...για να μη λειτουργήσω ποτέ ως ασπόνδυλο....
Μια ζοφερή εποχή, μια οικονομική κρίση που γκουρού όπως ο Alan Greenspan προβλέπουν ότι θα συνεχιστεί και θα βαθύνει. Το σύστημα οικονομίας στο οποίο ζούμε είναι λιγότερο ελεύθερο και περισσότερο τοκογλυφικό και αεριτζίδικο. Είμαι υπέρμαχος της ελεύθερης οικονομίας, ένας από τους πιο αντιπαθείς όμως θεσμούς του ισχύοντος συστήματος για εμένα είναι η τράπεζα. Υποτίθεται ότι είναι «κανονικές» επιχειρήσεις, αλλά δεν ξέρω τι σόι επιχειρήσεις είναι αυτές που ελέγχουν τον ίδιο τον πυρήνα της οικονομίας και που σχεδόν δεν επιτρέπεται να χρεοκοπήσουν και όταν κλυδωνίζονται απαιτούν στήριξη από τα χρήματα του φορολογουμένου. Είναι ρουφήχτρες που στις καλές εποχές αρπάζουν την κρέμα και στις κακές ρουφούν το αίμα της οικονομίας. Η θέση των τραπεζών στην οικονομία πάντα με προβλημάτιζε. Είναι αναγκαίο να έχουμε ένα ασφαλές σύστημα αποθήκευσης, αλλά και αξιοποίησης της αξίας, των χρημάτων μας, χωρίς σχεδόν κανένα ρίσκο. Ο μισθωτός που δεν θέλει να ρισκάρει έχει δικαίωμα σε μια ασφάλεια που ισούται με την ασφάλεια τουλάχιστον του όλου οικονομικού συστήματος.
Προβληματίζομαι συχνά για εναλλακτικά μοντέλα έναντι των νόμιμων τοκογλύφων. Ένα μοντέλο είναι το ισλαμικό μοντέλο τράπεζας (όσο και αν γενικά το Ισλάμ μου είναι απεχθές), ένα άλλο που σκέπτομαι τελευταία είναι να υπάρχει ένα κρατικό, ίσως και αποκλειστικό σύστημα αποθήκευσης της αξίας. Θα δίδεται κανένα ή ελάχιστο επιτόκιο με δυνατότητα ίσως για υψηλότερες επιστροφές όταν κάποιος δεσμεύει τα χρήματά του για κάποιο διάστημα, τα οποία θα χρησιμοποιούνται ίσως για την κάλυψη των αναγκών του Δημοσίου και της κοινωνικής πολιτικής, αντικαθιστώντας πλήρως το δανεισμό του Δημοσίου και στον όποιο βαθμό τη φορολογία. Κατά κάποιο τρόπο, θα είμαστε καταθέτες και μέτοχοι του κοινού μας ταμείου. Όμορφο μου φαίνεται. Δεν λέω ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό ή όχι ή ότι δεν δημιουργούνται ένα σωρό ζητήματα, μια οικονομική φαντασίωση είναι. Σας εκπλήσσει αυτή η ιδέα από εμένα; Είμαι φιλελεύθερος για την παραγωγή, για τη δημιουργία, για τη δυνατότητα προσώπων και ενώσεων προσώπων πάσης φύσεως να ενεργούν ελεύθερα στην αγορά, στη ζωή και είμαι γενικά αντίθετος στην παρέμβαση του κράτους σε αυτήν. Η τοκογλυφία όμως όπως και άλλα παρατράγουδα δεν εντάσσονται σε αυτό που θεωρώ ιδανικό οικονομικό σύστημα.
Άλλο θέμα. Άκουγα κάποια από αυτά που είπε ο Vulgar-άκης κατά την παραίτησή του. Αλαζονεία και έπαρση, «...η οικονομική μου κατάσταση για την οποία κατηγορήθηκα -αν και ελάχιστοι μου αναγνώρισαν την ειλικρίνεια με την οποία την περιέγραψα- ήταν ένα ακόμη στοιχείο, που με όπλισε για να μη λειτουργήσω ποτέ ως ασπόνδυλο, απέναντι σε κάθε είδους πιέσεις συμφερόντων, που κατά καιρούς ήταν και πολλές και μεγάλες». Ο άνθρωπος ήταν ειλικρινής, θα μπορούσε να μην είναι, χάρη μας έκανε. Επίσης, μπορούμε να υποθέσουμε, σύμφωνα με τη δήλωσή του, ότι χωρίς το στοιχείο της οικονομικής του κατάστασης θα ήταν περισσότερο πιθανό να λειτουργεί ως ασπόνδυλο (που είναι; Αφού το «ως» δεν παρομοιάζει, αλλά κυριολεκτεί), καθώς δεν αρκούν, ας πούμε, οι ηθικές του αρχές και η δύναμη του χαρακτήρα του. Χωρίς τις offshore του και τις επιχειρήσεις του και τα ακίνητά του και τις καταθέσεις του και τα deals του και τα πεθερικά του, τι απομένει; Ενδεχομένως ένα ασπόνδυλο; Τέτοια ειλικρίνεια και ηθικό ανάστημα σπανίζουν. Τώρα τι θέλετε δηλαδή; Να έχετε για υπουργούς τίποτα πεινασμένους τσανακογλύφτες; Προτείνω να οριστεί ένα κατώτατο εισόδημα και αξία περιουσιακών στοιχείων για να μπορεί να υπουργοποιηθεί κάποιος.
