Λύσεις Περαστικός σε σημαντικά ηθικά διλήμματα

Το πρόβλημα:

.

Η λύσις:

.

Μετακινούμε προσεκτικά το βαζάκι ή το ποτήρι εξαναγκάζοντας το έντομο να κινηθεί εντός αυτού, χωρίς να το τραυματίσουμε, και τοποθετούμε κάποιο χαρτόνι από κάτω φράσοντας την έξοδο.

Η στιγμή του χωρισμού, ο μικρός φίλος μεταφέρεται στο ποτήρι ή στο βαζάκι, το οποίο κρατούμε κλειστό με το χαρτόνι, και απελευθερώνεται έξω.

Η ίδια μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί ακόμη πιο εύκολα για έντομα που δεν πετούν.

Ο κίνδυνος, δεν θέλετε να συμβεί αυτό:

Παρουσιάσεις Β΄

Γεια σας! Με λένε Κωστάκη και κληρονόμησα το κόμμα του θείου. Έγινα πρωθυπουργός επειδή ο κόσμος μπούχτισε με τα χάλια των άλλων και πίστεψε ότι εγώ θα διόρθωνα κάτι! Μετά τις περυσινές μεγάλες φωτιές που έδειξαν τη γύμνια του κράτους που υποσχέθηκα να επανιδρύσω, με κάνατε πρωθυπουργό για δεύτερη φορά. Αυτή την περίοδο σκέφτομαι ποια άλλη φυσική καταστροφή θα χρειαζόταν ή πια μα***ία κολοσσιαίων διαστάσεων θα μπορούσα να κάνω για να μου δώσετε ξανά την αυτοδυναμία, αφού την πρωτιά την έχω στο τσεπάκι (βλ. προηγούμενη ανάρτηση). Χε, χε, φεύγω τώρα για να μην κρυώσουν οι πίτσες, ευχαριστώ και περιμένω τις ψήφους σας!

Παρουσιάσεις

Γεια σας! Με λένε Γιωργάκη και κληρονόμησα το κόμμα του μπαμπά. Πιστεύω ότι αποφεύγοντας συστηματικά να λάβω οποιαδήποτε σαφή πολιτική θέση στα σημαντικά ζητήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και ασκώντας ευκαιριακή και ανούσια αντιπολίτευση, κάποια μέρα θα γίνω πρωθυπουργός. Ευχαριστώ!

Συνήγορος του διαβόλου

Δεν ήθελα να αναφερθώ στη γνωστή, πρόσφατη υπόθεση παιδικής πορνογραφίας, εδώ και εδώ, αλλά έφτασε ο κόμπος στο χτένι με τις ανοησίες της κονσερβοποιημένης αγανάκτησης που ακούω (τελευταία ενημερώνομαι περισσότερο από το ραδιόφωνο).

Κατ’ αρχήν, για να ξέρουμε που βαδίζουμε, κάποια βασικά σημεία:

1. Φυσικά, αυτοί που παράγουν παιδική πορνογραφία, μαγνητοσκοπώντας βιασμούς μικρών παιδιών, ακόμη και νηπίων, πρέπει να διώκονται και να τιμωρούνται με τις βαρύτερες ποινές.

2. Φυσικά, αυτοί που πληρώνουν για να λαμβάνουν ή πληρώνονται για να διακινούν αυτό το υλικό, πρέπει να τιμωρούνται με τις πιο αυστηρές ποινές. Αυτές οι δραστηριότητες ενδεχομένως δεν θα συνέβαιναν ή θα συνέβαιναν σε μικρότερο βαθμό χωρίς τη χρηματοδότησή τους. Πρέπει επίσης να τιμωρούνται όσοι συνδράμουν ή είναι ηθικοί αυτουργοί τέτοιων εγκλημάτων, όπως συμβαίνει και με κάθε άλλο έγκλημα.

Από εδώ και πέρα όμως η περιοχή της βεβαιότητάς μου σταματάει. Τι συμβαίνει όταν εντοπίζονται άνθρωποι που έχουν αποθηκευμένες παρόμοιες εικόνες στον υπολογιστή τους ή σε άλλα μέσα χωρίς να μετέχουν σε οικονομικές συναλλαγές ή να εμπλέκονται στη δημιουργία τους; Καταλαβαίνω ότι αυτές οι περιπτώσεις μέχρι πρόσφατα δεν τιμωρούνταν έως ότου ψηφίστηκαν νέοι νόμοι. Προσωπικά, αμφιταλαντεύομαι και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να διώκονται ή να διώκονται αυτομάτως χωρίς συνυπολογισμό άλλων παραγόντων.

