Συνέβη και αυτό

Έχω αναφερθεί ξανά στην ατυχία να ζεις σε πεζόδρομο στο κέντρο, στο κέντρο της Αθήνας. Η κατάσταση έχει υπερβεί πλέον από κάθε όριο. Μια ομάδα δέκα έως είκοσι νεαρών ατόμων, γυμνασιόπαιδα-λυκειόπαιδα, κάθε εθνικότητας, μαζεύεται κάθε απόγευμα-βράδυ μπροστά από την πολυκατοικία και δημιουργούν με τα ουρλιαχτά και την ανεξέλεγκτη συμπεριφορά τους μια αφόρητη κατάσταση. Συνήθως, δεν κάθομαι πλέον στο σαλόνι ή την τραπεζαρία, παρά τα διπλά και τρίδιπλα τζάμια που έχω εγκαταστήσει, προτιμώ τη σχετική ησυχία του γραφείου και της κρεβατοκάμαρας που βλέπουν στην πίσω πλευρά, στον ακάλυπτο. Μετά, με ρωτούν οι φίλοι γιατί δεν δέχομαι επισκέψεις. Έχω πάψει από καιρό να νοιώθω ότι ζω σε σπίτι, σε εστία, σε άσυλο, αφού δεν απολαμβάνω οικιακής γαλήνης και ποιότητας ζωής. Θεωρώ την οικία μου υπνωτήριο και προσωρινό κατάλυμα. Θα μου πεις, από φιλοσοφικής άποψης, όλα τα σπίτια αυτό είναι, σωστό και αυτό.

Ένας από τους λόγους που δεν έχω αντιδράσει πολύ έντονα στην κατάσταση, παρά το γεγονός ότι παλαιότερα καλούσα και κατά διαστήματα την αστυνομία (έστελναν κάτι παιδαρέλια που δεν έκαναν τίποτα και μάλλον εκδήλωναν την επιθετικότητα και το σαδισμό τους σε ανυπεράσπιστους κρατούμενους του Α.Τ.), είναι ότι νοιώθω εντελώς αποξενωμένος από τα ανθρωποειδή που είναι οι γείτονές μου και που επίσης κατά διαστήματα με ενοχλούν - ίσως να χαίρομαι και κρυφά όταν τους βλέπω να ενοχλούνται από την κωλοπαιδαρία που μαζεύεται, περισσότερο από εμένα, καθώς πολλοί από αυτούς είναι και οικογενειάρχες άνθρωποι και κατά το παρελθόν μου έχουν πει ότι πρέπει να ανέχομαι τους δικούς τους θορύβους (πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, τον π**λο μα**κες!).

Βέβαια, σήμερα (εχθές, βλέποντας την ώρα), η κατάσταση έφτασε στα άκρα, καθώς η μαρίδα έπαιζε και ποδόσφαιρο, για την ακρίβεια κτυπούσε πέναλτι, με δερμάτινη μπάλα, μπροστά στην είσοδο. Δεν έκανα τίποτα, τους φώναξα ότι δεν μπορούν να παίζουν ποδόσφαιρο σε αυτό το χώρο διότι προκαλούν φθορές και μπορεί να κάνουν κάποια ζημιά, έτσι ακριβώς. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Με απείλησαν. «Ύψωσες τη φωνή σου, στη θέση σου θα πρόσεχα.» Μου ήλθε να σκάσω στα γέλια. Πρέπει να βλέπουν πολλές ταινίες τα πιτσιρίκια ή να έχουν παρεξηγήσει πολλά πράγματα τους λίγους τελευταίους μήνες (ή ίσως πάλι να έχουν καταλάβει κάποια πράγματα για το ξέφραγο αμπέλι στο οποίο ζουν). Η νέα μου πνευματική αγωγή με βοήθησε να μείνω ήρεμος, αν και ένα μέρος του εαυτού μου ήθελε να πει "γαία πυρί μιχθήτω", για να πιάσω μερικά από αυτά και να δείτε τον Περαστικό στα δελτία ειδήσεων των εννιά. Τους είπα ότι για να διεκδικούν σεβασμό πρέπει να δείχνουν σεβασμό, επανέλαβαν την απειλή, σαν αδέσποτα σκυλιά που αντλούν θάρρος το ένα από το άλλο και το πράγμα έμεινε εκεί, για τώρα.

