- Τεμπέλα ψυχή μου, σήκω και περπάτα.
- Ώχου, γιατί μωρέ; Καλά είμαστε εδώ.
- Τεμπέλα ψυχή μου, θέλω γνώση.
- Γιατί; Τι τρέλα είναι πάλι αυτή; Καλά δεν περνάμε χαμένοι στη λήθη;
- Τεμπέλα ψυχή μου, βλέπω γύρω μου αναλαμπές, φώτα που με το που πάω να εστιάσω πάνω τους χάνονται στο σκοτάδι, ακούω μελωδίες που πάω να αφουγκραστώ και χάνονται στη σιωπή, νοιώθω σιωπές που χάνονται στο θόρυβο, πρέπει να μάθω, πρέπει να γνωρίσω ποιος είμαι.
- Με τα παρακάλια δε σηκώνομαι από εδώ που έχω βολευτεί, μόνο η ανάγκη και ο πόνος με κεντρίζουν.
- Τεμπέλα ψυχή μου, ο έρωτας; Δεν σου λέει τίποτα ο έρωτας;
- Μόνο αφού ματώσω πρώτα αρκετά, μόνο άμα πονέσω και αρχίσω να νοιώθω τον εαυτό μου, τότε μόνο με αγγίζει ο έρωτας και με τραβολογά εδώ και εκεί και υπομένω τα μύρια όσα για χάρη του, μα τώρα, κοίτα τι καλά που χουζουρεύω, ποιος νοιάζεται για αυτά; Ποιος θέλει να πονά; Τι τη θες τη γνώση; Τι τον θες τον έρωτα;
- Τεμπέλα ψυχή μου, σήκω σε παρακαλώ, δεν βλέπεις, παρακάθισες ακίνητη και βάρυνες, σε λίγο πέφτουμε.
- Λίγο ακόμη, λίγο ακόμη και θα σηκωθώ, μην είσαι τύραννος.
- Τεμπέλα ψυχή μου, τραγούδα λίγο να σε ακούσω.
- Σου είπα, μόνο ο πόνος και η ανάγκη και ίσως πιο μετά ο έρωτας μπορούν να με κάνουν να κινηθώ πέρα δώθε και να ηχήσω σαν καμπάνα, μόνο τότε αρχίζω τα τραγούδια μου.
- Ψυχή μου, ο καρχαρίας που δεν κολυμπά βουλιάζει, σε λίγο πέφτουμε, δεν θα ήταν καλύτερα να είχες σηκωθεί μονάχη σου; Έπρεπε να περιμένουμε τη βαρύτητα να μας τραβήξει στα βασίλεια του πόνου και της ανάγκης;
- Αχ καημενούλη μου, γιατί χτυπιέσαι και βασανίζεσαι; Γιατί πολεμάς και αντιστέκεσαι, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει με τη σωστή σειρά. Ναι, θα πέσω και θα ματώσω και θα πονέσω και θα σηκωθώ και θα πω τα τραγούδια μου να σε γλυκάνω και θα μάθω τον έρωτα και θα πετάξουμε μαζί ψηλά.
Πριν από χρόνια είχα επισκεφθεί μια έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη με έργα της Αναγέννησης. Σε ένα βάθρο υπήρχε μια προτομή με μια επιγραφή που έλεγε μόνο «πλατωνικός νέος». Ήταν το κεφάλι ενός νέου άνδρα που είχε κρεμασμένο στο λαιμό του μια αλυσίδα με ένα άρμα που το έσερναν δύο άλογα, θυμάμαι νομίζω έναν επισκέπτη να απορεί.