Θέτω λοιπόν τα εξής ερωτήματα:

1. Πρέπει να διώκεται κάποιος που έχει, για παράδειγμα, 10 εικόνες παιδικής πορνογραφίας στον υπολογιστή του ακόμη και αν αυτό το άτομο δεν έχει προβεί ποτέ σε πράξη παιδεραστίας ή δεν υπάρχουν υπόνοιες για αυτό;

2. Πόσο απέχει αυτό από το να διώκεται κάποιος για τις σεξουαλικές φαντασιώσεις του και είναι σωστό να διώκεται κάποιος για αυτές ή για υλικό που τροφοδοτεί αυτές, όσο νοσηρές και αν είναι;

3. Αν διώκεται κάποιος για τις φωτογραφίες που έχει στον υπολογιστή του, γιατί όχι και για μια απλή επίσκεψη ή επισκέψεις σε ιστοσελίδες με παρόμοιο περιεχόμενο; Πόσες φωτογραφίες ή βίντεο συνιστούν αιτία για δίωξη; Μετριέται με το μεγαμπάιτ ή με τον αριθμό των φωτογραφιών και το είδος τους;

4. Τι γίνεται αν, π.χ. οι φωτογραφίες για τις οποίες διώκεται κάποιος αποδειχθεί ότι δεν είναι πραγματικές αλλά είναι προϊόν ψηφιακής επεξεργασίας; Υποθέτω ότι αν ο νομοθέτης θέλει να είναι δίκαιος και συνεπής, δεν πρέπει να κάνει διάκριση, καθώς ένας χρήστης μπορεί να θεωρεί ή να μη θεωρεί ότι μια φωτογραφία ή βίντεο είναι γνήσια ή «κατασκευασμένα» ανεξαρτήτως του τι ισχύει πραγματικά.

5. Μπορεί και πρέπει να θεωρείται ότι η απλή κατοχή αυτού του υλικού συνιστά αδικοπραξία;

6. Γιατί με την ίδια λογική να μη διώκονται όσοι έχουν άλλου είδους φαντασιώσεις για πράξεις που συνιστούν αδικήματα ή κατέχουν υλικό που απεικονίζει άλλες νοσηρές πράξεις βίας ή φόνου; Π.χ. όσοι παρακολουθούν μετά μανίας «σπλατεριές» ή κατέχουν σκληρό σαδομαζοχιστικό υλικό για μη συναινετικές πράξεις, όπως βιασμούς;

7. Τι γίνεται αν ένας καλλιτέχνης δημιουργήσει ένα έργο που περιέχει σκηνές παιδεραστίας ή άλλες νοσηρές σκηνές; (Ερώτηση παγίδα, κάποιων το μυαλό θα πάει σε σύγχρονους καλλιτέχνες «της παρακμής και της σαπίλας», αλλά για σκεφθείτε καλύτερα). Η τέχνη πάντα απεικόνιζε τις πιο σκοτεινές πλευρές και τις αβύσσους του ανθρώπου. Σκίτσα που απεικονίζουν τέτοιες πράξεις, πρέπει να συνιστούν αδίκημα;

8. Αν ανεβάσω δική μου φωτογραφία από τα παιδικά μου χρόνια με όλα στη φόρα (δεν πρόκειται), συνιστά αυτό παιδική πορνογραφία και θα διωχθώ;

Αυτά και άλλα πολλά σκέφτομαι και αμφιβάλλω για το αν η νομοθεσία αυτή είναι σύμφωνη με το φυσικό δίκαιο. Πολύ φοβάμαι ότι σε κάποιο βαθμό όλα αυτά και οι διώξεις και ο τρόπος που παρουσιάζονται είναι μια πράξη αποπροσανατολισμού της πόρνης (κοινής) γνώμης από τα πραγματικά προβλήματα. Δώσε διαβόλους και κακούς στον κόσμο να ασχολούνται και να μη σκέφτονται τι τραβάνε από σένα. Αλλά ας προσπαθήσω να είμαι καλόπιστος. Γιατί παίρνει τέτοιες διαστάσεις μια υπόθεση όπου μερικοί Έλληνες έχουν στους υπολογιστές τους φωτογραφίες παιδικής πορνογραφίας και η πολύ σοβαρότερη περίπτωση των γενικευμένων πράξεων σεξουαλικής κακοποίησης και βιασμών από το απεχθές παπαδαριό δεν λαμβάνουν δεκαπλάσια, κατ’ αναλογία, προβολή (εδώ και εδώ); Ποιος θα δώσει απάντηση σε αυτό; Πού είναι εδώ τα πλήθη που κραδαίνουν τους πυρσούς και τις αξίνες για το λιντσάρισμα; Πού είναι εδώ το κοινό περί δικαίου αίσθημα; Πού η απαίτηση για δημοσιότητα; Πόσα τέτοια σκάνδαλα καταπνίγονται και τα τρώει το σκοτάδι, ιδίως όταν συμβαίνουν εντός των συνόρων; Σαν πολλά διαφορετικά μέτρα και σταθμά να έχει αυτή η πόρνη (κοινή) γνώμη.

Ιδιαίτερη έκπληξη μου προκάλεσε η απαίτηση του υπουργού δικαιοσύνης (αδικίας) για δημοσιοποίηση των ονομάτων των ΥΠΟΠΤΩΝ με το πρόσχημα της προστασίας του κοινωνικού συνόλου (εδώ). Μήπως ο υπουργός δεν μπορεί να κάνει διάκρισης μεταξύ παιδεραστίας και παιδικής πορνογραφίας; Θεωρεί ότι κάποιος ο οποίος κατέχει τέτοιο υλικό είναι και παιδεραστής; Πώς τεκμαίρεται αυτό, με ποιο δικαίωμα ο νομοθέτης, ο υπουργός, εξάγουν τέτοια συμπεράσματα και θεωρούν ότι κάποιος ύποπτος για μια συγκεκριμένη πράξη είναι αυτομάτως ύποπτος και για ένα άλλο αδίκημα; Από τι θέλει να προστατέψει ο υπουργός το κοινωνικό σύνολο; Από νέα downloads;

