Address to the nation

Κάποτε, έγραφα περισσότερο για πολιτικά θέματα, για τη διαφθορά, για την ανελευθερία, για την αυθαιρεσία και τα άλλα δεινά που μας κατατρύχουν. Τώρα, τα πράγματα έχουν ξεφύγει σε τέτοιο βαθμό, ώστε πλέον η ενασχόληση με αυτά τα θέματα να μου δημιουργεί μια αίσθηση ματαιότητας και υπερκορεσμού. Αισθάνομαι πλέον ότι το να ασχολείσαι με οποιοδήποτε άλλο θέμα από τα διάφορα σκάνδαλα και την κατάντια του δημόσιου βίου και της κοινωνίας γενικότερα είναι περισσότερο πολιτική πράξη παρά το να γράφεις κατεβατά επαναλαμβάνοντας λίγο ή πολύ τις κοινοτοπίες που αναμασούν τα ΜΜΕ και τα εναλλακτικά μέσα. «Σε τι κόσμο θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας;» «Πού πάμε;» «Πώς καταντήσαμε;» Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις, ποιο θέμα να πιάσεις πρώτο και ποιο δεύτερο. Έπειτα, σε ποιον να απευθυνθείς πλέον; Αν κάποιος δεν αντιλαμβάνεται πλέον την κατάσταση, την εξάντληση των δυνατοτήτων και τη χρεοκοπία του δικομματικού/πελατειακού πολιτικού συστήματος, αλλά και γενικότερα τη χρεοκοπία των αρχών και των θεμελιωδών παραδειγμάτων (paradigm) με τα οποία λειτουργεί αυτή η κοινωνία, είναι μάλλον «πέραν επισκευής».

Την κατάσταση, όπως διαμορφωνόταν, και το τελειωτικό ξεχείλωμά της, την είχαμε υποπτευθεί πολλοί που διατηρούμε ιστολόγια πριν από τις τελευταίες εκλογές και είχαμε προσπαθήσει ο καθένας με τον τρόπο του να προτρέψουμε τους ψηφοφόρους σε εναλλακτικές επιλογές, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, είτε προς τα δεξιά (αλλά φιλελεύθερα), είτε προς τα αριστερά, είτε προς το πράσινο. Ήταν και είναι τώρα ακόμη περισσότερο προφανές ότι και οι τέσσερις εξουσίες είναι διεφθαρμένες και ότι όταν δεν είναι διεφθαρμένες είναι ανίκανες, συνηθέστερα δε, είναι και από τα δύο. Ένας σημαντικός αριθμός ατόμων, παρά το γεγονός ότι αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, (υπάρχει κάτι που να μην είναι;) επέλεξαν να ψηφίσουν κάποιο από τα δύο κόμματα παρακινούμενοι όχι από πίστη σε αυτά, αλλά από φόβο. Το φόβο του τι θα μπορούσε να φέρει η πολιτική αστάθεια, η ακυβερνησία, οι νέες ζυμώσεις, οι αλλαγές, οι ανακατατάξεις, η «στροφή προς τα άκρα».

Είναι κάπως ειρωνικό ότι έχουμε φτάσει στο σημείο τα δύο μεγάλα κόμματα του κατεστημένου να υπολογίζουν - χωρίς να το ομολογούν - και αυτά στην «αρνητική ψήφο», σε αυτούς που τα ψηφίζουν από φόβο, επειδή αισθάνονται ότι δεν έχουν εναλλακτικές επιλογές, επειδή φοβούνται τα μικρά κόμματα και τις αλλαγές και ανακατατάξεις. Πέραν της γενικής αρχής ότι ο φόβος είναι κακός σύμβουλος και ότι τα πρόβατα που μένουν στο μαντρί μπορεί να μην τα τρώει ο λύκος, αλλά τα τρώει ο τσοπάνος, θα πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν, αν αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη, ότι η καμπύλη «κίνδυνος από τη διατήρηση του status quo» έχει πλέον περάσει από το σημείο τομής με την καμπύλη «κίνδυνος από την αναδιάρθρωση των πολιτικών δυνάμεων», υπερβαίνοντάς την και ότι η συνέχιση αυτής της πορείας θα καθίσταται εφεξής όλο και πιο επικίνδυνη. Πυρκαγιές, κλείσιμο υπόθεσης υποκλοπών, σκάνδαλα, η σοβαρότατη υπόθεση με τη Siemens τώρα, αρνησιδικία τελμάτωση και αδυναμία πραγματοποίησης των σημαντικών αλλαγών που απαιτούνται, κυριαρχία του κενού περιεχομένου λόγου, εστίαση στο φαίνεσθαι, απαξίωση και ευτελισμός των πάντων δεν προμηνύουν τίποτε καλό.

