Πασχαλινός περίπατος

(Εχθές) Έφαγα όσο μπορούσα λιγότερο, έχοντας αντισταθεί στις πιέσεις, και βγήκα να περπατήσω στον ανοιξιάτικο ήλιο. Είναι σπάνια και απολαυστική εμπειρία να κινείσαι ανεμπόδιστα στην πόλη. Περπατούσα αργά, όσο πιο αργά μπορούσα, ξεκοκαλίζοντας, γλύφοντας και ρουφώντας το μεδούλι από κάθε βήμα. Ένα τσιμπούσι για όλες τις αισθήσεις. Νομίζω ότι και ο αέρας έχει γεύση. Πέρασα από την παλιά γειτονιά, στον Άγιο Παντελεήμονα, ανηφόρησα και πέρασα από Πλατεία Βικτωρίας. Σε ένα δρόμο, λίγο πριν να βγω στην Πατησίων, άκουσα ένα δυνατό κρότο, κάποιο βαρελότο που είχε ξεμείνει από την Ανάσταση (τι είναι πιο κιτς, οι Απόκριες ή το Πάσχα, που περνιέται και για σοβαρή γιορτή;). Γέμισε ο ουρανός με τρομαγμένα πουλιά. Όταν ήμουν παιδί, τα πυροτεχνήματα με τρόμαζαν, τώρα, με ενοχλούν. Μου θυμίζουν τι είναι ο άνθρωπος, ένα ανεύθυνο παιδί που παίζει με στρακαστρούκες - εργαλειακή ευφυΐα χωρίς σοφία, όλο επιδειξιομανία και έπαρση. Όταν βλέπω πυροτεχνήματα ή ακούω τους νταπαντούπες να διασκεδάζουν τα βράδια με δυνατά φώτα και κακοφωνίες, τα καλοκαίρια, σκέφτομαι τα πουλιά και τα άλλα πλάσματα της φύσης, την τρομάρα και τον πανικό τους. Αλλιώς φαντάζομαι την ιδανική μου πόλη και τις γιορτές των κατοίκων της.

Μεγάλη η βόλτα μου, Αιόλου, Μοναστηράκι, Θησείο (σε αυτές τις περιοχές είχε κόσμο), Διονυσίου Αρεοπαγίτου, όπου στάθηκα σκεφτικός στα ιερά του Διός και του Πανός και τα άλλα μνημεία ενός περασμένου κόσμου. Πριν να βγω στoυς Στύλους του Ολυμπίου Διός, κρύφτηκα στα στενά. Άφησα τα βήματά μου να με πάνε μόνα τους, σε ένα είδος περιπατητικού διαλογισμού. Δεν σκεφτόμουν τίποτε, δεν ερμήνευα τίποτε, απλώς ζούσα, απλώς περπατούσα, αντιλαμβανόμουν χωρίς την τυραννία των λέξεων, όλα μου αποκαλύπτονταν στη μοναδικότητά τους και στην ενότητά τους, χωρίς κατηγορίες, χωρίς κουτάκια ταξινόμησης, χωρίς διαχωριστικά όρια μεταξύ τους, το άρρητο. Όλος ο κόσμος ένα κορμί που συσπάται και συστρέφεται. Σαν να άκουσα από κάπου μακριά το κοσμικό γέλιο. Πέρασα από δρομάκια στα οποία ίσως να μην είχα περπατήσει ξανά. Κάποια στιγμή, άκουσα μια θαυμάσια μουσική, μια χορωδία να τραγουδά Gloria, Gloria. Δεν ήταν του μυαλού μου, ακουγόταν όλο και πιο δυνατά καθώς περπατούσα. Ερχόταν πίσω από τα κλειστά ρολά ενός υπογείου. Να περπατάς το Πάσχα στην Αθήνα και να ακούς όπερα από κάποιο υπόγειο, αντί για τίποτα νοθευμένα δημοτικά, της πίστας/πίτσας και σαχλοποπτράγουσα. Υπάρχει, λοιπόν, ελπίς;

Βγήκα πάλι στις γνωστές μου διαδρομές. Πλατεία Συντάγματος, Πανεπιστημίου, Πατησίων, πίσω στο σπίτι. Ένα ποτάμι γνωστό, αλλά που δεν είναι ποτέ ίδιο, όσες φορές και να το διανύσω. Λούζομαι στις όχθες του σαν Ινδός στις όχθες του Γάγγη και βλέπω την άσφαλτο να κυματίζει και να ρέει, για να χυθεί στον ωκεανό του κόσμου. Μεταλλικές βάρκες αρμενίζουν στην επιφάνειά του.
. .

Αφίσα κατά των «παράνομων μεταναστών που μας πνίγουνε» στον Άγιο Παντελεήμονα, φόβος.

Το χαμομηλάκι φέρνει την άνοιξη και στα βρώμικα πεζοδρόμια της πόλης.
.

Πεταγμένα στιχάκια για κάποια Μαριγώ στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, δίπλα σε αρχαίες σπηλιές, μάλλον από κάποιον κοντό. Ίσως να μην είχαν το ποθητό αποτέλεσμα, ίσως να ήταν η Μαριγώ που τους πέταξε. Μερικές φορές εξετάζω τον κόσμο σαν ένας αρχαιολόγος του πολύ πρόσφατου παρελθόντος.

.

Και μην ξεχνάτε, εδώ.