Παρασκευή, Ιουλίου 27, 2007

ΟΙ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ - μέρος α΄

Προσοχή, ακολουθεί κείμενο μακρύ, βαρύ και οικονομικό.


Χτύπησε πάλι το τηλέφωνο. Ήταν από μια τράπεζα, ήθελαν να μου προτείνουν λέει ευνοϊκούς όρους για τη μεταφορά υπολοίπου από δάνεια και πιστωτικές κάρτες. Απήντησα όπως πάντα, «λυπάμαι, αλλά δεν δανείζομαι και δεν κάνω συναλλαγές με πίστωση». Έχω μια πιστωτική κάρτα, τη χρησιμοποιώ σπανιότατα, μόνο όταν πρόκειται να κάνω μια μεγάλη αγορά και δεν θέλω να μεταφέρω μαζί μου πολλά μετρητά. Εξοφλώ ολόκληρο το ποσό χρησιμοποιώντας το άτοκο χρονικό όριο των 30 ημερών. Η συνδρομή της είναι δωρεάν, ίσως να έχει υψηλό επιτόκιο, αλλά δεν με ενδιαφέρει ποιο είναι αυτό, δεν πρόκειται να με επιβαρύνει ποτέ.

Θυμάμαι μια φορά που πήρε πάλι μια νεαρή (αν κατάλαβα σωστά από τη φωνή) υπάλληλος κάποιας τράπεζας για να μου προτείνει κάρτα με χαμηλό επιτόκιο. «Σας ευχαριστώ αλλά δεν με ενδιαφέρει, έχω κάρτα με δωρεάν ισόβια συνδρομή και εξοφλώ πάντα όλο το ποσό εντός του άτοκου ορίου» ήταν η απάντησή μου. «Τι λέτε, είστε λοιπόν καλός πελάτης της τράπεζας» μου είπε η νεαρά κάπως ειρωνικά. Τι να της έλεγα; Να της έκανα απλά μαθήματα οικονομίας από το τηλέφωνο; Να της εξηγούσα ότι είμαι ο χειρότερος πελάτης πιστωτικής κάρτας που μπορεί να έχει μια τράπεζα, εκτός όσων απλώς «βαράνε το κανόνι» χωρίς να έχουν τίποτα στο όνομά τους ή «γίνονται καπνός» αφού υπερφορτώσουν τις κάρτες τους; Να της εξηγούσα ότι μια τράπεζα αντλεί έσοδα από τις πιστωτικές κάρτες α) από τις επιχειρήσεις που συμμετέχουν, β) από τις συνδρομές και, κυρίως, γ) από τα τοκογλυφικά επιτόκια που εισπράττει από τα κορόιδα - πελάτες που πληρώνουν δόσεις και ότι από εμένα δεν εισπράττει ούτε το (β) ούτε το (γ); (Αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι χρησιμοποιώ την κάρτα περίπου μία ή δύο φορές το χρόνο.) Να της εξηγούσα ακόμη ότι αυτή η πρακτική βεβαίως και με συμφέρει, αφού ο τόκος που θα εισέπραττα εάν άφηνα κατατεθειμένο το ποσό που καταβάλλω για να εξοφλήσω συνολικά και άτοκα τις οφειλές από την κάρτα θα ήταν ένα κλάσμα του επιτοκίου με το οποίο θα επιβαρυνόμουν εάν εξοφλούσα την κάρτα με έντοκες δόσεις; Αλλά τι να πεις; Παραπέμπω στο εξαίρετο δοκίμιο του Ευάγγελου Λεμπέση «Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ».

Κατά την ταπεινή μου άποψη (σεμνά και ταπεινά που λένε), όποιος δανείζεται για λόγους εκτός: α) της αγοράς κατοικίας, β) στο πλαίσιο της επιχειρηματικής του δραστηριότητας και πάντα με σύνεση και γ) για την κάλυψη πιεστικής, σοβαρής ανάγκης (όπως έξοδα νοσηλείας), είναι θύμα και ανόητος.

