Με πλησίασε κρατώντας τρία εισιτήρια λεωφορείου. «Να σας απασχολήσω για λίγο...» ήταν εμφανές περί τίνος επρόκειτο. Ήταν μια μικροκαμωμένη κοπέλα. Ήθελε να μου δώσει τα εισιτήρια, που δεν ήταν ακυρωμένα, όπως μου τόνισε, με αντάλλαγμα μερικά ψιλά για φαγητό. Την κοίταξα λίγο, της είπα ότι δεν ήθελα τα εισιτήρια, αλλά ότι πολύ ευχαρίστως θα της αγόραζα ό,τι ήθελε να φάει. Δέχθηκε, αφού επέμεινε για λίγο ότι έπρεπε να πάρω τα εισιτήρια. Καταλήξαμε να περπατήσουμε για αρκετά τετράγωνα μαζί. Μου μιλούσε στον πληθυντικό, τη ρώτησα το όνομά της, μου το είπε τονίζοντας ότι είναι Ελληνίδα, της είπα το δικό μου και της ζήτησα να μου μιλά στον ενικό. «Ανέβα στο πεζοδρόμιο» της είπα κάποια στιγμή, βλέποντας ότι περπατούσε απρόσεκτα στη μέση ενός κεντρικού δρόμου. «Δεν με νοιάζει, μακάρι να με πατήσει αυτοκίνητο» μου είπε. Αρχίσαμε τη συζήτηση. Της είπα μερικές τετριμμένες σοφίες, ότι το τέλος που ζητά θα έλθει έτσι και αλλιώς και δεν υπάρχει λόγος να βιάζεται. Μου είπε ότι ο πατέρας της είχε πεθάνει πριν από έξι μήνες, ότι ήταν με κάποιον που τη κτυπούσε και την παράτησε, ότι δεν την δεχόταν η μητέρα της πια στο σπίτι λόγω της εξάρτησής της (μύριζε ότι είχε να πλυθεί καιρό), ότι είχε προσπαθήσει να απεξαρτηθεί κάποιες φορές χωρίς επιτυχία, ότι η αναμονή για αυτά τα προγράμματα μετριέται πλέον σε χρόνια. Ήταν είκοσι δύο χρονών.Φτάσαμε κάποια στιγμή σε ένα φούρνο. Πήρε μια τυρόπιτα, την ενθάρρυνα να πάρει ό,τι άλλο ήθελε. Διάλεξε δύο γαλακτομπούρεκα, ζήτησε παραπάνω χαρτοπετσέτες και κάποιο πλαστικό πιρουνάκι, δεν θυμάμαι αν υπήρχε. Βγήκαμε έξω και μιλήσαμε για λίγη ώρα ακόμη, «ξέρω ότι θα έχεις ακούσει πολλές τέτοιες βλακείες» της είπα αφού της επισήμανα πόσο σημαντικό ήταν να μη βασίζεται σε κανέναν, σε άντρες, στους άλλους, για να βρει κάποιο νόημα, αλλά ότι έπρεπε να ψάξει μέσα της για να βρει το δικό της, ότι έπρεπε να προσπαθήσει για τον εαυτό της και για κανέναν άλλο. Αισθανόμουν σχεδόν ένοχος που έπαιζα αυτό το ρόλο από θέση ισχύος απέναντι σε ένα άλλο άνθρωπο, προσπαθούσα απεγνωσμένα να βρω τις μαγικές λέξεις που θα έλυναν το ξόρκι, αυτή ήταν η σκέψη μου, ότι δεν μπορεί, θα υπάρχει ένας μαγικός συνδυασμός λέξεων που θα την απελευθέρωνε, προτίμησα να την αφήσω πριν να αρχίσει να σκέπτεται πόσο μεγάλο τίμημα πλήρωνε τελικά για το φαγητό της (ψέματα, φαινόταν ότι ήθελε να μιλήσει). Με ευχαρίστησε πολλές φορές και για το φαγητό και για τις συμβουλές και φύγαμε σε αντίθετες κατευθύνσεις.
Γράφω αυτές τις γραμμές λίγο πριν από τα μεσάνυχτα και αναρωτιέμαι πού θα κοιμηθεί απόψε η Ρία και αν τελικά θα καταφέρει να αναμετρηθεί με τους εσωτερικούς της δαίμονες και τον μεγάλο δράκο που την κρατά αιχμάλωτη στον πύργο του. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ιππότης για αυτή τη δουλειά.