«Εοικέτω δη ξυμφύτω δυνάμει υποπτέρου ζεύγους τε και ηνιόχου. Θεών μεν ουν ίπποι τε και ηνίοχοι πάντες αυτοί τε αγαθοί και εξ αγαθών, το δε των άλλων μέμικται... »
Αποσπάσματα από τον «Φαίδρο» του Πλάτωνα. Εκεί, οι ψυχές παρομοιάζονται με φτερωτά άρματα που έχουν δύο άλογα και ηνίοχο. Οι ψυχές των θεών έχουν δύο καλά άλογα που κρατούν το άρμα στις υψηλότερες σφαίρες. Των θνητών όμως οι ψυχές έχουν ένα καλό και ένα κακό και δύστροπο άλογο που δεν τιθασεύεται εύκολα, αυτό τραβά προς τα κάτω το άρμα και όταν ο έλεγχος χαθεί και σπάσουν τα φτερά, μπαίνει η ψυχή σε σώμα θνητό και ανάλογα με τον τρόπο που θα ζήσει θα καθοριστεί και η συνέχειά της, η επόμενη ζωή της... Αξίζει να διαβάσει κάποιος Πλάτωνα και μόνο για την ποιητικότητα του λόγου του.
Ενημέρωση
Οι κινητοποιήσεις των κρατουμένων συνεχίζονται, όπως και η αβάσταχτη σιωπή των ΜΜΕ που ιεραρχούν και υπαγορεύουν αυτά που πρέπει να σκεπτόμαστε και να μας απασχολούν ως καλούς και υπάκουους υπηκόους. Εξάλλου, αυτός που πάντα υπακούει, αυτός που πάντα πληρώνει, αυτός που πάντα σκύβει το κεφάλι και στέκεται προσοχή, μπροστά στον αστυνόμο, στο αφεντικό, στον παπά, στην τηλεόραση, αυτός που «υπηρετεί» τα δάνειά του δουλεύοντας (δούλος όντας), αυτός που πάντα πατιέται πρόθυμα ή πατάει τους άλλους πίσω από τον οδοστρωτήρα «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», δεν πάει φυλακή, έτσι δεν είναι;
12 σχόλια:
σχολιο στην τελευταια παραγραφο: ο φοβος φυλαει τα ερμα δε λενε? ε, ναι, λοιπον. αυτος που φοβαται και δεν ''παταει'' εξω απο τη γραμμη, υποτιθεται οτι θα μεινει αλωβητος.
Οι φυλακές βράζουν, ο κόσμος πνίγεται εκεί μέσα, έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φυλάκισης υποδίκων σε όλη την Ευρώπη και όλα τα ΜΜΕ ασχολούνται με τον Τατούλη και το αν έπρεπε να διαγραφεί ή όχι.
Χεστήκαμε κύριοι για τον Τατούλη. Δεν μας καίγεται καρφί, μας είναι παντελώς αδιάφορος και αυτός και αυτή η συμμορία που μας κυβερνά.
Για την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και τις τριτοκοσμικές συνθήκες στις φυλακές ενδιαφερόμαστε.
Μόνο ο ΣΚΑΪ έχει εκτενή ρεπορτάζ και μπράβο του.
doctor
Exofthalmi, η λέξη κλειδί είναι «υποτίθεται», αν είσαι υποταγμένος, πάντα έρχεται η ώρα που η σφαγή σου συμφέρει.
Doctor, ακριβώς έτσι.
Αχ.. "σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα"...
Αμ, πού είναι αυτή η "τρομερή μας η λαλιά", αυτή δε βλέπω πια κι ανησυχώ.
Ρεύμα; Θα το αυξήσουνε πάλι άκουγα.
Να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα η τρομερή μας η λαλιά... Τη λαλιά μας την έφαγε ο Αντώναρος :)
Ειμαι μικρος για να κρινω τον ποιητικο λογο του Πλατωνα. Αλλα ολη αυτη η φιλοσοφια οτι η ψυχη μας οδηγει αρμα με αλογα δυστροπα κλπ. δεν μου αρεσει. Δεν εχω επιχειρηματα, ουτε αποδειξεις, ουτε καν ξακαθαρη γνωμη πανω στο σωστο/λαθος. Απλα δεν μου ταιριαζει η πλατωνικη θεωρηση περι ξεχωριστης και ανεξαρτητης ψυχης.