Άλλο θέμα. Μαθηματικά όνειρα το βράδυ Κυριακής προς Δευτέρα. Δεν ξέρω γιατί μου ανέπτυσσαν όλες αυτές τις θεωρίες στον ύπνο μου. Όλο μαθηματικοί τύποι και τρισδιάστατα γραφήματα. Ένα όρο συγκράτησα που άκουσα πολλές φορές, σειρές Φουριέ. Τον έψαχνα το πρωί στη Wikipedia. Με τα μαθηματικά έχω να ασχοληθώ από τότε που τέλειωσα τις οικονομικές σπουδές μου, φοβάμαι ότι έλαβα κατά λάθος το όνειρο ενός μαθηματικού. Σκέφτομαι κάποια ιδιοφυΐα που δεν θα κάνει ίσως αυτή τη μεγάλη ανακάλυψη, αλλά ίσως πάλι απλώς να έλαβα μια εκπομπή που και άλλοι έλαβαν, ο σωστός ονειρευτής θα την ερμηνεύσει. Ελπίζω να μου στείλουν κάτι πιο ψυχαγωγικό απόψε.
.
Προβληματίζομαι συχνά για εναλλακτικά μοντέλα έναντι των νόμιμων τοκογλύφων. Ένα μοντέλο είναι το ισλαμικό μοντέλο τράπεζας (όσο και αν γενικά το Ισλάμ μου είναι απεχθές), ένα άλλο που σκέπτομαι τελευταία είναι να υπάρχει ένα κρατικό, ίσως και αποκλειστικό σύστημα αποθήκευσης της αξίας. Θα δίδεται κανένα ή ελάχιστο επιτόκιο με δυνατότητα ίσως για υψηλότερες επιστροφές όταν κάποιος δεσμεύει τα χρήματά του για κάποιο διάστημα, τα οποία θα χρησιμοποιούνται ίσως για την κάλυψη των αναγκών του Δημοσίου και της κοινωνικής πολιτικής, αντικαθιστώντας πλήρως το δανεισμό του Δημοσίου και στον όποιο βαθμό τη φορολογία. Κατά κάποιο τρόπο, θα είμαστε καταθέτες και μέτοχοι του κοινού μας ταμείου. Όμορφο μου φαίνεται. Δεν λέω ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό ή όχι ή ότι δεν δημιουργούνται ένα σωρό ζητήματα, μια οικονομική φαντασίωση είναι. Σας εκπλήσσει αυτή η ιδέα από εμένα; Είμαι φιλελεύθερος για την παραγωγή, για τη δημιουργία, για τη δυνατότητα προσώπων και ενώσεων προσώπων πάσης φύσεως να ενεργούν ελεύθερα στην αγορά, στη ζωή και είμαι γενικά αντίθετος στην παρέμβαση του κράτους σε αυτήν. Η τοκογλυφία όμως όπως και άλλα παρατράγουδα δεν εντάσσονται σε αυτό που θεωρώ ιδανικό οικονομικό σύστημα.