Βγαίνω έξω και συναντώ πληγωμένα και αδέσποτα ζώα, πληγωμένους και αδέσποτους ανθρώπους. Οι απόψεις μου είναι γνωστές, αλλά δεν μπορώ να δεχθώ αυτό το σύστημα πλέον, είναι σάπιο, πρέπει να πεθάνει, πρέπει να ανατείλει ένα νέος κόσμος, ένας κόσμος που δεν ξερνάει ψυχές, που δεν αφοδεύει ανθρώπους, που δεν βασανίζει ζώα, αλλιώς, καλύτερα να πάμε όλοι να πνιγούμε.
.
Υ.Γ. Ήταν πριν από μερικές μέρες που περπατώντας μαζί με τον φίλο μου, τον αερόστατο, τον είδα να κάνει κάτι ανάλογο σε έναν άλλο εξαρτημένο που ζήτησε να του πάρουμε φαγητό. Η κατάσταση με τα ναρκωτικά μοιάζει να είναι πλέον εκτός ελέγχου... όπως και τόσα άλλα.
17 σχόλια:
Το σύστημα είναι σάπιο όσο και η κοινωνία που το ανέχεται. Περιέργως, χαίρομαι που εσύ και ο Αερόστατος είστε φιλάνθρωποι ενώ εγώ διατηρώ τις απάνθρωπες απόψεις μου...
Κάποτε ένας αστυνομικός της δίωξης ναρκωτικών μου εκμυστηρεύτηκε ότι όπως σε όλα, έτσι και για τα ναρκωτικά, ισχύει ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης: αφού υπάρχουν κορόιδα(αυτή τη λέξη χρησιμοποίησε!) που το ζητάνε, τότε ο έμπορος θα τους το δώσει (όπως και το αλκοόλ ή το τσιγάρο)και θα βγάλει κέρδος από αυτό.
Με τόση πληροφόρηση από παντού, είναι δυνατόν έστω και ένα 9χρονο παιδί να μην ξέρει για τα ναρκωτικά? Πως γίνεται να ξεγελαστεί ο οποιοσδήποτε?
Σκληρό αλλά
Φιλάνθρωπος; Λίγα ψιλά έδωσα και πήρα εκ του ασφαλούς μια γεύση της άλλης πλευράς. Αισθάνθηκα ίσως ακόμη και λίγο καλύτερα για τον εαυτό μου, έστω και χωρίς να το θέλω. Καλή συναλλαγή.
Athinovio, υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα για τη νομιμοποίησή τους, με ελέγχους και περιορισμούς, όπως το αλκοόλ και το τσιγάρο, που ανέφερε και ο αστυνομικός. Ειλικρινά, νομίζω ότι η παρανομία της πράξης προξενεί τελικά περισσότερα κακά από την ίδια τη χρήση και απλώς περιθωριοποιεί τα άτομα αυτά και τα παραδίδει σε λογής-λογής κυκλώματα, και δεν εξαιρώ από αυτό το χαρακτηρισμό και τις θεραπευτικές κοινότητες. Κάποτε βρέθηκα σε μια συζήτηση όπου μιλούσε μια κυρία από μια τέτοια κοινότητα. Έφριξα, δεν θυμάμαι να έχω επιτεθεί έτσι σε δημόσια συζήτηση σε άλλο άνθρωπο. Από τη συζήτηση κατάλαβα ότι το πρόβλημα είναι μετά το στραβοπάτημα να βρεις μια βάση για να σταθείς και να ξαναμπείς στο λούκι της κοινωνίας, από το λούκι των ναρκωτικών. Νομίζω ότι ένας ξενώνας που θα έδινε ένα δωμάτιο με ένα κλειδί και μια διεύθυνση σε αυτά τα άτομα, μακριά από τα προβλήματα που τα οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση, θα ήταν πολύ χρήσιμος.
Τώρα, για το πώς γίνεται να ξεγελαστεί κάποιος, υποθέτω ότι αυτά από τα οποία προσπαθεί να ξεφύγει του φαίνονται κάποια στιγμή της ζωής του πιο τρομακτικά. Αυτή πάντως είναι μια καλή ερώτηση που θα έπρεπε να είχα κάνει.
Η πρωτη δοση ειναι παντα δωρεαν. Αυτο ειναι παλιο εθιμο.
Και πρεπει καποιος (συνηθως ηλικιας 13-15 χρονων) να εχει ισχυρες αμυνες για να μην παρει την δευτερη - αγορασμενη αυτην την φορα.
Η ενημερωση ειναι σωστο μετρο μεν, αλλα δεν αρκει. Η αστυνομευση επισης, αλλα ουτε αυτη αρκει απο μονη της.
Ο δρακος μεσα μας ειναι πολλες φορες ισχυροτερος απο το οποιοδηποτε ενημερωτικο φυλλαδιο. Και ολοι εχουμε εναν δρακο απεναντι, απλα εχει διαφορετικες μορφες για τον καθεναν. Και εχουμε διαφορετικους τροπους ν' αμυνθουμε. Αλλα δεν μπορουν ολοι να αμυνονται αποτελεσματικα. Μερικοι χανουν την μαχη.