Η κοινωνία έχει πάντα ανάγκη από αποδιοπομπαίους τράγους, από το να φορτώνει τα δεινά της σε συγκεκριμένους ανθρώπους, τα μιάσματα και βδελύγματα, ώστε να αισθάνονται οι νοικοκυραίοι καλύτερα. Είναι όπως στις φυλακές, ακριβώς το ίδιο. Εκεί, σε κάθε εξέγερση, όταν οι κρατούμενοι καταλαμβάνουν τις φυλακές, σπεύδουν να κακοποιήσουν ή να φονεύσουν τους φυλακισμένους για σεξουαλικά αδικήματα. Οι φυλακισμένοι, οι εγκληματίες που έχουν αποβληθεί από την κοινωνία έχουν ανάγκη να αισθανθούν και αυτοί ότι βρίσκονται σε ένα υψηλότερο επίπεδο από κάποιους άλλους. Είσαι φονιάς, είσαι ληστής, κλέφτης, λωποδύτης, απατεώνας, ακόμη και νταβατζής ή έμπορος λευκής σαρκός; Ε, υπάρχουν και χειρότερα, υπάρχουν οι παιδεραστές.

Πάντως, αν ψάξουμε λίγο αυτή την υπόθεση, μπορούμε να εντοπίσουμε άλλους, ίσως «πιο ενόχους». Τα παιδιά που βιντεοσκοπούνταν σε αυτές τις απεχθείς πράξεις, άκουσα στις ειδήσεις, δεν είχαν απαχθεί, αλλά «ενοικιάζονταν» από τους γονείς τους! Από ανθρώπους σε απόλυτη ένδεια (δεν τους δικαιολογώ φυσικά) σε παραγκουπόλεις της Νότιας Αμερικής. Οποία έκπληξις για τους δημοσιογράφους της πορδής που κάνουν στριπτίζ (διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους) επ’ αμοιβή κάθε βράδυ! Οποία έκπληξις ότι σε συνθήκες ακραίας φτώχιας το πιο φτηνό εμπόρευμα είναι η ανθρώπινη σάρκα και, ιδιαίτερα, η σάρκα γάλακτος! Άντε στο διάβολο όλοι οι υποκριτές και φαρισαίοι! Δεν σας αρέσει ότι κάποιοι διακινούν τέτοιο υλικό; Λυπάστε τα παιδάκια; Πείτε για τα αίτια των παραγκουπόλεων και τις συνθήκες όπου δημιουργείται αυτό το υλικό, πείτε για τα αναλώσιμα παιδιά που υπάρχουν εκεί κατά χιλιάδες και άλλα χρησιμοποιούνται για τέτοιες πράξεις, άλλα για μεταμοσχεύσεις οργάνων σε καλοζωισμένους αγανακτισμένους πολίτες, αλλά, τα πιο τυχερά ίσως, ως φτηνό εργατικό δυναμικό, πείτε για την πράξη και τα αίτιά της, όχι για την εικόνα της πράξης.

Εντύπωση μου έκανε ότι στον υποτιθέμενο σοβαρό ΣΚΑΙ η εκφωνήτρια επαίνεσε την πρωτοβουλία του υπουργού δικαιοσύνης (επιτέλους, αφουγκράστηκε την κοινή γνώμη). Κλείνω με μια σημείωση, περί του μέτρου της δημοσιοποίησης των ονομάτων των υπόπτων (ακόμη και να δεν έχει κλείσει μια υπόθεση) για πράξεις όπως αυτή. Πώς προστατεύεται η κοινή γνώμη αν κάποιος ύποπτος ονομάζεται, π.χ. Παπαδόπουλος; Σε αντιδιαστολή, πόση ζημία υφίσταται ο συγγενής ενός τέτοιου υπόπτου που φέρει ένα σπάνιο επώνυμο του τύπου «άλλος ένας ή δύο στην Ελλάδα»; Είναι συνεπώς δίκαιο αυτό το μέτρο; Υφίστανται και οι δύο την ίδια ζημία; Αν αθωωθεί ένας τέτοιος ύποπτος, με ποιο τρόπο αποζημιώνεται για τη βλάβη που θα έχει υποστεί και που αμφιβάλω ότι μπορεί να αρθεί όσες αθωωτικές αποφάσεις και αν εκδοθούν; Εξυπηρετεί αυτό το μέτρο την προστασία της κοινωνίας (εσείς σημειώνετε κάπου αυτά τα ονόματα;) ή τα ανθρωποφάγα ένστικτά της; (Βλ. και προ-προηγούμενη παράγραφο.)

Πάντως, το απόλυτο κακό είναι μια παρηγοριά, μας απαλλάσσει από το βάρους του δικού μας, σχετικού κακού.
.
Υ.Γ. Όπως γράφω, δεν έχω καταλήξει σε κάποια οριστική θέση, όσο και αν σιχαίνομαι άτομα που έχουν τέτοια ένστικτα, έχω αμφιβολίες για πολλά θέματα και σίγουρα θεωρώ τη διακίνηση, έστω και χωρίς αμοιβή, πιο σοβαρή από την κατοχή. Αυτό δεν με κάνει περισσότερο ανεκτικό σε άλλες νοσηρότητες που βλέπω να αναδύονται στην κοινωνία ή στο νόμο του λιντσαρίσματος.

Ο υπουργός που ξέχασε ο χρόνος

- Σουφλέ τα κάνατε με το περιβάλλον υπουργέ μου.

