Alors, c’ est la guerre

Ο νομικά υπεύθυνος του ιστολογίου, Ανθουλής, σπεύδει στο μέτωπο.

Το σφράγισμα της χύτρας, ως μέτρο ελέγχου των εντάσεων, δεν είναι καλή λύση, καθώς ενίοτε προκαλεί εκρήξεις.

Με αφορμή άλλη μια, τουλάχιστον περίεργη και αδιευκρίνιστη ως προς τις παραμέτρους της υπόθεση δίωξης(;) ιστολόγων (press.gr), το γνωστό πλήθος των δημοσιογράφων των παραθύρων και των εφημερίδων που συνήθως πωλούνται σε σελοφάν, ενδεχομένως για την αποφυγή μολύνσεων, ξεσπάθωσαν εναντίον της «ασυδοσίας» των ιστολογίων που είναι υπεύθυνα για το ανοσιούργημα του να αποκτάς λόγο εσύ, ο «ανώνυμος» πολίτης. Βεβαίως, η ανωνυμία δεν ήταν πρόβλημα πριν, όταν οι ανώνυμοι ήταν και βουβοί και κρέμονταν από τα χείλη, τις γλώσσες, τους οδόντας και λοιπά ανατομικά σημεία των πεφωτισμένων και ακέραιων δημοσιογράφων της ΕΣΥΕΑ. Η ανωνυμία ενόχλησε από τη στιγμή που οι ανώνυμοι απέκτησαν λόγο και φωνή μέσω των μπλογκ και έπαψαν να δέχονται τις έξωθεν επιβαλλόμενες ατζέντες και άρχισαν να θέτουν τη δική τους ατζέντα, να εκφράζουν την αγανάκτησή τους, να σατιρίζουν, να δίνουν ουσιαστικό περιεχόμενο σε αυτό το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφραση που, μέχρι πρότινος, σήμαινε ότι μπορούσες να μιλάς ελεύθερα με τη μαμά σου, τον μπαμπά σου και άλλα 5 - 10 άτομα.

Το press.gr δεν το διάβαζα ποτέ, δεν ταίριαζε ούτε στην αισθητική μου ούτε σε αυτό που θεωρώ ήθος. Οι λεπτομέρειες της υπόθεσης λίγο με ενδιαφέρουν, με ενδιαφέρει όμως έντονα αυτό το θέατρο του παραλόγου και το γαϊτανάκι της βλακείας που πάει να στηθεί με αφορμή αυτή την υπόθεση. Βρήκαμε, ένα press.gr που μας βολεύει, μετά από άλλες υποθέσεις αδικαιολόγητων διώξεων ιστολόγων/aggregators και πάνε τώρα μερικοί να θάψουν όλους τους ιστολόγους κάτω από ειδικές νομοθετικές ρυθμίσεις, υπαγωγή στο ΕΣΡ και άλλα φαιδρά. Διότι βεβαίως, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι που να μην ρυθμίζεται από τους νόμους του Ελληνικού κράτους και δεν είναι δυνατόν ο κάθε ένας να γράφει σε μια ιστοσελίδα ότι ο Γιωργάκης ή ο Κωστάκης ή ο Πρόεδρος του... είναι χαζός και να μην τιμωρείται για αυτό. Επίσης, είναι απαράδεκτο να υπάρχει κόσμος που γράφει σε μια ιστοσελίδα, παίρνοντας μερικές ελεύθερες ανάσες μέσα σε ένα μέσο που του προσφέρει η κακιά παγκοσμιοποίηση και λέει τη δική του αλήθεια, αντί να αποχαυνώνεται μπροστά στα σκουπίδια που πασάρονται ως ενημέρωση από όλα σχεδόν τα ιδιωτικά κανάλια ή αποδεχόμενος παθητικά την επιλεκτική ενημέρωση των κρατικών καναλιών, ώστε να εισπράττουν μερικοί και από καμιά διαφημισούλα.