Το συστημα φταιει εν μερει. Σ' ενα σαπιο συστημα το ποσοστο εκεινων που χανουν την μαχη ειναι μεγαλυτερο. Σε μια πιο υγιη κοινωνια το μεμονωμενο ατομο μπορει να δεχτει καποια βοηθεια. Αλλα αυτα ειναι μερικες ποσοστιαιες μοναδες πανω η κατω.
Σε παρομοιες περιστασεις απλα δινω μερικα ψιλα και προχωραω αμιλητος. Το τελευταιο που χρειαζονται αυτοι οι ανθρωποι ειναι οι αμπελοφιλοσοφιες ενος ανιδεου σαν εμενα.
Γιατί μου φαίνεται ότι έχω συναντήσει και εγω αυτήν την κοπέλα τη Ρια.. στο μετρό,ήταν ένα αρκετά όμορφο κορίτσι με πράσινα μάτια, μου ζήτησε χρήματα ν΄αγοράσει κάτι να φάει αυτή και ο αδελφός της που την περίμενε στο Σύνταγμα.. πρόθυμη και αυτή για κουβέντα η μάνα της και ο αρραβωνιαστικός νεκροί από τα ναρκωτικά και τώρα εξαρτημένη και αυτή από την μάστιγα. Νομίζω ότι δεν είναι θέμα φιλανθρωπίας να δώσεις λίγα χρήματα σ΄ένα τέτοιο άρρωστο άτομο ούτε για να νιώσουμε εμείς "καλύτεροι" και υγιείς. Ας τα δώσει στα ναρκωτικά, μα εάν δεν βρει τα χρήματα (σιγά μη ταήθελε για φαϊ), θα πάει να κλέψειδε ξέρω και γω τι άλλο θα κάνει.
Σάπιο το σύστημα σάπια η κοινωνία, γονείς ακατάλληλοι να γεννούν παιδιά, παντού έμποροι που θα τα πλησιάζουν σε δύσκολες στιγμές τους.
Ήθελα και να ξερα με τι τρόπο τα προσελκύουν και τους πασάρουν τόσο ωραιοποιημένα τον θάνατο, μα πόσο φρικαρισμένα μπορεί να΄ναι αυτά τα παιδιά ή απλά είναι περίεργα και ακόμη και πληροφόριση τα σπρώχνει στη δοκιμή;
Περαστικέ θεωρώ ότι σωστά έπραξες και εγώ το ίδιο κάνω τις περισσότερες φορές πολύ περισσότερο όταν βλέπω ένα ζευγάρι λαμπερά πράσινα μάτια που μου λένε ότι τουλάχιστον προσπαθούν..
Καλησπέρα σας,
Jolly Roger, περισσότερο την άκουσα παρά μίλησα και νομίζω ότι το ήθελε αυτό. Νομίζω ότι το δύσκολο σε αυτές τις περιπτώσεις, για να ξεφύγεις, είναι να βρεις μια βάση, ένα δωματιάκι με μια διεύθυνση και ένα κλειδί. Συνειδητοποίησα ότι αυτοί οι άνθρωποι, συνήθως νέοι, έχουν ως μόνες επιλογές ή να γυρίσουν στο περιβάλλον που τους δημιούργησε τα προβλήματα που τους οδήγησαν εξαρχής στα ναρκωτικά, αν δεν τους έχουν κλείσει την πόρτα, ή να προσκολληθούν στο περιβάλλον των ναρκωτικών (με τις κοπέλες να πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, τα αγόρια να οδηγούνται στο μικροέγκλημα κ.λπ.). Πολλές φορές, νομίζω ότι το τελευταίο που χρειάζονται είναι η προβληματική οικογένειά τους που υποτίθεται ότι θα τους στηρίξει!
Katerina, μάλλον άλλη θα ήταν, υπάρχουν δυστυχώς πολλές «Ρίες». Φαντάζομαι ότι οδηγούνται εκεί διότι προϋπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα, είτε στο περιβάλλον είτε προσωπικό.
Ένα πολύ μικρό ποσοστό απο αυτούς που προσπαθούν να ξεκόψουν το καταφέρνει τελικά. Χρειάζεται δύναμη χαρακτήρα, την οποία βεβαίως αν έχεις, δεν θα έπεφτες στην παγίδα εξ αρχής.
προτεινόμενο ανάγνωσμα για ενημέρωση σε αυτά τα θέματα θεωρώ τον τσελεμεντέ τού αναρχικού.
