Δύο ώρες περπάτησα εχθές, 25η Μαρτίου, μετά το φαγητό, και ένα πρόσωπο που να δω με συμπάθεια ή τουλάχιστον να μην μου είναι απεχθές δεν είδα σε όλη την Αθήνα. Παντού είχα την αίσθηση της απειλής. Θυμάμαι ομάδες νεαρών αλλοδαπών, μοιράκια αμέρικαν στάιλ, που χαχάνιζαν με την αυτοπεποίθηση που έχουν τα σκυλιά στην αγέλη, κουτοπόνηρα, μοχθηρά πρόσωπα, ανθρώπους που κυκλοφορούσαν με αθλητικές φόρμες και λουστρίνια ή με αθλητικά παπούτσια και κοστούμια, αυτοκίνητα που εξέπεμπαν κακόηχη «μουσική» και μπάσα στη διαπασών, φωνές, λαρυγγισμούς, αμετροέπεια, κάποιο ναύτη με επίσημη στολή και λευκούς ιμάντες και γάντια, μάλλον απομεινάρι της παρέλασης, δύο βαμμένα υπερβολικά και προκλητικα κορίτσια που με κοίταξαν λοξά καθώς με προσπέρασαν, ίσως πόρνες... ή μαθήτριες λυκείου. Παντού χυδαιότητα και βαρβαρότητα, μια πόλη εχθρική. Κάποιοι είχαν προσπαθήσει να συγκρατήσουν την έφοδο του πόνου αφήνοντας σε γωνίες τάπερ με νερό και τροφή για τα δυστυχισμένα αδέσποτα. Πέρασα από τους δρόμους, τις γωνίες και τις ρημαγμένες, σκοτεινές στοές, από όπου περνούσα μικρός, τότε που ήταν στις δόξες τους, ολόφωτες και με φροντισμένα καταστήματα. Το κατάστημα που πωλούσε πιάνα ήταν ρημαγμένο. Εκεί που φιγουράριζαν πιάνα με ουρά και όργανα σε βελούδινες θήκες ήταν ένα παλιό πλυντήριο, ανάμεσα σε άλλα σκουπίδια. Στη μαρκίζα φαινόταν ακόμη το ίχνος από τα γράμματα του ονόματος του καταστήματος. Πέρασα και από το φτιασιδωμένο κέντρο με τα πολυτελή καταστήματα. Αν έχεις γεμάτο πορτοφόλι και μπαίνεις σε αυτά, ίσως να βρεις λίγη λήθη στην κατανάλωση. Όταν τα καταστήματα είναι κλειστά, όπως αυτή τη μέρα, όλα καλύπτονται από ένα πέπλο μελαγχολίας και μιζέριας, ακόμη και για τους καταναλωτές, ιδίως για αυτούς.Αλλά να που κάποιες φορές οι διαφημίσεις λένε την αλήθεια, και ας παραπονιέται ο Yellow Kid. Σε μια βιτρίνα, άνθρωποι - κρεμάστρες. Πόσοι άνθρωποι-κρεμάστρες για σινιέ ρούχα και, ίσως το χειρότερο, για άλλα, λιγότερο απτά πράγματα, κυκλοφορούν στην πόλη; Άνθρωποι χωρίς περιεχόμενο που αναζητούν μια άλλη κρεμάστρα, το ιδανικό τους ταίρι, το μόνο εύκολο να βρεις, perfect match, όπως γράφει η αφίσα. Κρεμάστρες με υπερχρεωμένες πιστωτικές κάρτες. Όλα για ένα πουκάμισο αδειανό.
.
Αφίσα από πολυκατάστημα.
Σε κάποια στροφή σηκώνεται ένας δυνατός αέρας, ήχοι από τέντες που κυματίζουν φτάνουν στα αυτιά μου, έχω μια απόκοσμη αίσθηση, βλέπω τα πάντα γύρω μου σαν για πρώτη φορά. Πέθανα και βρίσκομαι στην κόλαση, η οργή και το μίσος για αυτό που με περιβάλλει γιγαντώνονται μέσα μου, αποκτούν γεύση και υλική υπόσταση, εκρήγνυμαι με δύναμη μεγατόνων, φωτιά καταπίνει την άσχημη πόλη και στη θέση της μένει ένας κρατήρας που καπνίζει.
22 σχόλια:
Ναι ξέρω, σε καταλαβαίνω.Η ζωή είναι αλλού αλλά δεν ξέρω που.Και δω στην επαρχία τα ίδια και χειρότερα, γιατί εδώ τους ξέρεις προσωπικά έναν έναν.Είσαι σίγουρος ότι αυτοί είναι: άδειοι άνθρωποι σε γεμάτους δρόμους και μαγαζιά.
Πόσο σε νιώθω περαστικέ!
Είναι έτσι λίγο πολύ όλες οι πόλεις μας, επαρχιακές και μη ... κι ας λένε πως έχουμε όμορφα μέρη... σίγουρα... αλλά ένα μέρος είναι όμορφο όταν και οι άνθρωποί του είναι "όμορφοι"... και αυτό δεν συμβαίνει πουθενά στον τόπο μας... ή τουλάχιστον δεν υπερισχύει, χάνεται ... όλα και όλοι έχασαν την ποιότητά τους και την θέση της πήρε η ξιπασιά, η ανοησία και η κουτοπονηριά... θα μου πεις... γιατί εσύ που τα λες αυτά είσαι τέλεια?... όχι σίγουρα όχι αλλά έμεινα λίγο πίσω... έμεινα πίσω απ' αυτήν την επονομαζόμενη "πρόοδο" για να βλέπω αυτούς που πηγαίνουν μπροστά στην αυτοκαταστροφή μας... έτσι γιατί πάντα μου αρέσει να γνωρίζω κι ας πονάει... στα μεμονωμένα πρόσωπα που επιλέξαμε να έχουμε δίπλα μας μπορούμε να βρούμε την συντροφικότητα της απομόνωσής μας από την αγέλη... μα πάντα θα μας πικραίνει γιατί δεν αρκεί... γιατί κανείς δεν μπορεί να νιώθει καλά μέσα σε ένα τέτοιο χάλι... κανείς... παρά μόνον ο ανόητος.
φώναξε κανείς τον ανόητο ?
εδώ είμαι γαϊδάρα...
Νομίζω πώς ερμήνευσες την διαφημιστική αφίσα σύμφωνα με το προσωπικό σου αίσθημα, κάτι που κάνω και εγώ, Περαστικέ.Αυτό όμως δεν σημαίνει πως κι αυτό ηταν το μήνυμα της.Εμένα μου βγάζει περισότερο οτι σε σπρώχνει να πιστέψεις οτι ταιρίαζεις με ανθρώπους που έχουν την ίδια μάρκα γκαρνταρόμπα πράγμα που μαλλον δεν στέκει.
Επίμενω στην θέση μου περί ψεύδους και θα ακολουθησει επόμενο πόστ.
Υ.Γ. To σκίτσο σου είναι πολύ ποιό ωραιο και δύνατο απο την αφίσα, άσχετα αν επηρεάστηκες. Έχε το υπόψιν σου!
aerostatic... δεν το πιστεύω... λες δηλαδή ότι νιώθεις όμορφα μέσα σε όλο αυτό?... θέλει συζήτηση...
.. μου αρέσει αλλά και μου κάνει εντύπωση η διαφορά στην ερμηνεία ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες του καθενός..
Για μένα η αφίσα ήταν ένα σαφές αυτοσαρκαστικό σχόλιο της βιομηχανίας της μόδας. Μου θύμισε κάτι που είχε πει μια διάσημη εκδότρια περιοδικού μόδας(μου διαφεύγει το όνομα) για τις γυναίκες μοντέλα και την νευρική ανορεξία: είχε πει ότι η πασαρέλα θέλει γυναίκες με αναλογίες κρεμάστρας γιατί έτσι αναδεικνύονται τα ρούχα...(!!!)
Η (ανορεξική) Barbie βρίσκει επιτέλους τον John-John της.
Έχουν πεθάνει όλοι και μένω εγώ ζωντανή σε μια πόλη φάντασμα ή είναι όλοι ζωντανοί και εγώ η νεκρή;
Πάντα το ’χα απορία.
Είναι άδειοι, απόλυτα κενοί, και πιο πολύ φοβάμαι ότι συνεχίζουν έτσι ακόμη και μετά την ανάγνωση ενός βιβλίου.
