Πήγαινα στο Δημοτικό. Η γειτονιά ήταν πιο ασφαλής τότε. Περίμενα μόνος με τη σάκα μου το σχολικό, όταν είδα να έρχεται προς το μέρος μου. Συμπαθούσα πάντα τα ζώα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν φοβήθηκα. Ήταν ένα μεγαλόσωμο (ή έτσι μου φάνηκε τότε) καφέ σκυλί, από αυτά που πολλοί αποκαλούν κόπρους, μάλλον θηλυκό. Με κοίταξε με τα μεγάλα μάτια του και ίσως να με λυπήθηκε, έτσι όπως στεκόμουν, ίσως να με πέρασε για αδέσποτο ή εγκαταλελειμμένο κουτάβι. Σίγουρα ένα παρατημένο μικρό στη μέση του δρόμου χρειάζεται λίγη αγάπη και φροντίδα. Αμέσως στρώθηκε στη δουλειά για να περιποιηθεί αυτό το κακόμοιρο και άχαρο πλάσμα. Στηρίχθηκε με τα μπροστινά του πόδια πάνω μου, με περιεργάστηκε, με μύρισε και άρχισε να με γλύφει, μήπως με σουλουπώσει λίγο, κουνώντας πέρα-δώθε την ουρά του. Όταν ήλθε το σχολικό, ανέβηκα με κάπως τσαλακωμένη εμφάνιση, με μερικούς λεκέδες στα ρούχα μου και αρκετά αναστατωμένος.Δεν θυμάμαι πόσα πρωινά επαναλήφθηκε αυτό. Ο σκύλος ερχόταν για να μου κάνει παρέα και να με φροντίσει πριν από το ξεκίνημα της ημέρας, ενώ εγώ στεκόμουν ακίνητος και τρομοκρατημένος, δεχόμενος παθητικά τις περιποιήσεις και τα χάδια. Κάποια στιγμή το είπα στους δικούς μου και όλα σταμάτησαν. Ο σκύλος δεν ξαναφάνηκε. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι έγινε. Η μνήμη μου έχει ένα κενό σε αυτό το σημείο. Ίσως να ήλθε η μητέρα μου κάποιες φορές και να αποθάρρυνε την τετράποδη ανταγωνίστριά της. Θυμάμαι τον καλόκαρδο ψιλικατζή της γειτονιάς με το παχύ μουστάκι, που, όταν πληροφορήθηκε τα τεκταινόμενα, προσφέρθηκε να έλθει με μια σκούπα να διώξει τον σκύλο, αλλά ευτυχώς αυτό δεν έγινε.
Αργότερα, σκεφτόμουν πάντα τρυφερά αυτό το πλάσμα. Μου έδειξε αγνή αγάπη, χωρίς να υπάρχει καν η σύνδεση ιδιοκτήτη και σκύλου, επειδή έτσι επέλεξε εκείνο. Ελπίζω την επόμενη φορά που οι ψυχές μας θα συναντηθούν να βρω το θάρρος να ανταποδώσω το χάδι.
Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που υιοθετούν τα μικρά άλλων ζώων, δείτε εδώ και εδώ. Σε κάνει να ξανασκεφτείς μύθους όπως αυτόν του Ρώμου και του Ρωμύλου και της λύκαινάς τους.
Προσοχή! Ακολουθεί κήρυγμα!
Μέσα στην αλαζονεία μας, λησμονούμε πόσα μας δίνουν τα ζώα και πόσο ικανά είναι για αγάπη. Λησμονούμε πόσες ζωές τους οφείλουμε, λησμονούμε ότι είναι πλάσματα με αυτοσυνείδηση και αισθήματα και ότι χωρίς αυτά δεν θα υπήρχαμε σε αυτό τον πλανήτη, λησμονούμε ότι δεν είναι εκείνα που μας χρειάζονται, αλλά ότι εμείς χρειαζόμαστε εκείνα. Τους οφείλουμε, δεν μας οφείλουν.
