Θραύσματα μιας βόλτας

Απόγευμα Κυριακής, των Φώτων, Πατησίων, ένας γέρος τραγουδά ένα παλιό λαϊκό τραγούδι, η φωνή του δεν είναι άσχημη. Μερακλώνεται, τραγουδά όλο και πιο δυνατά. Παρακάτω, μια αλογοουρά πάει πέρα-δώθε, καπούλια που σείονται και αιχμαλωτίζουν το βλέμμα, μπότες-φετίχ, μάλλον ξένη. Μια γριά βαδίζει απελπιστικά αργά, είναι τόσο καμπουριασμένη που το σώμα της σχηματίζει αψίδα, μοιάζει να μην αντέχει να φορτωθεί και άλλο καιρό στην πλάτη. Σκέφτομαι ότι κάποτε, παλιά, ήμουν καλικάντζαρος. Φορούσα μια μαύρη στολή και τραγουδούσα ένα τραγούδι που δεν θυμάμαι πια. Θυμάμαι μόνο τη μελωδία και ότι ξεκινούσε με τις λέξεις «Οι καλικάντζαροι, οι καλικάντζαροι...». Προσπαθώ να θυμηθώ τη συνέχεια, είναι μάταιο. Έξω από το Πολυτεχνείο ένα πρεζόνι ζητά ψιλά από τους περαστικούς. Βιτρίνες, βιτρίνες. Ένα γωνιακό κατάστημα που πουλά σιντί και ντιβιντί είναι ανοικτό, αναρωτιέμαι πώς γίνεται, μια σαχλή μελωδία αντηχεί στο δρόμο. Σταδίου, βιτρίνες, βιτρίνες.Τα εντυπωσιακά γραφεία μιας τράπεζας, στο πεζοδρόμιο, απ’ έξω, μια κουβέρτα, στην κουβέρτα κάποιος κοιμάται κουκουλωμένος, δίπλα μια νάιλον τσάντα με τα υπάρχοντά του. Βιτρίνες βιβλιοπωλείων, ρίχνω μια ματιά. Πολυτελή καταστήματα, ζαχαροπλαστεία, γεμάτα, σόμπες που ζεσταίνουν τον κρύο αέρα για να κάθονται έξω οι θαμώνες που δεν βρήκαν θέση μέσα, δεν αντέχω να βλέπω αυτές τις υπαίθριες σόμπες, άρνηση της εποχής, πρόκληση, σπατάλη, υπερθέρμανση της πόλης. Μαγαζιά φτιασίδωμα της πόλης. Πανεπιστημίου, Νεοκλασικά που επέζησαν. Η πόρτα ενός ξενοδοχείου μου εύχεται καλή χρονιά, κοντά στην Ομόνοια ο κόσμος αλλάζει. Ξανά Πατησίων, φαρμακεία. Ένα ζευγάρι, μυρίζουν μικροαστίλα, η γυναίκα με πλατινέ μαλλί, δεν μοιάζει φυσικό, εκείνος με ένα παλτό, μάλλον μεγάλο, που τον κάνει να μοιάζει με ντουλάπα, αμπιγέ ντύσιμο, μάλλον σε τιμές ευκαιρίας, απομιμήσεις, οι ίδιοι μοιάζουν απομίμηση ενός άλλου, ιδανικού ζευγαριού, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται κάπου αλλού, ακόμη και αυτό το ιδανικό τους ζευγάρι με κάνει να αισθάνομαι ναυτία, σίγουρα είναι και αυτό πλαστικό, αναρωτιέμαι αδιάφορα τι βρίσκουν ο ένας στον άλλο, τι βρίσκουν στον εαυτό τους. Πολυτεχνείο, ένα πρεζόνι ζητά ψιλά από τους περαστικούς. Πεδίον του Άρεως, ένα έφιππο άγαλμα ατενίζει τις πολυκατοικίες. Περνώ μερικά φανάρια, στρίβω, μετά από λίγο αντικρίζω μια κλειστή πόρτα, το κλειδί είναι στην τσέπη μου, είναι καθησυχαστικό να έχεις το κλειδί στην τσέπη σου, τέλος.

Σημειώσεις:

1. Πολλές φορές θέλω να γράψω ένα ποστ, αλλά δεν μπορώ, κάτι δεν με αφήνει, είναι ένα άλλο ποστ, ένα απαιτητικό και βίαιο ποστ που σπρώχνει στην άκρη όλα τα άλλα ποστ και θέλει να βγει πρώτο.
.
2. Μόλις πρόσεξα ότι στο προηγούμενο σκίτσο έβαλα έτος 2007.