Walking in the rain

Κυριακή απόγευμα, βόλτα με ψιλόβροχο στην Αθήνα, παρέα με την ομπρέλα μου, σπάνια πια απόλαυση. Απαλά και υγρά χρώματα, αποχρώσεις, τόνοι, σκιές - ο κόσμος μια ακουαρέλα. Είναι κάποιες πολύτιμες στιγμές που δεν υπάρχει ασχήμια, όπου και αν βρίσκεσαι. Υπάρχουν βρεγμένα πεζοδρόμια και δρόμοι και ένας ουρανός σαν μάλλινο πουλόβερ, και υπάρχουν παντού στολίδια. Στολίδια, όπως γόπες τσιγάρων σε μικρές λιμνούλες ή γυαλιστερά από το νερό χρυσά και κεχριμπαρένια φύλλα στα πεζοδρόμια ή όπως τα φανάρια και τα φώτα των δρόμων που αστράφτουν σαν φωτάκια χριστουγεννιάτικου δέντρου.
.
Υπάρχουν όμως και αισθήσεις και μικρές τέρψεις, όπως αυτό το τσάι Ουλόνγκ με άρωμα πορτοκαλιού που απολαμβάνω καθισμένος στα μισά της βόλτας μου σε ένα τεϊοποτείο, γράφοντας αυτή την ανταπόκριση περιπάτου - καθισμένος μα και ταξιδεύοντας παράλληλα με ασύλληπτες ταχύτητες πάνω σε έναν κατάφορτο με ψυχές σβώλο χώματος που στροβιλίζεται σαν δερβίσης στον κοσμικό χορό του. Λίγο αργότερα παίρνω το δρόμο για το σπίτι και χαμογελώ με αναίτια ευτυχία, με μια ευτυχία που είναι όλη δική μου και αψηφά τον κόσμο. Επιτέλους, φθινόπωρο, μόλις μία εβδομάδα πριν από τον χειμώνα.
.

Δύο «γκάτζετ» μου, μηχανικό μολύβι και σημειωματάριο.

.

Singing in the rain, εδώ.