έτυχε και είχα τις προάλλες μια σχετική συζήτηση με ένα παιδί στο δίκτυο.
τού εξέφρασα μια άποψη αντιμετώπισης ίσως ακραία...
πριν πω για αυτό πρώτα μια δική μου κατηγοριοποίηση στα ναρκωτικά. Πρακτικά περιλαμβάνει τρεις κατηγορίες
1) χασίς
δεν το έχω δοκιμάσει και δεν είμαι άνθρωπος τέτοιου είδους δοκιμών αλλά βλέπω άτομα που το έχουν δοκιμάσει και "υποστηρίζουν" την χρήση με την έννοια ότι δεν βρίσκουν τίποτα το κακό σε αυτήν.
Τα άτομα αυτά είναι κατά προσωπική εμπειρία υγιέστατα και δεν είναι εξαρτημένα (όταν λέω χρήση εννοώ κάτι μια φορά στούς αρκετούς μήνες, δεν νομίζω ότι αυτό περνάει για εξάρτηση). Συχνά δεν καπνίζουν καθόλου και δεν έχουν άλλες εξαρτήσεις.
βεβαίως μιλάω για ενήλικες και όχι για 13χρονα. Ένα παιδί που δοκιμάζει στα 13 χασίς δεν δέχομαι ότι ξέρει τι κάνει και είναι εξαιρετικά πιθανό στα 16 να είναι ήδη στην ηρωΐνη.
Το χασίς είναι αρκετά ακριβό στην πιάτσα αλλά ακόμα χειρότερα είναι πολύ δύσκολη η προμήθεια (δυσεύρετο). Φαίνεται ότι η αστυνομία έχει κάποια επιτυχία σε αυτό.
2) διάφορα "σκληρά" ναρκωτικά
σε αυτήν εντάσσω σχεδόν όλα τα ναρκωτικά. βασικός εκπρόσωπος είναι η κοκαΐνη. Γενικά το επίπεδο υγείας τών ατόμων αυτών το θεωρώ περίπου αντίστοιχο με ενός αλκοολικού. Σχετικά τώρα συγκεκριμένα με την κοκαΐνη το βασικό χαρακτηριστικό της είναι ότι είναι πανάκριβη. δεν θα δείτε φτωχούς στην κοκαΐνη γιατί απλά δεν έχουν πρόσβαση οικονομικά σε αυτή. μιλάμε για εξωφρενικό κόστος. αυτό μάλλον εξηγεί την συχνή εξάρτηση τών μοντέλων σε αυτήν ( αν είχες λεφτά δεν θα ήθελες ένα
μοντέλο εξαρτημένο ουσιαστικά σε εσένα; )
3)ηρωΐνη
όπως την χαρακτηρίζει ο τσελεμεντές τού αναρχικού (δυστυχώς δεν τον έχω μπροστά μου) "η μεγαλύτερη μαλακία που υπάρχει". (εξηγώντας ουσιαστικά ότι είναι σκατά και θάνατος)
αν για την 2η κατηγορία μιλάμε για ασθένεια εδώ είναι κατάχρηση να πούμε το ίδιο. τα άτομα αυτά για μένα είναι νεκρά απλώς διατηρούν επίφαση ζωής. προσωπικά έχω καταλήξει ότι δεν υπάρχει καμμία ελπίδα απεξάρτησης. Στην καλύτερη περίπτωση να καταφέρεις μια αναλαμπή όπου το άτομα θα περάσει από την κατηγορία "επίφαση ζωής" στην κατηγορία "ανίατη ασθένεια".
Θεωρώ ότι τα άτομα αυτά είναι κατώτερα από τα ζώα. Τα ζώα (όπως οι σκύλοι και οι γάτες) λειτουργούν βασιζόμενα στα ένστικτα λιγότερο από ότι τα άτομα αυτά.
Γενικά μπορούν να χωριστούν σε δυο κατηγορίες. (α) Αυτά που έχουν γενναία υποστήριξη από το σπίτι (δεν είναι καθόλου λίγα). Δεν υπάρχει κατά την γνώμη μου ελπίδα θεραπείας αλλά τουλάχιστον είναι σε σημαντικό βαθμό εντός ελέγχου. (β) αυτά που δεν έχουν αντίστοιχη υποστήριξη από το σπίτι. Τα άτομα αυτά απλά είναι εκτός ελέγχου (δεν το περιγράφω περισσότερο)
Προσωπικά θεωρώ ότι δεν υπάρχει περίπτωση πραγματικής θεραπείας και συνεπώς οι τεράστιες ουρές τής απεξάρτησης κατά την γνώμη μου απλά καλύπτουν την κοροϊδία. Πρόκειται για ψεύτικες ελπίδες και τίποτα παραπάνω.