Είχα την αίσθηση ότι όφειλα αυτή την ανάρτηση.
10 σχόλια:
αχ περαστικέ, κι εγώ ελπίζω όταν ξανασυναντήσω την Ελένη, να μην φανώ και πάλι ανεπαρκής και να μπορέσω να της προσφέρω την φροντίδα που είχε ανάγκη...
Μιά χαρά είναι το κήρυγμα !!!
aχ περαστικέ, κι εγώ περαστική εδώ, και κοίτα σύμπτωση! η ελένη είμαι σούσου, να λοιπόν που με ξανασυνάντησες!
συγκινήθηκα!
Sousou, λυπήθηκα, λίγο έμεινε μαζί σου. Είμαι βέβαιος ότι έκανες ό,τι μπορούσες.
Habilis, από κήρυγμα άλλο τίποτα εδώ :)
Καλημέρα, Abttha.
Προσοχη, ακολουθει κηρυγμα.
Καταλαβαινουν πολλα περισσοτερα απ' οσο η δικη μας ματαιοδοξια μας αφηνει να νομιζουμε. Καταλαβαινουν τις σκεψεις μας και τα αισθηματα μας. Αλλα αν το παραδεχτουμε αυτο καποτε, θα καταρρευσει ολη μας η φιλοσοφια - για να μην μιλησω για τον τροπο ζωης.
Σε αντιθεση με τον ανθρωπο, ξερουν πολυ καλα τι σημαινει αλτρουισμος, ανιδιοτελεια και φιλια. Ενα λινκ με στοιχεια, ειναι εδω
Πράγματι, yetanother_s, τοποθετούμε τους εαυτούς μας σε ένα βάθρο, αναζητώντας σαν κομπλεξικά παιδιά να βρούμε το ένα ή το άλλο χαρακτηριστικό «που μας κάνει διαφορετικούς από τα ζώα». Πολλές φορές όμως είναι τα ζώα που μας δίνουν το καλό παράδειγμα, ακόμη και εκεί που νομίζουμε ότι είναι το γήπεδό μας.
Αντιλαμβάνονται συναισθήματα και καταστάσεις που και εμεις οι ίδιοι μπορεί να μην εχουμε συνειδητοποιήσει το μεγεθος και τη σοβαρότητα. Είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω με το σκύλο μου.
Αλλαξε συμπεριφορά και εξακολουθούσε να την εχει ακόμα και οταν εγω νόμιζα οτι το θεμα ειχε αντιμετωπιστεί. Το τετράποδο με διεψευσε.
Συμφωνώ,εμεις τα χρειαζόμαστε περισσότερο.
Μου ειχε πει ενα φίλος ότι η αγάπη του σκύλου ειναι η μόνη σταθερή αλήθεια. Πραγματι ετσι είναι και λυπάμαι για αυτούς που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να την νίωσουν.
Περαστικέ κατά κάποιο τρόπο το εχεις ανταπωδώσει σώζοντας τα γατάκια.
Προσοχή! Ακολουθεί κήρυγμα!
Χα χα Πολυ καλό αυτό!
Υ.Γ.Δεν είμαι ζωόφιλος, καθόλου. προτιμώ τους ανθρώπους!
:))
Γεια σου, Aria, νομίζω ότι αυτό που έκανα με τα γατάκια ήταν το ελάχιστο, αυτός που έκανε κάτι ουσιαστικό ήταν ο άνθρωπος που τα πήρε.
Καλησπέρα, Νίκο. Το βασικό είναι να μην προξενούμε αναίτιο πόνο, ούτε σε ανθρώπους ούτε σε ζώα και να αναγνωρίζουμε σε όλα τα πλάσματα κάποια βασικά δικαιώματα. Από εκεί και πέρα, κανένας δεν μπορεί να απαιτήσει από όλους τους ανθρώπους να έχουν ιδιαίτερη σχέση με τα ζώα.
Καλησπέρα, Ellinida :)
Δημοσίευση σχολίου