Ο αβάσταχτος σουρεαλισμός των βουλευτών

.

«το περιβάλλον του Μαξίμου κρατά τα γκέμια του πρωθυπουργού, ο οποίος είναι ένα πολιτικό άτι, που πρέπει να αφεθεί ελεύθερο»

.
«Θα φύγω ως νίντζα, υπερασπιζόμενος τον αρχηγό μου»

Τέτοιους βουλευτές που έχουν, καλά να πάθουν. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο ασυνάρτητος λόγος, για όσους παρακολούθησαν δηλώσεις του. Κάποτε, στα χωριά γελούσαν με παρόμοιους τύπους, αργότερα, περιθάλπονταν, σήμερα, τους στέλνουν στη βουλή. Είναι μια πρόοδος.
Τριακόσιες ψυχές είναι όλοι, δεν υπάρχουν καλύτεροι να μας εκπροσωπήσουν; Θα μου πεις, ποιος αξιοπρεπής άνθρωπος θα επέλεγε να πολιτευθεί με κάποιο από τα μεγάλα κόμματα;

Ζητείται ελπίς.

Παλιά, σκυλίσια χάδια

Πήγαινα στο Δημοτικό. Η γειτονιά ήταν πιο ασφαλής τότε. Περίμενα μόνος με τη σάκα μου το σχολικό, όταν είδα να έρχεται προς το μέρος μου. Συμπαθούσα πάντα τα ζώα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν φοβήθηκα. Ήταν ένα μεγαλόσωμο (ή έτσι μου φάνηκε τότε) καφέ σκυλί, από αυτά που πολλοί αποκαλούν κόπρους, μάλλον θηλυκό. Με κοίταξε με τα μεγάλα μάτια του και ίσως να με λυπήθηκε, έτσι όπως στεκόμουν, ίσως να με πέρασε για αδέσποτο ή εγκαταλελειμμένο κουτάβι. Σίγουρα ένα παρατημένο μικρό στη μέση του δρόμου χρειάζεται λίγη αγάπη και φροντίδα. Αμέσως στρώθηκε στη δουλειά για να περιποιηθεί αυτό το κακόμοιρο και άχαρο πλάσμα. Στηρίχθηκε με τα μπροστινά του πόδια πάνω μου, με περιεργάστηκε, με μύρισε και άρχισε να με γλύφει, μήπως με σουλουπώσει λίγο, κουνώντας πέρα-δώθε την ουρά του. Όταν ήλθε το σχολικό, ανέβηκα με κάπως τσαλακωμένη εμφάνιση, με μερικούς λεκέδες στα ρούχα μου και αρκετά αναστατωμένος.

Δεν θυμάμαι πόσα πρωινά επαναλήφθηκε αυτό. Ο σκύλος ερχόταν για να μου κάνει παρέα και να με φροντίσει πριν από το ξεκίνημα της ημέρας, ενώ εγώ στεκόμουν ακίνητος και τρομοκρατημένος, δεχόμενος παθητικά τις περιποιήσεις και τα χάδια. Κάποια στιγμή το είπα στους δικούς μου και όλα σταμάτησαν. Ο σκύλος δεν ξαναφάνηκε. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι έγινε. Η μνήμη μου έχει ένα κενό σε αυτό το σημείο. Ίσως να ήλθε η μητέρα μου κάποιες φορές και να αποθάρρυνε την τετράποδη ανταγωνίστριά της. Θυμάμαι τον καλόκαρδο ψιλικατζή της γειτονιάς με το παχύ μουστάκι, που, όταν πληροφορήθηκε τα τεκταινόμενα, προσφέρθηκε να έλθει με μια σκούπα να διώξει τον σκύλο, αλλά ευτυχώς αυτό δεν έγινε.

Αργότερα, σκεφτόμουν πάντα τρυφερά αυτό το πλάσμα. Μου έδειξε αγνή αγάπη, χωρίς να υπάρχει καν η σύνδεση ιδιοκτήτη και σκύλου, επειδή έτσι επέλεξε εκείνο. Ελπίζω την επόμενη φορά που οι ψυχές μας θα συναντηθούν να βρω το θάρρος να ανταποδώσω το χάδι.

Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που υιοθετούν τα μικρά άλλων ζώων, δείτε εδώ και εδώ. Σε κάνει να ξανασκεφτείς μύθους όπως αυτόν του Ρώμου και του Ρωμύλου και της λύκαινάς τους.

Προσοχή! Ακολουθεί κήρυγμα!
Μέσα στην αλαζονεία μας, λησμονούμε πόσα μας δίνουν τα ζώα και πόσο ικανά είναι για αγάπη. Λησμονούμε πόσες ζωές τους οφείλουμε, λησμονούμε ότι είναι πλάσματα με αυτοσυνείδηση και αισθήματα και ότι χωρίς αυτά δεν θα υπήρχαμε σε αυτό τον πλανήτη, λησμονούμε ότι δεν είναι εκείνα που μας χρειάζονται, αλλά ότι εμείς χρειαζόμαστε εκείνα. Τους οφείλουμε, δεν μας οφείλουν.

Είχα την αίσθηση ότι όφειλα αυτή την ανάρτηση.

Εκτέλεσις!

Πέναλτι!

Το σύνορο της πραγματικότητας...

...είναι ο πόνος. Χωρίς τον πόνο, το σύνολο της εμπειρίας μας δεν θα ήταν παρά ένα όνειρο, ίσως ούτε καν αυτό. Χωρίς τον πόνο, ο άνθρωπος θα ήταν απαλλαγμένος από το ζυγό της ανάγκης, αλλά ίσως και από κάθε κίνητρο, κίνητρο ακόμη και για να ασχοληθεί με ο,τιδήποτε τον περιβάλλει, ακόμη και για να προσπαθήσει να το αντιληφθεί. Χωρίς τον πόνο, θα μας ήταν ξένο ακόμη και το ίδιο μας το σώμα, αφού όχι μόνο οι διάφορες ανάγκες του θα μας άφηναν αδιάφορους, αλλά και τα παθήματά του θα ήταν για εμάς άνευ ενδιαφέροντος, ακόμη και οι ακρωτηριασμοί, ακόμη και η απώλεια αισθητηρίων οργάνων, όπως τα μάτια - αφού το μόνο που θα χάναμε θα ήταν ένα θέαμα. Χωρίς τον πόνο, έρωτας δεν θα υπήρχε, αφού δεν θα υπήρχε στέρηση του άλλου και επιθυμία για ολοκλήρωση. Χωρίς τον πόνο, η αίσθηση του χρόνου θα ήταν ελάχιστη και εντελώς υποκειμενική, ίσως ονειρική, αφού τα διάφορα ρολόγια του σώματος, το μούδιασμα του ποδιού όταν μένουμε στην ίδια θέση, η βαθμιαία αύξηση των αναγκών, της δίψας, της πείνας, όλα αυτά θα απουσίαζαν, μια ημέρα θα μπορούσε ίσως να μοιάζει με δέκα λεπτά και το αντίστροφο.