Η ψυχη μας - αν υποθεσουμε οτι υπαρχει - ειναι αναποσπαστο μερος του κορμιου μας. Πεθαινει και εξαφανιζεται μαζι με το σωμα μας. Ευφραινεται οταν το κορμι μας σφυζει απο ζωη.
Συμφωνοι, υπαρχουν και καθαρα πνευματικες λειτουργιες που κανουν την ψυχη μας να χαιρεται. Το ακουσμα μιας ομορφης μελωδιας, μια ομορφη μυρωδια, η αισθηση της αρμονιας. Νεωτερες ερευνες δειχνουν οτι ολα αυτα δεν ειναι παρα μερικοι νευρωνες στον εγκεφαλο που πυροδοτουν συγκεκριμενες βιοχημικες αντιδρασεις την καταλληλη στιγμη.
Yetanother_s, κανένας δεν είναι μικρός επειδή δεν καταλαβαίνει έναν ποιητή, υπάρχει ο κόσμος και η ποίησή του που είναι για όλους :)
Δεν συνιστώ σε κανέναν να ακολουθήσει μια άποψη. Θα έλεγα ότι έχεις δίκιο ότι δεν πρέπει να χωρίζουμε τον κόσμο σε ψυχή/σώμα, φυσική/μεταφυσική, αλλά ο κόσμος, επίσης, αλλάζει, είναι γίγνεσθαι, τα πράγματα μετασχηματίζονται, η αλήθεια είναι πολλές φορές δύο ή και περισσότερα πράγματα μαζί και γεμάτη με αντιφάσεις. Θα έλεγα ότι είμαστε και το κύμα και η θάλασσα, τα δύο είναι αξεχώριστα, αλλά πάντα το ένα γίνεται το άλλο, το κύμα σηκώνεται και μετά χάνεται, αλλά και δεν χάνεται, γίνεται ξανά θάλασσα και μετά άλλα κύματα.
Η επιστήμη, ναι, είναι θαυμάσια στο να βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά των φαινομένων, αλλά το ό,τι το μυαλό μας λειτουργεί ηλεκτρικά και χημικά, δεν αλλάζει το γεγονός ότι η αντίληψή μας είναι ένα συνειδησιακό και όχι φυσικό φαινόμενο. Επίσης, τα ίδια τα συναισθήματά μας και η πορεία των σκέψεών μας επηρεάζουν αυτά τα ηλεκτροχημικά φαινόμενα του εγκεφάλου, οπότε είναι και λίγο σαν το παλιό ερώτημα "η κότα έκανε το αβγό ή...". Νομίζω ότι αν κάποιος θέλει να αναζητήσει κάποια αλήθεια, πρέπει να στραφεί μέσα του, πρέπει να πιάσει τα νήματα της ίδιας της συνείδησής του - είμαστε η συνείδησή μας, αφαίρεσε τη συνείδηση και είμαστε ηλεκτρικές συσκευές. Το ερώτημα είναι «ποιος παρατηρεί;». Αν έχει κάποιος την τρέλα της αλήθειας, δεν μπορεί να βασιστεί καν σε λέξεις, στο λόγο, στην επιστήμη και στη φιλοσοφία και φυσικά ούτε σε ιερά βιβλία ή σε θρησκείες και ό,τι ανακαλύψει θα είναι αποκλειστικά και μόνο δικό του, χωρίς δυνατότητα και ελπίδα να το μεταβιβάσει.