Σχετικά τώρα με την πιάτσα. Η ηρωΐνη είναι πανεύκολη να την βρεις και πολύ φτηνή. Πολλά άτομα που καταλήγουν σε αυτήν απλά την βρίσκουν με τα ναρκωτικά και κατευθύνονται εκεί για λόγους ευκολίας και οικονομικούς. αυτό είναι ένα μεγάλο δυστύχημα στην διαχείριση τού προβλήματος.
τώρα με δεδομένη την παραπάνω (προσωπική) αντίληψη για το θέμα, η (ακραία) άποψή μου είναι να εξανδραποδιστούν τα πρεζάκια. δλδ να τα μαζεύεις και να τα μετατρέπεις σκλάβους. Από πλευράς χρησιμότητας, απλά δεν κάνουν έτσι και αλλιώς για τίποτα άλλο. Από πλευράς ηθικής απλώς έτσι και αλλιώς δεν θα αντιλαμβάνονται πραγματικά την διαφορά.
με την ευκαιρία δείτε και αυτό που έτυχε να κοιτώ προχθές.
http://cluborlov.blogspot.com/2009/03/bullets-from-drug-war.html
@ λύκινο
πως εξηγείς τις περιπτώσεις Άσιμου, Γώγου και Σιδηρόπουλου ?
Το προβλημα ειναι τεραστιο και πολυπλοκο. Εννοειται οτι δεν εχω λυσεις. Εχω μονο μερικες εμπειριες.
Ξερω π.χ. εξαρτημενα ατομα που καποιο προγραμμα απεξαρτησης τα βοηθησε. Αφου εκαναν την βιολογικη / χημικη απεξαρτηση (μπρρρρρ) ειχαν (α) σταθερη κατοικια (β) μονιμη δουλεια (γ) εναν ψυχιατρο να τους παρακολουθει (δ) οικογενεια να τους αγαπαει και να τους νοιαζεται.
Κι ομως αυτα τα ατομα ξαναεπεσαν στα ναρκωτικα. Οι στατιστικες μιλανε για ποσοστο 80% αποτυχιας οταν εκπληρουνται οι παραπανω (ιδανικες) συνθηκες. Φαντασου να μην εχει δουλεια η να μην εχει οικογενεια, τι παιζεται.
Αυτο που εκανες σε τιμα - εννοειται. Και δεν περιμενα τιποτα λιγοτερο απο εσενα. Δυστυχως, αυτο το προβλημα δεν λυνεται.
Οπως λες κι εσυ, γι' αυτον τον δρακο δεν υπαρχει κανενας ιπποτης.
Λύκινε, σίγουρα πρέπει να γίνεται διαχωρισμός των ουσιών και κάποιες πρέπει να νομιμοποιηθούν με ελάχιστους περιορισμούς, όπως συμβαίνει και με τα τσιγάρα και το αλκοόλ. Νομίζω ότι για να καταλάβουμε περίπου τι συμβαίνει σήμερα με τα ναρκωτικά, μπορούμε να ανατρέξουμε στο ανάλογο της ποτοαπαγόρευσης. Οι άνθρωποι που δεν μπορούσαν να αντέξουν χωρίς αλκοόλ κυκλοφορούσαν εξαθλιωμένοι, αναζητώντας την παράνομη "δόση" τους, η οποία συνήθως ήταν νοθευμένη, με αποτέλεσμα μεγάλα προβλήματα υγείας και το θάνατο. Θυμίζουν κάτι αυτά; Και όμως, σήμερα, κανένας δεν σκέφτεται να πει ότι το αλκοόλ πρέπει να τεθεί στην παρανομία, παρά το γεγονός ότι κάποιοι ευάλωτοι στον εθισμό συνάνθρωποί μας πρέπει να προσέχουν περισσότερο ή να απέχουν, για να μη γίνουν αλκοολικοί.
Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να γίνεται "σκλάβος", εξάλλου, μάλλον ένας ναρκομανής δεν θα ήταν και πολύ χρήσιμος "σκλάβος". Κανένα ναρκωτικό δεν "τελειώνει" κανέναν. Είναι μάλιστα πολύ ενδιαφέρον ότι η απεξάρτηση αστραπή (cold turkey) από την ηρωίνη, αν το πάρει κάποιος απόφαση και τον κλείσουν κάπου, με ιατρική επίβλεψη κατά προτίμηση, μπορεί να γίνει σε 4- 7 ημέρες, παρά τα εξαιρετικά δυσάρεστα συμπτώματα. Ειδικά για αυτό το ναρκωτικό, όπως και με όλα τα οπιοειδή, οι κίνδυνοι για την υγεία από αυτή τη μέθοδο είναι ελάχιστοι (εν αντιθέσει με την απεξάρτηση από το αλκοόλ που αν γίνει με αυτή τη μέθοδο για έναν αλκοολικό μπορεί να αποβεί και επικίνδυνη για τη ζωή). Ο εθισμός, σπάει, με την όποια μέθοδο, είτε απότομης είτε σταδιακής διακοπής, τουλάχιστον από πλευράς φυσιολογίας, το θέμα είναι ότι ο άνθρωπος πρέπει να σπάσει και τις ψυχολογικές εξαρτήσεις που τον οδηγούν εκεί. Θα φανταζόμουν, αντί για φυλακές, μονάδες απεξάρτησης - αστραπή που θα ακολουθούνταν από μια παραμονή σε κάποιο απομονωμένο αγρόκτημα όπου οι ασθενείς θα γνώριζαν ένα διαφορετικό τρόπο ζωής και τη φύση, όπου θα τους προσφέρονταν νέα ενδιαφέροντα και ψυχολογική υποστήριξη, όπου θα έμπαιναν σε διαφορετικό τρόπο σκέψης. Μετά, θα μπορούσε να στηριχθεί η επανένταξή τους, ίσως με το να τους δίνεται ένα δωματιάκι σε κάποιο ξενώνα με ένα κλειδί (όπως πρέπει να γίνεται με όλους τους αστέγους). Μεγάλο το κόστος; Σκεφθείτε το κόστος της καταστολής σήμερα, τη συμφόρηση των φυλακών από όλα τα αδικήματα που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με ναρκωτικά και τόσες άλλες επιπλοκές.
Σημειώνω επίσης και τους μύθους που κυκλοφορούν για τα ναρκωτικά. Ακόμη και ναρκωτικά όπως η ηρωίνη, απαιτούν επαναλαμβανόμενη χρήση για κάποιο διάστημα πολλών ημερών/εβδομάδων για να δημιουργήσουν εθισμό από πλευράς φυσιολογίας. Διάβασα σχετικά πρόσφατα ένα ενδιαφέρον βιβλίο, το Ναρκωτικά και Μέθη, του Ερνστ Γιούνγκερ. Ο άνθρωπος πρέπει να δοκίμασε τα πάντα, από αλκοόλ μέχρι ηρωίνη και LSD, μαζί με τον εφευρέτη του LSD. Πολέμησε και τραυματίστηκε και στους δύο παγκόσμιους πολέμους και πέθανε γύρω στα... 105. Ήταν μορφή, δεν εξαθλιώθηκε και δεν περιθωριοποιήθηκε ποτέ. Ξεχνάμε ότι πολλοί από τους γίγαντες του πνεύματος που θαυμάζουμε, έκαναν χρήση ουσιών. Ήταν πρεζόνια οι Byron, Shelley, Keats; Η θέση τους ήταν να είναι "σκλάβοι" σου μήπως; Φυσικά, το ναρκωτικό δεν σε κάνει διανοούμενο, αλλά αυτό θέλω να πω, ότι εστιάζουμε υπερβολικά στην ουσία, ενώ το πρόβλημα μπορεί να έχει μια ευρύτερη φύση. Κάποιοι θέλουν να κοιτάζουμε μόνο εκεί. Νομίζω ότι περισσότερο από πρόβλημα ουσίας, τα ναρκωτικά είναι πρόβλημα κοινωνίας και σίγουρα και ανθρώπου. Θέλω να πω ότι οι κραυγές, οι ακραίες απόψεις, η υστερία, δεν είναι καλός οδηγός, ο ορθολογισμός, ο σεβασμός στον άνθρωπο και την ελευθερία του, μια κοινωνία που βοηθά και λύνει προβλήματα, χωρίς να τα αφήνει όλα στην καταστολή, είναι η λύση.
Aerostatik, προσέθεσε και αυτούς που αναφέρω παραπάνω και πολλούς άλλους.
Jolly Roger, σωστά, πίσω από τον εθισμό και την ουσία, υπάρχει ένας άνθρωπος και είναι ο ίδιος που πρέπει πρώτα να βοηθήσει τον εαυτό του και να βάλει την τελεία. Εάν δεν μπορεί, τουλάχιστον, ας περιορίσουμε τις συνέπειες, ας μην κάνουμε τα πράγματα χειρότερα. Θα προτιμούσα την ελεγχόμενη και νόμιμη χορήγηση "τυποποιημένου και ελεγχόμενου προϊόντος" σε τιμή που θα καθιστά ασύμφορη τη μαύρη αγορά με κάποια παράλληλη υποστήριξη μήπως σε κάποιο στάδιο της ζωής του βρει ο χρήστης τη θέληση να αλλάξει κάτι. Είναι σίγουρα σύνθετο θέμα, αλλά αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η παρανομία και η καταστολή δημιουργούν μάλλον περισσότερα προβλήματα από όσα λύνουν ακόμη και σε όλη την κοινωνία (εγκληματικότητα κ.λπ.). Καιρός να δοκιμάσουμε και κάποια άλλη προσέγγιση.
