9 Μαρτίου...

...φοράμε τις μάσκες, διότι πίσω από αυτή τη μάσκα (ιστολόγιο/ψευδώνυμο) υπάρχει κάτι περισσότερο από σάρκα. Πίσω από αυτή τη μάσκα (ιστολόγιο/ψευδώνυμο) υπάρχει μια ιδέα*.

Η ελευθερία του λόγου είναι υπόθεση όλων.

* “There is more than flesh behind this mask. Behind this mask there is an idea...” από την ταινία V for Vendetta

Alors, c’ est la guerre

Ο νομικά υπεύθυνος του ιστολογίου, Ανθουλής, σπεύδει στο μέτωπο.

Το σφράγισμα της χύτρας, ως μέτρο ελέγχου των εντάσεων, δεν είναι καλή λύση, καθώς ενίοτε προκαλεί εκρήξεις.

Με αφορμή άλλη μια, τουλάχιστον περίεργη και αδιευκρίνιστη ως προς τις παραμέτρους της υπόθεση δίωξης(;) ιστολόγων (press.gr), το γνωστό πλήθος των δημοσιογράφων των παραθύρων και των εφημερίδων που συνήθως πωλούνται σε σελοφάν, ενδεχομένως για την αποφυγή μολύνσεων, ξεσπάθωσαν εναντίον της «ασυδοσίας» των ιστολογίων που είναι υπεύθυνα για το ανοσιούργημα του να αποκτάς λόγο εσύ, ο «ανώνυμος» πολίτης. Βεβαίως, η ανωνυμία δεν ήταν πρόβλημα πριν, όταν οι ανώνυμοι ήταν και βουβοί και κρέμονταν από τα χείλη, τις γλώσσες, τους οδόντας και λοιπά ανατομικά σημεία των πεφωτισμένων και ακέραιων δημοσιογράφων της ΕΣΥΕΑ. Η ανωνυμία ενόχλησε από τη στιγμή που οι ανώνυμοι απέκτησαν λόγο και φωνή μέσω των μπλογκ και έπαψαν να δέχονται τις έξωθεν επιβαλλόμενες ατζέντες και άρχισαν να θέτουν τη δική τους ατζέντα, να εκφράζουν την αγανάκτησή τους, να σατιρίζουν, να δίνουν ουσιαστικό περιεχόμενο σε αυτό το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφραση που, μέχρι πρότινος, σήμαινε ότι μπορούσες να μιλάς ελεύθερα με τη μαμά σου, τον μπαμπά σου και άλλα 5 - 10 άτομα.

Το press.gr δεν το διάβαζα ποτέ, δεν ταίριαζε ούτε στην αισθητική μου ούτε σε αυτό που θεωρώ ήθος. Οι λεπτομέρειες της υπόθεσης λίγο με ενδιαφέρουν, με ενδιαφέρει όμως έντονα αυτό το θέατρο του παραλόγου και το γαϊτανάκι της βλακείας που πάει να στηθεί με αφορμή αυτή την υπόθεση. Βρήκαμε, ένα press.gr που μας βολεύει, μετά από άλλες υποθέσεις αδικαιολόγητων διώξεων ιστολόγων/aggregators και πάνε τώρα μερικοί να θάψουν όλους τους ιστολόγους κάτω από ειδικές νομοθετικές ρυθμίσεις, υπαγωγή στο ΕΣΡ και άλλα φαιδρά. Διότι βεβαίως, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι που να μην ρυθμίζεται από τους νόμους του Ελληνικού κράτους και δεν είναι δυνατόν ο κάθε ένας να γράφει σε μια ιστοσελίδα ότι ο Γιωργάκης ή ο Κωστάκης ή ο Πρόεδρος του... είναι χαζός και να μην τιμωρείται για αυτό. Επίσης, είναι απαράδεκτο να υπάρχει κόσμος που γράφει σε μια ιστοσελίδα, παίρνοντας μερικές ελεύθερες ανάσες μέσα σε ένα μέσο που του προσφέρει η κακιά παγκοσμιοποίηση και λέει τη δική του αλήθεια, αντί να αποχαυνώνεται μπροστά στα σκουπίδια που πασάρονται ως ενημέρωση από όλα σχεδόν τα ιδιωτικά κανάλια ή αποδεχόμενος παθητικά την επιλεκτική ενημέρωση των κρατικών καναλιών, ώστε να εισπράττουν μερικοί και από καμιά διαφημισούλα.

