Είπα να συνεχίσω με τα πτηνά.
Στον ακάλυπτο, στο μπαλκόνι ενός ακατοίκητου διαμερίσματος στην απέναντι πολυκατοικία, είδα πριν από μέρες κουρνιασμένο ένα πουλί, ένα περιστέρι. Το θέαμα δεν είναι ασυνήθιστο, αλλά κάτι μου τράβηξε την προσοχή. Έμοιαζε πολύ στρογγυλό, σαν να μην είχε ουρά. Η προσεκτικότερη παρατήρηση επιβεβαίωσε ότι το πουλί είχε κάποιο πρόβλημα, είχε χάσει φτερά από την ουρά του, αλλά και από τις φτερούγες του. Ήταν ένα πουλί φυλακισμένο σε ένα μπαλκόνι μιας άθλιας πολυκατοικίας. Το παρατήρησα πολύ ώρα, να κοιτάζει τα άλλα περιστέρια που το επισκέπτονταν στο μπαλκόνι του και μετά έφευγαν, πετώντας μακριά, αφήνοντάς το πίσω, ανήμπορο να τα ακολουθήσει. Ένα από τα πρώτα πράγματα που σκέφθηκα ήταν η αδυναμία αυτού του πλάσματος να αναζητήσει τροφή. Πώς θα επιβίωνε μόνο του στο μπαλκόνι;
Είμαι διακριτικός άνθρωπος και δεν μου αρέσει να εκτίθεμαι στους απεχθείς γείτονες και να επιτρέπω στον οποιονδήποτε ουτιδανό να με μέμφεται ότι λερώνω τα βρωμισμένα τσιμέντα του. Αυτό με έφερε μπροστά σε ένα δίλημμα. Να επιχειρήσω να ταΐσω το περιστέρι προσπαθώντας να του πετάξω τροφή ή να κάνω πως δεν το είδα, πώς δεν κατάλαβα; Το δεύτερο μέρος του διλήμματος ήταν αδιανόητο. Έβρεξα λίγο παξιμάδι, για να μαλακώσει και να διαλυθεί με την πρόσκρουση. Δύο προσπάθειες έκανα, απέτυχα και τις δύο φορές. Τα κομμάτια κατέληξαν ποιος ξέρει πού. Ως άνθρωπος της πόλης, έχω χάσει βασικές δεξιότητες, όπως το να πετάω πράγματα. Απελπίστηκα. Αισθάνθηκα οργή για τον Θεό (αν υπάρχει), για το σύμπαν, για όλη αυτή την καταραμένη ύπαρξη και τον άνθρωπο που κατασκευάζει τέτοιες φρικτές πόλεις. Συγκρότημα φυλακών «Αθήνα». Γιατί να μην είχε ξεμείνει το πουλί στο δικό μου μπαλκόνι; Το ομολογώ, κατέφυγα στην προσευχή, στην προσευχή ως έκφραση της απόλυτης διατύπωσης του αιτήματός μου να σωθεί αυτό το πλάσμα, στην προσευχή ως απαίτηση να καμφθεί ο κόσμος στη βούλησή μου. Μετά, αφού κορόιδεψα στον καθρέπτη τον εαυτό μου, πήγα ξανά στην μπαλκονόπορτα και κοίταξα έξω προσπαθώντας να σκεφθώ κάποια πιο πρακτική λύση. Δεν χρειάστηκε. Η γυναίκα του ακριβώς από πάνω μπαλκονιού είχε βγει έξω και έριχνε βρεγμένα κομμάτια ψωμιού στο περιστέρι από κάτω, που τσιμπολογούσε λαίμαργα, μαζί με κάποιους άλλους γνωστούς του που είχαν σπεύσει να επωφεληθούν. Ήταν σαν να βγήκε λίγος ήλιος μια σκοτεινή μέρα.
Έχουν περάσει από τότε αρκετές μέρες, κάθε πρωί και κάθε βράδυ προσεύχομαι/διατυπώνω τη θέλησή μου για να μπορέσει να ξαναπετάξει το περιστέρι. Κάθε μέρα, τα φτερά και η ουρά του μεγαλώνουν όλο και πιο πολύ, υποθέτω περισσότερο χάρις στην σπλαχνική γυναίκα και το ψωμί της και λιγότερο χάρις στις "προσευχές" μου. Όλες αυτές τις μέρες το έβλεπα να κάθεται στην άκρη του περβαζιού, στο μπαλκόνι του, όσο πιο άκρη μπορούσε, με το μισό σώμα του στο κενό, να παρατηρεί τον κόσμο ή να κόβει βόλτες βόλτες, πάνω - κάτω, στον μικρό χώρο της φυλακής του. Σήμερα, το είδα με χαρά να μην κάθεται στο μπαλκόνι, αλλά πάνω στα κάγκελα του μπαλκονιού. Ήταν προφανές ότι είχε βρει τη δύναμη, αν όχι να πετάξει κανονικά, τουλάχιστον να κάνει ένα άλμα. Περιμένω τη στιγμή που θα τραβήξω την κουρτίνα και αυτό δεν θα είναι στο απέναντι μπαλκόνι. Ποιος ξέρει, αν είμαι τυχερός, μπορεί να το δω να ανοίγει τις φτερούγες του και να πετάει μακριά, ελεύθερο σαν ψυχή, ή να έρχεται να αφήσει καμιά κουτσουλιά και στο δικό μου μπαλκόνι.