Χωρίς τον πόνο, δεν θα υπήρχε χαρά, η χαρά είναι αρνητικό μέγεθος και ορίζεται ως απουσία του πόνου ή του φόβου του πόνου ή απαλλαγή από τον πόνο ή από το φόβο του πόνου.

Χωρίς τον πόνο, δεν θα υπήρχε αγάπη, αφού δεν θα μπορούσαμε να συμΠονέσουμε κανέναν και τίποτε.

Η ζωή, ως εμπειρία, είναι πόνος, το να ζεις, σημαίνει να πονάς, το να μην πονάς, σημαίνει ότι δεν ζεις.

Ο πόνος είναι το φυτίλι και η μίζα της αντίληψης, η άγκυρα στο πραγματικό, ίσως η πιο αξιόπιστη άγκυρα και, αν δεν με πιστεύετε, θυμηθείτε πόσες φορές έχετε ζητήσει να σας τσιμπήσουν για να δείτε αν ονειρεύεστε, για να βεβαιωθείτε ότι αυτό που σας συμβαίνει είναι πραγματικό.
.
Λοιπόν, ίσως ο πόνος να είναι πράγματι το τίμημα, το νόμισμα με το οποίο πληρώνει η ψυχή τη γνώση.

Ανταπόκριση περιπάτου ν+2

Άρχισε επιτέλους να δροσίζει. Βγήκα εχθές το βράδυ για μια βόλτα, σκιάζομαι κάθε φορά που βγαίνω από την πόρτα του σπιτιού μου. Δέκα βήματα, δέκα ενοχλήσεις, δέκα βλαστήμιες. Η πόλη αυτή δεν είναι ότι δεν χωρά τα αυτοκίνητα, δεν χωρά ούτε τους ανθρώπους που την κατοικούν, και τι άνθρωποι είναι αυτοί. Περπατώ στην Πατησίων, μια χοντρή μπροστά μου πετάει ένα πλαστικό μπουκάλι, ο συνοδός της κάτι της λέει σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι ότι αυτός λίγο ενοχλήθηκε, αυτή του ανταπαντά με το πολύ γνωστό ύφος των απλών, λαϊκών ανθρώπων, με απλό και λαϊκό θράσος, ότι καλά έκανε. Δεν έχει σημασία ότι δεν κατάλαβα τις λέξεις, κατάλαβα τι του είπε. Άλλοι πεζοί σταματούν και αρχίζουν τις κοινωνικότητες ακριβώς στο πιο στενό σημείο, εκεί όπου θα προκαλέσουν τη μεγαλύτερη ενόχληση και θα παρεμποδίσουν τους άλλους πεζούς. Είναι και αυτό ένα ταλέντο και άσκηση στην αδιαφορία και στην παντελή έλλειψη κοινωνικής συνείδησης. Η ροή του κόσμου και στις δύο κατευθύνσεις στενεύει απότομα και ανακόπτεται στα περίπτερα-σουπερμάρκετ, που έχουν όλοι αυτοί οι ανάπηροι πολέμου (σαρκαστικό). Προσέθεσε και αυτούς που κάνουν ουρά μπροστά τους και παίρνεις μια ιδέα της κατάστασης. Τα ίδια και εκεί που είναι σταθμευμένες μηχανές στο πεζοδρόμιο. Άλλα μηχανάκια ανεβαίνουν ή κατεβαίνουν κάθε τόσο από τα πεζοδρόμια στριμώχνοντας τους πεζούς, κάποια αναπτύσσουν και ταχύτητα, όπου βρουν την ευκαιρία, και πρέπει να έχεις γρήγορα αντανακλαστικά για να τα αποφύγεις. Στα φανάρια των δρόμων τα αυτοκίνητα και οι μηχανές καταλαμβάνουν και τη διάβαση των πεζών, αναγκάζοντάς σε να περπατάς πέρα από αυτές, σχεδόν μέσα στο ρεύμα της διερχόμενης κυκλοφορίας που απειλεί να σε παρασύρει. Κάπου-κάπου ακούς βρισιές, εκνευρισμός παντού. Κάποια στιγμή εξαγριώνεσαι και ο ίδιος από αυτή τη συνεχή επίθεση.

Ολοκληρώνοντας τη βόλτα και φτάνοντας στο σπίτι, κολλάω στη στενωπό ενός περιπτέρου, πίσω από ένα γέρο που περπατάει στράτα-στρατούλα, ο οποίος με τη σειρά του ακινητοποιείται πίσω από μια γριά που χαζεύει μπροστά σε ένα περίπτερο τα περιοδικά, ενώ από την άλλη κατεύθυνση ο χύδην όχλος περνάει σπρώχνοντας. Σε άλλες περιπτώσεις θα ένοιωθα κάποια συμπόνια για τον ηλικιωμένο, θα περίμενα χωρίς να το σκεφτώ, τώρα, είμαι ένας εξαγριωμένος τρελός, με καταλαμβάνει ένα αίσθημα αηδίας και απέχθειας για όλους και για όλα. Φαντάζομαι ότι κρατάω δύο κεφαλοθραύστες, έναν σε κάθε χέρι, και, κυριευμένος από αμόκ, αρχίζω να κτυπάω δεξιά και αριστερά σπάζοντας κεφάλια, σκορπώντας μυαλά, νέων και γέρων, ανδρών και γυναικών, βάζω φωτιά στο περίπτερο και καίω και τον περιπτερά ή την περιπτερού μέσα. Το ξέσπασμα της ασυγκράτητης βίας, χωρίς καμία σκέψη, ξαλαφρώνω από το δηλητήριο που στάλαξαν μέσα μου. Τι κλαίγεσαι έτσι φίλε; Πέθανε και ο Πάτροκλος που ήταν πολύ καλύτερός σου, πέθανε και ο Αχιλλέας ο ίδιος που πρωτοείπε τέτοια λόγια, νοιώθοντας την ίδια αποξένωση από τον κόσμο, με μόνη προσμονή το θάνατο. Γελάω από μέσα μου.