Τα ιστολόγια δεν είναι Τύπος, δεν είναι συμβατικά ΜΜΕ, είναι κάτι άλλο, κάτι ξεχωριστό, είναι ένα καινοφανές μέσο για την άσκηση της ελευθερίας της έκφρασης κάθε ανθρώπου, βασικού συστατικού της δημοκρατίας που ουδέποτε κατοχυρώθηκε πραγματικά σε αυτή την απολυταρχική χώρα! Τα ιστολόγια είναι άλλο ένα μέσο χειραφέτησης του ατόμου που προσφέρει η νέα τεχνολογία. Τα ιστολόγια έδωσαν φωνή σε πολλούς ανθρώπους που μπορούσαν να αρθρώνουν λόγο, σε πολλές περιπτώσεις τουλάχιστον το ίδιο καλά με εκείνους που γράφουν και στις εφημερίδες, χωρίς αμοιβή και χωρίς εξαρτήσεις. Πολλά θέματα αναδείχθηκαν από αυτό το μέσο, θέματα που ή δεν προβάλλονται καθόλου ή περνούν στα ψιλά από τα συμβατικά ΜΜΕ, και πολλές αλήθειες λέγονται καθημερινά. Αυτό ενοχλεί, ενοχλεί πολιτικούς, ενοχλεί λειτουργούς της δικαιοσύνης, ενοχλεί δημοσιογράφους, ενοχλεί όλες τις εξουσίες που συνειδητοποιούν ότι χάνουν τη δική τους δυνατότητα να δρουν ανεξέλεγκτα και χωρίς έλεγχο και κριτική πέραν των μεταξύ τους συγκρούσεων, όταν πρόκειται να μοιραστεί κάποια πίτα.

Προτείνεται λέει νόμος που θα απαιτεί από τα ενημερωτικά ιστολόγια να δημοσιεύουν το όνομα του διαχειριστή τους (του ιστολόγου) και ανάλογα με το υλικό που δημοσιεύουν, ενδέχεται να εμπίπτουν στις αρμοδιότητες του ΕΣΡ και στις διατάξεις περί τύπου. Τι είναι όμως ενημερωτικό ιστολόγιο και πώς μπορεί ξαφνικά να βρεθεί κάποιος ιστολόγος στα δικαστήρια σε μια υπόθεση, όπου με βάσει τους νόμους περί Τύπου θα του ζητείται να καταβάλει κάποια υπέρογκη αποζημίωση; Ας υποθέσουμε ότι ένας ιστολόγος με ιστολόγιο όπου γράφει περί ανέμων και υδάτων και δημοσιεύει τα ποιηματάκια του, κάποια μέρα, γίνεται μάρτυρας ενός περιστατικού κατάχρησης εξουσίας στο δρόμο, το βιντεοσκοπεί με το κινητό του τηλέφωνο και αναρτά σχετικό κείμενο και βίντεο στο ιστολόγιό του. Ξαφνικά έγινε ενημερωτικό ιστολόγιο, κρίνεται σαν να ήταν καναλάρχης ή εκδότης εφημερίδας και αν δεν δημοσιεύσει τα στοιχεία του παρανομεί; Κάποιος ο οποίος κάνει γενικό πολιτικό σχολιασμό και αναφέρεται σε γεγονότα που δημοσιεύονται αλλού, θεωρείται ότι έχει ενημερωτικού χαρακτήρα ιστολόγιο; Υπολογίστε τα αυτά σε συνάρτηση με την έλλειψη χρόνου και πόρων του μέσου ιστολόγου για να ανταποκριθεί σε όλο αυτό το βάρος και καταλαβαίνετε ότι απλώς αυτά οδηγούν στην εξουδετέρωση των ιστολογίων ως μέσων πολιτικής έκφρασης και ενημέρωσης.

