Ένα βράδυ

Νά ‘μαι ξανά στα Εξάρχεια, κάθομαι σε μια καφετέρια-μπυραρία περιμένοντας να ξεκινήσει μια συζήτηση περί εφαρμοσμένης ηθικής. Ειρωνικό αυτή την περίοδο, δεν νομίζετε; Χαζεύω πέρα από το τζάμι τις μικρές λεπτομέρειες στην επιφάνεια του βρώμικου πεζοδρομίου, τους τοίχους των πολυκατοικιών με τις στάμπες, τα γκράφιτι, τις μουντζούρες και τα ονόματα. Τα βραδινά, ζεστά φώτα τους δίνουν μια άλλη ποιότητα. Με συντροφεύουν μια μπύρα παρέα με ένα μπολ με φιστίκια, ένα σημειωματάριο χωρίς γραμμές, για να μπορώ να σκιτσάρω επίσης, και το μηχανικό μολύβι με το οποίο γράφω αυτές τις γραμμές, τα αγαπημένα μου γκάτζετ. Από τα ηχεία, στη σωστή ένταση, μια βελούδινη φωνή, «California rest in peace, simultaneous release...». Καλά περνάμε εμείς οι μοναχικοί τύποι.

Κάποιοι με κοιτάζουν καθώς το μολύβι μου κάνει τις πιρουέτες του πάνω στο χαρτί, παλιοπερίεργοι. Η σερβιτόρα ρίχνει και αυτή ματιές προς το μέρος μου. Μου αρέσει το χαρτί, είναι το χωράφι που σπέρνονται οι λέξεις και οι ζωγραφιές, το χαϊδεύω απαλά και το νοιώθω να ανταποκρίνεται στο άγγιγμα. Ο χρόνος περνά, το ποτήρι της μπύρας έχει αδειάσει, το μολύβι συνεχίζει να τρέχει πάνω στο χαρτί και έχω σχεδόν χάσει την επαφή με το περιβάλλον, η σερβιτόρα με πλησιάζει με ένα ευγενικό χαμόγελο «η συζήτηση θα αρχίσει τώρα», την ευχαριστώ, ευτυχώς που της έδωσα καλό πουρμπουάρ. Την αδικώ νομίζω, θα με ειδοποιούσε έτσι και αλλιώς. Λίγες ώρες αργότερα κοιτάζω τι έχω γράψει, οι τελευταίες λέξεις έχουν μείνει ξεκρέμαστες στο χαρτί «Σκέφτηκα μήπως». Αδυνατώ να θυμηθώ αυτό το «μήπως», πάει, πέταξε το πουλί, το τρόμαξε άθελά τη εκείνη η σερβιτόρα, ίσως να κούρνιασε στο κεφάλι ή στο σημειωματάριο κάποιου άλλου.