Άλλο θέμα. Άκουγα κάποια από αυτά που είπε ο Vulgar-άκης κατά την παραίτησή του. Αλαζονεία και έπαρση, «...η οικονομική μου κατάσταση για την οποία κατηγορήθηκα -αν και ελάχιστοι μου αναγνώρισαν την ειλικρίνεια με την οποία την περιέγραψα- ήταν ένα ακόμη στοιχείο, που με όπλισε για να μη λειτουργήσω ποτέ ως ασπόνδυλο, απέναντι σε κάθε είδους πιέσεις συμφερόντων, που κατά καιρούς ήταν και πολλές και μεγάλες». Ο άνθρωπος ήταν ειλικρινής, θα μπορούσε να μην είναι, χάρη μας έκανε. Επίσης, μπορούμε να υποθέσουμε, σύμφωνα με τη δήλωσή του, ότι χωρίς το στοιχείο της οικονομικής του κατάστασης θα ήταν περισσότερο πιθανό να λειτουργεί ως ασπόνδυλο (που είναι; Αφού το «ως» δεν παρομοιάζει, αλλά κυριολεκτεί), καθώς δεν αρκούν, ας πούμε, οι ηθικές του αρχές και η δύναμη του χαρακτήρα του. Χωρίς τις offshore του και τις επιχειρήσεις του και τα ακίνητά του και τις καταθέσεις του και τα deals του και τα πεθερικά του, τι απομένει; Ενδεχομένως ένα ασπόνδυλο; Τέτοια ειλικρίνεια και ηθικό ανάστημα σπανίζουν. Τώρα τι θέλετε δηλαδή; Να έχετε για υπουργούς τίποτα πεινασμένους τσανακογλύφτες; Προτείνω να οριστεί ένα κατώτατο εισόδημα και αξία περιουσιακών στοιχείων για να μπορεί να υπουργοποιηθεί κάποιος.
Άλλο θέμα. Μαθηματικά όνειρα το βράδυ Κυριακής προς Δευτέρα. Δεν ξέρω γιατί μου ανέπτυσσαν όλες αυτές τις θεωρίες στον ύπνο μου. Όλο μαθηματικοί τύποι και τρισδιάστατα γραφήματα. Ένα όρο συγκράτησα που άκουσα πολλές φορές, σειρές Φουριέ. Τον έψαχνα το πρωί στη Wikipedia. Με τα μαθηματικά έχω να ασχοληθώ από τότε που τέλειωσα τις οικονομικές σπουδές μου, φοβάμαι ότι έλαβα κατά λάθος το όνειρο ενός μαθηματικού. Σκέφτομαι κάποια ιδιοφυΐα που δεν θα κάνει ίσως αυτή τη μεγάλη ανακάλυψη, αλλά ίσως πάλι απλώς να έλαβα μια εκπομπή που και άλλοι έλαβαν, ο σωστός ονειρευτής θα την ερμηνεύσει. Ελπίζω να μου στείλουν κάτι πιο ψυχαγωγικό απόψε.
.
Λειώνω στο υγρό και ζεστό συγκρότημα φυλακών της Αθήνας.
8 σχόλια:
Πολύ ωραία η σκέψη για την τράπεζα!
Για το σκίτσο τα 'παμε :-)
Γεια σου, Sousou :)
Περαστικέ οι απόψεις σου για τις τράπεζες είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Είμαι κι εγώ έξαλλος με αυτούς που μας ρουφάνε το αίμα και κυρίως με την εξουσία που τους έχει δοθεί από τις κυβερνήσεις. Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή πολιτικής προστασίας του κεφαλαίου, ίσως πάλι πάντοτε να ήταν έτσι. Πάντως ένα είναι σίγουρο: Ότι όσο πάει η κατάσταση εκτραχύνεται και περισσότερο. Και αυτοί, οι οικονομικοί κολοσσοί, θα πνιγούν μέσα στα απόνερα που φούσκωσαν από τη δική τους ανικανότητα και τις δικές τους κομπίνες. Για να αποδειχθεί για ακόμα μια φορά περίτρανα ότι η οικονομία της αγοράς είναι ένα πρόσχημα για να συνεχίσουν να γλύφουν το μέλι αυτοί που πάντα το έγλυφαν. Καμμία λύπη δεν έχω λοιπόν γι αυτούς που χάσαν τη δουλειά τους ή έχασαν λεφτά από την κρίση. Έχω την εντύπωση όμως ότι γίνεται προσπάθεια να μετακυλιστεί η κρίση στους απλούς ανθρώπους.
Όσον αφορά το Βουλγαράκη τα έχεις πει και σε άλλο ποστ. Προς το παρόν πήγε σπίτι του μέχρι νεωτέρας.
Τέλος, για τις σειρές Fourier, μού κάνει τρομερή εντύπωση που δεν τις ήξερες και παρόλαυτα τις είδες στον ύπνο σου. Είναι από τα πιο πολύτιμα εργαλεία των Μαθηματικών σε ένα ευρύ πεδίο, κυρίως τις Μιγαδικές συναρτήσεις. Κι εγώ έχω να τις ακούσω από όταν τελείωσα το Μαθηματικό!
Τι μού θύμισες...