Πού καιρός για νότες τώρα μόνο οι κρεμάστρες αξίζουν.
Και μιας και ανέφερες τον πρώτο στίχο από το αγαπημένο μου δίστιχο, κλείνω:
Για ένα πουκάμισο αδειανό,
Για μια Ελένη
Καλησπέρα σας και ευχαριστώ για τα ενδιαφέροντα σχόλιά σας.
Resident, έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι στην επαρχία είναι ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα, επειδή δύσκολα αποφεύγεις το συγχρωτισμό και την προσωπική επικοινωνία με ανθρώπους με τους οποίους νοιώθεις εντελώς ξένος.
Γαϊδάρα, το μαρτύριο είναι η αποξένωση και η φρίκη κάθε φορά που έρχεσαι αναγκαστικά σε επαφή με αυτό τον κόσμο ή κάθε φορά που αυτός ο κόσμος έρχεται σε επαφή με εσένα. Αν μπορούσα να διατηρήσω την απομόνωσή μου, θα ήταν καλύτερα.
Aerostatik, χαίρομαι για εσένα.
Yellow Kid, ειρωνική ήταν η παρατήρηση, μου αρέσει όμως να σκέφτομαι ότι κάποιος ευφάνταστος σχεδιαστής "τους την έκανε" περνώντας το δικό του μήνυμα σε αυτούς που είναι έτοιμοι να το δεχθούν :)
της βροχής και του χειμώνα, καταλαβαίνω τι λες, αλλά η αφίσα αυτή είναι μόνο μία από μια σειρά αφισών που στολίζει το κατάστημα και αυτές δεν μου δημιούργησαν την εντύπωση του αυτοσαρκασμού, η συγκεκριμένη είναι η πιο εντυπωσιακή. Δεν αποκλείω φυσικά τη δική σου ερμηνεία και σίγουρα η δική μου ερμηνεία είναι και θέμα διάθεσης.
Librarian, αν ήταν μόνο κενοί... πολλοί είναι λυσσασμένοι και μανιακοί, έτοιμοι για τις μεγαλύτερες φρικαλεότητες.
Μάλλον μας έχει πειράξει ο άστατος καιρός και η απαισιοδοξία είναι στο φόρτε της. Θα βγάλει ήλιο και θα φτιάξουμε ξανά.
Α! να μην ξεχάσω να σας πω και κάτι ελπιδοφόρο. Προχτές που επιστρέφαμε Θεσσαλονίκη από το Βόλο είδα χελιδόνια!!!
Τα χελιδόνια, για μένα, και δεν ξέρω γιατί μου θυμίζουν την ευτυχία. 'Ισως επειδή φέρνουν μαζί τους την 'Ανοιξη.
Και ο χαζοblogger δεν έβαλε πάλι το avatar μου.
Και μια που στέλνω καινούριο σχόλιο θυμήθηκα αυτό που λένε οι Γάλλοι.
"Γυναίκες σας ντύνουν αυτοί που σας μισούν."
Γιαυτό και κάνουν ρούχα για ανορεξικές που τρέφονται με ριζογκοφρέτες και φύλλα μαρουλιού.
"Γαϊδάρα, το μαρτύριο είναι η αποξένωση και η φρίκη κάθε φορά που έρχεσαι αναγκαστικά σε επαφή με αυτό τον κόσμο ή κάθε φορά που αυτός ο κόσμος έρχεται σε επαφή με εσένα. Αν μπορούσα να διατηρήσω την απομόνωσή μου, θα ήταν καλύτερα."
Σίγουρα αυτό είναι το καλύτερο...αλλά μην ξεχνάμε πως αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντα γύρω μας και επηρεάζουν τη ζωή μας ούτως ή άλλως...
Πάντως σε καταλαβαίνω απόλυτα!
Καλησπέρα Zizugataki, καλή η άνοιξη και το καλοκαίρι, αλλά όχι στην πόλη. Καθώς είμαι χειμερινός τύπος, ο κακός καιρός δεν με επηρεάζει πάντα αρνητικά. Για τα χελιδόνια συμφωνώ, όπως και για τους σχεδιαστές :)
Καλησπέρα Γαϊδάρα.
zizugataki χαίρομαι που δίνεις μια νότα αισιοδοξίας. Όλο λέω να σταματήσω να γκρινιάζω αλλά όλο ξεχνιέμαι.