Είναι μέσα στη συνείδησή μας που κρύβεται ο θησαυρός και είναι ειρωνεία ότι τόσο λίγοι ασχολούνται με την ίδια τη συνειδητότητά τους, που είναι η ίδια η υπόστασή τους, η σύνδεση με το ίδιο το σώμα τους, το παράθυρο από το οποίο αντιλαμβάνονται τα ΠΑΝΤΑ, το εσωτερικό και το εξωτερικό γίγνεσθαι. Η πορεία μέσα στη συνείδηση είναι πάντα, εκ φύσεως, μοναχική. Ακόμη και αν δούμε τη σκέψη και τα συναισθήματά μας ως κάτι «πνευματικό», ξεχνώντας ότι αντιστοιχούν σε ηλεκτροχημικές λειτουργίες, δεν είναι παρά ένα φαινόμενο που προϋποθέτει ένα υποκείμενο, «κάποιον» που σκέπτεται, κάποιον που χαίρεται ή λυπάται. Με αυτόν τον «κάποιον» πρέπει να ασχοληθούμε, αυτόν που αντιλαμβάνεται αυτές τις ηλεκτροχημικές λειτουργίες. Επισημαίνω επίσης ότι δεν χρειάζονται «ουσίες» για αυτή την αναζήτηση, αντίθετα, θέλεις όλη την εγρήγορση που διαθέτεις και τις δικές σου δυνάμεις. Αυτό το ταξίδι είναι νομίζω που ονόμαζαν στην αρχαιότητα «αυτογνωσία».
Πολυ ωραια η παρομοιωση με την θαλασσα και το κυμα!
Αν χωρις την συνειδηση και χωρις την ψυχη δεν ειμαστε παρα ηλεκτρικες συσκευες, τοτε τι ειναι τα ζωα;
Αυτο με την αυτογνωσια και την αναζητηση της συνειδητοτητας μας το βρισκω σωστο μεν, αλλα με τρομαζει λιγο. Απ' οσα εχω μαθει για τον εαυτο μου, δεν θα ηθελα να με συναντησω ;-)
Η εικόνα με τη θάλασσα και το κύμα είναι από κάτι που είχα διαβάσει για το Ζεν. Είναι από τις αγαπημένες μου.
Τα ζώα είναι ό,τι και εμείς, φυσικά και έχουν συνείδηση (εννοώ αυτεπίγνωση) γνωρίζουν ότι υπάρχουν, φοβούνται και αγαπούν, ίσως κάπως διαφορετικά από εμάς, αλλά, αν έχουμε εμείς ψυχή, έχουν και αυτά. Εδώ που τα λέμε, μπορεί να έχουν και οι ηλεκτρικές συσκευές, πρέπει να σεβόμαστε όλο τον κόσμο :)
Δεν υπάρχει τίποτα που πρέπει να φοβόμαστε, μόνος εχθρός είναι ο φόβος :)
@περαστικός, νομίζω ότι ο άνθρωπος είναι μια ηλεκτροχημική-κβαντική μηχανή. Το αποτέλεσμα της συνείδησής μας δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο παρά αυτό που δημιουργεί το ηλεκτροχημικό κύκλωμα. Από αυτή την έννοια ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο αυτό που θεωρούμε εμείς μοναδικό είναι μια (κατά τη γνώμη μου) ψευδαίσθηση αντίληψης και ελευθερίας.
Για παράδειγμα αν ένα σκουλικάκι γεννιόταν και ζούσε μέσα σε κοπριά από την οποία όμως εξαρτούσε τη ζωή του θα έλεγε με την μικροσυνείδησή του ότι εκείνος ο κόσμος είναι ο τέλειος γι' αυτό. Αν είχε ανεπτυγμένη νόηση δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτό που κοιτάει γύρω του δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο παρά μόνο κοπριά (η οποία είναι βέβαια πολύ σημαντική).