Μύγα στο σπαθί του + update

Όταν ο ιππότης Λορέντζο επεχείρησε να σηκώσει την σπάθα του επί της οποίας εκάθητο η δύστροπος μύγα, απέτυχε. Έκτοτε, έμεινε να λένε ότι ούτος δεν εσήκωνε μύγαν στο σπαθί του. Δεν εγνώριζε ο ατυχήσας ότι επρόκειτο περί μυγός εκ του πλανήτου Κρυπτόνιου, η οποία αφίχθη εις την Γην εντός του θαλαμίσκου του κατά κόσμον Κλάρκιου Κέντιου, του κοινώς λεγόμενου "Υπερανθρώπου". Η παραπάνω εικόνα με την μεγέθυνσιν, εκ των τεχνολογικώς προηγμένων εργαστηρίων του παρόντος ιστολογίου, αποσκοπεί εις την αποκατάστασιν του ονόματος και της τρωθείσας υπολήψεως του ατυχούς ιππότου.

Update - Αφιέρωση: Αφιερούται γενικώς και αορίστως εις σοβαρούς επιχειρηματίας και άλλους τινές μεγαλοσχήμονας οίτινες δε σηκώνουσι μύγαν επί του ξίφους των.

Πρόσφυγας θορύβου

18 Μαΐου, Διεθνής Ημέρα Μουσείων. Το ίδρυμα που βρίσκεται δίπλα από το σπίτι μου προγραμμάτισε εκδηλώσεις για όλο το τριήμερο, από την Παρασκευή. Δυστυχώς, την Παρασκευή και το Σάββατο οι εκδηλώσεις αυτές περιλαμβάνουν και υπαίθριες μουσικές εκδηλώσεις. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ή θα έπρεπε να είναι νόμιμες τέτοιες εκδηλώσεις σε κατοικημένες περιοχές. Δεν ξέρω πώς μπορεί να θεωρηθεί ότι κάποιος έχει το δικαίωμα να καταστρέφει την οικιακή σου γαλήνη εισβάλλοντας, ηχητικά, μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, ανεξαρτήτως του αν εσύ είσαι, για παράδειγμα, άρρωστος, έχεις εργασία, θέλεις να μελετήσεις ή τέλος πάντων να ακούσεις τη δική σου μουσική ή να απολαύσεις λίγες στιγμές ησυχίας. Όπως και να έχει, αντί να συγχυστώ, φέτος αποφάσισα να προγραμματίσω εξόδους την Παρασκευή και το Σάββατο και να αποφύγω τις βραδινές ώρες του θορύβου, ευτυχώς μέχρι τις 11 - 11:30. Και η καλύτερη μουσική, όταν έρχεται από κάπου αλλού, παραμορφωμένη, περνώντας από τοίχους και παράθυρα, ως θόρυβος φτάνει στα αυτιά σου.

Έτσι, εχθές, Παρασκευή, πήγα στον κινηματογράφο και απήλαυσα μια ταινία που νομίζω ότι είναι από τις καλύτερες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για το "Ταξίδι στην Άγρια Φύση" ( Into the Wild) του Σον Πεν. Απόλυτα ταιριαστή με τη διάθεσή μου και απεικόνιση μιας φαντασίωσής μου, της ζωής εντελώς εκτός της ανθρώπινης κοινωνίας, μέσα στην άγρια φύση, σε πλήρη αυτάρκεια, πλήρη ελευθερία, μέχρι το θάνατο. Δείτε μια σχετική ανάρτησή μου. Μεταφέρω μια φράση από την ταινία: «Δύο χρόνια περπατά τη Γη ... ένας αισθητικός ταξιδιώτης». Ο ήρωας αναφέρει παραθέματα από τον Henry David Thoreau: Rather than love, than money, than fame, give me truth (Αντί για αγάπη, αντί για χρήματα, αντί για φήμη, δώσε μου αλήθεια). Έκπληξη ήταν επίσης όταν κατάλαβα ότι η ιστορία είναι αληθινή πέρα για πέρα, δείτε εδώ. Συνιστώ αυτή την ταινία, ιδιαίτερα αν σας αρέσει να φαντάζεστε ότι κάποια στιγμή αφήνετε κάθε κλίμακα αναφοράς της ανθρώπινης κοινωνίας, κάθε σύμβαση, κάθε ενασχόληση, κάθε άνθρωπο, για να αντικρίσετε τον κόσμο, εκτός και εντός, μόνο με τα δικά σας μάτια, αναζητώντας λίγη αλήθεια, έστω και με ένα όχι ευκαταφρόνητο τίμημα. Αυτή ήταν η επιλογή του ήρωα, χωρίς κανένα μισανθρωπισμό, χωρίς καμία έλλειψη ικανότητας επικοινωνίας, κάθε άλλο.

There is a pleasure in the pathless woods,
There is a rapture on the lonely shore,
There is society, where none intrudes,
By the deep Sea, and music in its roar;
I love not Man the less, but Nature more.

Υπάρχει ευχαρίστηση στα χωρίς μονοπάτια δάση,
Υπάρχει έκσταση στη μοναχική ακτή,
Υπάρχει κοινωνία εκεί που κανείς δεν εισβάλλει με την παρουσία του,
Δίπλα στη βαθιά θάλασσα και τη μουσική της βοής της,
Δεν αγαπώ λιγότερο τον άνθρωπο, αλλά τη φύση περισσότερο.
...............Λόρδος Βύρων, από το ποίημα Childe Harold's Pilgrimage (το απόσπασμα εμφανίζεται στην αρχή της ταινίας).