Hnioxos, το κεφάλαιο έχει σήμερα ένα μεγάλο πλεονέκτημα, ενώ οι φραγμοί στη διακίνησή του έχουν καταργηθεί, δεν υπάρχει ουσιαστικά κάποιο διεθνές πλαίσιο κανόνων που να βάζει κάποια όρια π.χ. στο ό,τι δεν μπορεί να επενδύεται στο εξωτερικό σε βιομηχανίες που χρησιμοποιούν παιδική εργασία ή απάνθρωπες συνθήκες παραγωγής ή δεν σέβονται το περιβάλλον, για να εξάγονται προϊόντα σε χώρες με αυστηρούς κανόνες και όπου οι εργαζόμενοι έχουν δικαιώματα. Επίσης, φοβάμαι ότι γίνεται κατάχρηση εργαλείων όπως τα παράγωγα προϊόντα, τα οποία είναι μεν πολύ χρήσιμα για την προστασία από κινδύνους, αλλά από την άλλη όταν χρησιμοποιούνται χωρίς περιορισμούς από κερδοσκόπους μπορούν να αποσταθεροποιήσουν το σύστημα, να δημιουργήσουν φαινόμενα όπως η τρελή άνοδος των τιμών του πετρελαίου που είδαμε κ.λπ. Όσο για τις τράπεζες, έχουν γίνει σχεδόν κράτος εν κράτει. Ο Αλογοσκούφης, αν άκουσες, πήρε πίσω το μέτρο οι πιστωτικές κάρτες να αποτελούν τεκμήριο. Καλά έκανε, αλλά λες αυτό να έγινε επειδή σκέφτηκε πιο λογικά ή επειδή μετάνιωσε; Κανένας δεν τα βάζει με τις τράπεζες και αυτό ήταν ένα μέτρο που θα τις έπληττε. Πέρα από όλα αυτά, η ελεύθερη αγορά, που είναι ελεύθερη για όλους και υπακούει σε κανόνες και νόμους (δουλειά του κράτους και της δικαιοσύνης αυτό) είναι αναντικατάστατη και μπορεί να κάνει πράγματα που καμία επιτροπή κεντρικού σχεδιασμού δεν μπορεί να κάνει, όπως η διακίνηση πληροφορίας μέσω του μηχανισμού τιμών, η ανάπτυξη προϊόντων και υπηρεσιών μέσω μιας διαδικασίας δοκιμής/σφάλματος, η καινοτομία κ.λπ., ενώ πρωτίστως είναι το πεδίο όπου ένας άνθρωπος μπορεί ελεύθερα να διαθέσει τις προσπάθειες και τα ταλέντα του για να βιοποριστεί και να προσφέρει με τον τρόπο που θα επιλέξει.
Τις σειρές Fourier σίγουρα κάπου πρέπει να τις είχα ακούσει/δει, ίσως όταν έκανα το μεταπτυχιακό μου στα οικονομικά, πριν από πολλά χρόνια, αλλά δεν είχα ασχοληθεί από τότε ξανά ιδιαίτερα με τα μαθηματικά, αλλά για κάποιο λόγο αναδύθηκαν μέσα στο όνειρό μου... δεν ξέρω τι να πω, έβλεπα και κάτι περίεργα τρισδιάστατα γραφήματα με σχήματα που έμοιαζαν με πύργους ψύξης εργοστασίων και έβαιναν από τον μεγαλύτερο προς το μικρότερο με κάποια σειρά ενώ με κατέκλυζαν με πληροφορίες για μαθηματικά που δεν μπορούσα να κατανοήσω, έβλεπα και ένα πίνακα με εξισώσεις... και να πεις ότι είχα φάει και βαριά :-)
Καλημερα,
αγαπητε Περαστικε ... αριστεριζεις ;-)
(αυτη η φραση αποτελουσε θανασιμη προσβολη στα τελη της δεκαετιας του 70 ;-) )
Χωρις τις τραπεζες δεν ειναι δυνατον να υπαρξει διεθνες εμποριο, ουτε χρηματηστηριο. Οι τραπεζες σαν επιχειρησεις δεν ειναι κατι αρνητικο - τουλαχιστον οχι περισσοτερο αρνητικο απο μια οποιαδηποτε βιομηχανια.
Ολα τα τραπεζιτικα σκανδαλα που εχουν ξεσπασει (παντου) τα τελευταια 15 χρονια ειναι κρατικα σκανδαλα. Οι μηχανισμοι ελεγχου των τραπεζων υπαρχουν και ειναι αυστηροτατοι (μιλαω γιατι εχω δουλεψει λιγακι πανω στο θεμα). Ολες τις φορες καποιοι *κρατικοι* μηχανισμοι ελεγχου αδιαφορησαν ειτε λαδωθηκαν. Γι' αυτο και τα τραπεζιτικα σκανδαλα κουκουλωνονται ταχυτατα. Το κρατος προστατευει τον εαυτο του.