Περαστικε, οσα προτεινεις ειναι σωστα και εχουν ηδη εφαρμοστει σε αλλες κοινωνιες.
Για τις "ελαφριες" περιπτωσεις υπαρχει η απεξαρτηση + σπιτι + ψυχολογικη υποστηριξη. Για τις πιο "βαριες" περιπτωσεις υπαρχουν τα προγραμματα μεθαδονης. Και για οσους δεν αρκει ουτε η μεθαδονη, υπαρχει και η εν μερει νομιμοποιηση της ηρωινης, με το να την μοιραζει το κρατος δωρεαν στους εξαρτημενους.
Αυτο το εσχατο μετρο (χορηγηση κρατικης ηρωινης) γινεται με το σταγονομετρο, γιατι αλλιως χανει τον παιδαγωγικο του χαρακτηρα.
Παραλληλα υπαρχουν προγραμματα κατοικιας, εξευρεσης δουλειας, δωρεαν χορηγηση συριγγων, δωρεαν προστατευομενοι χωροι για να κανεις την ενεση σου κ.α.
Ολα αυτα τα σωστα μετρα εχουν καταφερει να μειωσουν τα ποσοστα, οπως εγραψα και στο πρωτο μου σχολιο. Μερικες κοινωνιες που ενδιαφερονται περισσοτερο εχουν χαμηλοτερα ποσοστα απο την ελληνικη.
Συμφωνοι, οταν αφορα το παιδι σου η τον αδερφο σου, ακομα και το 1% κανει ΤΗΝ διαφορα. Γι' αυτο πρεπει ολα αυτα τα μετρα να εφαρμοστουν και στην Ελλαδα (και να ενταθουν οπου υπαρχουν ηδη).
Παρ' ολα αυτα, το προβλημα παραμενει αλυτο. Οταν καποιος εχει ξεγραψει την ζωη του, σχεδον ποτέ δεν υπαρχει επιστροφη.
1. το επιχείρημα προφανώς το έδωσα για τα πρεζάκια. προφανώς κάποιος απλά με την δοκιμή δεν μετατρέπεται σε πρεζάκι. Μπορεί για παράδειγμα κάποιος γιατρός να διατηρεί μορφίνη μυστικά (δυστυχέστατα απαγορεύεται ακόμα και για περιπτώσεις που θα μπορούσε να σώσει την ζωή κάποιου), να την έχει δοκιμάσει πειραματιζόμενος και να μην έχει ξαναπάρει ποτέ. προφανώς αυτό δεν τον κάνει πρεζάκι. Το παράδειγμα τού Έρνστ Γιούνγκερ δεν έχει σχέση με το θέμα.
2. Στα περισσότερα σημεία συμφωνώ πολύ μαζί σου. για παράδειγμα η μόνη θεραπεία που παραδέχομαι είναι αυτή που αναφέρεις. σίγουρα κάποιος που θα ξεφύγει και πάλι πιστεύω ότι θα μείνει για πάντα σημαδεμένος αλλά η επαναφορά του από τον κόσμο τών νεκρών είναι θαύμα σαν την ανάσταση τού Λαζάρου. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι θεραπεία είναι απλά διαχείριση τού προβλήματος. Τα διάφορα προγράμματα απεξάρτησης είναι μεγάλη κοροϊδία. Ή θα πρέπει να σταματήσουν ή θα πρέπει να χρηματοδοτηθούν επαρκώς ώστε να φανεί η κοροϊδία. Δεν γίνεται να λέμε σε κάποιο πρεζάκι περίμενε τρία χρόνια να σε βάλουμε σε πρόγραμμα. πες του απευθείας, φίλε κλειδώσου για μια βδομάδα ή όσο χρειαστεί και βγες ή απεξαρτημένος ή νεκρός, δεν έχουμε άλλη λύση συγγνώμη. Αν κάποιος θέλει να απεξαρτηθεί θα το κάνει αν δεν θέλει δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτόν εκτός από το να τον κρατήσουμε υπό έλεγχο.
σίγουρα η "πρότασή" μου ως προς τον τρόπο "ελέγχου" έχει ξεφύγει αρκετά. Την αναφέρω περισσότερο ως ηθική στάση. Δεν θα αναγνωρίσω σε κάποια όντα περισσότερα δικαιώματα απλώς επειδή έτυχε να γεννηθούν άνθρωποι και όχι κτήνη.