Για σήμερα δεν μπόρεσα να καταλήξω σε πρόγραμμα. Αυτή τη στιγμή ακούω να έχουν ήδη αρχίσει, ευτυχώς ήπια. Σε λίγο θα σηκωθώ, θα ετοιμαστώ και θα βγω στους δρόμους για να χαθώ για μερικές ώρες... ένας αισθητικός περιπατητής, διωγμένος από το θόρυβο.

Υ.Γ. Ένα άλλο θέμα που πάντα με προβλημάτιζε είναι η επίδραση του θορύβου από υπαίθριες συναυλίες στην πανίδα μια περιοχής. Δεν νομίζω ότι τα περιστέρια του φωταγωγού είναι ευχαριστημένα με όλα αυτά.

Χωρίς Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα

Δεν άρεσε στον διοικητή, αυτή ήταν η δικαιολογία, η κρατική τηλεόραση πρέπει να μας θυμίζει πού και πού σε ποιο κράτος ανήκει, ας μην ξεχνάμε ότι το άλλο της πρόσωπο είναι η Κα-κ-ομοίρα και η φραπελιά. Κρίμα, ήταν μια όαση μέσα στις «ζούγκλες».

Ο ιστότοπος της εκπομπής εδώ.
Ένα άλλο σκίτσο, εδώ.

Πολλές φορές παρακολουθώντας την εκπομπή είχα αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν να τους αφήνουν να λένε και να δείχνουν τόσο σκληρές αλήθειες που σίγουρα δεν μπορεί να άρεσαν σε ισχυρά κέντρα εξουσίας και επιρροής. Δεν τους αφήνουν πλέον.

Επίκαιρες σκέψεις

- Να απαγορευθεί ο απεργοσπαστικός μηχανισμός των ποδηλάτων!!!

Αυτό το οποίο συμβαίνει με την απεργία των βυτιοφορέων (τι λέξη και αυτή) είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που χαρακτηρίζω ως άνευ όρων παράδοση της χώρας στους συνδικαλοστρατούς κατοχής. Η συντεχνία αυτών των επαγγελματιών αποτελεί ένα προστατευμένο μονοπώλιο, αφού απαγορεύεται στις εταιρείες καυσίμων ή και σε άλλες επιχειρήσεις να διαθέτουν δικό τους στόλο βυτιοφόρων. Έτσι, μια συντεχνία εκβιάζει με ένα δυσανάλογα μεγάλο κοινωνικό κόστος για τα κακώς ή και καλώς νοούμενα συμφέροντά της. Αποστολή του κράτους, στο πλαίσιο της κοινωνικής πολιτικής, είναι να προστατεύει κοινωνικά αγαθά και τις αναγκαίες παροχές που πρέπει να έχουν οι οικονομικά ασθενέστεροι, αυτό είναι το λεγόμενο κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας, όχι να προστατεύει με απαγορεύσεις και περιορισμούς της ελευθερίας* τα κάθε λογής μικρο-/μεγαλοσυμφέροντα με το πρόσχημα ότι έτσι ασκεί κοινωνική πολιτική, δημιουργώντας παράλληλα στρεβλώσεις, αγκυλώσεις, κατάφορες αδικίες εναντίον ομάδων που δεν έχουν τέτοιους θεσμοθετημένους μοχλούς πίεσης και εμποδίζοντας την εξέλιξη των οικονομικών δραστηριοτήτων.

Θα φέρω ένα παράδειγμα σχέσης εταιρειών με επαγγελματίες από άλλο χώρο. Είμαι μεταφραστής με κύριο αντικείμενο τις τεχνικές μεταφράσεις. Στον δικό μας χώρο υπάρχουν μεταφραστικές εταιρείες οι οποίες έχουν το ελεύθερο να απασχολούν μεταφραστές είτε ως εσωτερικούς υπαλλήλους είτε να συνεργάζονται με εξωτερικούς μεταφραστές, ελεύθερους επαγγελματίες, όπως εγώ, με ελεύθερη διαπραγμάτευση της τιμής. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί θα πρέπει αύριο να βγει ένας νόμος ο οποίο θα απαγορεύει σε μια μεταφραστική εταιρεία να έχει τους δικούς της υπαλλήλους μεταφραστές και θα επιβάλει μια ενιαία τιμή για τους επαγγελματίες μεταφραστές. Σήμερα, οι περισσότερες μεταφραστικές εταιρείες απασχολούν σε κάποια αναλογία και εσωτερικούς και εξωτερικούς μεταφραστές, ενώ δεν λείπουν και οι εταιρείες που βρίσκονται σε κάποιο από τα δύο άκρα. Κάθε εταιρεία αποφασίζει για το ποια πολιτική θα ακολουθήσει με κριτήρια αποδοτικότητας και κάθε μεταφραστής αναζητά το είδος της απασχόλησης που προτιμά. Δεν θεωρώ επίσης ότι η επαγγελματική μου ιδιότητα είναι κάτι που καθορίζεται από το DNA μου ή βασικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης υπόστασής μου. Εάν αύριο η μεταφραστική αγορά δεν με ικανοποιεί, θα αναζητήσω απασχόληση σε άλλο τομέα. Περιφρονώ το να αυτοπροσδιορίζεται ένας άνθρωπος με την επαγγελματική του ιδιότητα. Αυτή είναι νοσηρή συμπεριφορά δούλων και όχι ελεύθερων ανθρώπων. Το να με κλείσει κάποιος σε ένα επαγγελματικό μαντρί, με φράχτες από νόμους, μονοπώλια και μονιμότητες και να με παχαίνει με αντάλλαγμα την ελευθερία μου είναι κάτι που θα με έκανε να ασφυκτιώ, όχι γιατί με ενδιαφέρει το κέρδος, αλλά διότι επιθυμώ την ελευθερία.

Είμαι υπέρ της απελευθέρωσης όσο το δυνατόν περισσότερων επαγγελμάτων.

Είμαι επίσης υπέρ του να ασκεί το κράτος κοινωνική πολιτική, είναι ένας από τους βασικούς ρόλους του, αυτό όμως πρέπει να γίνεται μέσω της φορολογίας και της αναδιανομής με ίδιους όρους για όλους! Δίκαιη συνεισφορά στον κοινό κορβανά του κράτους για όλους, μέσω της φορολογίας, και δίκαιη αναδιανομή, με τους ίδιους όρους για όλους. Το κράτος πρέπει να διασφαλίζει αγαθά όπως η υγεία και η μόρφωση - χωρίς να τα μονοπωλεί. Δεν θέλω το κράτος να προστατεύει θέσεις εργασίας και επιχειρήσεις, θέλω να εξασφαλίζει ότι όταν ένας πολίτης μείνει άνεργος αυτό δεν θα έχει επίπτωση στην υγεία του και στις δυνατότητες του παιδιού του να αποκτήσει παιδεία. Συνήθως, όταν το κράτος θέτει ως στόχο το να προστατεύει επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας (τραμπούκους συνδικαλιστές και σαπιοκοιλιάδες διευθυντάδες), αποτυγχάνει στην ουσιαστική διασφάλιση των κοινωνικών αγαθών και δημιουργεί παρασιτικά καρκινώματα.

Η ευνοϊκή μεταχείριση συγκεκριμένων ομάδων σε βάρος της οικονομίας συνολικά (δηλαδή του κοινωνικού συνόλου) είναι ουσιωδώς ανήθικη με κάθε δυνατή έννοια της λέξης, αποτελεί κακή παιδεία για την κοινωνία και δημιουργεί στρατιές ροπαλοφόρων δούλων.

Πέραν αυτών, δεν στενοχωριέμαι ιδιαίτερα για το ότι οι ΙΧήδες δεν μπορούν να γεμίσουν τα ρεζερβουάρ τους. Φαντασιώνομαι μία ή δύο ημέρες όπου τα ΙΧ θα ακινητοποιούνταν στην Αθήνα και όλοι θα κυκλοφορούσα με τα 2x2 (πεζοί) ή με τα ποδήλατά τους... Μπορείτε να βρείτε και φθηνά ποδήλατα και αν δοκιμάσετε να κινηθείτε με αυτό τον τρόπο, μπορεί και να σας αρέσει. Ίσως μια τέτοια εμπειρία κάτι να άφηνε πίσω της, δεν συμφωνείτε τουλάχιστον σε αυτό;

Υ.Γ. Για να έχεις όσο πιο πολύ ελευθερία μπορείς σε αυτή τη ζωή και για να είσαι περισσότερο ενάρετος, είναι σημαντικό να είσαι πάντα ικανός να σκεφθείς ότι όταν δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις το αυτοκίνητό σου, μπορείς πάντα να χρησιμοποιήσεις το ποδήλατο ή να περπατήσεις. Μακριά από εξαρτήσεις και αυτοεγκλωβισμούς.
..
*Χωρίς οικονομική ελευθερία, δεν ξέρω πόσο από το ουσιαστικό περιεχόμενου του όρου ελευθερία απομένει.

Φούστες στον αέρα

Είναι αλλιώτικα τα απογεύματα της Κυριακής. Ήταν την προηγούμενη εβδομάδα, που ο καιρός ήταν καλύτερος και έκανα τη βόλτα μου περνώντας από την Πανεπιστημίου, όταν άκουσα ζωηρά γέλια και είδα μια παρέα από δροσερά κοριτσόπουλα, μάλλον τουριστριούλες, να παίζουν αυτό το παιχνίδι πάνω από μια σχάρα του μετρό και να αλληλοφωτογραφίζονται σε αυτές τις πόζες. Ήταν πανέμορφες και τόσο ενθουσιασμένες που δεν έδιναν σημασία σε κανέναν. Περαστικοί δεν υπήρχαν πολλοί, σκέφτηκα να φωτογραφίσω με το κινητό μου, αλλά δεν το έκανα, ίσως από μια αίσθηση διακριτικότητας. Καθώς απομακρυνόμουν, είδα ένα όργανο της τάξης, από αυτά που δεν βρίσκεις όταν χρειάζεσαι, να πλησιάζει, ίσως για να επέμβει, ίσως για να εξετάσει την κατάσταση. Όλοι γνωρίζουν ότι όταν τα θηλυκά σηκώνουν δημόσια τις φούστες τους η κοινωνία απειλείται.