Ευτυχώς, πάντως, που υπάρχουν και αυτές οι παράξενες κυρίες. Μερικές, τις βλέπεις να γυρνούν στους δρόμους και τα πάρκα με σακούλες, με γάτες και σκυλιά να συνωστίζονται γύρω τους. Πάλι καλά που σήμερα μόνο τις κοροϊδεύουν, σε άλλους καιρούς τις έκαιγαν για την αγάπη τους προς τον διάβολο (τις γάτες). Λίγοι τρελοί ίσως να είναι ο μόνος λόγος που δεν έρχονται οι μεγάλοι σπορείς να ξεριζώσουν το ανθρώπινο είδος από τον πλανήτη.
.
Υ.Γ. Αφού είχα τελειώσει αυτό το κείμενο, ξανακοίταξα απέναντι. Το περιστέρι δεν βρισκόταν πια στο μπαλκόνι. Κοιτώντας προσεκτικά, το εντόπισα να κάθεται στο από πάνω μπαλκόνι. Δυνατά φτερά εύχομαι σε όλους.
.
Στον ακάλυπτο, στο μπαλκόνι ενός ακατοίκητου διαμερίσματος στην απέναντι πολυκατοικία, είδα πριν από μέρες κουρνιασμένο ένα πουλί, ένα περιστέρι. Το θέαμα δεν είναι ασυνήθιστο, αλλά κάτι μου τράβηξε την προσοχή. Έμοιαζε πολύ στρογγυλό, σαν να μην είχε ουρά. Η προσεκτικότερη παρατήρηση επιβεβαίωσε ότι το πουλί είχε κάποιο πρόβλημα, είχε χάσει φτερά από την ουρά του, αλλά και από τις φτερούγες του. Ήταν ένα πουλί φυλακισμένο σε ένα μπαλκόνι μιας άθλιας πολυκατοικίας. Το παρατήρησα πολύ ώρα, να κοιτάζει τα άλλα περιστέρια που το επισκέπτονταν στο μπαλκόνι του και μετά έφευγαν, πετώντας μακριά, αφήνοντάς το πίσω, ανήμπορο να τα ακολουθήσει. Ένα από τα πρώτα πράγματα που σκέφθηκα ήταν η αδυναμία αυτού του πλάσματος να αναζητήσει τροφή. Πώς θα επιβίωνε μόνο του στο μπαλκόνι;
Είμαι διακριτικός άνθρωπος και δεν μου αρέσει να εκτίθεμαι στους απεχθείς γείτονες και να επιτρέπω στον οποιονδήποτε ουτιδανό να με μέμφεται ότι λερώνω τα βρωμισμένα τσιμέντα του. Αυτό με έφερε μπροστά σε ένα δίλημμα. Να επιχειρήσω να ταΐσω το περιστέρι προσπαθώντας να του πετάξω τροφή ή να κάνω πως δεν το είδα, πώς δεν κατάλαβα; Το δεύτερο μέρος του διλήμματος ήταν αδιανόητο. Έβρεξα λίγο παξιμάδι, για να μαλακώσει και να διαλυθεί με την πρόσκρουση. Δύο προσπάθειες έκανα, απέτυχα και τις δύο φορές. Τα κομμάτια κατέληξαν ποιος ξέρει πού. Ως άνθρωπος της πόλης, έχω χάσει βασικές δεξιότητες, όπως το να πετάω πράγματα. Απελπίστηκα. Αισθάνθηκα οργή για τον Θεό (αν υπάρχει), για το σύμπαν, για όλη αυτή την καταραμένη ύπαρξη και τον άνθρωπο που κατασκευάζει τέτοιες φρικτές πόλεις. Συγκρότημα φυλακών «Αθήνα». Γιατί να μην είχε ξεμείνει το πουλί στο δικό μου μπαλκόνι; Το ομολογώ, κατέφυγα στην προσευχή, στην προσευχή ως έκφραση της απόλυτης διατύπωσης του αιτήματός μου να σωθεί αυτό το πλάσμα, στην προσευχή ως απαίτηση να καμφθεί ο κόσμος στη βούλησή μου. Μετά, αφού κορόιδεψα στον καθρέπτη τον εαυτό μου, πήγα ξανά στην μπαλκονόπορτα και κοίταξα έξω προσπαθώντας να σκεφθώ κάποια πιο πρακτική λύση. Δεν χρειάστηκε. Η γυναίκα του ακριβώς από πάνω μπαλκονιού είχε βγει έξω και έριχνε βρεγμένα κομμάτια ψωμιού στο περιστέρι από κάτω, που τσιμπολογούσε λαίμαργα, μαζί με κάποιους άλλους γνωστούς του που είχαν σπεύσει να επωφεληθούν. Ήταν σαν να βγήκε λίγος ήλιος μια σκοτεινή μέρα.
