Τρίτη, Φεβρουαρίου 19, 2008

Οι εταίρες

- Έλα, άσε τις ντροπές!


Με αφορμή τη γνωριμία με το έργο του Αρετίνου, φίλου αριστοκρατών, καλλιτεχνών, βασιλέων και παπών, «Μαθήματα για την τέχνη της πορνείας, της ρουφιανιάς και τις προδοσίες των ανδρών»*, περί του οποίου έμαθα από το ιστολόγιο μιας ψυχής, θυμήθηκα ένα περιστατικό από τη στρατιωτική μου θητεία. Ο στρατός αποκαλύπτει σε καλομαθημένα παιδιά της πόλης, όπως εγώ, ότι αυτό που θεωρούν δεδομένο για την κοινωνία, δεν είναι παρά μια λεπτή στρώση κρέμας σε ένα φλιτζάνι καφέ, από κάτω υπάρχει το ζουμί και πιο κάτω ακόμη το κατακάθι. Αν είσαι απροετοίμαστος, κλονίζεσαι. Όχι μόνο ο αναλφαβητισμός, η αμορφωσιά και η φτώχεια έχουν στην ελληνική κοινωνία έκταση που δεν μπορείς να φανταστείς βασιζόμενος στον δικό σου μικρόκοσμο, αλλά ακόμη και αντιλήψεις που θεωρείς δεδομένες και στοιχειώδεις για μια πολιτισμένη κοινωνία είναι κάτι ξένο για μεγάλο αριθμό ανθρώπων.

Ήμουν τον καιρό εκείνο, αρχές της δεκαετίες του ενενήντα, στη σχολή αξιωματικών της Λαμίας «αλφάς», που σήμαινε στο πρώτο δίμηνο της τετράμηνης εκπαίδευσης, κάτι που επίσης σήμαινε ότι σε εκπαίδευαν-καψώναραν οι «βητάδες», αυτοί που είχαν καταταγεί δύο μήνες πριν από σένα και βρίσκονταν στο δεύτερο δίμηνο της εκπαίδευσης. Ένα απόγευμα ήμουν εξοδούχος, όταν με πλησίασαν κάποιοι άλλοι της σειράς μου, αγροτόπαιδα με τα οποία είχα καλές σχέσεις, και μου πρότειναν να πάμε μαζί... στο μπορντέλο. Τώρα, κάτι τέτοιες καταστάσεις είναι αρκετά λεπτές και θέλουν ειδικό χειρισμό. Ηθικολογίες περί αντίθεσης στην πορνεία δεν γίνονται κατανοητές. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν θέλεις να δώσεις λαβές για περίεργα σχόλια, φήμες και παρεξηγήσεις. Για να γίνω ακόμη πιο σαφής, για ένα μέρος της κοινωνίας μας, ή είσαι από αυτούς που «όπου λάχει» ή δεν είσαι φανατικός του φύλου σου. Δεν θεώρησα ότι μια άμεση και κάθετη άρνηση θα ήταν η καλύτερη επιλογή. Με απαθές και αδιάφορο ύφος έδειξα ότι ήμουν απρόθυμος και επιφυλακτικός, για διάφορους λόγους, δεν θυμάμαι αν προφασίστηκα ότι είχα και κάποια σχέση, αλλά προθυμοποιήθηκα να τους συνοδεύσω έως εκεί, για να δω το περιβάλλον και «τι υπήρχε διαθέσιμο», για να αποφασίσω οριστικά. Φυσικά, είχα ήδη αποφασίσει ότι όταν φτάναμε στον προορισμό μας θα τους εγκατέλειπα εκεί και εγώ θα πήγαινα σε κανένα ζαχαροπλαστείο ή ψητοπωλείο, για την καθιερωμένη, μίζερη παρηγοριά του φαντάρου στην επαρχιακή πόλη.

Οι τύποι φαίνεται ότι είχαν ενημερωθεί από κάπου για το μέρος και είχαν κάποιο χαρτί με οδηγίες για να πάνε εκεί. Εντύπωση μου έκανε ότι βαδίζαμε έξω από την πόλη, ανάμεσα σε χωράφια, μέχρι που εν τέλει φτάσαμε μπροστά σε κάτι πλίνθινα κτίσματα που περισσότερο έμοιαζαν με στάνες. Έντονη αποστροφή με κατέλαβε. Μας υποδέχτηκε μια ηλικιωμένη γυναίκα και μας έβαλε μέσα παραμερίζοντας ένα πανί που κρεμόταν στην πόρτα. Πολλές λεπτομέρειες δεν θυμάμαι. Το σοκ ήταν τέτοιο που νομίζω ότι τις ξέχασα αμέσως αφού βγήκα από εκεί. Σε ένα ή δύο άθλια παρακείμενα δωμάτια, βρισκόντουσαν ένα ή δύο, θλιβερά, παχύσαρκα, μεσήλικα πλάσματα, με ελάχιστα ρούχα, ιδρωμένα καθώς ήταν μια ζεστή φθινοπωρινή μέρα, που το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν ήταν να ξυπνήσουν τον ερωτικό πόθο. Πάγωσα, αισθάνθηκα ναυτία και πρέπει να γούρλωσα τα μάτια μου. Μια ματιά στο πλάι με έκανε να καταλάβω ότι δεν ήμουν ο μόνος. Κάτι μας είπαν, δεν μπόρεσα να καταλάβω τι, κάτι ψελλίσαμε και βγήκαμε έξω. Άτακτη υποχώρηση, μόνο που δεν τρέχαμε.

Το υπόλοιπο της εξόδου εξελίχθηκε με τον συνηθισμένο τρόπο, καφετέρια, βόλτα, φαγητό, επιστροφή στο στρατόπεδο, όπου η περιπέτεια συνεχίστηκε. Τα καλόπαιδα είχαν επιστρέψει ήδη και όχι μόνο διέδωσαν ότι είχαν πηδήξει, είχαν βλέπετε διαφημίσει από πριν την έξοδό τους και δεν ήθελαν να παραδεχτούν ότι τζίφος η υπόθεση, αλλά είχαν κάνει και ιδιαίτερη μνεία στις δικές μου επιδόσεις. Το αποτέλεσμα ήταν ότι είχαν επισύρει την μήνιν των βητάδων και εγώ να τύχω «θερμής» υποδοχής. Σας βεβαιώνω ότι το να παίρνεις κάμψεις έχοντας παγωτά, ψητά και μπύρες στο στομάχι σου δεν είναι ό,τι καλύτερο. Τελικώς, η αλήθεια έλαμψε, τα ξεράσαμε όλα, παραλίγο και κυριολεκτικά. Τα σκέφτομαι τώρα αυτά και γελάω, αλλά τότε... στέλνουν τα παθήματα οι θεοί για να έχουμε κάτι να αφηγούμαστε.

Αυτό που δεν με κάνει να γελάω είναι η ανάμνηση εκείνων των πλασμάτων στο μισοσκόταδο, σε εκείνα τα πλινθόκτιστα δωμάτια με τα κουρέλια. Τόσο ξένα μου είχαν φανεί, ώστε να μου θυμίζουν πλάσματα από κάποιες σκηνές σε παρακμιακά μπαρ ταινιών επιστημονικής φαντασίας ή να μου φέρνουν στο νου την εφιαλτική ατμόσφαιρα έργων του HR Giger. Ποια πορεία στη ζωή, ποιες εμπειρίες, ποια παθήματα να τα είχαν οδηγήσει εκεί, τι ενδεχομένως έκρυβε το παρελθόν τους και τι τους επεφύλασσε το μέλλον τους, ποιες σκέψεις μπορεί να έκαναν, πώς αντιλαμβανόντουσαν τη ζωή τους, είναι αδύνατον να φανταστώ. Επίσης, αδυνατώ να φανταστώ του πελάτες τους.

*Εκδόσεις Στοχαστής, μετάφραση Δημήτρης Δεληολάνης - Χρύσα Κακατσάκη

10 σχόλια:

ΓΑΪΔΑΡΑ είπε...

Διασκεδαστικό κείμενο!... περαστικέ όποτε έχεις όρεξη να μοιραστείς μαζί μας τις εμπειρίες σου please do!!! :D

κρατάω το πιο σημαντικό... εκείνο με τον καφέ... απλό μα τόσο οδυνηρά αληθινό! :)

nelly είπε...

μου θυμισες τη σκηνη στο "the κοπανοι" με την παχουλη ηθοποιο να τρεχει πισω απο το Γιωργο Κωνσταντινου και να φωναζει:"Αγοραρε!...Χελι!"

ΥΓ:νομιζω πως ηρθε καιρος να βγαλεις κι εσυ τη λεκτικη επαληθευση
ΥΓ1:χωρις να θελω να σε θιξω...πως κανεις ετσι? Εχω γνωστους που πηγαν πραγματικο στρατο(λαγος,λιτοχωρο,σαμος κτλ)

Περαστικός είπε...

Καλημέρα Γαϊδάρα, χαίρομαι που σου άρεσε.

Καλημέρα Nelly. Δεν βγάζω τη λεκτική επαλήθευση διότι βαριέμαι να τρέχω στα ποστ που ανέβασα πριν από δύο χρόνια για να σβήνω spam. Για το ΥΓ1, μα πώς κάνω δηλαδή; Σου φάνηκε πολύ τραγικό; Για χιουμοριστικό το πήγαινα. Πάντως, για όσους ξέρουν, οι πρώτοι δύο μήνες στη σχολή αξιωματικών είναι ο στρατός του στρατού, όταν μπαίνεις εκεί είναι σαν να είσαι πολίτης και να κατατάσσεσαι πάλι. Μετά βέβαια περνάς καλά, έχεις το ωράριό σου εκτός των υπηρεσιών των αξιωματικών και πληρώνεσαι, αλλά υπηρετείς περισσότερο κατά μερικούς μήνες και έχεις τις ευθύνες της θέσης σου. Τουλάχιστον αυτά ίσχυαν τότε.

cynical είπε...

Καλημέρα Περαστικέ.Χαίρομαι που ο Αρετίνος σου άνοιξε τους κρουνούς της μνήμης και μας έμπασες σ' ένα κόσμο που λόγω φύλου, δυστυχώς, δεν μπορούμε να τον πλησιάσουμε από την σκοπιά που τον πλησιάζετε εσείς.

Βέβαια λόγω των ειδικών συνθηκών των τελευταίων δεκαετιών, οι χώροι που προανέφερες έχουν αναβαθμιστεί αρκετά με σάρκες κάθε άλλο λιπόσαρκες, γεραμένες και παρακμιακές, αλλά με σάρκες δίμετρες, νεανικές, ξανθές, σφιχτές και που σαλεύουν.
Ο εξωραισμός της Ελλάδας αρχίζει πάντα απ' τα μπουρδέλα της.

Περαστικός είπε...

Πράγματι, Cynical, η περίοδος ήταν μεταβατική.

aerostatik είπε...

το πήδημα σ΄ένα τέτοιο μπουρδέλο θα έπρεπε να είναι μέρος της υποχρεωτικής εκπαίδευσης των "αλφάδων"

Dormammu είπε...

Το σκίτσο μου θύμισε Μουσικές Ταξιαρχίες και το εξώφυλλο με το γυμνό θωρηκτό.

Πρέπει να ήταν φρικαλέα εμπειρία, αντάξια του ελληνικού στρατού :)

Περαστικός είπε...

Αν ήταν έτσι Aerostatik, δεν θα πήγαινα ποτέ στη σχολή, έχουν και οι θυσίες για την πατρίδα κάποιο όριο!

Καλημέρα Dormammu, το θυμάμαι νομίζω αυτό το εξώφυλλο.

Φλύαρος είπε...

Πάντως τελικά ό,τι και να μας υπαγορεύει η δική μας ηθική, πάντα θα υπάρχουν γυναίκες έτοιμες να προσφέρουν σεξ με αντάλλαγμα το χρήμα και φυσικά και άντρες έτοιμοι να αγοράσουν σεξ. Σε άλλες δε χώρες πιο φιλελεύθερες (με την κοινωνική έννοια του όρου) όπως η Ολλανδία το μπορντέλο λειτουργεί όπως ένα μπαρ, χωρίς κανένα στίγμα. Στην Ελλάδα η υποκρισία και ο συντηριτισμός έχει δημιουργήσει φαινόμενα όπως τις στάνες που περίγραψες, την αγορά λευκής σάρκας και την φημισμένη επιγραφή: "Προσεχώς Βουλγάρες"

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα Φλύαρος, έχει δίκιο για την υποκρισία. Περιφρονούν πολλοί την πουτ*να αλλά όχι τον πελάτη της. Προσωπικά πάντα με ενοχλούσε η πορνεία και έμεινα συνεπής σε αυτό. Βεβαίως αυτή είναι προσωπική επιλογή.