Το ίδιο κάνουμε και εμείς με τον κόσμο μας, κοιτάμε το σύμπαν και λέμε: είναι δυνατόν αυτή η τάξη να προήλθε τυχαία; Και όμως δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο (από μεταφυσική άποψη), μας κάνει τόση εντύπωση γιατί εξαρτόμαστε από αυτόν, αν δεν υπήρχε δεν θα υπήρχαμε, είμαστε παράγωγό του.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη συνείδηση κατά αναλογία. Θεωρούμε τη συνείδηση ένα τρομακτικό φαινόμενο και ανεξήγητο (consciousness). Και όμως είναι αυτό που συμβαίνει όταν γίνονται αυτές οι ηλεκτροχημικές αντιδράσεις που γίνονται.
Κατά την ίδια έννοια σε ένα άλλο επίπεδο ακόμη και τα ηλεκτρόνια της ύλης έχουν συνείδηση που είναι η φορά τους!
Κατά την ίδια έννοια, πιστεύω, όλοι είμαστε παγιδευμένοι στα ηλεκτρικά μας κυκλώματα με τον ίδιο τρόπο που το ηλεκτρόνιο είναι αναγκασμένο να γυρίζει με συγκεκριμένη φορά γύρω από τον πυρήνα. Και αυτό όπως και εμείς μπορεί να νομίζει ότι έχει ελευθερία.
Ο Πλάτων έλεγε ότι όταν μαθαίνουμε κάτι στην ουσία το θυμόμαστε (από τον κόσμο των ιδεών). Και μετά ήρθαν οι σύγχρονοι επιστήμονες και μας είπαν για το DNA.
Όσο για τα δύο άλογα, το ένα το άγριο, το άσχημο και το ατίθασο και το άλλο το λογικό, το όμορφο και το συνετό πιστεύω ότι επαληθεύτηκαν επίσης μέσω του Freud και την θεωρία του για το ego και id.
Μπορεί μέχρι τώρα ο Πλάτων να ήταν μεταφυσικός και ιδεαλιστής αλλά με τις σύγχρονες ανακαλύψεις ξανδιαβάζοντας τον Πλάτωνα ανακαλύπτουμε την ποίησή του. Και οι ποιητές λένε μόνο την αλήθεια.
Πέρα από όλα αυτά η άποψή μου είναι αυτό που έλεγε ο Σαίξπηρ: Είμαστε αυτό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι.
Μετά από πολλά χρόνια οι επιστήμονες θα ανακαλύψουν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι μικρές διαφοροποιήσεις στις καλωδιώσεις του εγκεφάλου και στις αναλογίες των χημικών που μας διατρέχουν έχουν ως αποτέλεσμα τρομερές διαφοροποιήσεις.
Έτσι θα ανακαλύψουν για παράδειγμα ότι ένας άριστος μαθητής έχει χαμηλότερη θερμοκρασία στον υποθάλαμο ή ότι οι στυγεροί εγκληματίες δεν φταίνε για το ότι έχουν λάθος μίγμα ορμονών και λάθος συνδέσμους στον εγκέφαλο.
Παράλληλα όμως με όλα τα παραπάνω νομίζω (από αυτά που έχω διαβάσει από τις νευροεπιστήμες) ότι ο εγκέφαλος είναι εύπλαστος. Μπορεί να αναπτύξει νέες συνδέσεις εκεί που δεν υπήρχαν. Έτσι αν κάποιος διαβάζει π.χ. Πλάτωνα ή Κάντ μπορεί να αναπτύξει δεξιότητες, σκέψεις και γούστα που πρώτα δεν είχε. Το ίδιο, απ΄την ανάποδη, αν κάποιος βλέπει συχνά σκουπίδια στην τιβί.
Νομίζω ότι η ηθική μας ακολουθεί την άγνοιά μας. Κάποτε που η επιστήμη θα προοδεύσει πολύ θα δούμε πόσο άδικοι ήμασταν π.χ. με τους φυλακισμένους ή τους εγκληματίες (μια που είναι και επίκαιρο το θέμα τους).