Οταν λοιπον το κρατος (δηλαδη εμεις) βαζει κανονες λειτουργιας και μετα δεν τους ελεγχει, δεν φταιει η τραπεζα. Το ιδιο συμβαινει και με κανονες για την προστασια του περιβαλλοντος, εργασιακες συνθηκες κ.α.
Η διακινηση του κεφαλαιου δεν ειναι το προβλημα. Το προβλημα ειναι ο ελεγχος. Αυτος ειναι ανεπαρκης. Ειναι ζητημα *πολιτικης* βουλησης να εφαρμοστουν συγκρισιμες περιβαλλοντικες (ειτε εργασιακες) νομοθεσιες παντου.
Με το να απαγορεψουμε στο ευρωπαικο κεφαλαιο να παει στην Κινα, δεν καλυτερευουμε τις συνθηκες των κινεζων εργαζομενων ουτε εμποδιζουμε τους κινεζους να ριχνουν τα χημικα τους αποβλητα στα ποταμια.
Γεια σου Dralion,
Αριστερίζω; Φτου, κακά! :-)
Σκέφτομαι μερικές φορές με ποιους εναλλακτικούς τρόπους θα μπορούσαν να επιτελούνται ορισμένες λειτουργίες στην οικονομία. Δεν λέω ότι αυτό που προτείνω πρέπει να εφαρμοστεί οπωσδήποτε ή ακριβώς έτσι. Οι τράπεζες σαφώς διαφοροποιούνται από μια οποιαδήποτε βιομηχανία, καθώς όπως λες και εσύ έχουν κομβικό ρόλο. Αντλούν πολύ μεγάλα κεφάλαια και στην Ελλάδα τουλάχιστον εμφανίζουν τεράστια υπερκέρδη, υπερκέρδη τα οποία προφανώς αντλούνται από άλλους τομείς. Πολλές από τις πρακτικές τους δε είναι απαράδεκτες, σε χρεώνουν αν κινείς πολύ το λογαριασμό σου... σε χρεώνουν και αν δεν το κινείς καθόλου (περίπου σαν να έχεις δανείσει κάποιον και αυτός να σου αφαιρεί από αυτά που σου χρωστάει επειδή... δεν πας να τα διεκδικήσεις πίσω!). Από την άλλη πλευρά, αν πάς να τις περιορίσεις με κάποια μέτρα ή να επιβάλεις ορθότερες πρακτικές, αμέσως ωρύονται για τη σταθερότητα του συστήματος, λένε για ελεύθερη αγορά κ.λπ. κ.λπ. Σήμερα, έχει περιοριστεί ακόμη και το ύψος των καταθέσεων που θεωρείται εγγυημένο, ενώ τα πρόσφατα συμβάντα που δημιουργούν αναταράξεις σε όλη την οικονομία δείχνουν ότι προφανώς τα μέτρα για τον έλεγχό τους ήταν ανεπαρκή και οι πρακτικές τους ριψοκίνδυνες. Αυτό δεν θα ενδιέφερε πολλούς αν μιλούσαμε για μια οποιαδήποτε βιομηχανία. Οι τράπεζες επίσης διαδραματίζουν ρόλο επηρεάζοντας και ελέγχοντας την προσφορά χρήματος και γενικά ασκώντας μια πολύ μεγάλη ισχύ. Δεν νομίζω ότι στην περίπτωση των τραπεζών που χρεοκόπησαν στις ΗΠΑ υπήρχε θέμα λαδώματος ή μη εφαρμογής κανόνων, αποδείχθηκε ότι το σύστημα ήταν ανεπαρκές και ασταθές. Το θέμα είναι πολύ μεγάλο και τα πρόσφατα γεγονότα σίγουρα θα αποτελέσουν αφορμή για συζητήσεις, για τη λήψη μέτρων και την αυστηροποίηση των κανονισμών, αν και σίγουρα όχι τόσο δραστικών όσο αυτών που σκέφτομαι :-)
Για τη διακίνηση του κεφαλαίου, μα ναι, ελέγχους ζητάω και εγώ. Παγκοσμιοποιημένη οικονομία όμως πρέπει να σημαίνει και παγκοσμιοποιημένους και υπερεθνικούς ελέγχους, νόμους και κανονισμούς και θεσμούς. Δεν μπορείς να έχεις εθνικά κράτη που δρουν ανταγωνιστικά το ένα απέναντι στο άλλο για να προσελκύσουν το πολυπόθητο κεφάλαιο και επενδύσεις που κινούνται πλέον χωρίς περιορισμό χωρίς αυτό να δημιουργεί παρατράγουδα όπως την όλο και μικρότερη φορολόγησή τους και την αποδυνάμωση της εργατικής νομοθεσίας ή άλλων κοινωνικών θεσμών που αποσκοπούν στην προθεσμία των αδυνάτων και των πιο φτωχών και τη διάλυση κάθε έννοιας κοινωνικής δικαιοσύνης, απαραίτητο συστατικό κάθε ευνομούμενου κράτους (δεν μπορείς π.