράφους τότε, για να τον ξορκίσουν.
Αγαπητή/ε greek rider θα γινόμουν νευρωτική έως θανάτου αν δεν διαφωνούσα και συμφωνούσα συγχρόνως με αυτά που λες. Απόλυτη ελευθερία δεν είναι να επιλέξεις μεταξύ ζωής και θανάτου. Απόλυτη ελευθερία είναι να επιλέξεις να αλλάξεις κατηγορία στην "ποιότητα" ζωής που σου έμελλε, και να αποδεχθείς τον θάνατο σαν φυσική απόρροια της φθίνουσας υλικής υπόστασης μας. Ο θάνατος είναι η μετάβαση του πνεύματος μέσα στα "ταξίδια" της συμπαντικής γνώσης.Η σάρκα κατέχει τον φόβο του θανάτου(χους ην και εις χουν απελευσαι) Ο φόβος του θανάτου είναι η προσκόλληση του φθαρτού σώματος μας στις γήινες (χωρίς ουσία)εντρυφήσεις. Και οι ουσία τελικά είναι πως οι "ψυχές" που δεν κατάλαβαν γιατί ξανακάνουν αυτό το οδυνηρό ταξείδι της γήινης επανένταξης τους, αυτοκτονούν από αμάθεια και τεμπελιά πριν αναρωτηθούν αν πρέπει να ζήσουν για να πληρώσουν το τίμημα σ αυτό το ακριβό δώρο που τους χαρίστηκα και λέγεται ΖΩΗ. Και στο κάτω-κάτω η "ανάσα" μόνο δόθηκε από την "συμπαντική ενέργεια". Η βούληση είναι ελεύθερη να δημιουργήσει την "αλλαγή"
Κι όποιος είναι ανίκανος να δημιουργήσει ζωή εκ του μηδενός δεν έχει δικαίωμα να αφαιρέσει. (Σωκράτης,Ησαίας και άλλοι...)
Οσο για την νευρωτική κοινωνία ...δική μας και αυτή η επιλογή!)
Αναρωτήθηκε γιατί είχε γεννηθεί, σκέφτηκε να αυτοκτονήσει, αλλά φοβήθηκε μήπως έβρισκε την απάντηση μετά.
19 σχόλια:
No spam/ads allowed
@Περαστικός η αυτοκτονία είναι η μόνη πραγματική ελευθερία του ανθρώπου.
Αν δεν ήταν εφικτή, η κόλαση επί της γης θα άγγιζε, σε πολλούς ανθρώπους, τιμές κοντά στο συν άπειρο.
Πράγματι, Greek Rider, είναι σημαντική και μεγάλη ανακούφιση ως δυνατότητα. Ίσως να ήταν ο Μπόρχες που έγραψε περίπου ότι η απόφαση της αυτοκτονίας, αφού ληφθεί, δεν υπάρχει λόγος να πραγματοποιηθεί, μπορεί να αναβληθεί πάντα για την επόμενη στιγμή, για την επόμενη στιγμή, για την επόμενη στιγμή... Θα έλεγα ότι ο θάνατος γενικά είναι μεγάλη ανακούφιση. Ελαφραίνει το βάρος της ύπαρξης.
Είναι αυτό που λέμε: ζω γιατί βαριέμαι να πεθάνω...
Καλό μήνα και άσε το πιστόλι κάτω!
Doc
@Περαστικός τα λες πολύ σωστά .
do it!
Καλό μήνα, Doctor.
Καλησπέρα, Greek Rider.
Nelly, εσύ πρέπει να κάνεις παρέα με τον επίσημο σχολιαστή.
H ζωή είναι ωραία και χωρίς απαντήσεις φίλε Περαστικέ. Νεκρός μένει και το μπλόγκ ορφανό. Ασε που δεν απαντάς στα σχόλια..
Μετά την αυτοκτονία μόνο ερωτήσεις υπάρχουν, καμιά απάντηση...
Ο θάνατος δεν είναι ανακούφιση,είναι η αγωνία μήπως και χαθεί το τραίνο για το επόμενο ταξείδι...
Και αγαπητή/ε greek rider θα σου πω ένα μυστικό που ίσως δεν ανακάλυψες.
Πραγματική ελευθερία είναι να ψάξεις για ποιόν λόγο γεννήθηκες.Να συμφιλιωθείς με την γνώση της ύπαρξης σου στον κόσμο τούτο,να παραμερίσεις την κόλαση και να δημιουργήσεις την δική σου Παράδεισο.