Κάθε επιβολή περιοριστικών νόμων στην Ελλάδα ειδικά για τα ιστολόγια ή η επιβολή πρόσθετων ειδικών όρων για τα ελληνικά ιστολόγια δεν θα είναι παρά μια στυγνή έκφραση απολυταρχισμού που θα μας βάλει στην ίδια κατηγορία με τριτοκοσμικές/μη δημοκρατικές χώρες, όπως το Πακιστάν, η Αίγυπτος, η Κίνα, η Τουρκία ή και κάτω από αυτές ακόμη. Βεβαίως, το ελληνικό κράτος και οι θεσμοί αυτής της χώρας με έχουν πείσει ότι δεν έχουν καμία αίσθηση του γελοίου, καθώς η καθολική επικράτηση της αναξιοκρατίας έχει οδηγήσει στον απόλυτο θρίαμβο της βλακείας, περιπτώσεις όπως αυτής της καθολικής απαγόρευσης των ηλεκτρονικών παιχνιδιών σε δημόσιους χώρους και καταστήματα λόγω ρεπορτάζ μεγαλοαποκαλυπτικού δηημοσιογράφου είναι χαρακτηριστικές. Θεωρώ ότι αυτό που βλέπουμε είναι ένας πόλεμος που πάει να εξαπολυθεί από τα παραδοσιακά κέντρα εξουσίας και μέσα εναντίον μιας κατηγορίας πολιτών που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται και η οποία δεν αποδέχεται τον παραδοσιακό παθητικό ρόλο στις σχέσεις της με την εξουσία.

Υπενθυμίζω ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για την ανωνυμία στα ιστολόγια. Κάποιοι από αυτούς είναι ότι ένας ιστολόγος μπορεί να μην επιθυμεί να καθίστανται γνωστές οι απόψεις του πάνω σε ορισμένα ζητήματα π.χ. στο χώρο της εργασίας του για τον α ή β λόγο, επίσης, μπορεί μια καταγγελία να μη συνιστά παραβίαση της νομοθεσίας, αλλά να εκθέτει τον ιστολόγο σε διακριτική συμπεριφορά ή κίνδυνο απόλυσης ή άλλων έμμεσων αντιποίνων, μπορεί να μη θέλει κάποιος να εμφανίζεται το οικογενειακό του όνομα για να μη συνδέονται άλλα άτομα της οικογένειάς του με τις απόψεις του ή να μη θέλει να προσβάλει ή να δημιουργήσει εντάσεις με άτομα της οικογένειάς του και, φυσικά, υπάρχει η περίπτωση να ζει κάποιος σε ένα ανελεύθερο καθεστώς ή να θεωρεί ότι οι απόψεις του μπορεί να τον εκθέτουν σε πιέσεις και αντίποινα, χωρίς να τον υποστηρίζει το επιτελείο ενός ραδιοτηλεοπτικού οργανισμού ή εφημερίδας και ειδικές διατάξεις όπως συμβαίνει με τους δημοσιογράφους. Πολλοί άλλοι λόγοι υπάρχουν επίσης, με έναν από τους πιο σημαντικούς να είναι η γοητεία του να είσαι σε θέση να διαμορφώσεις εκ του μηδενός τη δική σου ταυτότητα αποκλειστικά με βάση το λόγο σου, για περισσότερη και όχι λιγότερη ειλικρίνεια. Αλλά πώς να τα κατανοήσουν αυτά οι διψασμένοι για δημοσιότητα και αναγνωρισιμότητα αστέρες των ΜΜΕ.

Απογοητεύτηκα πολύ από τη στάση ορισμένων, λίγων ιστολόγων που έχω σε εκτίμηση και είδα να επιδίδονται σε κοντόφθαλμες κρίσεις του τύπου «εγώ δεν είμαι σαν και αυτούς». Τι θα κάνουν όμως αύριο όταν οι όποιοι περιορισμοί θα πέσουν στα κεφάλια όλων μας; Νομίζω ότι αν θέλουμε να υπερασπίσουμε το δικαίωμά μας να εκφραζόμαστε ελεύθερα σε αυτό το υπέροχο μέσο, πρέπει να αντιδράσουμε. Προσωπικά, δεν θα δεχθώ κανέναν πρόσθετο περιορισμό ειδικά για τα ιστολόγια από τον Έλληνα νομοθέτη. Αν θεωρήσω ότι το κόστος της μη συμμόρφωσης είναι υψηλό ή αν διαπιστώσω ότι υπάρχει υπαρκτός κίνδυνος να εκτεθώ σε νομικό κίνδυνο και μόνο για το γεγονός ότι έχω ιστολόγιο, θα κλείσω το παρόν ιστολόγιο, ενδεχομένως με μια αγγλόφωνη ανακοίνωση που θα καταγγέλλει ως μη δημοκρατική αυτή τη χώρα. Η απολυταρχία δεν χρειάζεται απαραίτητα βασανιστήρια και φυλακές, μπορεί κάλλιστα να σε περισφίξει τόσο με νομικίστικα και δικονομικά μέσα και απαιτήσεις και με δυσανάλογα μεγάλο νομικό κίνδυνο λόγω μη κατοχύρωσης δικαιωμάτων, σε συνδυασμό με την αρνησιδικία που επικρατεί, ώστε να μην σου αφήνει κανένα περιθώριο ελεύθερης έκφρασης. Υπενθυμίζω τις απανωτές καταδίκες της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για θέματα ελευθερίας της έκφρασης και του τύπου αλλά και για άλλα ζητήματα.