Δεν θέλω να πνιγώ στο ποτάμι της ελεεινής σάρκας, δεν θέλω να με καταπιεί ο βάλτος του κρέατος. Είμαι πιο ξένος από τους ξένους, ...είν’ η κρυφή μου, η ατέλειωτη δίψα είν’ η δίψα που με κρατά ζωντανό. Είν’ η κρυφή μου, η ατέλειωτη δίψα είν’ η δίψα για καθαρό ουρανό...

Μα δεν υπάρχει καθαρός ουρανός στην πόλη. Κοιτάζω ψηλά για να μη βλέπω άλλο κρέας, τσιμέντο, άσφαλτο και τενεκέδες, αλλά τα αστέρια δεν είναι εκεί. Υπάρχει μόνο το άχαρο γκρι ενός μολυσμένου από το φως και τις εκκρίσεις της πόλης ουρανού. Εντείνω την προσοχή μου, συγκεντρώνομαι, κοιτάζω γύρω, πάνω και κάτω, για να βρω κάποιο στοιχείο που να σπάει τη μονοτονία, κάτι διαφορετικό, ένα μήνυμα ελπίδας. Το βρίσκω στο πιο απίθανο μέρος. Στέκομαι σε ένα φανάρι, κοιτάζω χαμηλά και βλέπω τη σχάρα της αποχέτευσης, κάτι υπάρχει εκεί, ακριβώς από κάτω, κάτι που φτάνει μέχρι τα όρια της σχάρας, αλλά δεν προβάλλει πάνω από αυτήν. Είναι ένα φυτό, κάτι σαν φτέρη, από δίπλα, πιο χαμηλά, άλλα φυτά φύονται σε ένα υπόστρωμα από λάσπη, αποτσίγαρα και άλλα σκουπίδια. Είναι ξανά εκεί και μου χαμογελά, είναι η μυστική, υπόγεια Αθήνα, η μυστική, υπόγεια ζωή. Περιμένει εκεί, διακριτικά ή, αν προτιμάτε, καραδοκώντας. Περιμένει την ημέρα που θα σταματήσει η μεγάλη κοσμοσυρροή, τη μέρα που δεν θα ακούγεται πια το αυτοκίνητο, τη μέρα που δεν θα λειτουργούν οι σηματοδότες και περιμένει το βράδυ που θα φωτίζεται μόνο από τον έναστρο ουρανό. Τότε, θα ξεχυθεί από παντού, θα ξεχυθεί από υπονόμους και ρωγμές, θα εξαπλωθεί στο χώμα που θα έχει μαζευτεί φερμένο από τη βροχή και τον άνεμο και από τα σαπισμένα μας υπολείμματα, θα καλέσει ενισχύσεις από τα πάρκα και τις εξοχές που περιβάλλουν την πόλη και θα πάρει ξανά αυτό που της ανήκει. Κισσοί, ίσως και δέντρα θα φύονται στην Πανεπιστημίου, τυλίγοντας αρχαία κτίρια γραφείων που θα καταρρέουν, ζώα θα βόσκουν και θα παίζουν εκεί που έβριζε ο ταξιτζής και η χελώνα θα αργοσέρνεται καταμεσίς της Ομόνοιας. Αυτή την πόλη ονειρεύομαι, χωρίς την ανθρώπινη μόλυνση, αλλά δεν θα είμαι εκεί για να τη χαρώ.

...είν’ η κρυφή μου, η ατέλειωτη δίψα είν’ η δίψα που με κρατά ζωντανό. Είν’ η κρυφή μου, η ατέλειωτη δίψα είν’ η δίψα για καθαρό ουρανό...

Το πινγκ-πονγκ

- Κωστάκη, θυμήσου, αυτό το σετ είναι δικό μου!
- ΟΚ, Γιωργάκη, εξάλλου, εσύ μου έδωσες το προηγούμενο.
- Μην ξεχνάτε και εμένα μπόιζ, μετά παίζω εγώ!

-ΟΚ, Ντορούλα!

Ελπίζω τα χάλια αυτής της κυβέρνησης να μην οδηγήσουν πάλι τα πρόβατα πανικόβλητα στην άλλη στάνη του δικομματισμού, με τη λογική «να φύγουν αυτοί και ο άλλος, δεν μπορεί, θα είναι καλύτερος ή λιγότερο κακός». Ελπίζω να έχουμε μάθει πια ότι τίποτε δεν διορθώνεται ποτέ και ότι ο άλλος είναι πάντα τα ίδια και χειρότερος. Ο δικομματισμός είναι μια επιχείρηση, ένα μαγαζί με εναλλασσόμενες διευθύνσεις, το ίδιο το μαγαζί μένει πάντα το ίδιο και στόχο έχει να εξυπηρετεί τους πελάτες του. Όλοι εμείς, η χώρα, είμαστε το εμπόρευμα. Η δυσαρέσκεια και η ελπίδα διοχετεύονται ελεγχόμενα από τον ένα στον άλλο. Αυτό το στημένο παιχνίδι πινγκ-πονγκ πρέπει να σταματήσει, πρέπει να χαλάσει. Ας μην είμαστε άλλο το μπαλάκι τους. Μαυρίστε τους.

Όχι ΝΔ, όχι ΠΑΣΟΚ, όχι σκουπίδια σε θάλασσες και ακτές..

(Με αφορμή τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις.)

.

Αφιερώνεται στη φίλη μου Σοφία που γιόρταζε σήμερα.

Σκόρπια

...για να μη λειτουργήσω ποτέ ως ασπόνδυλο...

.

