Κοινωνική συν(εν)οχή

Κάποια στιγμή, πιάστηκε στον κοινωνικό ιστό.

Θα καταπιαστώ αυτή τη φορά με ένα θέμα που είχε προβληθεί πριν από αρκετό καιρό από τα ΜΜΕ, όντας πάντα λίγο ανεπίκαιρος. Θα θυμάστε εκείνη την υπόθεση με τη μητέρα που εξέδιδε τα παιδιά της σε συνεργασία με τον φίλο της. Είχαν γίνει κάποιες συλλήψεις πελατών και μεταξύ αυτών ήταν και ο ηλικιωμένος παπάς της ενορίας. Αρχικά, προβλήθηκαν τα γνωστά γελοία ρεπορτάζ όπου εμφανίζονταν ενορίτες, γείτονες κ.λπ. κ.λπ. που έπεφταν, για ακόμη μια φορά, από τα σύννεφα, έδειχναν τις γνωστές αντιδράσεις των αγνών, άσπιλων και πτωχών στο πνεύμα ανθρώπων, όπως "να τους κρεμάσουν", "να τους σκοτώσουν", "να τους βασανίσουν" και άλλα νόστιμα. Θυμάμαι λίγο μετά τους παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων να αναφέρουν με έκπληξη ότι οι κάτοικοι της περιοχής έκαναν κάποια σύναξη στην εκκλησία ζητώντας την απελευθέρωση του παπά τους. "Ήταν καλός άνθρωπος", "Έκανε πολλά καλά", «Αποκλείεται να το έκανε αυτό» κ.λπ. κ.λπ..

Ήταν αναμενόμενο. Κατά την άποψή μου, δεν έχει σημασία πόσες αγαθοεργίες είχε κάνει ο παπάς ή πόσο καλός ήταν στη θεία λειτουργία, θα μπορούσε να είναι και καλύτερος ή και χειρότερος, σημασία έχει ότι ήταν «ένας από εμάς». Σημασία έχει ότι τα παιδιά, όλη η «θεία οικογένεια», ήταν άνθρωποι του περιθωρίου, κάτι είχε λεχθεί για γύφτους, αλλοδαπούς, για εκδιδόμενη μητέρα κ.λπ. κ.λπ.. Συνεπώς, η αντίδραση «να τους κρεμάσουν" δεν ισχύει σε αυτή την περίπτωση. Δεν είναι τα παιδιά του δημάρχου, του δασκάλου ή κάποιου έντιμου μεροκαματιάρη που βιάστηκαν, που πωλήθηκαν, που κάποιοι ασέλγησαν πάνω τους, ήταν τα παιδιά μιας προβληματικής οικογένειας, και αλίμονο αν εγκαταλείπεις τους δικούς σου, τα άλλα μέλη της αγέλης, για να στηρίξεις τους απ' έξω, αποκλειστικά και μόνο για κάτι τόσο αφηρημένο όσο η δικαιοσύνη, όταν μάλιστα αυτή μένει χωρίς καμία άλλη πρακτική σκοπιμότητα ή συμφέρον που να της δίνει υπόσταση. Αλίμονο αν ένας παπάς και άλλα επιφανή μέλη της κοινωνίας πρέπει να κρατούνται με βάση τις καταγγελίας που κάνουν κάτι σκατόπαιδα, από αυτά που όλοι γνωρίζουμε ότι έτσι και αλλιώς δεν έχουν καλή κατάληξη. Ο «απλός» άνθρωπος πάντως ξεφορτώνεται πολύ γρήγορα τους μανιχαϊσμούς του και τις απόλυτες απόψεις του όταν ο θύτης είναι «δικός του» και το θύμα «από τους άλλους». Εξάλλου, ένας καλός παπάς δεν μπορεί ποτέ να είναι παιδεραστής, σωστά;

Times are gone for honest men...Hang my head - Drown my fear - Till you all just Disappear (ξέρω ότι έχω δημοσιεύσει και άλλη φορά τη σύνδεση).