Την Κυριακή και άλλα

Εξεγερμένα σκίτσα του ιστολογίου στην προσπάθειά τους να εισέλθουν στο κοινοβούλιο κατά τη διαδήλωση της Κυριακής (τα ΜΜΕ "έπνιξαν" την είδηση).

Αν και ήμουν και εγώ εκεί, δεν ελπίζω σε πολλά πράγματα αν δεν δείξουμε ότι η ψήφος μας δεν είναι δεδομένη, τουλάχιστον ένα σημαντικό μέρος από εμάς. Μιλάμε για συνειδητούς καταναλωτές, ας μιλήσουμε κάποτε και για συνειδητούς ψηφοφόρους (βλ. προηγούμενο ποστ).

Αποχωρώντας από το Σύνταγμα, με φίλη ιστολόγο, γίναμε μάρτυρες ενός επεισοδίου. Μια ομάδα αστυνομικών είχε ρίξει κάποιον στον δρόμο και προφανώς προσπαθούσαν να τον συλλάβουν, με εξαιρετικά βίαιο τρόπο, ενώ κάποιοι άλλοι πολίτες (η παρέα του;) μου φάνηκε ότι προσπαθούσαν να τον γλιτώσουν. Ήμαστε σε απόσταση και δεν καταλάβαμε ακριβώς τι συνέβαινε, αλλά πρέπει να είναι η είδηση για την οποία έγραψαν στο indymedia, εδώ και εδώ, και ταιριάζει με αυτά τα οποία είδαμε. Επρόκειτο για τη βίαιη προαγωγή ενός ανθρώπου το μόνο έγκλημα του οποίου ήταν ότι τραβούσε φωτογραφίες. Ο άνθρωπος αυτός αφέθηκε ελεύθερος, αφού δέχθηκε τη γνωστή "περιποίηση". Προφανώς είναι εξαιρετικά επικίνδυνο πλέον να κρατάς φωτογραφική μηχανή κοντά σε όργανα της αταξίας. Ίσως πάλι να έβγαλαν τα απωθημένα τους, καθώς κατά τη διαδήλωση δεν υπήρχαν περιθώρια για εφαρμογή των γνωστών, αχαρακτήριστων πρακτικών τους. Μυαλό δεν βάζουν ορισμένοι.

Λυπήθηκα πάρα πολύ όταν έμαθα για τον ξυλοδαρμό των δύο αστυνομικών. Οι άνθρωποι που συμπεριφέρθηκαν με αυτό τον τρόπο είναι θρασύδειλοι εγκληματίες. Ωστόσο, ελπίζω να γίνεται αντιληπτό ότι με τη συμπεριφορά της η αστυνομία αποξενώνεται όλο και περισσότερο από την κοινωνία και εξαιτίας κάποιων ανεγκέφαλων, αλλά και των τακτικών που χρησιμοποιεί, αντί να διευκολύνει το έργο της, το δυσχεραίνει. Ο αστυνομικός που γίνεται βασανιστής ή επιβάλλει ποινές πέραν αυτών που επιβάλλουν τα δικαστήρια και προβλέπει η νομοθεσία μας, καθίσταται ο ίδιος εγκληματίας και προξενεί μια μεγάλη ζημιά, πρωτίστως στους συναδέλφους του, τους οποίους στοχοποιεί και εκθέτει σε πρόσθετους κινδύνους, ενώ παράλληλα κάνει τον πολίτη, τον ύποπτο, όλο και πιο απρόθυμο να εμπιστευθεί τον εαυτό του σε αυτήν χωρίς να προβάλει αντίσταση. Ας τα σκεφθούν κάποιοι αυτά πριν να έχουμε και χειρότερα.

Ζούμε σε μια κοινωνία που γίνεται όλο και πιο βίαιη και σε αυτό παίζει ρόλο ότι οι θεσμοί φθείρονται όλο και περισσότερο, με άμεση ευθύνη των λειτουργών τους, ενώ παράλληλα οικοδομείται σταδιακά ένα κλίμα γενικευμένης δυσαρέσκειας και αποξένωσης. Θα τολμούσα να πω ότι είμαστε μια κοινωνία που αρχίζει να εμφανίζει σημαντικά ρήγματα, οριζόντια, αλλά και κατακόρυφα. Αρχίζουν και εμφανίζονται διαφορετικές «Ελλάδες», και δεν μιλώ κυρίως με οικονομικά κριτήρια. Παράλληλα, η χαμηλή ποιότητα ζωής μας που οφείλεται και στις άθλιες πόλεις μας και τον τύπο των κατοικιών μας (συσκευασίες εργατικού δυναμικού χαρακτηρίζω τις πολυκατοικίες) επιδρά αρνητικά στην ψυχολογία μας (για να μην πω ότι γινόμαστε ένα έθνος ψυχοπαθών) ασκώντας μια συνεχή πίεση και υποχρεώνοντάς μας σε συνεχή τριβή. Επίσης, γινόμαστε όλο και λιγότερο διατεθειμένοι να ανεχθούμε την αυθαιρεσία της όποιας εξουσίας, χωρίς όμως να αλλάζει προς το καλύτερο κάτι σε σχέση με τις αντιλήψεις που διέπουν τους φορείς εξουσίας. Περισσότερα ίσως σε επόμενες αναρτήσεις (ποστ).