Μια ζοφερή εποχή, μια οικονομική κρίση που γκουρού όπως ο Alan Greenspan προβλέπουν ότι θα συνεχιστεί και θα βαθύνει. Το σύστημα οικονομίας στο οποίο ζούμε είναι λιγότερο ελεύθερο και περισσότερο τοκογλυφικό και αεριτζίδικο. Είμαι υπέρμαχος της ελεύθερης οικονομίας, ένας από τους πιο αντιπαθείς όμως θεσμούς του ισχύοντος συστήματος για εμένα είναι η τράπεζα. Υποτίθεται ότι είναι «κανονικές» επιχειρήσεις, αλλά δεν ξέρω τι σόι επιχειρήσεις είναι αυτές που ελέγχουν τον ίδιο τον πυρήνα της οικονομίας και που σχεδόν δεν επιτρέπεται να χρεοκοπήσουν και όταν κλυδωνίζονται απαιτούν στήριξη από τα χρήματα του φορολογουμένου. Είναι ρουφήχτρες που στις καλές εποχές αρπάζουν την κρέμα και στις κακές ρουφούν το αίμα της οικονομίας. Η θέση των τραπεζών στην οικονομία πάντα με προβλημάτιζε. Είναι αναγκαίο να έχουμε ένα ασφαλές σύστημα αποθήκευσης, αλλά και αξιοποίησης της αξίας, των χρημάτων μας, χωρίς σχεδόν κανένα ρίσκο. Ο μισθωτός που δεν θέλει να ρισκάρει έχει δικαίωμα σε μια ασφάλεια που ισούται με την ασφάλεια τουλάχιστον του όλου οικονομικού συστήματος.

Προβληματίζομαι συχνά για εναλλακτικά μοντέλα έναντι των νόμιμων τοκογλύφων. Ένα μοντέλο είναι το ισλαμικό μοντέλο τράπεζας (όσο και αν γενικά το Ισλάμ μου είναι απεχθές), ένα άλλο που σκέπτομαι τελευταία είναι να υπάρχει ένα κρατικό, ίσως και αποκλειστικό σύστημα αποθήκευσης της αξίας. Θα δίδεται κανένα ή ελάχιστο επιτόκιο με δυνατότητα ίσως για υψηλότερες επιστροφές όταν κάποιος δεσμεύει τα χρήματά του για κάποιο διάστημα, τα οποία θα χρησιμοποιούνται ίσως για την κάλυψη των αναγκών του Δημοσίου και της κοινωνικής πολιτικής, αντικαθιστώντας πλήρως το δανεισμό του Δημοσίου και στον όποιο βαθμό τη φορολογία. Κατά κάποιο τρόπο, θα είμαστε καταθέτες και μέτοχοι του κοινού μας ταμείου. Όμορφο μου φαίνεται. Δεν λέω ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό ή όχι ή ότι δεν δημιουργούνται ένα σωρό ζητήματα, μια οικονομική φαντασίωση είναι. Σας εκπλήσσει αυτή η ιδέα από εμένα; Είμαι φιλελεύθερος για την παραγωγή, για τη δημιουργία, για τη δυνατότητα προσώπων και ενώσεων προσώπων πάσης φύσεως να ενεργούν ελεύθερα στην αγορά, στη ζωή και είμαι γενικά αντίθετος στην παρέμβαση του κράτους σε αυτήν. Η τοκογλυφία όμως όπως και άλλα παρατράγουδα δεν εντάσσονται σε αυτό που θεωρώ ιδανικό οικονομικό σύστημα.

Άλλο θέμα. Άκουγα κάποια από αυτά που είπε ο Vulgar-άκης κατά την παραίτησή του. Αλαζονεία και έπαρση, «...η οικονομική μου κατάσταση για την οποία κατηγορήθηκα -αν και ελάχιστοι μου αναγνώρισαν την ειλικρίνεια με την οποία την περιέγραψα- ήταν ένα ακόμη στοιχείο, που με όπλισε για να μη λειτουργήσω ποτέ ως ασπόνδυλο, απέναντι σε κάθε είδους πιέσεις συμφερόντων, που κατά καιρούς ήταν και πολλές και μεγάλες». Ο άνθρωπος ήταν ειλικρινής, θα μπορούσε να μην είναι, χάρη μας έκανε. Επίσης, μπορούμε να υποθέσουμε, σύμφωνα με τη δήλωσή του, ότι χωρίς το στοιχείο της οικονομικής του κατάστασης θα ήταν περισσότερο πιθανό να λειτουργεί ως ασπόνδυλο (που είναι; Αφού το «ως» δεν παρομοιάζει, αλλά κυριολεκτεί), καθώς δεν αρκούν, ας πούμε, οι ηθικές του αρχές και η δύναμη του χαρακτήρα του. Χωρίς τις offshore του και τις επιχειρήσεις του και τα ακίνητά του και τις καταθέσεις του και τα deals του και τα πεθερικά του, τι απομένει; Ενδεχομένως ένα ασπόνδυλο; Τέτοια ειλικρίνεια και ηθικό ανάστημα σπανίζουν. Τώρα τι θέλετε δηλαδή; Να έχετε για υπουργούς τίποτα πεινασμένους τσανακογλύφτες; Προτείνω να οριστεί ένα κατώτατο εισόδημα και αξία περιουσιακών στοιχείων για να μπορεί να υπουργοποιηθεί κάποιος.

Άλλο θέμα. Μαθηματικά όνειρα το βράδυ Κυριακής προς Δευτέρα. Δεν ξέρω γιατί μου ανέπτυσσαν όλες αυτές τις θεωρίες στον ύπνο μου. Όλο μαθηματικοί τύποι και τρισδιάστατα γραφήματα. Ένα όρο συγκράτησα που άκουσα πολλές φορές, σειρές Φουριέ. Τον έψαχνα το πρωί στη Wikipedia. Με τα μαθηματικά έχω να ασχοληθώ από τότε που τέλειωσα τις οικονομικές σπουδές μου, φοβάμαι ότι έλαβα κατά λάθος το όνειρο ενός μαθηματικού. Σκέφτομαι κάποια ιδιοφυΐα που δεν θα κάνει ίσως αυτή τη μεγάλη ανακάλυψη, αλλά ίσως πάλι απλώς να έλαβα μια εκπομπή που και άλλοι έλαβαν, ο σωστός ονειρευτής θα την ερμηνεύσει. Ελπίζω να μου στείλουν κάτι πιο ψυχαγωγικό απόψε.
.

Λειώνω στο υγρό και ζεστό συγκρότημα φυλακών της Αθήνας.

Tribute to a Lone Wolf and Cub

(κάντε κλικ για μεγαλύτερο μέγεθος)

Lone Wolf and Cub

δημιούργημα των Kazuo Koike και Goseki Kojima. Ελπίζω στην ανοχή για αυτή την άτεχνη προσπάθειά μου.