Τα ιστολόγια δεν είναι Τύπος, δεν είναι συμβατικά ΜΜΕ, είναι κάτι άλλο, κάτι ξεχωριστό, είναι ένα καινοφανές μέσο για την άσκηση της ελευθερίας της έκφρασης κάθε ανθρώπου, βασικού συστατικού της δημοκρατίας που ουδέποτε κατοχυρώθηκε πραγματικά σε αυτή την απολυταρχική χώρα! Τα ιστολόγια είναι άλλο ένα μέσο χειραφέτησης του ατόμου που προσφέρει η νέα τεχνολογία. Τα ιστολόγια έδωσαν φωνή σε πολλούς ανθρώπους που μπορούσαν να αρθρώνουν λόγο, σε πολλές περιπτώσεις τουλάχιστον το ίδιο καλά με εκείνους που γράφουν και στις εφημερίδες, χωρίς αμοιβή και χωρίς εξαρτήσεις. Πολλά θέματα αναδείχθηκαν από αυτό το μέσο, θέματα που ή δεν προβάλλονται καθόλου ή περνούν στα ψιλά από τα συμβατικά ΜΜΕ, και πολλές αλήθειες λέγονται καθημερινά. Αυτό ενοχλεί, ενοχλεί πολιτικούς, ενοχλεί λειτουργούς της δικαιοσύνης, ενοχλεί δημοσιογράφους, ενοχλεί όλες τις εξουσίες που συνειδητοποιούν ότι χάνουν τη δική τους δυνατότητα να δρουν ανεξέλεγκτα και χωρίς έλεγχο και κριτική πέραν των μεταξύ τους συγκρούσεων, όταν πρόκειται να μοιραστεί κάποια πίτα.

Προτείνεται λέει νόμος που θα απαιτεί από τα ενημερωτικά ιστολόγια να δημοσιεύουν το όνομα του διαχειριστή τους (του ιστολόγου) και ανάλογα με το υλικό που δημοσιεύουν, ενδέχεται να εμπίπτουν στις αρμοδιότητες του ΕΣΡ και στις διατάξεις περί τύπου. Τι είναι όμως ενημερωτικό ιστολόγιο και πώς μπορεί ξαφνικά να βρεθεί κάποιος ιστολόγος στα δικαστήρια σε μια υπόθεση, όπου με βάσει τους νόμους περί Τύπου θα του ζητείται να καταβάλει κάποια υπέρογκη αποζημίωση; Ας υποθέσουμε ότι ένας ιστολόγος με ιστολόγιο όπου γράφει περί ανέμων και υδάτων και δημοσιεύει τα ποιηματάκια του, κάποια μέρα, γίνεται μάρτυρας ενός περιστατικού κατάχρησης εξουσίας στο δρόμο, το βιντεοσκοπεί με το κινητό του τηλέφωνο και αναρτά σχετικό κείμενο και βίντεο στο ιστολόγιό του. Ξαφνικά έγινε ενημερωτικό ιστολόγιο, κρίνεται σαν να ήταν καναλάρχης ή εκδότης εφημερίδας και αν δεν δημοσιεύσει τα στοιχεία του παρανομεί; Κάποιος ο οποίος κάνει γενικό πολιτικό σχολιασμό και αναφέρεται σε γεγονότα που δημοσιεύονται αλλού, θεωρείται ότι έχει ενημερωτικού χαρακτήρα ιστολόγιο; Υπολογίστε τα αυτά σε συνάρτηση με την έλλειψη χρόνου και πόρων του μέσου ιστολόγου για να ανταποκριθεί σε όλο αυτό το βάρος και καταλαβαίνετε ότι απλώς αυτά οδηγούν στην εξουδετέρωση των ιστολογίων ως μέσων πολιτικής έκφρασης και ενημέρωσης.