Κατ΄ εμένα, κάθε αλλαγή, κάθε ζύμωση, κάθε τι που θα ωθήσει τα πράγματα σε κάποια εξέλιξη, σε κάποια ελπίδα εξόδου από αυτό το τέλμα θα είναι καλοδεχούμενη. Ελπίζω να διασπαστεί το ΠΑΣΟΚ, αυτή θα είναι η μεγαλύτερη απειλή για τη ΝΔ, ένα ΠΑΣΟΚ όπως είναι τώρα (ενωμένο - δυνατό) δεν πείθει κανέναν. Ελπίζω οι οικολόγοι να αυξήσουν τη δύναμή τους, ένα οικολογικό κόμμα μπορεί να συνεργαστεί με όλους επιβάλλοντας κάποιες αλλαγές στον τρόπο αντιμετώπισης των περιβαλλοντικών θεμάτων που δεινοπαθούν σήμερα. Ελπίζω να βρεθεί και προς τα «δεξιά» μια καλύτερη, εναλλακτική επιλογή για όσους είναι φιλελεύθερων (και οικονομικών) αντιλήψεων. Τι ανόητη και κούφια πλέον αυτή η διαίρεση σε αριστερά-δεξιά, ιδίως σε μια χώρα όπου αριστεροδέξια η κυρίαρχη ιδεολογία είναι ο κρατισμός και οι πελατειακές σχέσεις. Ωστόσο, πάνω από όλα τα άλλα, για να είναι δυνατή η έναρξη της διαδικασίας ίασης των βαθιών πληγών αυτής της κοινωνίας, χρειάζεται να αποκατασταθεί κάποια αίσθηση ότι ζούμε σε κράτος δικαίου, ότι γίνεται κάποια προσπάθεια για αποκατάσταση της ισονομίας, για αντιμετώπιση των αυθαιρεσιών, για λογοδοσία, για εξορθολογισμό του κράτους. Οι αλλαγές στην κοινωνία και στις θεμελιώδεις αντιλήψεις της θα είναι ακόμη πιο επώδυνες και δύσκολες, αλλά εξίσου αναγκαίες.

Για να γίνει από κάπου ένα ξεκίνημα, μια αρχή, είναι αναγκαίο οι κατεστημένες δυνάμεις, τα κόμματα εξουσίας και οι πάτρονές τους να αισθανθούν ότι πλέον η βάση εξουσίας τους απειλείται σοβαρά, διαφορετικά δεν πρόκειται να αλλάξει απολύτως τίποτε. Άνθρωποι, οργανισμοί και κοινωνίες αλλάζουν συμπεριφορά όχι επειδή έτσι είναι σωστό και καλύτερο ή υπαγορεύει η λογική, αλλά μόνο όταν αισθάνονται ότι απειλούνται, ότι πλέον οι προηγούμενες συμπεριφορές επιβίωσής τους δεν ανταποκρίνονται στις νέες συνθήκες.

Ανατρέχω σε παλαιότερες αναρτήσεις μου και βλέπω ότι έγραφα στις 19 Αυγούστου: «Κανένας ο οποίος θα ψηφίσει ξανά Νέα Δημοκρατία ή ΠΑΣΟΚ δεν θα έχει το δικαίωμα να κλαίγεται ή να διαμαρτύρεται πάλι σαν μωρά παρθένος για την κατάντια του κράτους, για τις περιβαλλοντικές καταστροφές, για την αυθαιρεσία της εξουσίας, για την έλλειψη προστασίας, για τη διαπλοκή, για την αναξιοκρατία, για τη διαφθορά.»

Ενδεχομένως να υπάρξει συνέχεια.

Υ.Γ. Γιατί τα έγραψα αυτά τώρα; Ίσως να σκέφτομαι ότι υπάρχει το ενδεχόμενο να έχουμε εκλογές νωρίτερα από το αναμενόμενο.

Υ.Γ.2. Άκουσα πολλές φορές τις τελευταίες ώρες τη φράση «Όλη η Ελλάδα πενθεί». Να διευκρινίσω ότι εγώ, πολίτης αυτής της χώρας, δεν πενθώ. Από κάποια γενετική ανωμαλία ίσως, δεν είμαι ικανός να μετέχω σε δημόσια πένθη και πάντα πίστευα ότι το πένθος δεν έχει τίποτα το δημόσιο. Για δημόσια πρόσωπα που πεθαίνουν ίσως να αισθάνομαι κάποια λύπη, συνήθως όμως αν έχει προηγηθεί κάποια εκτίμηση. Άνθρωποι γεννιούνται και άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα, η χαρά ή η λύπη, μια συναισθηματική αντίδραση, μπορεί να με αγγίξει μόνο αν έχω κάποια συναισθηματική εμπλοκή ο ίδιος, αν έλεγα κάτι άλλο θα ήμουν υποκριτής.