Greek Rider, και ναι και όχι :D
Βλέπεις, το πρόβλημα όταν πας να προσεγγίσεις αυτά τα ζητήματα με τις λέξεις είναι ότι αυτές μοιάζουν να χάνουν τα νοηματικά υποστυλώματά τους με αποτέλεσμα ατέρμονες συζητήσεις που εντάσσονται σε διαφορετικά, θα τολμούσα να πω, λεκτικά παίγνια κατά Βίτγκεντσταϊν (ελπίζω να μη δείχνω την ημιμάθειά μου με αυτό). Τα νοήματά τους σχετικοποιούνται τόσο ώστε σχεδόν να διαλύονται σε μια σούπα πολυσημίας. Αν αυτό μάλιστα ισχύει μία φορά για τα ουσιαστικά και τις κυριολεξίες, ισχύει δέκα φορές για τα επίθετα και επιρρήματα (για λέξεις όπως: απλώς, σημαντικό, ασήμαντο) και τις μεταφορές και παρομοιώσεις. Για παράδειγμα, στο ταξίδι της αυτογνωσίας δεν με ενδιαφέρει καν η φυσικοχημική περιγραφή της λειτουργίας της συνείδησης, με ενδιαφέρει μόνο η συνείδηση καθαυτή, χωρίς εξωτερική αναφορά, κάτι που μάλλον είναι εκτός του πεδίου των ενδιαφερόντων της επιστήμης. Στο συγκεκριμένο πλαίσιο, της αυτογνωσίας, δεν με ενδιαφέρει καν η διαμάχη μερί ελεύθερης βούλησης και ντετερμινισμού (θέματα πολύ ενδιαφέροντα όταν συζητώ φιλοσοφικά).
Με ενδιαφέρει μόνο το πράγμα, με ενδιαφέρει πριν καν ακόμη να γίνει λέξη και έννοια, πόσο μάλλον θεωρεία, με ενδιαφέρει η σιωπή. Το μέσο προσέγγισης της συνείδησης είναι η ίδια η συνείδηση και όχι η σκέψη. Η συνείδηση μελετάται στην εσωτερική σιωπή, πέρα από τη σκέψη, πέρα από τις λέξεις, πέρα από το λόγο, πέρα από την πίστη. Σίγουρα, αυτή η διαδικασία αναζήτησης, όπως λες και εσύ, μπορεί να έχει το φυσικό κατόπτρισμά της, επιφέροντας αλλαγές στον εγκέφαλο, ακόμη και στην υγεία και στη λειτουργία των οργάνων, μπορείς βέβαια να πεις ότι αυτό είναι κάτι προκαθορισμένο, το να μπεις δηλαδή σε αυτή τη διαδικασία και να έχεις αυτές τις αλλαγές. Ωστόσο, πραγματικά, ποιος νοιάζεται; Όταν τρως το μέλι, προέχει να απολαύσεις τη γλύκα του, δώσε μετά όποια εξήγηση θέλεις. Πρώτα ζεις, μετά δημιουργείς θεωρίες για τη ζωή. Για αυτό μιλάω για αυστηρά ατομική εμπειρία, μιλάμε για βίωμα, για αίσθηση. Είμαστε όντως, στον χώρο των ποιητών, στο χώρο αυτών που χαίρονται με τις αντιφάσεις και το παράδοξο, που αντικρίζουν ένα ρόδο και, για μια στιγμή, πριν να το ονοματίσουν και να το φυλακίσουν σε μια λέξη, πριν να το εντάξουν σε μια κατηγορία, βιώνουν την απόλυτη μυσταγωγία, γίνονται ένα με την ομορφιά του (What's in a name;). Δεν είναι αυτός ο χώρος της επιστήμης (για την οποία τρέφω το μεγαλύτερο σεβασμό - αντίθετα ίσως με τη θρησκεία, που κάπου περιφρονώ, αλλά σέβομαι αυτούς που την έχουν ανάγκη - αλλά για την οποία θα πω επίσης ότι, αντίθετα από αυτό που νομίζουν πολλοί, δεν είναι οδός αυτογνωσίας), ούτε καν της φιλοσοφίας. Αυτογνωσία δεν είναι θεωρεία, δεν είναι μια ιατρική μελέτη κάποιων μηχανισμών, είναι να στρέψεις το βλέμμα μέσα σου και, ναι, όπως και να το ερμηνεύσεις, ντετερμινιστικά ή όχι, αυτό σε αλλάζει. Όταν απολαμβάνεις μια εκδρομή στην εξοχή, αλλάζει κάτι αν πήγες εκεί ντετερμινιστικά ή ασκώντας την ελεύθερη βούλησή σου; Αλλάζει κάτι αν ξέρεις πώς λειτουργεί ακριβώς το αυτοκίνητο που σε πήγε εκεί; Ό,τι είμαι, είμαι, θέλω και να το αισθανθώ, να το νοιώσω, να το δω στην ολότητά του, ως πράγμα, όχι να το διαβάσω, όχι να το περιγράψω, όχι να μου το περιγράψει κάποιος άλλος, θέλω να το αντιληφθώ άμεσα, πριν καν να το βάλω σε λέξεις.