Έχουν περάσει από τότε αρκετές μέρες, κάθε πρωί και κάθε βράδυ προσεύχομαι/διατυπώνω τη θέλησή μου για να μπορέσει να ξαναπετάξει το περιστέρι. Κάθε μέρα, τα φτερά και η ουρά του μεγαλώνουν όλο και πιο πολύ, υποθέτω περισσότερο χάρις στην σπλαχνική γυναίκα και το ψωμί της και λιγότερο χάρις στις "προσευχές" μου. Όλες αυτές τις μέρες το έβλεπα να κάθεται στην άκρη του περβαζιού, στο μπαλκόνι του, όσο πιο άκρη μπορούσε, με το μισό σώμα του στο κενό, να παρατηρεί τον κόσμο ή να κόβει βόλτες βόλτες, πάνω - κάτω, στον μικρό χώρο της φυλακής του. Σήμερα, το είδα με χαρά να μην κάθεται στο μπαλκόνι, αλλά πάνω στα κάγκελα του μπαλκονιού. Ήταν προφανές ότι είχε βρει τη δύναμη, αν όχι να πετάξει κανονικά, τουλάχιστον να κάνει ένα άλμα. Περιμένω τη στιγμή που θα τραβήξω την κουρτίνα και αυτό δεν θα είναι στο απέναντι μπαλκόνι. Ποιος ξέρει, αν είμαι τυχερός, μπορεί να το δω να ανοίγει τις φτερούγες του και να πετάει μακριά, ελεύθερο σαν ψυχή, ή να έρχεται να αφήσει καμιά κουτσουλιά και στο δικό μου μπαλκόνι.
Ευτυχώς, πάντως, που υπάρχουν και αυτές οι παράξενες κυρίες. Μερικές, τις βλέπεις να γυρνούν στους δρόμους και τα πάρκα με σακούλες, με γάτες και σκυλιά να συνωστίζονται γύρω τους. Πάλι καλά που σήμερα μόνο τις κοροϊδεύουν, σε άλλους καιρούς τις έκαιγαν για την αγάπη τους προς τον διάβολο (τις γάτες). Λίγοι τρελοί ίσως να είναι ο μόνος λόγος που δεν έρχονται οι μεγάλοι σπορείς να ξεριζώσουν το ανθρώπινο είδος από τον πλανήτη.
.
Υ.Γ. Αφού είχα τελειώσει αυτό το κείμενο, ξανακοίταξα απέναντι. Το περιστέρι δεν βρισκόταν πια στο μπαλκόνι. Κοιτώντας προσεκτικά, το εντόπισα να κάθεται στο από πάνω μπαλκόνι. Δυνατά φτερά εύχομαι σε όλους.
.
.
Σημείωση: Από τη χαρά μου, και λόγω μιας ανάπαυλας στην εργασία, έκανα μια ελαιογραφία σήμερα. Είχα καιρό να το κάνω αυτό.
20 σχόλια:
Ζήτω η ελαιογραφία. Προτιμώ πάντως τους δράκους σου...
Πρέπει να το κάνεις πιο συχνά περαστικέ... να ζωγραφίζεις ελαιογραφίες...
...εύχομαι να πετάξει μακρυά από μας... εύχομαι να μπορούσα να το κάνω κι εγώ ...
ps. Α! και σχεδίασε και ένα φίμωτρο για τον επίσημο σχολιαστή... δαγκώνει :P
Τι ευαισθησία είναι αυτή! 'Ισως γιαυτό επιβιώνει το ανθρώπινο γένος επειδή υπάρχουν ακόμη κάποιοι ευαίσθητοι.
Και αντιστρόφως, Πώς μπορούμε και επιβιώνουμε οι ευαίσθητοι σε έναν τόσο σκληρό κόσμο;
Ανήκω στις παράξενες κυρίες που έχουν πάντα τροφή στο αυτοκίνητο για γάτες ή σκύλους και όταν βρουν αδέσποτα τα ταϊζουν. Επίσης κάποτε έπερνα τροφή για περιστέρια και έβαζα στο μπαλκόνι όταν ζούσα στην Αθήνα. Είχα μαζέψει καμιά εικοσαριά με διάφορα χρώματα.