Η απειλή του κτήνους

Ακούω και διαβάζω συνεχώς για φόνους των ελάχιστων αρκούδων που καταφέρνουν να επιβιώσουν στην Ελλάδα. Η δικαιολογία είναι ότι προκαλούν κάποιες φθορές σε καλλιέργειες και μελίσσια ενώ ακόμη τις θεωρούν απειλή όταν πλησιάζουν σε οικισμούς. Απορίας άξιο όμως είναι το πώς οι άνθρωποι που φοβούνται τις αρκούδες και τις καταδιώκουν δεν κυνηγούν ένα απείρως πιο απειλητικό και καταστροφικό πλάσμα που ευθύνεται κάθε χρόνο για εκατοντάδες θανάτους ανθρώπων. Είμαστε απρόθυμοι να μάθουμε να συμβιώνουμε με την αρκούδα και το λύκο, τρέμουμε στη σκέψη ότι μπορεί να έλθουμε αντιμέτωποι με ένα τέτοιο πλάσμα, ενώ παράλληλα αναλαμβάνουμε τεράστιο κόστος και μαθαίνουμε σύνθετους κανόνες για να συμβιώνουμε με αυτή τη νέμεση στην οποία αναφέρομαι, με αυτό το ανθρωποφάγο κτήνος που κυκλοφορεί ανενόχλητο δίπλα μας σε τεράστιους αριθμούς, που κατασπαράσσει ενηλίκους και παιδιά, χωρίς κανένας να βγαίνει έξω με το δίκαννο για να το γεμίσει με σκάγια. Μάλιστα, όχι μόνο δεν το κυνηγούμε, αλλά πολλοί το υπηρετούν κιόλας. Γυαλίζουν το μεταλλικό δέρμα του, το ποτίζουν και το αφήνουν να καταστρέφει το περιβάλλον μας και, κυρίως, να μαγαρίζει τον αέρα που αναπνέουμε, ενώ θεωρούν αποδεκτό τα παιδιά τους να διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο να φαγωθούν από ένα από αυτά τα πλάσματα, έναντι του πρακτικά ανύπαρκτου κινδύνου να δεχθούν επίθεση από κάποιο αγρίμι. Δείτε εδώ για το πως το αιμοβόρο αυτό πλάσμα επιτίθεται ακόμη και σε αρκούδες.



Είμαστε περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι.

Δεν μας ενοχλούν τα δεινά που επισωρεύουμε από απληστία στους εαυτούς μας, δεν μας ενοχλεί ο ελεεινός τρόπος ζωής μας, η στρεβλή μας αντίληψη για τον κόσμο και τη θέση μας σε αυτόν, δεν μας ενοχλεί που εξαφανίζουμε μαζικά είδη από τον πλανήτη (ενώ ό,τι αγρίμι καταφέρνει να επιβιώσει τρέχει πανικόβλητο να βρει μια σπιθαμής γη για να αποθέσει την ύπαρξή του ή αναγκαστικά έρχεται σε σύγκρουση με τη διαρκώς επεκτεινόμενη παρουσία μας και με τον καοήθη όγκο του υποπολιτισμού και του υπερπληθυσμού μας), δεν μας ενοχλούν τα εργατικά ατυχήματα, δεν μας ενοχλούν οι παράπλευρες απώλειες από τους υπερήφανους στρατούς των κυνηγών, μας ενοχλεί όμως βέβαια αφάνταστα ότι σε αυτό τον ξερότοπο που καταντήσαμε να είναι η Ελλάδα, ανάμεσα στους οδικούς μας άξονες και στις Εγνατίες και στα έργα πνοής και στα αυθαίρετα και στα λυόμενα και στα εργοστάσια και στα χωράφια και στις ξενοδοχειακές μονάδες και στη ξεφτιλισμένη τη γκλαμουριά μας και το κιτς μας μπορεί ακόμη να ανασαίνει μια αρκούδα με το μικρό της ή ένας λύκος (αν δεν έχουν πέσει θύματα τροχαίου/πυροβοληθεί/δηλητηριαστεί). Πώς να ανεχθούμε αυτή την απειλή; Σκοτώστε τα όλα! Λύκοι και αρκούδες; Μόνο στα παραμύθια και στα ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ, εκεί είναι η θέση τους.

Ο σύγχρονος Έλληνας είναι διατεθειμένος να ψάχνει δύο ώρες στο κέντρο της Αθήνας για να παρκάρει και να ξοδεύει μεγάλα ποσά για να κινεί το ΙΧ του αντί να χρησιμοποιεί τα πόδια του ή τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά δεν είναι διατεθειμένος να κουνήσει ούτε το δαχτυλάκι του (εκτός αν είναι για να πατήσει τη σκανδάλη) ή να ξοδέψει ένα ευρώ (εκτός αν είναι για φυσίγγια) προκειμένου να συμβιώνει αρμονικά με τα ζώα.

Δώστε χώρο στα πλάσματα της φύσης, δώστε χώρο στους ανθρώπους.

Σημείωση: Το καλύτερο μέσο προστασίας περιουσιών και ανθρώπων από αρκούδες και άλλα αγρίμια στις αγροτικές περιοχές είναι γνωστό από τα πανάρχαια χρόνια και είναι, φυσικά, ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, ιδίως ο παραδοσιακός, ελληνικός ποιμενικός σκύλος που και αυτός πλέον σπανίζει. Πρέπει να μάθουμε ξανά να ζούμε με τα ζώα, όχι εναντίον των ζώων - αυτή τη φορά με περισσότερο σεβασμό προς αυτά. Για τον εκδρομέα, το καλύτερο μέσο προστασίας είναι η γνώση και η πληροφόρηση σχετικά με τη σωστή συμπεριφορά στη φύση και για τους κινδύνους που ενδέχεται να συναντήσει σε κάθε περιοχή. Παράλληλα, η τεχνολογία μας παρέχει και μη θανάσιμα μέσα προστασίας, όπως ειδικά σπρέι (αν ποτέ φτάσουμε στο σημείο η ελληνική φύση να αποκτήσει πάλι πληθυσμούς από λύκους και αρκούδες, όπως κάποτε - σαρκαστικό).

Σχετικοί σύνδεσμοι:
Δύο σχετικές ειδήσεις, εδώ και εδώ.
Περιβαλλοντική οργάνωση Αρκτούρος
Περιβαλλοντική οργάνωση Καλλιστώ.
WWF

Επιστημονική ανακάλυψις!