Το μοντέλο με το οποίο λειτουργούν οι τράπεζες έχει αλλάξει ως προς τις ισορροπίες του τις τελευταίες δεκαετίες. Όπως είναι γνωστό, μια τράπεζα λειτουργεί με κάποια ίδια κεφάλαια και προσελκύοντας καταθέσεις τις οποίες διοχετεύει στους δανειολήπτες της. Εν συνεχεία, από τους δανειολήπτες εισπράττει τόκους, οι οποίοι, μαζί με τις αμοιβές της τράπεζας για άλλες υπηρεσίες (πληρωμές, εμβάσματα κ.λπ.) αποτελούν τα έσοδά της. Από αυτά τα έσοδα καλύπτει τους τόκους που καταβάλλει στους καταθέτες, τα διαχειριστικά έσοδά της και το περιθώριο κέρδους που αποδίδει τους μετόχους της, ενώ πρέπει να διατηρεί και κάποια αποθεματικά για λόγους ασφαλείας.

Κάποτε, οι τράπεζες βασίζονταν πολύ περισσότερο στην πλευρά των καταθέσεων. Προσπαθούσαν ενεργά να προσελκύσουν καταθέσεις, τις οποίες διοχέτευαν στους δανειολήπτες τους με αυστηρά και συντηρητικά κριτήρια, με εμπράγματες εγγυήσεις κ.λπ. Σήμερα, οι τράπεζες, έχουν τους καταθέτες... εμ..., δεν θα πω αφοδευμένους, αλλά σίγουρα δίνουν πολύ μικρότερο βάρος σε αυτούς. Οι τράπεζες βασίζονται πλέον στην επέκταση της πελατειακής βάσης των δανειοληπτών τους, καθώς αυτό είναι περισσότερο επικερδές, με την προϋπόθεση να γίνεται με κάποια ασφάλεια. Από την άλλη πλευρά, ο όρος «ασφάλεια» είναι σχετικός και αυτή μπορεί να επιτευχθεί με πολλούς τρόπους. Για παράδειγμα, σε μια αναπτυσσόμενη οικονομία, όταν το spread* της τράπεζας είναι μεγάλο (εισπράττει υψηλούς τόκους από τους δανειολήπτες και καταβάλλει χαμηλούς τόκους στους καταθέτες - όπως συμβαίνει ιδιαίτερα στην Ελλάδα όπου έχουμε από τα μεγαλύτερα spread), η τράπεζα δεν χρειάζεται να ανησυχεί πολύ αν «σκάσουν» και μερικά δάνεια, καθώς αυτά υπερκαλύπτονται από τα πολύ υψηλά κέρδη της. Μάλιστα, θα έλεγα ότι τη συμφέρει να μην είναι και «υπερβολικά» προσεκτική. Εξάλλου, με τους υψηλούς τόκους υπερημερίας (ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι πρόσφατα στην Ελλάδα ίσχυε το «the sky is the limit» και σου έπαιρναν το σπίτι για εκείνο το δανειάκι των 500 ευρώ) τις πιο πολλές φορές μια τράπεζα βγαίνει μάλλον κερδισμένη παρά χαμένη όταν ένας πελάτης της δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του.

Σήμερα λοιπόν, πιστεύω ότι μια τράπεζα προτιμάει να έχει περισσότερους επενδυτές (για να τροφοδοτείται με κεφάλαια) και δανειολήπτες (για να τους ξεζουμίζει) και πολύ λιγότερο ενδιαφέρεται για καταθέτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι, αν δείτε στοιχεία από τις περισσότερες τράπεζες, ο λόγος δανείων προς καταθέσεις έχει εκτοξευθεί τα τελευταία χρόνια και συνεχίζει να αυξάνεται. Δηλαδή, τα δάνεια έχουν αυξηθεί αναλογικά πολύ περισσότερο σε σχέση με τις καταθέσεις (χαρακτηριστικά, τράπεζα που έδινε έμφαση στις καταθέσεις άλλαξε προσανατολισμό και από 45% θέλει να αλλάξει αυτή την αναλογία σε 85%). Αξιοποιούν, ίσως να πει κάποιος, καλύτερα οι τράπεζες τους πόρους τους, υπέρ ποίου όμως; Σίγουρα όχι υπέρ των καταθετών, αλλά μάλλον για να τροφοδοτήσουν τα πολύ υψηλά κέρδη τους.

Η τοκογλυφία είναι πιο συμφέρουσα από τη διαχείριση των καταθέσεων.