χ. να φορολογείς τον φτωχότερο περισσότερο από ό,τι τον πλουσιότερο επειδή ο πλουσιότερος θα πάει αλλού τα λεφτά του και τα εργοστάσιά του). Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτά που γίνονται στην Ελλάδα, με τα νέα μέτρα θα φορολογείται ένας ελεύθερος επαγγελματίας από το πρώτο ευρώ που θα βγάζει, ενώ κανένας δεν τόλμησε να αγγίξει τα ανώτερα εισοδήματα και επιχειρήσεις, όπως π.χ. τα φορολογικά προνόμια των εφοπλιστών ή τα τεράστια κέρδη των τραπεζών. Αυξάνεται η φορολογία για τα μικρά εισοδήματα, που κατά κάποιο τρόπο είναι παγιδευμένα και δέσμια του κράτους ενώ το άνευ εθνικότητας κεφάλαιο είναι ανέγγιχτο και άτρωτο. Το πρόσχημα της φοροδιαφυγής είναι αυτό ακριβώς, πρόσχημα, η ουσία είναι «φορολογούμε ό,τι μπορούμε να πιάσουμε και όπου μας παίρνει». Εξάλλου, το μεγάλο κεφάλαιο δεν φοροδιαφεύγει ποτέ, «φοροαποφεύγει» με ένα σωστό νόμιμους και νομότυπους τρόπους.
Δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου στην Κίνα και σε άλλες χώρες και η ανάπτυξή τους με την εισροή κεφαλαίων, η εισροή μεταναστών και η αυξημένη κινητικότητα των κεφαλαίων γενικά θα δημιουργήσουν και δημιουργούν, τουλάχιστον εν μέρει, φαινόμενα συγκοινωνούντων δοχείων, όπου τουλάχιστον για ένα διάστημα και σε ένα βαθμό όλος ο πλούτος σε αυτές τις χώρες δεν θα είναι νέος πλούτος που δημιουργείται εκεί, αλλά θα είναι πλούτος που φεύγει από τις ήδη ανεπτυγμένες χώρες. Αυτό δεν λέω αν είναι σωστό ή λάθος και δεν θα ασχοληθώ με αυτό τώρα, αλλά είναι ένας λόγος για τον οποίο στη Δύση δεν είχαμε τελικά μέρισμα ή είχαμε μικρό μέρισμα για τα χαμηλά εισοδήματα από την αύξηση του πλούτου ή την εξέλιξη της τεχνολογίας σε σχέση π.χ. με τη δεκαετία του 70 ή του 80. Αντί να σκεφτόμαστε για περισσότερο ελεύθερο χρόνο για τον εργαζόμενο και για εργάσιμη εβδομάδα των τεσσάρων ημερών ή των λιγότερων ωρών, μιλάμε για εντατικοποίηση και υποχώρηση δικαιωμάτων. Από την άλλη, ο υπερπληθυσμός και οι περιορισμοί των πόρων και του περιβάλλοντος ενδέχεται κάποια στιγμή να μας κάνουν να κτυπήσουμε στο «ταβάνι», εξαντλώντας τις δυνατότητες του συστήματος, με την τεχνολογία να μην είναι σε θέση να αντισταθμίσει αυτούς τους περιορισμούς. Ξέρω ότι αυτό που περιγράφω είναι ένα Μαλθουσιανό, απαισιόδοξο σενάριο. Θα δούμε.
Καλησπερα Περαστικε,
αγγιζεις πολλα θεματα με το τελευταιο σου σχολιο.
1) Οι τραπεζες δεν καθοριζουν την οικονομικη πολιτικη. Αυτην την καθοριζει η "κεντρικη τραπεζα" που κατ' ουσιαν δεν ειναι τραπεζα αλλα το μακρυ χερι του κρατους (το οποιο καλως υπαρχει) στις χρηματαγορες. Η κλασσικη τραπεζα δεν εχει καμμια ομοιοτητα με την κεντρικη / εθνικη τραπεζα.
2) Οι τραπεζες ειναι ιδιωτικες επιχειρησεις και υποκεινται στον ελευθερο ανταγωνισμο. Αν μια τραπεζα σου ζηταει υπερογκες προμηθειες για απλες εργασιουλες (το να σηκωσεις λεφτα απο τον λογαριασμο σου, το να μαθεις το υπολοιπο σου στο ΑΤΜ κ.α.) εσυ μπορεις σαν πελατης να αλλαξεις τραπεζα.
ΕΚΤΟΣ αν το !#!$@$#%!μενο κρατος σε αναγκαζει να χρησιμοποιησεις την συγκεκριμενη επιχειρηση. Αλλα τοτε μιλαμε για λαμογια, απατη, διαπλοκη και κρατικη διαφθορα. Δεν φταει το τραπεζιτικο συστημα που τα παιρνουν οι πολιτικοι.
Για τα δικα μας κουτοφραγκικα κριτηρια τετοιες πρακτικες ειναι αδιανοητες. Ο ελευθερος ανταγωνισμος εχει φερει τις τραπεζες να προσφερεουν τις υπηρεσιες τους εντελως δωρεαν! Δεν πληρωνουμε τιποτα για τους λογαριασμους μας! Μας τα παιρνουν βεβαια απο αλλου, αλλα αυτο ειναι αλλη ιστορια.
3) ΟΙ τραπεζες ειναι ιδιωτικες επιχειρησεις, παιρνουν τα ρισκα τους και ενδεχεται να φαλιρησουν. Οφειλουμε μαλιστα να τις αφηνουμε να κατρακυλησουν στο φαλιμεντο. Αν ειχαν μια δημοσιουπαλληλικη σιγουρια, θα ηταν ακομα χειροτερα.
Αυτη η φραση σου, οτι εμεις οι φορολογουμενοι πληρωνουμε για το φαληρισμα της τραπεζας δεν ισχυει. Μιλαω για το διεθνες τραπεζιτικο συστημα - εσεις στην Ελλαδα εχετε ακομα φεουδαρχικες δομες οικονομιας.
Ο μονος που πληρωνει για το φαλιμεντο μιας τραπεζας ειναι οι μετοχοι της επιχειρησης. ΟΧΙ οι πελατες, ουτε οι φορολογουμενοι.
4) Επειδη ακριβως το φαλιρισμα μιας τραπεζας θα σημαινε τεραστιες απωλειες για τους μικρο-καταθετες, το κρατος εχει εφευρει και εχει επιβαλλει ! αυστηροτατους μηχανισμους, ωστε αυτο να ειναι οσο γινεται πιο απιθανο. Και αν παρα τις πιθανοτητες η τραπεζα φαλιρησει, οι μικροκαταθετες δεν θα πληγουν. Τωρα αν αυτοι οι *κρατικοι* μηχανισμοι ελεγχου αδιαφορουν, ειτε ειναι διεφθαρμενοι, δεν φταιει το τραπεζιτικο συστημα αλλα το κρατος.
Για να καταλαβεις τι εννοω οταν λεω "κρατικοι μηχανισμοι ελεγχου".
Πρωτον καθε τραπεζα ειναι υποχρεωμενη να ασφαλιζεται για το συνολικο ποσον των καταθεσεων. Αν δλδ. η τραπεζα εχει 1000 πελατες και ο καθε πελατης εχει 1000 ευρω στον λογαριασμο του, η τραπεζα ειναι υποχρεωμενη να ασφαλιστει (σε *ιδιωτικη* ασφαλιστικη εταιρεια) για 1 εκατομμυριο ευρω. Αν η τραπεζα φαλιρισει, η ασφαλεια θα αποζημιωσει τους καταθετες. Οχι οι φορολογουμενοι.
Δευτερον η τραπεζα ειναι υποχρεωμενη να κανει το λεγομενο risc management. Υπαρχουν γιγαντιαια υπολογιστικα συστηματα με ασυλληπτη ισχυ (μιλαω οπως καταλαβαινεις εκ πειρας) τα οποια υπολογιζουν με οικονομο-μαθηματικες μεθοδους ΟΛΕΣ τις ενεργειες μιας τραπεζας. Αν η τραπεζα π.χ. αγορασει / υποθηκευσει ενα ακινητο μικρης αξιας, ο υπολογιστης θα βγαλει ενα ρισκο 90% στο να χαθουν τα λεφτα. Οπερ σημαινει για καθε λογικο ανθρωπο - μη, τζιζ, μακρυα.
