Η «φάση» και η κ***γρια

Η «φάση»:

Εχθές άργησα να πάω στο πάρκο και έτσι, βρέθηκα να τελειώνω το τρέξιμό μου αφού είχε σκοτεινιάσει. Σε κάποιο σκοτεινό σημείο προβάλλουν τρεις φιγούρες, στα χέρια τους ανάβουν οι κάφτρες από τσιγάρα. Η συμπεριφορά τους και οι φωνές τους, που φανερώνουν ότι είναι ξένοι, δεν μου αρέσουν, αλλά δεν ανησυχώ ιδιαίτερα. Συνεχίζω κανονικά, βλέπω όμως ότι κινούνται προς την πορεία μου, σίγουρα κάποιο ανόητο αστείο, όχι εντελώς ασύνηθες όταν τρέχεις στο πάρκο. Προχωρώ χωρίς να μειώσω ταχύτητα ή να αλλάξω κατεύθυνση. Περνώντας δίπλα τους, απλώνουν κάποια χέρια και με αγγίζουν στο κεφάλι κάνοντας ανόητους θορύβους, υποτίθεται για να με τρομάξουν. Μετά από λίγα μέτρα κάνω μεταβολή, τρέχω πίσω τους και τους κάνω ακριβώς το ίδιο. Τα χάνουν. Βλέπω ότι, αν και ψηλότεροι από εμένα, είναι αρκετά μικροί σε ηλικία, ανόητα, απειθάρχητα παιδιά που αντλούν αυτοπεποίθηση από την ομάδα. Είμαι πια πολύ μεγάλος, πολύ απηυδισμένος, πολύ αγανακτισμένος για να φοβάμαι και να κάνω τον πάπιο.

Δεν μετάνιωσα για αυτό που έκανα.

Η κ***γρια:

Λίγο νωρίτερα απόψε επιστρέφω από το σουπερμάρκετ. Μπροστά μου, μια ξένη, νεαρή γυναίκα περπατάει με τα δύο μικρά παιδιά της. Είμαι πιο πίσω σε μικρή απόσταση ενώ κοντά βρίσκεται και μια αξιοσέβαστη (φαινομενικά) γηραιά κυρία. Μπροστά μας αρχίζουν να πέφτουν νερά από ένα μπαλκόνι καθιστώντας αδύνατη τη διέλευση και αναγκάζοντας τους πεζούς να κατέβουν στο δρόμο. Προφανώς, κάποιος ασυνείδητος αποφάσισε να ποτίσει σε ώρα αιχμής, για να μην αναφερθώ στο πόσο επιτρεπτό είναι ένα μπαλκόνι να μην έχει υδρορροή και τα νερά να πέφτουν ελεύθερα σε ένα πολυσύχναστο πεζοδρόμιο. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο μεγάλο ούτε για εμένα ούτε για τη γηραιά κυρία, αλλά προφανώς είναι μεγαλύτερο για τη γυναίκα με τα δύο μικρά παιδιά.

Η μητέρα, αγνακτισμένη, κάτι θα είπε, όχι πολύ δυνατά, γιατί δεν την άκουσα, αλλά την άκουσε η γηραιά κυρία στην οποία εφεξής θα αναφέρομαι ως «η κ***γρια». Η κ***γρια λοιπόν δεν αντέδρασε στην αθλιότητα του υπανθρώπου που παραλίγο να μας λούσει (και εκείνη μαζί) με τα βρομόνερά του, ούτε συγκινήθηκε από την ταλαιπωρία της νεαρής μητέρας και των παιδιών της, θίχτηκε όμως η εθνική υπερηφάνεια και το φιλότιμό της από το ανήκουστο γεγονός ότι μια ξένη βρήκε το θράσος να διαμαρτυρηθεί/να βρίσει (;) αντιδρώντας σε αυτό που συνέβη. Η κ**γρια λοιπόν επέπληξε τη γυναίκα με ένα «ντροπή σου» και όταν η γυναίκα ρώτησε «εγώ φταίω;» η απάντησή της ήταν «βεβαίως, εσύ φταις, είσαι ξένη, σε φιλοξενούμε και μας βρίζεις!» (!!!). Η μητέρα δεν μίλησε άλλο και συνέχισε στωικά το δρόμο της με τα παιδιά της (για αυτά λυπήθηκα περισσότερο) ενώ η κ***γρια μονολογούσε για το θράσος και την αχαριστία των ξένων που τους «φιλοξενούμε».

Η πρώτη μου σκέψη, η σωστή, ήταν να αντιδράσω λέγοντας στην κ***γρια ότι και εγώ ντρέπομαι που είμαι συμπατριώτης της και άλλα, περί αδιαπραγμάτευτου της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και αμετάβλητου των αρχών της δικαιοσύνης, πράγματα που αμφιβάλλω αν θα καταλάβαινε, αλλά μετά πρόσεξα πόσο κατσιασμένη (από την κακία ίσως) ήταν και πόσο εύθραυστη έμοιαζε και προτίμησα να μην πω τίποτα.

Μετάνιωσα για αυτό που δεν έκανα.

Σκυλίσιες μέρες, δεν ξέρεις από πού θα σου έλθει.