Πλέον, λοιπόν, τα κριτήρια χορήγησης δανείων έχουν χαλαρώσει, οι τράπεζες δίνουν ψίχουλα στους καταθέτες (όσους έχουν απομείνει), εισπράττουν χοντρά από τους δανειολήπτες και η πίστωση έχει εδραιωθεί ως γενικός τρόπος ζωής. Σήμερα, όποιος θέλει να αγοράσει μια τηλεόραση, δανείζεται. Ακόμη και για τα ψώνια στο σουπερμάρκετ μπορεί να χρησιμοποιήσει πιστωτική κάρτα και να βρεθεί να πληρώνει δόσεις για τα αγγουράκια και το χαρτί υγείας. Βέβαια, κάποιος μπορεί να αντιλέξει «Και λοιπόν; Πού είναι το κακό σε αυτό; Με αυτό τον τρόπο δεν μπορεί κάποιος να αποκτήσει κάτι που πριν δεν θα μπορούσε; Τι με νοιάζει τι εισπράττουν οι καταθέτες; Η αποταμίευση είναι για παλιά μυαλά. Αφού ξέρω ότι θα έχω εισόδημα στο μέλλον γιατί να μη δανειστώ για να απολαύσω σήμερα αντί να περιμένω για να απολαύσω αύριο; Με την πίστωση δεν ενισχύεται η προσφορά χρήματος και, κατά συνέπεια, η ανάπτυξη;»

Ακολουθεί το Β΄ μέρος (και φαρμακερό).

3 σχόλια:

ellinida είπε...

Toυς αντιπαθώ σφόδρα τους τραπεζίτες.
Εχεις πρόσκληση στο μπλογκ μου.
Γειάααα

Περαστικός είπε...

Καλημέρα ellinida, για την πρόσκληση σου απήντησα στο προηγούμενο ποστ :)

Ανώνυμος είπε...

ΑΡΘ.ΠΡΩΤ.ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ: 135754/21-11-2008
ΑΡΘ.ΠΡΩΤ.ΓΡΑΦΕΙΟ ΥΠΟΥΡΓΟΥ: 8754/19-11-2008
ΑΡΘ.ΠΡΩΤ.ΓΡΑΦΕΙΟ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΥ: 3919/19-11-2008

ΠΡΟΣ
ΥΠΟΥΡΓΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
Κο Γιώργο Αλογοσκούφη
Κοιν:1. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
2.Υφυπουργό Οικονομίας & Οικονομικών κο Αντώνη Μπέζα
3. ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΕΣ
4. ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ
5. Προϊστάμενοι Δ.Ο.Υ. - ΠΕΚ - ΔΕΚ
6. ΛΟΓΙΣΤΕΣ - ΦΟΡΟΤΕΧΝΕΣ


Αθήνα 18/11/2008


ΘΕΜΑ: «Α)ΖΗΤΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΓΩΣΕΙ Η ΠΕΡΑΙΩΣΗ ΩΣ ΚΑΙ Η ΡΥΘΜΙΣΗ
ΛΗΞΙΠΡΟΘΕΣΜΩΝ ΧΡΕΩΝ
Β) ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΙΣΟΤΗΤΑ , ΙΣΟΤΙΜΙΑ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ
ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ
Γ) ΟΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΝΑ ΕΝΑΡΜΟΣΤΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ
ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣτΕ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ

Κύριε Υπουργέ,

Την στιγμή που η κρίση παγώνει την αγορά, την ώρα που το ίδιο το κράτος λαμβάνει έκτακτα μέτρα κατά της κρίσης, η ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών, συνεχίζει την φορολογική πολιτική του χωρίς να λαμβάνει υπόψη τα νέα δεδομένα. Η επιθετική και ταυτόχρονα ασυντόνιστη φορολογική πολιτική (βλέπε τις παλινωδίες των περαιώσεων, τα λανθασμένα σημειώματα του ΕΤΑΚ και την συγνώμη του κυρίου Υπουργού) , σε συνδυασμό με τις ασφυκτικές προθεσμίες περαίωσης και ρύθμισης ληξιπρόθεσμων χρεών, δημιουργούν ένα οικονομικό κλίμα αφόρητο για τους έλληνες φορολογούμενους και ειδικότερα τους επιχειρηματίες και τους ελεύθερους επαγγελματίες.
Ενδεικτικά κάνουμε αναφορά στο Δελτίο Οικονομικής Συγκυρίας του Οκτώβριου 2008 του ΙΟΒΕ (Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Μελετών), το οποίο περιγράφει με τα μελανότερα γράμματα την καταναλωτική πίστη και την κατάσταση των επιχειρήσεων σε διάφορους οικονομικούς τομείς: Βιομηχανία, Κατασκευές, και ακόμη περισσότερο στο λιανικό εμπόριο.
Είναι επομένως αντιφατικό και ταυτόχρονα εξοργιστικό, να υπάρχει μια πανθομολογούμενη ομολογία της κρίσης, και από την ίδια την κυβέρνηση, και το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας να θεωρεί ότι η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών δεν έχει επηρεαστεί από αυτή. Είναι δυνατόν ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας που δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις δανειακές του υποχρεώσεις, και για τον οποίον ορθώς θα πρέπει να ληφθούν μέτρα προστασίας, να μπορεί να ανταποκριθεί με άνεση στις φορολογικές του υποχρεώσεις;
Ο φορολογούμενος, όπως ακριβώς και ο δανειολήπτης έχει ανάγκη υποστήριξης και δεν θα πρέπει μέσα σε ένα κλίμα παγωμένης αγοράς να εξακολουθούν να υπάρχουν οι ίδιες φορολογικές αξιώσεις εκ μέρους του κράτους. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα φλύαρο κράτος που αντιμετωπίζει τα προβλήματα με προγράμματα-ευχολόγια αλλά από παρεμβάσεις θεσμικές που θα ανακουφίσουν τον φορολογούμενο, ώστε να μπορέσει να επιβιώσει της κρίσης και να συνεχίσει να παράγει τους απαραίτητους φόρους υπέρ του δημοσίου.
Για όλους τους παραπάνω λόγους δεν ζητάμε από την ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών τίποτα άλλο από το να εναρμονίσει την φορολογική του πολιτική με την γενικότερη πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης και να «παγώσει» τις διαδικασίες περαίωσης και ρύθμισης ληξιπρόθεσμων χρεών, παρατείνοντας τις προθεσμίες των διαδικασιών αυτών, καθώς και να δώσει κατ' εξαίρεση λόγω της κρίσης ελαστικότερες προθεσμίες για την καταβολή του ΦΠΑ και του ΕΤΑΚ, αφού η απουσία ρευστότητας δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστους τους φορολογούμενους και ειδικότερα τους επιχειρηματίες και ελεύθερους επαγγελματίες.
Όσον αφορά όμως την γενικότερη πολιτική που ασκείται από το υπουργείο γινόμαστε μάρτυρες της πλήρους απορύθμιση των Υπηρεσιών του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών (και ειδικότερα των Δ.Ο.Υ.) αφού λόγω αδιαφορίας δεν ασκείται η απαραίτητη εποπτεία και διοίκηση από την Πολιτική Ηγεσία δηλαδή από ΕΣΑΣ. Εν αγνοία σας γίνονται πράγματα που σας εκθέτουν ανεπανόρθωτα.
Ως παιδαριώδη παραδείγματα διοικητικής απορρύθμισης σας αναφέρουμε ενδεικτικά τις ακόλουθες περιπτώσεις: Η Προϊσταμένη της Δ.Ο.Υ. Καβάλας μαζί με την Προϊσταμένη του εισοδήματος και την Επιθεωρήτρια αρνούνται να κάνουν εκκαθάριση σε φορολογούμενους με ΑΝΑΠΗΡΙΑ 85% για δικούς τους λόγους (οπωσδήποτε όχι φορολογικούς)!!!
Η Προϊσταμένη της Δ.Ο.Υ. Μυκόνου δεν επιστρέφει τους φόρους σε φορολογούμενο μετά από Δικαστική Απόφαση επί 4 χρόνια γιατί δεν ξέρει τι να κάνει!!!
Η Δ.Ο.Υ. ΠΡΕΒΕΖΑΣ για την έναρξη Υποκαταστήματος χρειάζεται 210 ημέρες!!! Τελικά μήπως το Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών δεν είναι Ελληνικό αλλά ανήκει στο ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ;;;;
Πληροφορούμεθα ότι όταν το ΠΕΚ κάνει έλεγχο με λίγους φόρους κατά την γνώμη της Τοπικής Δ.Ο.Υ. γίνονται δήθεν ανώνυμες καταγγελίες. Μήπως υπάρχει σύστημα «καμόρα» στην Ελλάδα με επικίνδυνες διαστάσεις λόγω εκβιασμών;;;
Επιπλέον, εκφέροντας άποψη σχετικά με την απονομή της Δικαιοσύνης από τα Διοικητικά Δικαστήρια παρατηρούμε ότι υπάρχει μεγάλη ένδεια νομικής τεκμηρίωσης στις και αποφάσεις της. Έχουμε γίνει πανελλαδικώς λήπτες αποφάσεων Διοικητικών Δικαστηρίων που μόνο θλίψη μας προκαλούν.
Το περιεχόμενο των αποφάσεων αυτών μας δημιουργεί την βεβαιότητα ότι σε πολλά Διοικητικά Δικαστήρια της Ελλάδος έχει να ενημερωθεί η Βιβλιοθήκη τους εδώ και 15 έτη, οι δε αποφάσεις τους στηρίζονται σε Νόμους ήδη τροποποιημένους ή σε αποφάσεις του ΣτΕ οι οποίοι έχουν εκδοθεί προ του έτος 1985. Είναι κρίμα για το Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών και το Υπουργείο Δικαιοσύνης να έχει μια τέτοια προβληματική απονομή ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ-ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.
Εάν κάτι δεν λειτουργεί σωστά να καταργείται. Δεν θα χαθεί το Ελληνικό Κράτος εάν καταργηθούν τα Διοικητικά Δικαστήρια τα οποία χρειάζονται μέχρι και 21 χρόνια για να βγάλουν μια απόφαση υποθέσεως φορολογίας εισοδήματος την οποία θα μπορούσε ένας πρωτοετής φοιτητής της Νομικής σήμερα να την ολοκληρώσει σε 10λεπτά. Ας περάσει σε άλλα πιο έμπειρα δικαστήρια ή δικαστικούς η απονομή της ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ-ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
Οι Φοροτέχνες είμαστε πρακτικοί άνθρωποι και πιστεύουμε ότι κάτι που δεν βελτιώνεται πρέπει να εξαφανίζεται ΑΜΕΣΩΣ. Το ίδιο ισχύει επομένως και για τα διοικητικά δικαστήρια.
Δεν θέλαμε άλλωστε να αναφέρουμε τι είπαν διάφοροι μεγάλοι Πολιτικοί άνδρες της Ελλάδας για τους ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥΣ - ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΕΣ (ΕΘΝΑΡΧΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ στα ΧΑΝΙΑ - ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ στην ΑΘΗΝΑ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ στην ΘΕΣ/ΝΙΚΗ).

Υπάρχει όμως και άλλο ένα μεγάλο, πολιτικό αυτή την φορά, ολίσθημα αναφορικά με την πρόσβαση στην δικαιοσύνη. Μας προκαλεί θλίψη το γεγονός ότι τόσο οι Διοικητικοί Δικαστές όσο και τα Επιμελητήρια Ελλάδος ούτε μια μικρή ανακοίνωση δεν έκαναν για το θράσος της κυβέρνησης της Ν.Δ. να αυξήσει το παράβολο της Προσφυγής από 9 ευρώ σε 3000 ευρώ τουλάχιστον. Είναι όχι μόνο ντροπή αλλά και αθλιότητα μεγάλη να γίνεται τόσο επαχθής οικονομικά η πρόσβαση στην δικαιοσύνη, την τελευταία ελπίδα κάθε αδικημένου πολίτη.
Είναι δίκαιη και σωστή η επίθεση των δικηγόρων κατά της Κυβέρνησης για την Ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, το Κράτος Δικαίου, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και ακόμη ότι είναι «εξελισσόμενη σε εισπρακτικό χαρακτήρα». Πρέπει όλοι μας να γνωρίζουμε ότι η Δικαιοσύνη είναι η ανάλογη με την ποιότητα της Δημοκρατίας μας.
Τελειώνοντας θα θέλαμε να αναφερθούμε στην αγανάκτηση του κόσμου, την ζήσατε πριν μερικές μέρες στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου( σας θυμίζουμε τ’ αυγά που σας εκσφενδόνισαν) . Δεν είναι ακριβές να λέτε ότι ήταν αναρχικοί. Θα μπορούσαν να ήταν απλοί Έλληνες φορολογούμενοι.


Εάν θέλετε να σας σεβόμαστε ΑΛΛΑΞΤΕ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ και σεβαστείτε μας.


Παραμένουμε στην διάθεση σας για κάθε περαιτέρω πληροφορία ή διευκρίνιση
ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΩΝ
E-MAIL ΣΑΣ ΟΠΩΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΤΕ ΤΑ ΠΛΗΡΗ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΑΣ
(ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ-ΤΗΛΕΦΩΝΟ-ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ)

Μετά τιμής για το Δ.Σ.
Ο Πρόεδρος Κων/νος Αναστόπουλος

Οι Αντιπρόεδροι Μανούσος Ντουκάκης Γεώργιος Ρούσσος


Ο Γ.Γραμματέας Δημήτριος Καβούκης