ΟΚ, ο τραπεζιτης ειναι ηλιθιος που αγνοει τον υπολογιστη. Αλλα το ιδιο νουμερο πηγαινει και στην κρατικη υπηρεσια. Γιατι η υπηρεσια δεν απαγορευει στον τραπεζιτη αυτη την 90% -ρισκο συναλλαγη; Οπως θα *μπορουσε* και μαλιστα οπως θα *οφειλε* συμφωνα με τον νομο;
Dralion, σωστά είναι αυτά σε ένα επίπεδο, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Πράγματι, η κεντρική τράπεζα ρυθμίζει τη νομισματική πολιτική, αλλά πολλοί άλλοι σημαντικοί δείκτες που δίνουν τον τόνο στην οικονομία δεν είναι τόσο άμεσα ελέγξιμοι από την κεντρική τράπεζα, όπως ο υπερδανεισμός, τα υπερβολικά καταναλωτικά δάνεια κ.λπ.. Η κεντρική τράπεζα κάνει κάποιες ρυθμίσεις για συγκεκριμένα αποτελέσματα στη νομισματική πολιτική, αλλά μέχρι εκεί. Η κεντρική τράπεζα δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα π.χ. για να προλάβει υφέσεις όπως αυτές που έζησα και εγώ την εποχή που ήμουν στην Αγγλία και προκαλούνται από τον στραγγαλισμό της οικονομίας από τα δάνεια. Για το θέμα της ασφάλισης, ναι ασφαλίζονται οι μικροκαταθέτες, αλλά τι σημαίνει αυτό; Νομίζω ότι πανευρωπαϊκά το ποσό που θεωρείται απόλυτα εγγυημένο ορίστηκε στα 20.000 ευρώ. Μπορείς να φανταστείς μια τράπεζα που χρεοκοπεί και λέει ότι ό,τι ποσό έχεις κατατεθειμένο σε αυτήν υπεράνω αυτού... χάνεται; Στην πράξη, βέβαια, στη χρεοκοπία που έγινε στην Αγγλία μιας τράπεζας πρόσφατα (μου διαφεύγει το όνομα), κανένας δεν τόλμησε να το πει αυτό, αποζημιώθηκαν όλοι.
Θα συμφωνήσω ότι τα πράγματα στην Ελλάδα είναι χειρότερα από αλλού σε επίπεδο ανταγωνισμού και χρεώσεων (κάνω ότι μπορώ, πρόσφατα μετέφερα καταθέσεις μου από μία τράπεζα σε άλλη), αλλά ούτε στην Αγγλία πριν από μερικούς μήνες ούτε στις ΗΠΑ τώρα απετράπη η κατάρρευση τραπεζικών ιδρυμάτων ή η διάσωση-κρατικοποίησή τους (Fannie Mae και Freddie Mac, με λεφτά της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, δηλ. του φορολογουμένου) και κανένας δεν τολμούσε να σκεφτεί τις συνέπειες αν δεν επενέβαινε η κυβέρνηση των ΗΠΑ, ενώ και άλλες τράπεζες-γίγαντες με πήλινα πόδια βολοδέρνουν. Αλήθεια τι έγιναν τα μεγάλα κέρδη τους προηγούμενων χρήσεων; Είναι ασφαλή στις τσέπες των μετόχων. Δεν είμαι φυσικά εναντίον των ανώνυμων επιχειρήσεων, αλλά παντού πρέπει να έρχεται πρώτος ο πραγματισμός. Οι τράπεζες δεν είναι οποιεσδήποτε επιχειρήσεις και το τρέχον σύστημα αποδεικνύεται πολύ ευάλωτο.
Οι ελληνικές τράπεζες βέβαια χαίρουν άκρας οικονομικής υγείας, καθώς σε εποχές που όλα εδώ πάνε προς τα κάτω, αυτές παρουσιάζουν κάτι θεόρατες αυξήσεις κερδών (33% κατά μέσο όρο αύξηση των κερδών των ελληνικών τραπεζών το β τρίμηνο του 2007 ενώ βλέπω για ορισμένες τράπεζες τρελά ποσοστά) καθώς μας έχουν όλους στο τσεπάκι. Ας το αξιολογήσει ο καθένας όπως νομίζει αυτό. Αναφέρω άλλο ένα στοιχείο από τα αναρίθμητα για την προνομιακή αντιμετώπιση των τραπεζών στην Ελλάδα: την κτηματογράφηση. Υποτίθεται ότι στις περιπτώσεις στεγαστικών δανείων το τέλος κτηματογράφησης για το υποθηκευμένο σπίτι το οφείλει και ο αγοραστής για το δικό του δικαίωμα και η τράπεζα για το δικό της δικαίωμα ή μάλλον έτσι θα έπρεπε να είναι, μάντεψε ποιος πληρώνει και τα δύο δικαιώματα, και το δικό του και της τράπεζας. Η Εκκλησία και οι τράπεζες στην Ελλάδα είναι ιερές, με την Εκκλησία βέβαια κάτι μπορεί να γίνει, με τις τράπεζες, δεν το βλέπω.
Τέλος, καλοί οι υπολογιστές και τα μοντέλα, αλλά θυμήσου, όλα εξαρτώνται από τις υποθέσεις και τα δεδομένα με τα οποία τα «ταΐζεις» :-)
Δημοσίευση σχολίου