Θα σκεφτόμουν ίσως το ενδεχόμενο να ανοίξω ιστολόγιο στα Αγγλικά με εντελώς διαφορετικά στοιχεία, είναι μια ιδέα, αλλά δεν θέλω να παραδοθώ αμαχητί, θα ήταν ευχής έργο, να πλήτταμε αυτούς που πάνε να μας πλήξουν, να πάρουν μια γεύση τα ΜΜΕ της ευτέλειας, οι δημαγωγοί, οι κατασκευαστές συναίνεσης και οι φαύλοι του τι σημαίνει δημοκρατικοί πολίτες που δεν ανέχονται να τσαλαπατιόνται και να κουρελιάζονται τα δικαιώματά τους μένοντας κενό γράμμα.

Μου θυμίζει αυτή η υπόθεση τη δεκαετία του 80 και την πρώτη εμφάνιση των υπολογιστών (οι ηρωικές μέρες των spectrum, oric atmos κ.λπ., αν είστε της ηλικίας μου), τότε που είχαν βγει από το ΠΑΣΟΚ και είχαν πει ότι επειδή οι υπολογιστές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για το φακέλωμα, ίσως να πρέπει κάθε κάτοχος υπολογιστή να πρέπει να τον δηλώνει στο ΑΤ της περιοχής του! Ελλάδα, η χώρα του γελοίου δίχως όρια. Μην πανικοβάλλεστε από τα ιστολόγια, θα σας φύγει το στρινγκ του ήθους σας!

Alors, c’ est la guerre.

Προτείνω την αποστολή αυτού του μηνύματος στο e-tipos:
Προς e-tipos:Παρακαλώ λάβετε υπόψη ότι όταν οργανώνετε μια διαδικτυακή ψηφοφορία και επιλέγετε η μία επιλογή απάντησης να είναι «Συμφωνώ με τον δια νόμου έλεγχο των blogs.» και η άλλη «Πρέπει να συνεχίσει η ανεξέλεγκτη λειτουργία τους με τις όποιες συνέπειες.», οι προθέσεις σας να υπαγορεύσετε τη «σωστή» απάντηση καθίστανται περισσότερο από διαφανείς. Η δεύτερη επιλογή θα έπρεπε να είχε ισοδύναμη και εξίσου ουδέτερη διατύπωση με την πρώτη, όπως «Διαφωνώ με τον δια νόμου έλεγχο των blogs.». Διαφορετικά, προτείνω η πρώτη επιλογή να διαμορφωθεί σε «Συμφωνώ με τη δια νόμου διακοπή της ελεύθερης λειτουργίας των blogs, με τις όποιες συνέπειες για την ελευθερία του λόγου.»