Αυτές είναι οι χαρές της ζωης.
zizugataki,Μπραβο!και γω έχω πάντα τροφή στο αυτοκίνητο αλλά και στο σκουτερακι για γάτες και σκυλους αδέσποτους και κάθε μέρα ψάχνω,βρίσκω,ταΐζω και από κει και πέρα ότι βρεθεί στο δρόμο μου.Το συνιστώ ανεπιφύλαχτα!
Nice post!!
Καλημέρα σας,
SWK, και δράκους άλλους θα κάνουμε.
Γαϊδάρα, ευχαριστώ για την ενθάρρυνση, το πτηνό, παρά το ότι μπορεί να πετάξει, περνάει ακόμη αρκετό καιρό στο μπαλκόνι, νομίζω ότι καλόμαθε στο τάισμα και δεν έχει όρεξη να πάει μακριά... όπως και εμείς. Σε παρακαλώ όμως μην εκναυρίζεις τον επίσημο σχολιαστή διότι εγώ κάθομαι και ακούω τη γκρίνια του μετά :P
Zizugataki, μπα, εγώ δεν είμαι καθόλου ευαίσθητος, πετσί σκέτο :P
Zizugataki, Resident, θέλει θάρρος για να κάνει κάποιος αυτό που κάνετε εσείς σε μια κοινωνία υπανθρώπων. Χαρακτηριστικό είναι ότι αν κάποιος σε δει να ταΐζεις ένα ζώο θεωρεί ότι είσαι υπεύθυνος για το πρόβλημα των αδέσποτων ή ότι «λερώνεις», συνήθως αυτός που πετάει τα σκουπίδια του όπου νά’ ναι ή παρκάρει παράνομα πάνω στο πεζοδρόμιο ή δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ανακύκλωση ή ...
Ευχαριστώ VK.
Τα περιστέρια, πάλι, της δικής μου γειτονιάς είναι ράτσας σέλφ σέρβις. Μπαίνουν μόνα τους στην κουζίνα και τρώνε το φαγητό του σκύλου. Το καλοκαίρι πίνουν και το νερό του. Του έχουν σπάσει τα νεύρα :)
Καλημέρα Περαστικέ. Ευτυχώς που υπήρχε και η κοινωνική πρόνοια και το αδύναμο περιστέρι επέζησε. Αλλιώς θα έπρεπε να τα βγάλει πέρα με τα δικά του φτερά ή να κατέληγε στον καιάδα. Fly or Perish!
Ας ήταν όλοι οι περαστικοί όπως εσύ...
μόνο απαρατήρητοι δεν θα έλεγα...
σε ευχαριστώ.
τα κείμενα, και οι ζωγραφιές σου, μια σχεδόν καθημερινή ηρεμία μου.
@ ou ming Εμένα στην αυλή μου όταν τάιζα τις γάτες οι καρακάξες φώναζαν για να φύγουν οι γάτες και να φάνε αυτές. 'Ασε που καλούσαν η μια την άλλη σε γεύμα και μαζευόταν καμιά εικοσαριά. Είχε μεγάλη πλάκα. Ο άνδρας μου δε τις θεωρούσε και ωραία πουλιά και έξυπνα.
Ou Ming, γεγονός είναι ότι πρόκειται για θρασύτατους τύπους και καβγατζήδες, συχνά τρέχω να τους χωρίζω.
Cynical, πού ήσουν στην αποψινή συζήτηση να υπερασπιστείς τα πιστεύω σου; :P
Πήρες απουσία!
Anna, σε ευχαριστώ πολύ.
Zizugataki, έχω ακούσει και εγώ ότι είναι έξυπνα πουλιά. Είναι απόλαυση να βλέπεις τα ζώα.
Το μεγαλείο της ψυχής ενός ανθρώπου φαίνεται από την σχέση του με τα ζώα.
Και εσύ παίρνεις άριστα περαστικέ.
Δημήτρης
Ευχαριστώ Δημήτρη, αλλά με υπερεκτιμάς.
Αγαπητε περαστικε,
Πρωτη φορα οι δρομοι ετρεξαν χιαστι μα σου (μου καλλιτερα) υποσχομαι οτι θα επαναληφθει!
Υπεροχο μπλογκ!
Μετα τιμης,
Πυγμαλιων
Ευχαριστώ, Πυγμαλίωνα.
Αστέρι παιδί εσύ! Αν και εγώ θα είχα σκαρφαλώσει να το μαζέψω.
Γεια σου Ellinida, ευτυχώς δεν χρειάστηκε να προβώ σε τόσο δυναμικές ενέργειες :)
όμορφη ανάρτηση,
πολύ ωραίο blog!
Ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου