Κομπάρσοι στη ζωή μου - Κομπάρσος στη ζωή τους

Βγήκα το απόγευμα της Κυριακής να κάνω τη βόλτα μου και να χωνέψω, μετά το οικογενειακό γεύμα στους γονείς μου. Είχα φτάσει στη διασταύρωση Πατησίων και Πανεπιστημίου, κοντά στην Ομόνοια, όταν προσέχω ένα ζευγάρι στο απέναντι πεζοδρόμιο που περιμένει το φανάρι για να διασχίσει την Πανεπιστημίου, όπως και εγώ. Το φανάρι επιτέλους γίνεται πράσινο, διασχίζω το δρόμο, προσπερνούμε ο ένας τον άλλο, ο καθένας για τον προορισμό του, και απομακρυνόμαστε. Συνεχίζω τη βόλτα μου, περπατώ για άλλη μια ώρα περίπου στην Αθήνα και επιστρέφω για το σπίτι. Περπατώ στην Πατησίων. Περνώ τη διασταύρωση της Πατησίων με την Στουρνάρη, όταν στρέφω το κεφάλι μου και κοιτάζω αδιάφορα το απέναντι πεζοδρόμιο, προς τα Εξάρχεια, χωρίς να έχω πρόθεση να διασχίσω το δρόμο. Ένα ζευγάρι περιμένει στο φανάρι, είναι το ίδιο ζευγάρι που είχα δει πριν από μια ώρα. Είμαι βέβαιος, είχα προσέξει τις λεπτομέρειες.
.
Μετά την προφανή σκέψη, ότι ζω σε ένα «μάτριξ» και λόγω κάποιου σφάλματος του εξυπηρετητή μου εμφανίστηκε αυτό το ζευγάρι σε δύο περιστάσεις, ενδεχομένως λόγω κακής λειτουργίας της τυχαιοποίησης, σκέφτομαι πιο πεζά, ότι πρόκειται για μια σύμπτωση. Είναι για το έργο της ζωής μου αυτοί οι καημένοι άνθρωποι κομπάρσοι, όπως αυτούς που οι σκηνοθέτες βάζουν να περνούν και να ξαναπερνούν από τη σκηνή μιας ταινίας. Έπαιξαν για λίγο στο σκηνικό της ταινίας της ζωής μου, το πιθανότερο είναι να μην τους ξαναδώ ή και αν τους ξαναδώ να μην τους αναγνωρίσω, ιδίως αν είναι χώρια μεταξύ τους. Η μοίρα τους δεν θα με αγγίξει ποτέ, ούτε θα γελάσω ούτε θα κλάψω ποτέ για αυτούς. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για μένα αν δεις τα πράγματα από τη δική τους σκοπιά. Είμαστε εξίσου ασήμαντοι ο ένας για τον άλλο ή, σε αυτή την περίπτωση, οι δύο για τον άλλο, μα και πρωταγωνιστές, ο καθένας της δικής του υποκειμενικότητας. Μου διαφεύγει κάτι;