Κάθε επιβολή περιοριστικών νόμων στην Ελλάδα ειδικά για τα ιστολόγια ή η επιβολή πρόσθετων ειδικών όρων για τα ελληνικά ιστολόγια δεν θα είναι παρά μια στυγνή έκφραση απολυταρχισμού που θα μας βάλει στην ίδια κατηγορία με τριτοκοσμικές/μη δημοκρατικές χώρες, όπως το Πακιστάν, η Αίγυπτος, η Κίνα, η Τουρκία ή και κάτω από αυτές ακόμη. Βεβαίως, το ελληνικό κράτος και οι θεσμοί αυτής της χώρας με έχουν πείσει ότι δεν έχουν καμία αίσθηση του γελοίου, καθώς η καθολική επικράτηση της αναξιοκρατίας έχει οδηγήσει στον απόλυτο θρίαμβο της βλακείας, περιπτώσεις όπως αυτής της καθολικής απαγόρευσης των ηλεκτρονικών παιχνιδιών σε δημόσιους χώρους και καταστήματα λόγω ρεπορτάζ μεγαλοαποκαλυπτικού δηημοσιογράφου είναι χαρακτηριστικές. Θεωρώ ότι αυτό που βλέπουμε είναι ένας πόλεμος που πάει να εξαπολυθεί από τα παραδοσιακά κέντρα εξουσίας και μέσα εναντίον μιας κατηγορίας πολιτών που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται και η οποία δεν αποδέχεται τον παραδοσιακό παθητικό ρόλο στις σχέσεις της με την εξουσία.

Υπενθυμίζω ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για την ανωνυμία στα ιστολόγια. Κάποιοι από αυτούς είναι ότι ένας ιστολόγος μπορεί να μην επιθυμεί να καθίστανται γνωστές οι απόψεις του πάνω σε ορισμένα ζητήματα π.χ. στο χώρο της εργασίας του για τον α ή β λόγο, επίσης, μπορεί μια καταγγελία να μη συνιστά παραβίαση της νομοθεσίας, αλλά να εκθέτει τον ιστολόγο σε διακριτική συμπεριφορά ή κίνδυνο απόλυσης ή άλλων έμμεσων αντιποίνων, μπορεί να μη θέλει κάποιος να εμφανίζεται το οικογενειακό του όνομα για να μη συνδέονται άλλα άτομα της οικογένειάς του με τις απόψεις του ή να μη θέλει να προσβάλει ή να δημιουργήσει εντάσεις με άτομα της οικογένειάς του και, φυσικά, υπάρχει η περίπτωση να ζει κάποιος σε ένα ανελεύθερο καθεστώς ή να θεωρεί ότι οι απόψεις του μπορεί να τον εκθέτουν σε πιέσεις και αντίποινα, χωρίς να τον υποστηρίζει το επιτελείο ενός ραδιοτηλεοπτικού οργανισμού ή εφημερίδας και ειδικές διατάξεις όπως συμβαίνει με τους δημοσιογράφους. Πολλοί άλλοι λόγοι υπάρχουν επίσης, με έναν από τους πιο σημαντικούς να είναι η γοητεία του να είσαι σε θέση να διαμορφώσεις εκ του μηδενός τη δική σου ταυτότητα αποκλειστικά με βάση το λόγο σου, για περισσότερη και όχι λιγότερη ειλικρίνεια. Αλλά πώς να τα κατανοήσουν αυτά οι διψασμένοι για δημοσιότητα και αναγνωρισιμότητα αστέρες των ΜΜΕ.

