Ξενηλασία

Όταν ακούστηκε για πρώτη φορά η είδηση, άλλαξε ο κόσμος στον οποίο ζούσαμε. Ένα καινούριο αστέρι είχε φανεί στον ουρανό, οι αστρονόμοι μας το είχαν εντοπίσει με τα όργανά τους, μόνο που δεν ήταν ακριβώς αστέρι ή άλλο φυσικό ουράνιο σώμα, αλλά ένα κατασκεύασμα, ένα σκάφος που πλησίαζε τον πλανήτη μας. Δεν ξέραμε καθόλου τι να περιμένουμε. Έγιναν κάποιες προσπάθειες επικοινωνίας που τελικά κατέληξαν σε μια στοιχειώδη συνεννόηση. Οι ξένοι προσπάθησαν να κάνουν κατανοητό ότι δεν είχαν εχθρικές προθέσεις. Τους υποδείχθηκε μια ερημική περιοχή για να προσεδαφιστούν, όπως ζήτησαν, αλλά φυσικά σε όλο τον πλανήτη υπήρχε μια νευρικότητα, ανάμικτη με ενθουσιασμό. Η απόλυτη απόδειξη ότι δεν είμαστε μόνοι στο διάστημα, ένα άλλο ευφυές είδος είχε γεφυρώσει τον έναστρο ουρανό και σε λίγο θα έφτανε στον πλανήτη μας, ποιος ξέρει τι έφερναν μαζί τους, τι γνώσεις, ποια άλλη αντίληψη της πραγματικότητας.

Ήταν παράξενα πλάσματα, αν και έμοιαζαν μαζί μας στη βασική μορφή. Η ατμόσφαιρά μας διέφερε ελάχιστα από τον πλανήτη τους, πράγμα που γνώριζαν από τις μετρήσεις που είχαν κάνει και για αυτό ακριβώς είχαν επιλέξει τον πλανήτη μας ως προορισμό τους. Η τεχνολογίας τους ήταν παρόμοια με τη δική μας. Σύντομα διαπιστώθηκε ότι δεν ήταν κάποια επιθυμία εξερεύνησης που τους έσπρωξε στο διαστρικό άλμα, αλλά η απόγνωση. Ο πλανήτης τους είχε πεθάνει. Ήταν μερικές χιλιάδες επιζώντες. Τους είδαμε με συμπάθεια. Λίγο - λίγο συνηθίσαμε την εμφάνισή τους και τους τρόπους τους, τους παραχωρήσαμε χώρο και τις αναγκαίες υποδομές για να ζήσουν και αρχίσαμε να μπορούμε να συνεννοούμαστε. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα άρχισαν να απασχολούνται σε εργασίες και να εντάσσονται κατά κάποιο τρόπο στην κοινωνία μας. Δεν άργησαν όμως να συμβούν γεγονότα που οδήγησαν σε δυσάρεστες εξελίξεις.

Κάποιοι από εμάς ανακάλυψαν τυχαία στο σκάφος τους μια θήκη, μια κάψουλα που περιείχε υλικό με την ιστορία αυτών των πλασμάτων. Πολύ σύντομα έγινε κατανοητό ότι η καταστροφή του πλανήτη τους δεν ήταν ένα φυσικό γεγονός, αλλά αποτέλεσμα της απληστίας τους, του ανορθολογισμού τους, της αδιαφορίας τους και της σκληρότητάς τους απέναντι σε κάθε άλλο πλάσμα. Αλλά δεν ήταν μόνο ότι τα πλάσματα αυτά είχαν δολοφονήσει τον πλανήτη και τη φύση που τους είχαν προσφέρει ζωή, αλλά και ότι όλη η ιστορία τους ήταν μια πορεία συγκρούσεων, καταπίεσης του ενός από τον άλλο, πολέμων και σφαγών. Κατέστη αμέσως προφανές ότι τα πλάσματα αυτά ήταν επικίνδυνα, επικίνδυνα για εμάς, επικίνδυνα για τον πλανήτη μας όσο και για τους εαυτούς τους, δεν ήταν πλέον καλοδεχούμενοι.

Κάποιοι νεότεροι που είχαν εκτεθεί στο υλικό που είχε βρεθεί στο σκάφος τους άρχισαν να εκδηλώνουν ανοικτά την εχθρότητά τους απέναντί τους, κάτι πρωτοφανές για τον ειρηνικό πλανήτη μας, όπου η μοναδική μελανή σελίδα της ιστορίας του ήταν τα επαίσχυντα σπρωξίδια πριν από τέσσερις αιώνες στο μεγάλο συνέδριο όπου αναθεωρήθηκαν οι κανόνες του δημοφιλούς επιτραπέζιου παιχνιδιού ικάσκ. Παρά τα παρακάλια τους, τους θρήνους και τις δηλώσεις μετανοίας τους, αποφασίστηκε ότι τα πλάσματα θα έπρεπε να φύγουν από τον όμορφο, πορφυρό πλανήτη μας ακριβώς όπως είχαν έλθει. Φυσικά τους προσφέραμε κάθε δυνατή βοήθεια, επισκευάσαμε το σκάφος τους και κάναμε κάποιες προσθήκες σε όσους τομείς η δική μας τεχνολογία υπερείχε, τους ανεφοδιάσαμε με προμήθειες και τους στείλαμε ξανά στην αχανή άβυσσο.

Τους πήρε τριάντα χρόνια για να φτάσουν σε εμάς, τριανταπέντε χρόνια δικά τους, υπολογίσαμε ότι για το επόμενο αστρικό σύστημα που τους προσέφερε ελπίδες επιβίωσης θα χρειαζόντουσαν περίπου πενήντα χρόνια, οι περισσότεροι ήταν ήδη αρκετά μεγάλοι σε ηλικία και τα μικρά τους που είχαν γεννηθεί στη διάρκεια του ταξιδιού λίγα, η κοσμική ακτινοβολία δεν κάνει καλό. Ειλικρινά, δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρουν. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά ίσως να είναι καλύτερα για όλους αυτοί οι γήινοι, όπως ονομάζουν τους εαυτούς τους, να μην μολύνουν κάποιον άλλο πλανήτη. Τρέμω στη σκέψη του τι θα μπορούσε να συμβεί αν στον νέο προορισμό τους συναντήσουν όντα με πολιτισμό που δεν θα έχει αναπτυχθεί ακόμη επαρκώς τεχνολογικά ώστε να είναι σε θέση να τους αντισταθούν. Είναι όντα ανάξια για τη ζωή και τ’ άστρα.

Επίλογος, 45 έτη αργότερα. Το τελευταίο σήμα που λάβαμε από το σκάφος τους ήταν οι γοεροί θρήνοι του τελευταίου ζωντανού πλάσματος που είχε απομείνει σε αυτό, μετά από ξεσπάσματα θρησκευτικών ταραχών και επιδημιών, όπως καταλάβαμε. Έστελνε αυτό το πλάσμα το θρήνο του μέσω των ραδιοκυμάτων στο αχανές διάστημα, να ταξιδεύει μέχρι το τέλος του χρόνου, μάθημα και προειδοποίηση προς όλα τα έλλογα όντα των γαλαξιών.