Εικόνα: Το Μποζόνιον του Χικ.

Το ιστολόγιον Περαστικός προβαίνει σε σημαντική επιστημονική ανακάλυψη! Πριν από το πείραμα του αιώνα που αναμένεται να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του μποζονίου του Χιγκς ή σωματιδίου του Θεού, το παρόν ιστολόγιο ανακαλύπτει το μποζόνιο του Χικ ή σωματίδιο της ντίρλας και το φωτογραφίζει για τους αναγνώστες του!

.

Ο επιταχυντής.

Σκεφτόμουν για όλα αυτά τα σενάρια καταστροφής του κόσμου που κυκλοφορούν λόγω αυτού του πειράματος - υποτίθεται από μαύρες τρύπες ή την παράδοξη ύλη (ενδιαφέρον ακούγεται) που θα σπείρει ο επιταχυντής σωματιδίων LHC. Πάντα η καταστροφή ή το τέλος του κόσμου ασκούσε μια γοητεία, ιδιαίτερα στα παιδιά, καθώς ενδέχεται σε αυτή την περίπτωση να είναι κλειστά τα σχολεία. Υποψιάζομαι ότι και οι μεγάλοι που αρέσκονται σε αυτά τα σενάρια από κάτι θέλουν να γλιτώσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι η καταστροφολογία είναι ένας επιτυχημένος τομέας της συνομωσιολογίας. Τι να πω, αν πράγματι μας καταπιεί καμιά μαύρη τρύπα λόγω αυτού του πειράματος, θα είναι ένα πρόσθετο μπόνους. Προσωπικά, δεν το πολυπιστεύω, βλέπετε, είμαι απαισιόδοξος.

Η είδηση, εδώ, με σύνδεσμο για ζωντανή παρακολούθηση του πειράματος.

Σενάρια καταστροφής, εδώ.

Έλληνας αναδρομικά

- Εμένα είπες Έλληνα, ρε;!

.

Άκουσα σήμερα στον ραδιοσταθμό του ΣΚΑΪ ότι στο πλαίσιο του άνευ νοήματος, κατά τη γνώμη μου, διαγωνισμού για την ανάδειξη του μεγαλύτερου Έλληνα, κάποιοι πρότειναν τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό Ι. Αναρωτιέμαι αν μπορεί να κληθεί Έλληνας κάποιος με καταγωγή από εκρωμαϊσμένη θρακική οικογένεια χωρικών* (οι Θράκες ήταν φυλές βαρβάρων κατά την αρχαιότητα, πλην των ελληνικών αποικιών) που έμαθε αργότερα τα Ελληνικά (μητρική του γλώσσα είχε τα λατινικά), ηγούνταν μιας μεγάλης πολυεθνικής αυτοκρατορίας και ενδεχομένως ο ίδιος να μην το έπαιρνε τόσο καλά αν τον αποκαλούσες «Έλληνα» (στα πρώιμα βυζαντινά χρόνια, όταν ο χριστιανισμός εξαπλωνόταν, αυτός ο χαρακτηρισμός ήταν για πολλούς ύβρις). Αν και σίγουρα το Βυζάντιο είναι στοιχείο της σημερινής μας ταυτότητας, δεν γνωρίζω κατά πόσο μπορούμε να προβάλλουμε με τόση ελαφρότητα αυτή, τη σημερινή μας ταυτότητα προς τα πίσω στο χρόνο, ιδίως σε ανθρώπους που μάλλον με κανένα τρόπο δεν θα αυτοπροσδιορίζονταν έτσι.

Τον Περικλή, σίγουρα μπορείς να τον πεις Έλληνα, μπορείς ενδεχομένως να αποκαλέσεις έτσι κάποιον αυτοκράτορα της ύστερης περιόδου του Βυζαντίου, αλλά μπορείς να αποκαλέσεις «Έλληνα», έτσι απλά, τον Ιουστινιανό; Έχει η εθνική ταυτότητα αναδρομική ισχύ;

.

Προσθήκη
Σκεφτόμουν κατά τι ήταν ο Ιουστινιανός περισσότερο Έλληνας σε σύγκριση με οποιονδήποτε άλλο Ρωμαίο αυτοκράτορα που είχε προηγηθεί, όταν σκέφτηκα ότι η ειρωνεία είναι ότι οι άνθρωποι της εποχής του Ιουστινιανού δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να αποκαλέσουν «Έλληνα» τον Ιούλιο Καίσαρα - ή οποιονδήποτε άλλο που δεν θα ήταν χριστιανός, με αποκλειστικό κριτήριο τη θρησκεία του. Aν ήσουν χριστιανός τότε, δεν μπορούσες και ούτε ήθελες να ονομάζεσαι Έλληνας, σήμερα, οι φανατικοί χριστιανοί της χώρας μας προσπαθούν μας πείσουν για το αντίθετο, ότι αν δεν είμαστε χριστιανοί, δεν είμαστε «πραγματικοί» Έλληνες. Η εθνική ταυτότητα είναι μια τόσο ελαστική έννοια, ώστε πολλές φορές τα πάνω έρχονται κάτω και το μαύρο γίνεται άσπρο.

.
* Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος Ζ.

Ένας μεγάλος ηθικός φιλόσοφος

«Ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό»

(Vulgar-άκης* - 4/9/2008, συνέντευξη στον ΣΚΑΙ, απαντώντας στις εναντίον του κατηγορίες και μομφές σχετικά με τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες).

Πόση προστυχιά και κυνισμό υποδηλώνει αυτή η φράση;! Ορίστε λοιπόν, και εγώ ο ανόητος είχα τόσα ηθικά διλήμματα και προβληματισμούς. Ό,τι επιτρέπουν οι νόμοι, είναι και ηθικό. Πραγματικά, ανακουφίστηκα τώρα. Να μην ακούω λοιπόν τόσες διαμαρτυρίες. Ό,τι αδικία νομίζετε ότι υφίστασθε ή υφίστανται άλλοι από εσάς, εφόσον αυτή διαπράττεται στο πλαίσιο του νόμου, δεν είναι αδικία, είναι πράξη καλώς καμωμένη και ηθική.

Μα, σε ποιους απευθύνονται;

Μαυρίστε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ.

(Ένα επαναλαμβανόμενο κοινωνικό μήνυμα του ιστολογίου Περαστικός)

* Vulgar: στην Αγγλική, αγοραίος, χυδαίος.

