Δευτέρα παρουσία

Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε την οθόνη μπροστά του. Κοιτούσε το ιστολόγιό του. Ήταν στο γραφείο του σπιτιού του. Ένοιωθε ζαλισμένος. Κοίταξε γύρω του και είδε μερικά περίεργα γκριζοπράσινα πλάσματα. Περιέργως, δεν αισθάνθηκε φόβο. Άκουσε μια φωνή στο μυαλό του "Είμαστε πλάσματα από άλλο πλανήτη, επισκεφθήκαμε τον πλανήτη σας, αλλά τον βρήκαμε ερημωμένο. Οι επιστήμονές μας μελετούν τον πολιτισμό σας που κάποτε ήκμασε εδώ. Βρήκαμε κάποιους εξυπηρετητές αυτού που ονομάζατε Διαδίκτυο και μέσα σε αυτούς βρήκαμε αρκετές πληροφορίες, μεταξύ αυτών, το ιστολόγιό σου. Εσύ έπαψες να ζεις πριν από δέκα αιώνες περίπου. Με βάση τα κείμενά σου, μπορέσαμε να σε ανασυστήσουμε. Βλέπεις, είμαστε πολύ εξελιγμένοι στην επεξεργασία του λόγου, τουλάχιστον με τα δικά σας μέτρα. Μπορούμε να ερμηνεύουμε και να χρησιμοποιούμε τις λέξεις όπως κάποτε εσείς το DNA και ακόμη καλύτερα. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να σου δώσουμε περισσότερο από δώδεκα ώρες ύπαρξης. Μπορείς να διαθέσεις αυτή τη μέρα όπως θέλεις. Μπορέσαμε να αναδημιουργήσουμε επίσης το σπίτι σου αλλά δεν μπορείς να απομακρυνθείς από αυτό. Αν κοιτάξεις από τα παράθυρα, θα δεις τη γνώριμη εικόνα της πόλης σου, αλλά αυτή δεν είναι παρά μια εικόνα. Καλημέρα σου."

Τα πλάσματα απομακρύνθηκαν. Σηκώθηκε κάπως μουδιασμένος. Κοίταξε το ρολόι του, η ώρα ήταν 9 το πρωί. Πήγε στην κουζίνα, όλα ήταν στη θέση τους, όπως τα θυμόταν. Ένα περιστέρι, από αυτά που κουτσουλούσαν το πεζούλι, ήταν κουρνιασμένο εκεί και τον κοιτούσε το ίδιο αδιάφορα, όπως πάντα. Το καλημέρισε όπως πάντα. Ετοίμασε και έφαγε το πρωινό του ήσυχα, απολαμβάνοντάς το σαν να είχε όλη τη ζωή μπροστά του. Μετά, περιπλανήθηκε στο σπίτι. Επεξεργάστηκε τα έπιπλα, τα ρούχα στις ντουλάπες. Κοίταξε τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες της οικογένειάς του και των φίλων του. Έβαλε μουσική. Χάιδεψε τις ράχες των βιβλίων του στη βιβλιοθήκη, μερικά τα ξεφύλλισε. Κοίταξε έξω. Ήταν άνοιξη, μερικά πουλιά κελαηδούσαν. Στο δρόμο υπήρχε κάποια κίνηση, αυτοκίνητα (και ας ήταν πεζόδρομος), θόρυβοι, το βουητό της πόλης, ήξερε όμως ότι όσα του είχαν πει τα παράξενα γκρι πλάσματα ήταν αλήθεια. Άνοιξε την μπαλκονόπορτα και εισέπνευσε μερικά φευγαλέα ανοιξιάτικα αρώματα ανακατεμένα με πολύ καυσαέριο. Χάθηκε στις σκέψεις του. Κάποια στιγμή κοίταξε το ρολόι του, δώδεκα η ώρα, είχαν περάσει τρεις ώρες. Πήγε στον υπολογιστή που έμενε ανοικτός και κάθισε μπροστά στο πληκτρολόγιο.

Συνδέθηκε στον λογαριασμό του ιστολογίου του και πάτησε «Νέα ανάρτηση». Άρχισε να γράφει μανιωδώς, ανέβαζε το ένα ποστ μετά το άλλο. Ό,τι δεν είχε γράψει στον κανονικό χρόνο της ζωής του, το έγραφε στην παράταση. Μερικές φορές σηκωνόταν, έκανε μερικές βόλτες, σκεφτόταν, ξανακαθόταν και συνέχιζε να κτυπάει με μανία το πληκτρολόγιο. Η ώρα πέρασε γρήγορα. Κοίταξε το ρολόι του, είχε βραδιάσει, εννέα παρά δέκα λεπτά. Πάτησε «Δημοσίευση Ανάρτησης» για το τελευταίο του ποστ. Έπαιξε λίγο με το ροδάκι του ποντικιού για να μετακινηθεί πάνω και κάτω στις αναρτήσεις του. Χαμογέλασε με ικανοποίηση και διαλύθηκε σε ένα πολύχρωμο σύννεφο από pixel.

Σημείωση: Η ιδέα μου ήλθε όταν θυμήθηκα το τέλος του Artificial Intelligence.