Το σκουλήκι

Βλέποντας το σκουλήκι να αργοπεθαίνει αβοήθητο πάνω στη σκληρή άσφαλτο, που δεν μπορούσε να τρυπήσει για να βρεθεί ξανά στη φιλόξενη αγκαλιά της Γης, στο φυσικό του περιβάλλον, έσκυψε, το σήκωσε και το απίθωσε λίγο πιο πέρα, στο μαλακό χώμα. Στη συνέχεια, σκέφτηκε ότι αν το σκουλήκι σκεφτόταν όπως οι άνθρωποι, μη μπορώντας να ερμηνεύσει την απρόσμενη σωτηρία του, μπορεί να την απέδιδε σε θεϊκή παρέμβαση, μπορεί να θεωρούσε τον εαυτό του εκλεκτό του Θεού, προφήτη, και να γινόταν θρησκευτικός αρχηγός στα άλλα σκουλήκια. Σκέφτηκε λίγο με κάποια ειρωνική διάθεση το σκουλήκι να θεωρεί ότι το έσωσε το χέρι του Θεού, δηλαδή το δικό του χέρι, και, ακόμη πιο μετά, σκέφτηκε ότι μπορεί η ειρωνεία να άξιζε στον ίδιο, ότι το σκουλήκι μπορεί να είχε δίκιο στη δική του θεώρηση και ότι μπορεί όντως το χέρι του να κατευθυνόταν από το χέρι του Θεού και ότι, τελικά, ο λόγος για τον οποίο γεννήθηκε και έζησε όλα αυτά τα χρόνια, ο προορισμός και το πεπρωμένο σε αυτή τη Γη, να ήταν αυτή η στιγμή, η σωτηρία αυτού του μικρού σκουληκιού, όπως άλλων ο προορισμός και ο σκοπός της ύπαρξης είναι να κάνουν πολέμους, κατακτήσεις, μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις, να δημιουργούν μεγάλα λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά έργα. Ένοιωσε μια κάποια απογοήτευση, αλλά μετά αναρωτήθηκε αν είναι όντως ευκαταφρόνητο να σώσεις τη ζωή ενός σκουληκιού, επιτρέποντάς του να ζήσει ακόμη για, ποιος ξέρει πόσο. Μέρες; Εβδομάδες; Εν συνεχεία, σκέφτηκε ότι όλα αυτά τα περί σκοπού, πεπρωμένου, προορισμού είναι ανοησίες που πιπιλάνε στο μυαλό τους οι άνθρωποι για να νοιώσουν κάπως καλύτεροι κουβαλώντας τον σταυρό τους στον Γολγοθά της ύπαρξής τους, πάνω σε ένα κόκκο άμμου που ταξιδεύει στο άπειρο. Αναρωτήθηκε πώς μπορούσε να ξεφύγει από όλα αυτά, να τραβήξει τα πέπλα, να απελευθερωθεί από αυτά τα ενδύματα της σκέψης που ξαφνικά ένοιωσε ότι τον έπνιγαν και να αντικρίσει την πραγματικότητα χωρίς ερμηνεία, να τη δει γυμνή, να ενθουσιαστεί όπως τότε που ήταν παιδί και αντίκριζε για πρώτη φορά ένα παιχνίδι που μόλις του είχαν κάνει δώρο, να ορμήσει πάνω της με σηκωμένο το φαλλό του και να συνουσιαστεί μαζί της, να οργάσει και, τέλος, να αφήσει μέσα της την τελευταία του πνοή με ένα αναστεναγμό ηδονής.

Άσχετο ή ίσως όχι. Ακούω για αυτή την ψηφοφορία που γίνεται για την ανάδειξη λέει του σημαντικότερου Έλληνα όλων των εποχών, μα, νομίζω ότι η απάντηση είναι προφανής, ο σημαντικότερος Έλληνα όλων των εποχών είναι ΕΓΩ. Για εμένα έζησε ο Όμηρος, ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, για εμένα πήγε στη Βακτριανή ο Μέγας Αλέξανδρος, για εμένα υπήρξε το χιλιετές Βυζάντιο (αλήθεια, πόσοι από τους αυτοκράτορες ή τις προσωπικότητες του Βυζαντίου μπορούν να χαρακτηριστούν «Έλληνες», με ποια έννοια; Θα δέχονταν οι ίδιοι αυτή την ταυτότητα;), για εμένα σουβλίστηκε ο Αθανάσιος Διάκος, για εμένα το έπος του '40, για εμένα όλες οι σφαγές και οι γιορτές. Αλλά και ο σημαντικότερος άνθρωπος όλου του κόσμου, το σημαντικότερο πλάσμα του σύμπαντος, πάλι εγώ! Σε εμένα κατέληξε το νήμα του χρόνου, για εμένα η μεγάλη αρχέγονη έκρηξη, για εμένα έλαμψαν τα άστρα! Εγώ, εγώ που έγραψα αυτό το κείμενο, εγώ που το διαβάζω, εγώ που έκανα κλικ σε κάποια σύνδεση και μπήκα για να διαβάσω αυτό το κείμενο που έγραψε κάποιος άλλος, εγώ που σκέφτηκα ότι αυτός που έγραψε αυτό κείμενο είναι ανόητος και υπερφίαλος, επειδή θεωρεί τον εαυτό του κέντρο του σύμπαντος, εγώ που δεν θα διαβάσω ποτέ αυτό το κείμενο, εγώ, πάντα εγώ. Πάντα εγώ είμαι ο πιο σημαντικός, ακόμη και όταν σεμνά παραδέχομαι την ασημαντότητά μου. Τι ανόητοι που είναι οι άνθρωποι και ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τον κόσμο, άκου ο πιο σημαντικός Έλληνας/Γάλλος/Άγγλος όλων των εποχών, τι ανοησίες. Νομίζω ότι ακούω ένα κοσμικό γέλιο να δονεί το σύμπαν.
.
Υ.Γ. Αν υποτασσόμουν στη λογική της ψηφοφορίας αυτής, πάλι η επιλογή θα ήταν προφανής, χωρίς τον Όμηρο η Ελλάδα δεν θα ήταν Ελλάδα, όπως και να τη νοεί κάποιος.

