Σφαγή

Προσοχή, όχι για ευαίσθητους/όχι για αναίσθητους.

Όταν ήμουν παιδί, πηγαίναμε οικογενειακώς για διακοπές στο χωριό. Στο χωριό, το κρέας δεν ήταν από το σούπερμαρκετ, δεν έβγαινε από πλαστικές συσκευασίες, το κρέας που έτρωγαν όλοι, και εμείς τα παιδιά, ήταν από τα ζώα. Από μικρός αγαπούσα τα ζώα, αλλά θεωρούσα ότι από τη στιγμή που η τροφή είναι απαραίτητη (τότε που δεν ήξερα καν για χορτοφαγία), έπρεπε να αποδεχθώ και αυτό που έπρεπε να γίνει. Στο παιδικό μυαλό μου, δεν θα μπορούσα να αποστρέφομαι την πράξη, αλλά να γεύομαι το αποτέλεσμά της. Η αγάπη μου για τα ζώα ήταν ένα πράγμα, η σφαγή, για να γεμίσει το πιάτο, κάτι άλλο. Το θέαμα με μαγνήτιζε, δεν το απολάμβανα, αλλά το ένοιωθα σαν κάτι τόσο παράξενο, μια ιεροτελεστία που με έκανε να αισθάνομαι δέος και με τραβούσε με μια ακατανίκητη δύναμη. Όποτε καταλάβαινα ότι θα συμβεί, έτρεχα κοντά, από πίσω και η μικρότερη αδελφή μου, και ας ανησυχούσε κάποια φορά η μητέρα μου και ας έλεγε ότι μικρά παιδιά δεν έπρεπε να βλέπουν τέτοια πράγματα. Θυμάμαι τη διαδικασία, θυμάμαι τα πρόβατα και τα κατσίκια. Τα ακινητοποιούσαν και μετά έβαζαν το μεγάλο μαχαίρι στο λαιμό τους. Μερικοί σπασμοί, ο μεγάλος πίδακας του αίματος, το αίμα, με την ιδιαίτερη, μεταλλική οσμή του να ανακατεύεται με το χώμα. Σε αυτό το σημείο λυπόμουν για το ζώο, αλλά όλα τέλειωναν πολύ γρήγορα.

Στο νεκρό ζώο γινόταν μια τομή, στα πόδια, πάνω από τον αστράγαλο, φυσούσαν μέσα και το δέρμα φούσκωνε, το μαχαίρι το άνοιγε, το ζώο κρεμιόταν από το τσιγκέλι και η δορά τραβιόταν και αφαιρούνταν σταδιακά, με τη βοήθεια του μαχαιριού και τραβώντας, σαν ένα ένδυμα, αποκαλύπτοντας το λίπος και τους μύες, ενώ το λιγοστό αίμα που είχε απομείνει συνέχιζε να στάζει. Το ζώο, εκτός από κρέας, έχει και εντόσθια, στομάχι, καρδιά, έντερα, όλα όσα έχει και ο άνθρωπος. Μια τομή στο κοιλιακό τοίχωμα και, όπως κρεμόταν το ζώο, αυτά χύνονταν έξω, τουλάχιστον τα έντερα και το στομάχι. Σε αυτό το στάδιο η οσμή έπαιρνε τα ηνία από τις άλλες αισθήσεις. Η έντονη μυρωδιά των σπλάχνων ανακατεμένη με την οσμή των περιττωμάτων μου έφερνε αναγούλα. Φυσικά, τα έντερα μαζεύονταν σε μια λεκάνη για να καθαριστούν και να γίνουν διάφορα εδέσματα, κοκορέτσι, πατσάς, σούπες και άλλα. Τα υπόλοιπα όργανα, καρδιά, συκώτι και άλλα, αφαιρούνταν και αυτά και διαλέγονταν όσα από αυτά μπορούσαν να μαγειρευτούν. Από το λαιμό νομίζω έβγαιναν τα «γλυκούδια», αυτά που «μόνο οι χασάπηδες τρώνε». Το κεφάλι κοβόταν και μαγειρευόταν και αυτό, για το μυαλό και τη γλώσσα (που ποτέ δεν μπόρεσα να δοκιμάσω, και μόνο η σκέψη του να δαγκώσω τη γλώσσα με αναστάτωνε και με αναστατώνει ακόμη), «φάτε μυαλουδάκι», μας έλεγαν, «για να βάλετε και εσείς μυαλό». Αυτά την εποχή της αθωότητας, πολύ πριν από την αρρώστια των τρελών αγελάδων βέβαια.