Απογοητεύτηκα πολύ από τη στάση ορισμένων, λίγων ιστολόγων που έχω σε εκτίμηση και είδα να επιδίδονται σε κοντόφθαλμες κρίσεις του τύπου «εγώ δεν είμαι σαν και αυτούς». Τι θα κάνουν όμως αύριο όταν οι όποιοι περιορισμοί θα πέσουν στα κεφάλια όλων μας; Νομίζω ότι αν θέλουμε να υπερασπίσουμε το δικαίωμά μας να εκφραζόμαστε ελεύθερα σε αυτό το υπέροχο μέσο, πρέπει να αντιδράσουμε. Προσωπικά, δεν θα δεχθώ κανέναν πρόσθετο περιορισμό ειδικά για τα ιστολόγια από τον Έλληνα νομοθέτη. Αν θεωρήσω ότι το κόστος της μη συμμόρφωσης είναι υψηλό ή αν διαπιστώσω ότι υπάρχει υπαρκτός κίνδυνος να εκτεθώ σε νομικό κίνδυνο και μόνο για το γεγονός ότι έχω ιστολόγιο, θα κλείσω το παρόν ιστολόγιο, ενδεχομένως με μια αγγλόφωνη ανακοίνωση που θα καταγγέλλει ως μη δημοκρατική αυτή τη χώρα. Η απολυταρχία δεν χρειάζεται απαραίτητα βασανιστήρια και φυλακές, μπορεί κάλλιστα να σε περισφίξει τόσο με νομικίστικα και δικονομικά μέσα και απαιτήσεις και με δυσανάλογα μεγάλο νομικό κίνδυνο λόγω μη κατοχύρωσης δικαιωμάτων, σε συνδυασμό με την αρνησιδικία που επικρατεί, ώστε να μην σου αφήνει κανένα περιθώριο ελεύθερης έκφρασης. Υπενθυμίζω τις απανωτές καταδίκες της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για θέματα ελευθερίας της έκφρασης και του τύπου αλλά και για άλλα ζητήματα.

Θα σκεφτόμουν ίσως το ενδεχόμενο να ανοίξω ιστολόγιο στα Αγγλικά με εντελώς διαφορετικά στοιχεία, είναι μια ιδέα, αλλά δεν θέλω να παραδοθώ αμαχητί, θα ήταν ευχής έργο, να πλήτταμε αυτούς που πάνε να μας πλήξουν, να πάρουν μια γεύση τα ΜΜΕ της ευτέλειας, οι δημαγωγοί, οι κατασκευαστές συναίνεσης και οι φαύλοι του τι σημαίνει δημοκρατικοί πολίτες που δεν ανέχονται να τσαλαπατιόνται και να κουρελιάζονται τα δικαιώματά τους μένοντας κενό γράμμα.

Μου θυμίζει αυτή η υπόθεση τη δεκαετία του 80 και την πρώτη εμφάνιση των υπολογιστών (οι ηρωικές μέρες των spectrum, oric atmos κ.λπ., αν είστε της ηλικίας μου), τότε που είχαν βγει από το ΠΑΣΟΚ και είχαν πει ότι επειδή οι υπολογιστές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για το φακέλωμα, ίσως να πρέπει κάθε κάτοχος υπολογιστή να πρέπει να τον δηλώνει στο ΑΤ της περιοχής του! Ελλάδα, η χώρα του γελοίου δίχως όρια. Μην πανικοβάλλεστε από τα ιστολόγια, θα σας φύγει το στρινγκ του ήθους σας!

Alors, c’ est la guerre.

Προτείνω την αποστολή αυτού του μηνύματος στο e-tipos:
Προς e-tipos:Παρακαλώ λάβετε υπόψη ότι όταν οργανώνετε μια διαδικτυακή ψηφοφορία και επιλέγετε η μία επιλογή απάντησης να είναι «Συμφωνώ με τον δια νόμου έλεγχο των blogs.» και η άλλη «Πρέπει να συνεχίσει η ανεξέλεγκτη λειτουργία τους με τις όποιες συνέπειες.», οι προθέσεις σας να υπαγορεύσετε τη «σωστή» απάντηση καθίστανται περισσότερο από διαφανείς. Η δεύτερη επιλογή θα έπρεπε να είχε ισοδύναμη και εξίσου ουδέτερη διατύπωση με την πρώτη, όπως «Διαφωνώ με τον δια νόμου έλεγχο των blogs.». Διαφορετικά, προτείνω η πρώτη επιλογή να διαμορφωθεί σε «Συμφωνώ με τη δια νόμου διακοπή της ελεύθερης λειτουργίας των blogs, με τις όποιες συνέπειες για την ελευθερία του λόγου.»