Μάλλον θα φταίει ο άστατος καιρός, ίσως οι άστατοι άνθρωποι, μπορεί και ο άστατος χαρακτήρας μου ;)
Καλημέρα περαστικέ. Μοιράζομαι τα συναισθήματά σου τα οποία εκθέτεις με πολύ ωραίο τρόπο. Αλλά....
θα σου αναθέσω μια εργασία. Θα σε παρακαλούσα να περιέγραφες κάποιον αστικό χώρο που θα σου άρεζε να αντίκρυζες όταν θα έκανες τον περίπατό σου. Πρέπει κάποτε να αρχίσουμε να φανταζόμαστε τα πράγματα που θέλουμε και όχι μόνο να κατακρίνουμε και να γκρινιάζουμε.
Και το εννοώ.....
Στά πρόσωπα τών κατοίκων, τής Αθήνας κυρίως, ζωγραφίζονται εμφανέστατα όλα τά αρνητικά συναισθήματα τά οποία είναι αποτέλεσμα τού μεγάλου συνωστισμού, κατοίκων καί οχημάτων, αλλά καί τών ονείρων τά οποία γιά πολλούς από αυτούς δέν εκπληρώθηκαν, μέ τόν χρόνο νά κυλάει αμείλικτος καί τίς ελπίδες νά σβήνουν. Θά απαιτηθούν αλλαγές όταν τό πράγμα φθάσει στό απροχώρητο. Έως τότε όμως υπάρχει ακόμα λίγος καιρός.
Καλησπέρα Cynical, χρόνο για εργασία δεν έχω, αλλά σίγουρα μπορώ να σκεφθώ περισσότερο πράσινο, πάρκα, λιγότερη άσφαλτο και τσιμέντο, όχι πολυκατοικίες, αλλά μονοκατοικίες με κήπους, ποδήλατα και πολύ λιγότερα αυτοκίνητα, καθαριότητα, καλαίσθητα κτίρια, νεοκλασικά και όχι γυάλινα τερατουργήματα, ορχήστρες που παίζουν κλασική μουσική στις πλατείες, ασφάλεια και, το σημαντικότερο, ευγενικούς ανθρώπους. Μια πόλη φιλική προς τους ανθρώπους και τα ζώα. Αυτά πρόχειρα.
Καλησπέρα K.S. Αυτό το απροχώρητο, δυστυχώς ,δεν φθάνει ποτέ ή μάλλον τα όριά του μετατοπίζονται όλο και πιο πέρα.
ΟΚ. Περαστικέ, ας βρούμε ένα τρόπο να γκρεμίσουμε τις πολυκατοικίες. Να δώσουμε ιδέα στην Ευρώπη να χρηματοδοτεί το γκρέμισμα πολυκατοικιών και τη φύτευση δένδρων. Να δεις τότε που θα μας "πνίξει" το πράσινο.
Εγώ μαζί σου στο συνεργείο για το δυναμίτη στα θεμέλια των πολυκατοικιών και στο φύτεμα των δέντρων. Αλήθεια ποιά δέντρα σου αρέσουν; Εμένα οι ευκάλυπτοι και αυτά τα δεντράκια με το ροζ λουλουδάκι που είναι γλυκό και το τρώγαμε όταν είμαστε παιδιά. Ποτέ δεν κατάφερα να μάθω το όνομά τους.
Γεια σου Zizugataki, μου αρέσουν όλα τα δέντρα, καλό είναι να έχουμε ποικιλία, ξέρω ποιο γλυκό λες, και εγώ δεν θυμάμαι τι λουλούδι ήταν αυτό.
είδα κι εγώ αυτές τις αφίσες του attica με τρόμαξαν. πολύ αγριευτικές.
Καταλαβαίνω τι εννοείς Provato, μου θυμίζουν και εμένα λίγο τις "Ανησυχητικές Μούσες" του Ντε Κίρικο.
Πολύ καλό κείμενο!
Ευχαριστώ, Greek Rider.
Δημοσίευση σχολίου