Μια άλλη αντίληψη για την οικολογία

Ανάγκη υπογραφής ενός νέου συμβολαίου με τη φύση και τα πλάσματά της.

Διαπιστώνω ότι η κυρίαρχη άποψη για την οικολογία και την προστασία του περιβάλλοντος είναι ότι έτσι πρέπει να κάνουμε διότι αυτό είναι το μεσομακροπρόθεσμο συμφέρον μας, διότι το «χρωστάμε στα παιδιά μας». Προστατεύουμε διάφορα είδη ζώων και φυτών διότι η εξαφάνισή τους δεν μας «συμφέρει». Δεν καίμε τα δάση «για να έχουμε οξυγόνο και να κάνουμε εκδρομές». Προστατεύουμε τις ακτές μας για να έχουμε ένα μέρος να περνάμε τις διακοπές μας και, φυσικά, για τον τουρισμό. Προστατεύουμε τη θάλασσα και τα πλάσματά της διότι είναι πλούτος κ.λπ. κ.λπ.

Διαπιστώνετε κάτι; Το βασικό κίνητρο που προβάλλεται για να προστατεύουμε το περιβάλλον είναι το ίδιο που μας κάνει να το καταστρέφουμε, είναι ο υπέρμετρος εγωισμός μας που μας κάνει να νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο του σύμπαντος και ο λόγος ύπαρξης των πάντων, από το όμορφο βότσαλο της παραλίας, μέχρι τους γαλαξίες, τα νεφελώματα και τον ασύλληπτο χώρο που μας περιβάλλει. Με βάση αυτή την αντίληψη, αν βρούμε τρόπο να εξαφανίζουμε είδη ζώων και φυτών, να μιαίνουμε τον αέρα, τη γη και το νερό χωρίς τιμωρία, για το συμφέρον μας, δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος για να μην το κάνουμε. Έχουμε κάθε δικαίωμα να μετατρέψουμε τη γη σε ένα απέραντο αγροτο-βιομηχανο-οικιστικό σύμπλεγμα χρησιμοποιώντας όλους τους πόρους της για τους σκοπούς μας. Μεταλλαγμένα; Είναι ασφαλή; Τότε ναι.

Αυτή η προσέγγιση της οικολογίας μου είναι αποκρουστική. Ο «οικολόγος» σε αυτή την περίπτωση δεν διαφέρει ποιοτικά, ηθικά από τον καταστροφέα του περιβάλλοντος, παρά μόνο ως προς τους υπολογισμούς του. Ακούω πολλούς να παραπονούνται ότι μερικές φορές η οικολογία μοιάζει με θρησκεία. Έτσι πρέπει. Όχι ακριβώς βέβαια με θρησκεία, αλλά με κάτι καλύτερο, κάτι ανώτερο, ένα πνευματικό μονοπάτι, ένα τρόπο να αντιλαμβανόμαστε τη θέση μας στον κόσμο, ένα μπούσουλα. Ολοκληρωμένη οικολογική συνείδηση είναι η συνειδητοποίηση ότι είμαστε μέρος ενός όλου, ότι τα άλλα πλάσματα της φύσης, φυτά και ζώα, δεν είναι απλώς περιουσιακά μας στοιχεία, κτήματα, αλλά έχουν τα ίδια δικαιώματα με εμάς στη ζωή. Ολοκληρωμένη οικολογική συνείδηση είναι η συνειδητοποίηση ότι οφείλουμε να περπατάμε ελαφριά στον πλανήτη, προκαλώντας τον λιγότερο δυνατό πόνο και προσφέροντας όπου μπορούμε λίγη ανακούφιση. Στο κάτω-κάτω, αν πρέπει να έχουμε μια θρησκεία, ποια καλύτερη από το να λατρέψουμε τη φύση και να έχουμε ναό τον πλανήτη, τα βουνά, τις πεδιάδες, τις θάλασσες; Τι ανώτερο από το σεβασμό κάθε ζωής και την αγία ευσπλαχνία; Τα αραχνιασμένα δόγματα στρυφνών, διεστραμμένων ιερέων;

Κάναμε ένα θεμελιώδες λάθος από τα βάθη της ιστορία μας. Θεωρήσαμε ότι για να επιβιώσουμε στη φύση πρέπει να γίνουμε αμείλικτοι δυνάστες της. Λατρέψαμε την ισχύ. Θεωρήσαμε ότι το πλάσμα τη σάρκα του οποίου έπρεπε να φάμε δεν είχε άλλο προορισμό παρά μόνο να φαγωθεί και δεν αξίζε καμίας προσοχής και σεβασμού από τη στιγμή που ήταν στο απόλυτο έλεός μας. Το ζώο που μας απειλούσε έπρεπε να κυνηγηθεί μέχρι τον αφανισμό. Αρχίσαμε να κατηγοριοποιούμε, να ιεραρχούμε και να βάζουμε τον κόσμο σε κουτάκια που εξυπηρετούσαν εμάς. Διαιρέσαμε και κατακερματίσαμε τον κόσμο. Νομίσαμε, σαν ανόητα παιδιά που είμαστε, ότι μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε την ευφυΐα μας γενόμενοι δυνάστες του πλανήτη και των πλασμάτων του ατιμώρητα, και γίναμε οι ίδιοι τιμωροί και δήμιοι του εαυτού μας. Βλέπετε, όταν αρχίσεις να διαιρείς και να κατακερματίζεις τον κόσμο δεν υπάρχει τέλος. Γιατί τα ζώα και όχι άλλοι άνθρωποι ή ομάδες ανθρώπων; Το ωφελιμιστικό κριτήριο και ο κατακερματισμός με βάση το τι μας εξυπηρετεί μπορεί εξίσου εύκολα να οδηγήσει, όπως και συμβαίνει, στη διαίρεση της ανθρωπότητας, στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στη δουλεία, στο φόνο, στη σφαγή, στη γενοκτονία και σε μύρια άλλα δεινά. Δηλητηριάσαμε τους εαυτούς μας ηθικά και αυτοακρωτηριαστήκαμε πνευματικά. Και όμως, κάποιοι «άγριοι» μπορούσαν μέχρι και πρόσφατα να αντιλαμβάνονται ότι η ανάγκη τους να κυνηγήσουν ένα ζώο για να επιβιώσουν δεν σήμαινε ότι η αξία της ζωής αυτού του ζώου ήταν μικρότερη από την αξία της δικής τους ζωής. Εξάλλου, η αρκούδα που ήταν σήμερα το θήραμά τους θα μπορούσε σε άλλες περιστάσεις να ήταν ο θύτης τους.