Πέρνα από την κόλαση που είναι εφικτή και άμεση επί της γης και άσε τούς ειδήμονες να ασχολούνται με τις τιμές κοντά στο συν άπειρο...
Μην ξεχνάς όμως πως οποιαδήποτε "τιμή" σε μια γεωμετρική πρόοδο έχει συν και πλην...
πάντα υπάρχει μια συνισταμένη!
Καλό μήνα σε όλους!!!
Locuspublicus, αντισταθμίζουν τα ωραία της ζωής τα τόσα της άσχημα; Ο Σοπενάουερ έλεγε ότι η ζυγαριά γέρνει σαφώς στην πλευρά της λύπης, του πόνου. Η χαρά είναι φευγαλέα και ορίζεται αρνητικά (ως απουσία πόνου), αλλά ο πόνος χτυπάει στα βάθη της ύπαρξης. Ως παράδειγμα έφερνε τη σύγκριση της προσωρινής ικανοποίησης, της απαλλαγής από τους πόνους της πείνας, που αισθάνεται ένα λιοντάρι που κατασπαράζει ένα ζώο σε σύγκριση με την απόλυτη απελπισία, την οδύνη, του ζώου που κατασπαράσσεται.
Panagiota, καλό μήνα! Αν υπάρχει κάτι μετά το θάνατο, ελπίζω αυτό να είναι κάποιες απαντήσεις. Προσωπικά, βρίσκομαι σε εμπόλεμη κατάσταση με αυτό τον κόσμο, ιδιαίτερα με τους ανθρώπους. Ψάχνω για τον Ναυτίλο μου.
Ο Ναυτιλος υπαρχει - και εχει διαφορετικες μορφες για τον καθενα μας. Και οι απαντησεις υπαρχουν. Γι' αυτο τοχουμε αυτο το τεραστιο γκριζωπο οργανο αναμεσα στ' αυτια μας, για να τις βρισκουμε.
Η αυτοκτονια ειναι σπατάλη.
Πιστευω οτι δεν εινα θεμα ζυγαριας - αν δλδ. τα καλα αυτου του κοσμου γερνουν περισσοτερο την πλαστιγγα απ' οτι τα αρνητικα. Ειναι περισσοτερο θεμα εσωτερικης αρμονιας. Μιας αρμονιας που ο καθενας μας την βρισκει μονος του.
Yetanother_s, κάποια ερωτήματα: μπορούμε να συλλάβουμε απαντήσεις που περικλείουν τον κόσμο από τη στιγμή που είμαστε μέρος του κόσμου; Υπάρχουν απαντήσεις ή απαντήσεις φανταζόμαστε; Πρέπει ο κόσμος/η ζωή να έχει απάντηση επειδή στους ανθρώπους αρέσουν οι απαντήσεις; Αν υπάρχει απάντηση, μήπως αυτή είναι απλώς "42"; Μήπως η ζωή είναι σπατάλη αναίτιου πόνου (αν όντως δεν υπάρχει αιτία); Πόση εσωτερική αρμονία μπορείς να έχεις όταν καταβροχθίζεσαι; Δεν δίνω απαντήσεις, απλώς (προσ-)θέτω αυτές τις ερωτήσεις. Σε αυτά τα ζητήματα ισχύει το "ο καθένας όπως βολεύεται/νομίζει", η τεελική επαλήθευση/διάψευση έρχεται πολύ αργά μάλλον.
O καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε, που η λάμψη
μου επέστρεψε στον ήλιο.
Kείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη της
πέτρας και του αιθέρος,
Λοιπόν, αυτός που γύρευα, ε ί μ α ι.
Ω λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο,
Xειμώνα ελάχιστε,
H ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς
Kαι στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ' ένα μικρό τριζόνι
κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Aνέλπιστου.
Οχι εγώ, ο Ελύτης είπε.
Ευχαριστώ για το ποίημα, Ellinida.
συμφωνώ με τη nelly
Αγαπητή Παναγιώτα το να μπορεί κάποιος να επιλέξει μεταξύ ζωής και θανάτου είναι η τέλεια και η μόνη ελευθερία διότι όποιος μετά από αυτή τη σκέψη ζει το κάνει επειδή το επιλέγει συνειδητά.