Γιωργάκης και Κωστάκης

- Ρε Κωστάκη, πώς την κατάντησες έτσι ανίκανη στην αστυνομία;
- Α, εγώ το είχα πει ότι κατά βάθος είμαι αντιεξουσιαστικός τύπος, ας με παίρνανε στα σοβαρά!

Η νύφη της Κυψέλης

Πριν από λίγες μέρες, με πήγαν τα βήματά μου στην Κυψέλη για να δω τον παππού και τη γιαγιά, αμφότεροι ενενήντα τριών ετών, ακμαιότατοι στο σώμα και στο μυαλό. Στο δρόμο της επιστροφής, σήκωσα το βλέμμα στο μπαλκόνι ενός διώροφου νεοκλασικού και τη θυμήθηκα, εκείνη, τη νύφη. Ήταν πριν από τριάντα τόσα χρόνια που με τη μητέρα μου και την αδελφή μου είχαμε επισκεφθεί τον παππού και τη γιαγιά όταν άκουσα μια γεροντίστική φωνή να μας καλεί από αυτό το ίδιο μπαλκόνι. «Γειτόνισσα, παντρεύομαι την Κυριακή, να έλθεις και εσύ και τα παιδιά!» Σηκώνοντας το βλέμμα αντίκρισα ένα γκροτέσκο θέαμα, ένα μπαλκόνι στολισμένο με, λευκά νομίζω, φιογκάκια και μια ηλικιωμένη, μικροκαμωμένη και εξαιρετικά αδύνατη γυναίκα, στολισμένη νυφούλα, με τα πέπλα της να ανεμίζουν στον αέρα. «Να έλθετε, μην τυχόν και δεν έλθετε στο γάμο μου!»

Ομολογώ ότι τρόμαξα, ήταν ίσως η πρώτη μου γνωριμία με την παραφροσύνη και αισθάνθηκα ένα είδος φόβου που δεν είχα ξανανοιώσει. Η μητέρα μου απάντησε με ευγένεια στη γυναίκα ότι οπωσδήποτε θα πηγαίναμε στο γάμο της και λίγο πιο κάτω στο δρόμο καθησύχασε εμένα και την αδελφή μου που επίσης είχε ζαρώσει από το φόβο της. Μας εξήγησε ότι η γυναίκα αυτή είχε υποστεί ένα ισχυρό κλονισμό στα νιάτα της. Σε μια εποχή όπου ο γάμος εθεωρείτο το μεγαλύτερο βήμα στη ζωή μιας γυναίκας, υπαρξιακά και κοινωνικά, ο γαμπρός δεν είχε φανεί στην εκκλησία. Η νύφη, προφανώς από καλή αστική οικογένεια, κρίνοντας από το νεοκλασικό, και ενδεχομένως μεγαλωμένη σαν πριγκιποπούλα που περίμενε τον καλό πρίγκιπα για να ολοκληρώσει τη ζωή της, περίμενε μάταια και το μυαλό της δεν άντεξε αυτή τη ματαίωση, την απογοήτευση, την ταπείνωση, την ημέρα που υποτίθεται ότι θα ήταν η πιο όμορφη της ζωής της. Ίσως να ήταν και ερωτευμένη. Όπως και να έχει, έκτοτε φορούσε καθημερινά το νυφικό της, είχε το σπίτι της στολισμένο, καραδοκούσε στο μπαλκόνι της σαν τη Σφίγγα ή σαν ένα φάντασμα, έτσι όπως ήταν ντυμένη στα λευκά, και προσκαλούσε όλους τους διερχόμενους στο γάμο της.

Όλη της η ζωή ήταν μια αναμονή για το γάμο της που θα γινόταν πάντα την Κυριακή, κάθε Κυριακή. Η γυναίκα αυτή θα ήταν απίθανο να ζει ακόμη. Τη θυμάμαι, όχι με φόβο πλέον, αλλά με συμπάθεια και μελαγχολία. Αν ο απελευθερωτής των ψυχών είναι σπλαχνικός, όπως υποψιάζομαι, θα εμφανίστηκε μπροστά της με τη μορφή του γαμπρού που περίμενε σε όλη της τη ζωή και θα την οδήγησε στην εκκλησία, νέα νυφούλα ξανά, για να της προσφέρει τη χαρά που εκείνος, ο άλλος, ποιος ξέρει για ποιους λόγους, της στέρησε με τόσο άκαρδο τρόπο σημαδεύοντας τη ζωή της για πάντα.

.

Υ.Γ. Αν τη θυμάται και άλλος, ας καταθέσει τη δική του μαρτυρία.

300

300 αναρτήσεις και συνεχίζουμε.

Σημείωση: Ως υλικό αναφοράς για τα σκίτσα χρησιμοποιήθηκε το κόμικ 300 του Φρανκ Μίλερ και η ομώνυμη ταινία.