Είναι ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με το περιβάλλον, με τον κόσμο. Τον άνθρωπο - άρπαγα πρέπει να διαδεχθεί ο άνθρωπος - κηπουρός - φροντιστής του κόσμου. Πιστεύω στην ανάγκη της «υπογραφής» μιας νέας σύμβασης, ενός new deal με τον πλανήτη και τη φύση. Αυτό είναι αναγκαίο για να ζήσουμε και εμείς πιο ευτυχισμένοι, χωρίς τα δεινά που επισωρεύσαμε οι ίδιοι πάνω μας, χωρίς το δηλητήριο. Οι κανόνες των παλιών θρησκειών είναι ανεπαρκείς, ακόμη χειρότερα, καταστροφικοί, ιδίως οι θρησκείες της ερήμου διαιωνίζουν την ασθένεια, δηλητηριάζουν το πνεύμα, δεν σώζουν. Πρέπει οι ίδιοι να μειώσουμε τον πληθυσμό μας, να αντικαταστήσουμε τη ακόρεστη πείνα της κατανάλωσης με την αξία της διατήρησης και της συντήρησης, πρέπει να μάθουμε να ανοίγουμε λιγότερο το στερεοφωνικό και να ακούμε περισσότερο αυτά που μας τραγουδούν τα πουλιά και μας ψιθυρίζει ο άνεμος. Να αγαπάμε τους μεγάλους και ανοικτούς χώρους και όχι τα βρώμικα στενά και τις φτηνές ηδονές. Να φοβόμαστε λιγότερο τη ζέστη και το κρύο, για να χαιρόμαστε κάθε εποχή. Να μην ανάβουμε τόσο πολύ το φως, για να απολαμβάνουμε τον έναστρο ουρανό και το απαράμιλλο μεγαλείο του που έλκει κάθε ευγενική και πεπαιδευμένη ψυχή με ηδονές ανώτερες και ατελεύτητες. Η παράνοια πρέπει να σταματήσει, ο άνθρωπος πρέπει να κάνει σήμερα μια μεγάλη στροφή χωρίς προηγούμενο στην ιστορία του, καθώς τα περιθώρια επιλογής μοιάζουν να εξαντλούνται. Ο άνθρωπος πεθαίνει, ο άνθρωπος πέθανε, ζήτω ο άνθρωπος.

Είμαι New Age; Είμαι ουτοπικός; Δεν ξέρω, μου αρέσει να αφήνω και εγώ πού και πού τη φαντασία μου να ξεμουδιάζει.

ἦσαν δὲ κτίλα πάντα καὶ ἀνθρώποισι προσηνῆ,
θῆρές τ' οἰωνοί τε, φιλοφροσύνη τε δεδήει.

(Όλα τα πλάσματα ήταν ήμερα και φιλικά στους ανθρώπους,

και τα θηρία και τα πουλιά, και η αγάπη άστραφτε -

Εμπεδοκλής ο Ακραγαντίνος, Καθαρμοί)

Τα παγκάκια

Ακόμη και αυτά που αποκαλούμε άψυχα, πρέπει να έχουν ψυχή. Αυτό σκεφτόμουν βλέποντας τους μεταλλικούς σκελετούς που απέμειναν καρφωμένοι στο έδαφος, ό,τι απέμεινε από τα δύο παγκάκια που ήταν μπροστά από την πολυκατοικία μου. Είχαν μια εντελέχεια αυτά τα παγκάκια, να προσφέρουν ξεκούραση στο διαβάτη, ανάπαυση και ηρεμία στον ηλικιωμένο, κάτω από τον ίσκιο του δέντρου, φιλοξενία το βράδυ σε κάποιο ερωτευμένο ζευγάρι που θα αντάλλασσε όρκους αγάπης. Αντί για αυτό, είχαν γίνει στέκι νεανικών συμμοριών, ανάκλιντρα και κλίνες για ναρκομανείς που έπαιρναν τη δόση τους, ενώ κάποια φορά θόρυβοι από αγκομαχητά με τράβηξαν στο παράθυρο για να δω ένα ζευγάρι να το κάνει κανονικά στις εννέα η ώρα το βράδυ.

Όταν ένας άλλος ιδιοκτήτης μου είπε ότι είχε υποβάλει αίτηση στο δήμο για να απομακρυνθούν τα παγκάκια, επικρότησα. Του είπα ότι είχα τηλεφωνήσει και εγώ στην αρμόδια υπηρεσία για τον ίδιο σκοπό. Προφανώς, η αίτηση έγινε αποδεκτή. Δεν μετανιώνω που τα παγκάκια αφαιρέθηκαν. Ωστόσο, δεν μπορώ να παραβλέψω μια μελαγχολία που νοιώθω βλέποντας αυτούς τους μαύρους μεταλλικούς σκελετούς, γυμνωμένους από την ξύλινη, φιλόξενη σάρκα τους. Νοιώθω λίγο σαν να συνέβαλα στο θάνατο δύο καλοκάγαθων και τόσο ανεκτικών πλασμάτων. Δεν θα προσφέρουν πια ανάπαυση, ανακούφιση, παρηγοριά, αγάπη, αλλά ούτε άσυλο στους ενοχλητικούς. Σε αυτή την πόλη όλα είναι μολυσμένα.

.

Γιατί μελαγχολείς ψυχή μου; Ξέρω, θα πετάξεις και εσύ μια μέρα μακριά, πληγωμένο από εμένα πουλί, αποζητώντας λίγη ανάπαυση και γαλήνη.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: 3 του Σεπτέμβρη (sic), 7:30 το απόγευμα, η Ομοσπονδία Βιοτεχνικών Σωματείων Αθήνας και πολλά σωματεία επαγγελματιών οργανώνουν συγκέντρωση στην Ομόνοια κατά των φορομπηχτικών μέτρων. Η είδηση από τον Ριζοσπάστη. UPDATE Τρίτη 2/9 15:45: Φαίνεται ότι από πίσω βρίσκεται το ΠΑΜΕ, δεν ξέρω αν θα πάω, απίθανο το βλέπω.