Βραδινός περίπατος στην Αθήνα

I'll be back.

Βγήκα απόψε να στείλω μια επείγουσα επιστολή από το ταχυδρομικό γραφείο στην Ομόνοια. Επωφελούμενος της ευκαιρίας, είπα να περπατήσω λίγο. Φρίκη, οι δρόμοι είχαν γεμίσει με κάτι ανεκδιήγητους τύπους ντυμένους ως επί το πλείστον στα κόκκινα, οι οποίοι θορυβούσαν, φωνασκούσαν και εν γένει συμπεριφέρονταν με τρόπο ανάρμοστο για πολιτισμένα, έλλογα όντα.

Δεν μας έφτανα οι εγχώριοι υπάνθρωποι, έπρεπε να κάνουμε και εισαγωγή.

Αηδιασμένος από τα εισαγόμενα «φρούτα», έκανα μεταβολή λίγο πριν από την πλατεία Συντάγματος για να επιστρέψω από Πανεπιστημίου (είχα ανέβει από Σταδίου), όταν έπεσα σε ακόμη χειρότερα «φρούτα», ντόπια αυτή τη φορά. Αν χαρακτηρίζει λοιπόν κάτι τους ανθρώπους που συνηθίζω να καλώ ανυπόστατους είναι σίγουρα η παραγωγή θορύβου, σε κάθε εκδήλωση, είτε αυτή είναι ψυχαγωγική είτε άλλου είδους. Μπροστά από το Πανεπιστήμιο, κάτι ανεκδιήγητοι τύποι με συνθήματα του τύπου «Ορθοδοξία ή Θάνατος» έσκουζαν σαν χοιρίδια που τα έσφαζαν και οι στριγκλιές τους, των οποίων η ένταση ήταν αντιστρόφως ανάλογη του πλήθους των συγκεντρωμένων (εκτός αν συνυπολογίσουμε και τους εισαγόμενους ανοήτους που έκαναν χάζι), ακούγονταν από τα μεγάφωνα σε όλο το κέντρο. Τώρα που το σκέφτομαι, η φωνή του ομιλητή μου θύμιζε τον τρόπο ομιλίας του Αρειανού στην ταινία του Τιμ Μπάρτον «Mars Attacks», θυμάστε; «ΤΑΤ---ΤΑΤΑΤΑΤΑΤ--ΤΑΤ---ΤΑΤΑΤΑΤΑΑΤΑΤΑΤ--ΤΑΑΑΑΤ--ΤΑΤΑΤΑΤΑΤΑΑΤΑΤ».

Οικτίροντας τη μοίρα μου που δεν ήμουν ο Terminator, το Alien ή έστω ο Predator, για να εκφραστώ ακριβώς όπως αισθανόμουν, επέστρεψα εις την, σχετική, ηρεμία της οικίας μου (υπάρχουν και κάτι άλλα ελεεινά όντα που ονομάζονται γείτονες, αλλά που θα μου πάνε... χεχεχε, χιχιχιχιχι, χαχαχαχα).