κατερίνα ξέχασα να πω ότι η περιγραφή που λες μου θυμίζει και εμένα κορίτσι που είδα στο μετρό.
τώρα μπορείς να δώσεις λίγο φαΐ σε ένα αδέσποτο (δεν το κατηγορώ καθόλου) ή μπορείς να κάνεις κάτι πιο τρελλό, να το πάρεις σπίτι. προφανώς αυτά έχουν διαφορά. Σίγουρα όμως το αδέσποτο δεν μπορεί να φτιάξει σπίτι μόνο του.
τέλος να πω ότι δεν με παραξενεύει ότι άτομα λειτουργούν τόσο αυτοκαταστροφικά. Ο ίδιος ο πολιτισμός αυτοκαταστρέφεται αυτήν την στιγμή. Καταστρέφουμε το περιβάλλον, εξαφανίζουμε τα είδη, είμαστε εξαρτημένοι στο χρέος (ως πολιτισμός), είμαστε εξαρτημένοι στο πετρέλαιο. Πώς τολμάμε να κατηγορούμε άτομα που κάνουν στον εαυτό τους ότι κάνει ο πολιτισμός ολόκληρος στον εαυτό του. Συνεπώς δεν κατηγορώ κάποιον που γίνεται πρεζάκι, απλά είναι αυτό που είναι.ο athinovio έγγραψε "σχύει ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης: αφού υπάρχουν κορόιδα[...]" προφανώς διαφωνώ με αυτήν την αντιμετώπιση γιατί οι επιλογές τους επηρεάζουν το περιβάλλον που ζω ο ίδιος.
Και το περιβάλλον μας θα μπορούσε να ήταν καλύτερο και οι χρήστες να είχαν κάπως καλύτερη τύχη αν το πρόβλημα αντιμετωπιζόταν περισσότερο ορθολογικά.
Με συγκίνησες Περαστικέ.
Είναι πολλές φορές που έρχομαι αντιμέτωπη με τέτοιους ανθρώπους, με την πραγματικότητα. Αυτοί είναι που με πληγώνουν περισσότερο από κάθε τι στη ζωή. Αυτοί που επιλέγουν να απαρνηθούν αυτό το σάπιο σύστημα με έναν τρόπο τόσο επώδυνο.
Θα ήθελα τόσο πολύ να τους βοηθήσω κάπως, κάπου, με κάποιο τρόπο. Είναι σαν να βοηθούσα και τον εαυτό μου έτσι.
@Περαστικός, μόλις τώρα σχολίαζα σε προηγούμενη ανάρτησή σου ότι ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος.
Μια χαρακτηριστική περίπτωση χαρακτηριστικής ανελευθερίας που γίνεται εύκολα αντιληπτή (σε αντίθεση με πολλές, πολλές άλλες που δεν τις καταλαβαίνουμε) είναι τα ναρκωτικά.
Οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, και δεν είναι ίδιοι τόσο σε θέληση και ικανότητα απεξάρτησης όσο και στο βιολογικό βαθμό απεξάρτησης.
Αυτό που κάποιος το πετυχαίνει σε 6 εφιαλτικές μέρες και νύχτες κάποιος άλλος μπορεί να μην το πετύχει ποτέ.
Τα αίματα δεν είναι τα ίδια και όταν το αίμα χτυπάει στις φλέβες και ποθεί την ουσία τότε ο άνθρωπος εκμηδενίζεται εντελώς και μιλάει το ερπετό μέσα μας που έχει ηλικία εκατομμύρια χρόνια.
Αν η εξάρτηση είναι μεγάλη και έχει ριζώσει καλά στους νευρώνες και στις φλέβες που χτυπάνε δυνατά μαζί με τους παλμούς της καρδιάς τότε το να νικήσει κάποιος το ερπετό είναι αδύνατον. Μόνο να το ξεγελάσει μπορεί ή να το κοιμίσει. Ελπίζοντας να μην ξυπνήσει ποτέ πια.
Καλημέρα, Librarian. Δύσκολο να βοηθήσεις κάποιον σε αυτή την κατάσταση, πρέπει ο ίδιος να κάνει μια τεράστια προσπάθεια.
Greek Rider, σωστά, κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, ένας δρόμος. Το ερώτημα είναι αν κάποιοι από αυτούς τους δρόμους οδηγούν αναπόφευκτα σε αδιέξοδο ή αν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Όπως και να έχει πρέπει πάντα να προσπαθούμε, αποδεχόμενοι ότι δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι στο υπαρξιακό πλαίσιο, καθώς κάθε πλάσμα είναι σκοπός και όχι μέσο.
Δημοσίευση σχολίου