Αποφεύγω το κρέας σήμερα, αλλά δεν είμαι χορτοφάγος, ίσως να γινόμουν, σίγουρα είμαι υπέρ του περιορισμού της κατανάλωσής του από τους ενηλίκους, αλλά εξακολουθώ να τρώω από το φαγητό της οικογένειάς μου στην οποία δεν θέλω να επιβάλλω τις δικές μου επιλογές. Ωστόσο, ποτέ δεν αγόρασα κρέας ή αλλαντικά για το δικό μου σπίτι. Χωρίς να εξιδανικεύω τίποτε, σκέφτομαι πάντως ότι τα ζώα εκείνα, πριν να σφαγιαστούν, ζούσαν καλύτερα και σίγουρα πιο φυσικά από ό,τι τα ζώα τα κομμάτια των οποίων πωλούνται σε πλαστικές συσκευασίες στα ψυγεία και αγοράζουν με χαριτωμένες κινήσεις και υπόκρουση ελαφρών ασμάτων οι καταναλωτές με τα καροτσάκια και τις πιστωτικές, που δεν θα άντεχαν ποτέ ένα θέαμα όπως αυτό που περιέγραψα παραπάνω. Υποκρισία, η αρετή της εποχής. Όλα είναι ΟΚ αρκεί να είναι αποστειρωμένα και τακτοποιημένα σε σακουλάκια. Θυμάμαι το βλέμμα των ζώων του χωριού και πόσο όμορφα ήταν τα μικρά τους. Έχετε δει μικρά κατσικάκια, αρνάκια ή γουρουνάκια; Αγανακτώ εναντίον της τάξης αυτού του κόσμου όταν σκέφτομαι πόσο ανυπεράσπιστα είναι τα ζώα απέναντι στην αυθαιρεσία και τη σκληρότητα του ανθρώπου. Πώς υπομένουν τη μοίρα που τους επιφυλάσσουμε στις «κτηνοτροφικές μονάδες». Ευγνωμονώ τα ζώα που το κορμί τους έγινε κορμί μου, ζωή για ζωή. Αγαπώ τα ζώα και θεωρώ ότι η ανθρωπότητα τους οφείλει ένα μεγάλο χρέος. Οφείλουμε να δείχνουμε σεβασμό σε κάθε πλάσμα, να δίνουμε περισσότερη ζωή από όση αφαιρούμε, να αφαιρούμε περισσότερο πόνο από όσο προσθέτουμε. Ακόμη και αν δεν ενστερνιζόμαστε τη χορτοφαγία, αυτό δεν σημαίνει ότι τα ζώα είναι "προϊόντα" ή ότι η ζωή τους και τα ίδια δεν αξίζουν σεβασμό.

Πέρα από αυτά, δεν μπορώ να διώξω τη σκέψη ότι αυτός είναι ένας κόσμος της ατέλειας και του φόνου, μια κόλαση που κατοικείται από κολασμένους που έχουν παραφρονήσει τόσο ώστε να φοβούνται κάποια άλλη, φανταστική κόλαση.

Τι μένει τελικά; Ένας μεγάλος λεκές αίματος. Θυμάμαι πολλές φορές να τον παρατηρώ σκεφτικός εκείνα τα χρόνια.

Σκέφτομαι ότι κάθε συνταγή μαγειρικής κρέατος, για να είναι ολοκληρωμένη, πρέπει να ξεκινάει από την αρχή, παίρνουμε ένα μικρό αρνάκι γάλακτος από τη μητέρα του... Κρυβόμαστε συνεχώς από τη φρίκη της ύπαρξης, αποστρέφοντας το βλέμμα του νου από πάνω της. Ποιος έδεσε τη ζωή μας με τόσους θανάτους;

Γιατί τα γράφω αυτά, ίσως διότι προσπαθώ λίγο να με καταλάβω και ένας από τους τρόπους είναι να γίνομαι αναγνώστης του εαυτού μου.

The horror! the horror!

(Heart of Darkness, Joseph Conrad)