...σώθηκε το καζίνο

Ωστόσο,
δεν σώθηκαν τα δέντρα,
δεν σώθηκαν τα φυτά,
δεν σώθηκαν τα ελάφια,
δεν σώθηκαν χιλιάδες άλλα πλάσματα,
δεν σώθηκε η πόλη,
δεν σώθηκε ο αέρας που αναπνέουμε,
δεν σώθηκαν οι κοντινές περιοχές από τις άμεσες συνέπειες,
δεν σώθηκε η ήδη απελπιστικά χαμηλή ποιότητα της ζωής μας.

Μας έμεινε όμως το καζίνο, να στέκει στην κορυφή, υπερήφανο, αψηφώντας την καταστροφή , ανάμεσα στα αποκαΐδια, σύμβολο των αντεστραμμένων αξιών μας, σύμβολο της μιζέριας μας, του ευδαιμονισμού, της ευτέλειας και της θλιβερής βλαχογκλαμουριάς μας, που πάντα θα μένουν αλώβητα, ό,τι και να συμβεί.

ΖΗΤΩ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ! ΖΗΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ! ΤΟ ΚΑΖΙΝΟ ΔΙΕΣΩΘΗ! ΔΙΕΣΩΘΗΣΑΝ ΑΙ ΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ! ΔΙΕΣΩΘΗΣΑΝ ΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΕΝΔΥΤΑΙ!

Κάνανε το βουνό από γιορτή της ζωής, όπου νύμφες έπαιζαν με τα ελάφια της Άρτεμης και χαρούμενοι θεοί χαριεντίζονταν, έναν μαυροντυμένο, στεγνό τραγόπαπα που δεν δίνει τίποτα σε κανέναν.

Δεν ξέρω ακόμη αν τελικά ήταν εμπρησμός ή αμέλεια, πάντως, θα ριψοκινδυνέψω κάποιες προβλέψεις. Βλέπω το μέλλον, μετά από κάποια χρόνια, όταν το μέρος θα έχει κάπως πρασινίσει πάλι. Ένα ζευγάρι ξεναγείται από τον εργολάβο σε ένα μεγάλο, υπό ανέγερση πολυτελές σπίτι. Εκείνος ανερχόμενο στέλεχος, εκείνη με τη δική της σταδιοδρομία, που έχει μπει λίγο σε δεύτερη μοίρα για να μεγαλώσει το παιδί. Με τη στήριξη των γονιών τους πήραν ένα μεγάλο δάνειο και βρήκαν ένα μέρος για να ζήσουν όπως φαντάζονταν, μακριά από την άθλια γκρίζα πόλη, μακριά από τον κάθε κάφρο, την πολυκατοικία, το καζανάκι του από πάνω, την τηλεόραση της διπλανής. Εδώ θα έχουν άνεση, το γκαράζ για το δικό του πολυτελές αμάξι και το μικρό αυτοκίνητο εκείνης με το οποίο θα κάνει τα ψώνια. Ο εργολάβος χαμογελάει, εκείνοι το ίδιο. Ο εργολάβος ξέρει, εκείνοι δεν θυμόνται ή δεν θέλουν να θυμόνται τι ήταν εκεί πριν από μερικά χρόνια. Αργότερα, το βράδυ, θα δουν στην τηλεόραση για άλλη μια πυρκαγιά και θα κουνήσουν το κεφάλι με ειλικρινή λύπη, θάβοντας βαθιά μέσα τους μια ενοχλητική υποψία. Το ελληνικό όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Ένας λαός ανταλλάσσει τα δέντρα του με στάχτες και τσιμέντα... hot ashes for tree....

Η σύγχρονη ελληνική τραγωδία: μια οικογένεια τρέχει με τα λάστιχα να σώσει από τη φωτιά το σπίτι της, παραπονούμενη για την πυροσβεστική/ τους εμπρηστές/ την κακή της μοίρα. Το σπίτι που έκτισε στο οικόπεδο που της πούλησε καταπατώντας καμένες δασικές εκτάσεις ο ίδιος εργολάβος που άναψε και αυτή τη φωτιά ή που είναι ο ηθικός αυτουργός της. Η αλυσίδα της μιζέριας καλά κρατεί.

Για να φτάσουμε στα αποκαΐδια του δάσους, στα αποκαΐδια της ζωής μας, προηγήθηκαν τα αποκαΐδια του μυαλού μας.

Υ.Γ. Ανοίγω για λίγο την τηλεόραση για να δω τις ειδήσεις, κάτι νεολαίοι χειροκροτούν έναν πολιτικό αρχηγό κραυγάζοντας συνθήματα. Παρατηρώ όσο πιο προσεκτικά μπορώ τα πρόσωπά τους στα γκρο πλαν, ψάχνοντας για κάτι που να προδίδει ότι πρόκειται για έλλογα όντα. Δεν υπάρχει λοιπόν καμία ελπίδα;