Το καταθέτω αυτό για να καταλάβουν μερικοί φίλοι, μπλόγκερζ και μη, ποια είναι η κατάσταση σε κάποια μέρη της Αθήνας. Η άρνηση της πραγματικότητας και η πρόσληψη των πάντων μέσω ιδεοληψιών, ακόμη και η σωστή ερμηνεία των φαινομένων και η εύρεση των αιτίων τους, δεν αναιρούν την ίδια την πραγματικότητα και την απελπισία κάποιων ανθρώπων - όχι εμένα, που είμαι "Dharma Bum", αλλά ανθρώπων λιγότερο... ανοικτόμυαλων ή με παιδιά και άλλες επενδύσεις σε αυτή τη ζωή. Λυπάμαι ακόμη και αυτά τα πιτσιρίκια (μαντράχαλοι εδώ που τα λέμε) που με απείλησαν, καθώς είναι εμφανής η έλλειψη παιδεία, ερείσματος, βάσης για να σταθούν, αληθινής οικογένειας. Δεν είχα και σε αυτή την περίπτωση μαγικές φράσεις. Ωστόσο, λαμβάνοντάς τα όλα υπόψη, η κατάσταση είναι εκρηκτική.

Το κράτος δεν καταργείται ποτέ, τουλάχιστον εντελώς. Όσο δύσκολο είναι να καταργηθεί πλήρως το χάος, να εξαλειφθεί κάθε γωνία αταξίας, περισσότερο δύσκολο είναι ίσως να καταργηθεί η ροπή των ανθρώπων να οδηγούνται σε κάποιας μορφή τάξη/κράτος, όσο καίει ο ήλιος και προσφέρει ενέργεια στο σύστημα, εναντίον της εντροπίας. Ή θα οδηγούμαστε σε ένα καλύτερο κράτος, σε μια ομαλότερη κατάσταση, με περισσότερες ελευθερίες, με συμμετοχή περισσότερων ατόμων, ή θα οδηγούμαστε σε απολυταρχικές/αυταρχικές/χωρίς προσχήματα νομιμοποίησης μορφές κράτους, όπως και αν ονομάζονται αυτές (κανένα κράτος δεν έχει άλλη πιο ουσιαστική νομιμοποίηση από την ισχύ που μπορεί να ασκήσει, αυτά είναι τα όριά του, όλα τα κράτη είναι αυθαίρετα, κανένα κοινωνικό συμβόλαιο δεν υπάρχει πραγματικά). Με τον όρο κράτος, εννοώ ακόμη και τον τελευταίο μαφιόζο ή τύραννο που μαζεύει μερικούς μπράβους και επιβάλλει τους δικούς του κανόνες, όταν επικρατεί η γενικευμένη ανομία, όταν ο πολίτης χάνει την εμπιστοσύνη του στο «σύστημα». Κάθε μορφή κράτους, ακόμη και όταν διατείνεται ότι είναι μη-κράτος, βασίζεται στη βία. Δεν μπορείς να περιμένεις περισσότερη λογική από ένα τρομαγμένο άνθρωπο από ό,τι από ένα τρομαγμένο ζώο.

Φοβάμαι ότι υπό το βάρος τόσων πιέσεων, εκ των οποίων η σημαντικότερη ίσως να είναι η μετανάστευση, τουλάχιστον βραχυ/μεσοπρόθεσμα θα ακολουθήσουμε μια πορεία αυξανόμενης βίας και αυταρχισμού. Ο Σοπενχάουερ έλεγε ότι η χειρότερη εξουσία είναι προτιμότερη από την αναρχία, καθώς ο μέσος άνθρωπος, απαλλαγμένος από κάθε χαλινό, αστυνομίας ή θρησκευτικής δεισιδαιμονίας, θα σκοτώσει τον διπλανό του για να πάρει το λίπος του και να γυαλίσει τις μπότες του. Μοιράζομαι την εκτίμηση που έτρεφε για τους ανθρώπους.

Πουλάει κάποιος κανένα όπλο; Αφήστε το, έχω πηγές, είμαι Κρης.

Ευδαιμονείτε!

Υ.Γ. Αν έχω λάθη, θα τα διορθώσω σε επόμενη ανάγνωση, έχω πιει λίγο κρασάκι.

Υ.Γ.2 Αν σταματήσω να γράφω... να ανησυχήσετε.
.
Υ.Γ.3 Έχετε δει το Gran Torino; Από πολλές απόψεις, μερικές φορές νομίζω ότι ζω μέσα σε αυτό το έργο, μόνο που στο κέντρο της Αθήνας τα πράγματα είναι χειρότερα.