Αυτοί μόνο που επιλέγουν να ζήσουν συνειδητά είναι ικανοί για ζωή. Δεν μιλάω για την αυτοκτονία λόγω φόβου για τη ζωή αλλά για την αντιμετώπιση του θανάτου με Στωικό θάρρος.
Και όλα αυτά γιατί όπως λέει ο Επίκτητος "..δεν είναι ο θάνατος ο ίδιος που είναι τρομερός αλλά ο φόβος του θανάτου".
Αυτός που το σκέφτεται και επιλέγει να ζήσει είναι ο μόνος που έχει ξεπεράσει το φόβο του θανάτου. Και έτσι επιλέγει να ζήσει ως πραγματικός άνθρωπος.
Η ουσία των ερωτημάτων για την ουσία και σκοπό των πραγμάτων που αναφέρει ο Περαστικός είναι η δυνατότητα του ανθρώπου να κοιτάει το μη ον.
Νομίζω ότι ο άνθρωπος που δεν αντιμετωπίζει αυτά τα ερωτήματα καταλήγει σιγά, σιγά, χωρίς να το ξέρει νευρωτικός.
Η απομάκρυνση του ανθρώπου από την θέαση του μηδενός οδηγεί σε μια νευρωτική κοινωνία χωρίς κανένα φιλοσοφικό προσανατολισμό, βουτηγμένη σε μια απροσδιόριστη αγωνία που υπερβαίνει το φόβο του θανάτου.
Aerostatik, και εσύ με τον επίσημο σχολιαστή.
Greek Rider, εξαιρετικό σχόλιο. Η σπουδή θανάτου είναι προϋπόθεση της πνευματικής εξέλιξης και της ελευθερίας του ανθρώπου. Γνωρίζουμε μια νευρωτική κοινωνία όπως την περιγράφεις, μια κοινωνία που δεν τολμά να στρέψει το βλέμμα πάνω στο θάνατο, αναφέρομαι στις ΗΠΑ. Κάποτε, ως κοινωνία, είχαμε ίσως καλύτερη σχέση με το θάνατο, αυτό όμως έχει αλλάξει. Ο ευδαιμονισμός δεν αφήνει χώρο για τέτοιες σκέψεις. Σκέφτομαι ότι ίσως τα απογεύματα της Κυριακής να τραβούν τη σκέψη στο θάνατο και για αυτό τρέχουν όλοι στους κινηματογράφους τότε, για να τον ξορκίσουν.
Αγαπητή/ε greek rider θα γινόμουν νευρωτική έως θανάτου αν δεν διαφωνούσα και συμφωνούσα συγχρόνως με αυτά που λες.
Απόλυτη ελευθερία δεν είναι να επιλέξεις μεταξύ ζωής και θανάτου.
Απόλυτη ελευθερία είναι να επιλέξεις να αλλάξεις κατηγορία στην "ποιότητα" ζωής που σου έμελλε, και να αποδεχθείς τον θάνατο σαν φυσική απόρροια της φθίνουσας υλικής υπόστασης μας.
Ο θάνατος είναι η μετάβαση του πνεύματος μέσα στα "ταξίδια" της συμπαντικής γνώσης.Η σάρκα κατέχει τον φόβο του θανάτου(χους ην και εις χουν απελευσαι)
Ο φόβος του θανάτου είναι η προσκόλληση του φθαρτού σώματος μας στις γήινες (χωρίς ουσία)εντρυφήσεις.
Και οι ουσία τελικά είναι πως οι "ψυχές" που δεν κατάλαβαν γιατί ξανακάνουν αυτό το οδυνηρό ταξείδι της γήινης επανένταξης τους, αυτοκτονούν από αμάθεια και τεμπελιά πριν αναρωτηθούν αν πρέπει να ζήσουν για να πληρώσουν το τίμημα σ αυτό το ακριβό δώρο που τους χαρίστηκα και λέγεται ΖΩΗ.
Και στο κάτω-κάτω η "ανάσα" μόνο δόθηκε από την "συμπαντική ενέργεια".
Η βούληση είναι ελεύθερη να δημιουργήσει την "αλλαγή"
Κι όποιος είναι ανίκανος να δημιουργήσει ζωή εκ του μηδενός δεν έχει δικαίωμα να αφαιρέσει.
(Σωκράτης,Ησαίας και άλλοι...)
Οσο για την νευρωτική κοινωνία ...δική μας και αυτή η επιλογή!)
Την καληνύχτα μου με ανθρώπινη αγάπη...
Δημοσίευση σχολίου