Και κάτι για τη σχετικότητα των ερμηνειών. Υπάρχουν κάποια κουνέλια που αποκτούν κίτρινο λίπος, αν φάνε κάποια τροφή, αν θυμάμαι καλά, καρότο. Άλλα κουνέλια έχουν πάντα άσπρο λίπος, ό,τι και να φάνε. Τα πρώτα κουνέλια, σε ένα περιβάλλον όπου δεν υπάρχουν οι συγκεκριμένες τροφές θα έχουν και αυτά πάντα άσπρο λίπος και δεν θα ξεχωρίζουν από τα άλλα, σε ένα περιβάλλον που υπάρχουν αυτές οι τροφές, θα έχουν κίτρινο λίπος. Είναι γενετικό ή περιβαλλοντικό ζήτημα το χρώμα του λίπους των κουνελιών; Το ένα πράγμα σε αυτό τον κόσμο, καθρεπτίζει το άλλο.
Μου αρέσει ένα ποιηματάκι του Γκόντφρι Σαξ
The Blind Men and the Elephant
It was six men of Indostan
To learning much inclined,
Who went to see the Elephant~(Though all of them were blind),
That each by observation~Might satisfy his mind.
The First approached the Elephant,
And happening to fall
Against his broad and sturdy side, ~ At once began to bawl:
"God bless me! but the Elephant ~ Is very like a wall!"
The Second, feeling of the tusk,
Cried, "Ho! what have we here?
So very round and smooth and sharp? ~ To me 'tis mighty clear
This wonder of an Elephant ~ Is very like a spear!"
The Third approached the animal,
And happening to take
The squirming trunk within his hands, ~ Thus boldly up and spake:
"I see," quoth he, "the Elephant ~ Is very like a snake!"
The Fourth reached out an eager hand,
And felt about the knee.
"What most this wondrous beast is like ~ Is mighty plain," quoth her;
"'Tis clear enough the Elephant ~ Is very like a tree!"
The Fifth who chanced to touch the ear,
Said: "E'en the blindest man
Can tell what this resembles most; ~ Deny the fact who can,
This marvel of an Elephant ~ Is very like a fan!"
The Sixth no sooner had begun
About the beast to grope,
Than, seizing on the swinging tail ~ That fell within his scope,
"I see," quoth he, "the Elephant ~ Is very like a rope!
And so these men of Indostan
Disputed loud and long,
Each in his own opinion ~ Exceeding stiff and strong,
Though each was partly in the right ~ And all were in the wrong!
Moral
So oft in theologic wars,
The disputants, I ween,
Rail on in utter ignorance
Of what each other mean,
And prate about an Elephant
Not one of them has seen!
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός.
Γίνεσαι απόλυτα κατανοητός.
Δημοσίευση σχολίου