Κομπάρσοι στη ζωή μου - Κομπάρσος στη ζωή τους

Βγήκα το απόγευμα της Κυριακής να κάνω τη βόλτα μου και να χωνέψω, μετά το οικογενειακό γεύμα στους γονείς μου. Είχα φτάσει στη διασταύρωση Πατησίων και Πανεπιστημίου, κοντά στην Ομόνοια, όταν προσέχω ένα ζευγάρι στο απέναντι πεζοδρόμιο που περιμένει το φανάρι για να διασχίσει την Πανεπιστημίου, όπως και εγώ. Το φανάρι επιτέλους γίνεται πράσινο, διασχίζω το δρόμο, προσπερνούμε ο ένας τον άλλο, ο καθένας για τον προορισμό του, και απομακρυνόμαστε. Συνεχίζω τη βόλτα μου, περπατώ για άλλη μια ώρα περίπου στην Αθήνα και επιστρέφω για το σπίτι. Περπατώ στην Πατησίων. Περνώ τη διασταύρωση της Πατησίων με την Στουρνάρη, όταν στρέφω το κεφάλι μου και κοιτάζω αδιάφορα το απέναντι πεζοδρόμιο, προς τα Εξάρχεια, χωρίς να έχω πρόθεση να διασχίσω το δρόμο. Ένα ζευγάρι περιμένει στο φανάρι, είναι το ίδιο ζευγάρι που είχα δει πριν από μια ώρα. Είμαι βέβαιος, είχα προσέξει τις λεπτομέρειες.
.
Μετά την προφανή σκέψη, ότι ζω σε ένα «μάτριξ» και λόγω κάποιου σφάλματος του εξυπηρετητή μου εμφανίστηκε αυτό το ζευγάρι σε δύο περιστάσεις, ενδεχομένως λόγω κακής λειτουργίας της τυχαιοποίησης, σκέφτομαι πιο πεζά, ότι πρόκειται για μια σύμπτωση. Είναι για το έργο της ζωής μου αυτοί οι καημένοι άνθρωποι κομπάρσοι, όπως αυτούς που οι σκηνοθέτες βάζουν να περνούν και να ξαναπερνούν από τη σκηνή μιας ταινίας. Έπαιξαν για λίγο στο σκηνικό της ταινίας της ζωής μου, το πιθανότερο είναι να μην τους ξαναδώ ή και αν τους ξαναδώ να μην τους αναγνωρίσω, ιδίως αν είναι χώρια μεταξύ τους. Η μοίρα τους δεν θα με αγγίξει ποτέ, ούτε θα γελάσω ούτε θα κλάψω ποτέ για αυτούς. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για μένα αν δεις τα πράγματα από τη δική τους σκοπιά. Είμαστε εξίσου ασήμαντοι ο ένας για τον άλλο ή, σε αυτή την περίπτωση, οι δύο για τον άλλο, μα και πρωταγωνιστές, ο καθένας της δικής του υποκειμενικότητας. Μου διαφεύγει κάτι;

Δευτέρα παρουσία

Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε την οθόνη μπροστά του. Κοιτούσε το ιστολόγιό του. Ήταν στο γραφείο του σπιτιού του. Ένοιωθε ζαλισμένος. Κοίταξε γύρω του και είδε μερικά περίεργα γκριζοπράσινα πλάσματα. Περιέργως, δεν αισθάνθηκε φόβο. Άκουσε μια φωνή στο μυαλό του "Είμαστε πλάσματα από άλλο πλανήτη, επισκεφθήκαμε τον πλανήτη σας, αλλά τον βρήκαμε ερημωμένο. Οι επιστήμονές μας μελετούν τον πολιτισμό σας που κάποτε ήκμασε εδώ. Βρήκαμε κάποιους εξυπηρετητές αυτού που ονομάζατε Διαδίκτυο και μέσα σε αυτούς βρήκαμε αρκετές πληροφορίες, μεταξύ αυτών, το ιστολόγιό σου. Εσύ έπαψες να ζεις πριν από δέκα αιώνες περίπου. Με βάση τα κείμενά σου, μπορέσαμε να σε ανασυστήσουμε. Βλέπεις, είμαστε πολύ εξελιγμένοι στην επεξεργασία του λόγου, τουλάχιστον με τα δικά σας μέτρα. Μπορούμε να ερμηνεύουμε και να χρησιμοποιούμε τις λέξεις όπως κάποτε εσείς το DNA και ακόμη καλύτερα. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να σου δώσουμε περισσότερο από δώδεκα ώρες ύπαρξης. Μπορείς να διαθέσεις αυτή τη μέρα όπως θέλεις. Μπορέσαμε να αναδημιουργήσουμε επίσης το σπίτι σου αλλά δεν μπορείς να απομακρυνθείς από αυτό. Αν κοιτάξεις από τα παράθυρα, θα δεις τη γνώριμη εικόνα της πόλης σου, αλλά αυτή δεν είναι παρά μια εικόνα. Καλημέρα σου."

Τα πλάσματα απομακρύνθηκαν. Σηκώθηκε κάπως μουδιασμένος. Κοίταξε το ρολόι του, η ώρα ήταν 9 το πρωί. Πήγε στην κουζίνα, όλα ήταν στη θέση τους, όπως τα θυμόταν. Ένα περιστέρι, από αυτά που κουτσουλούσαν το πεζούλι, ήταν κουρνιασμένο εκεί και τον κοιτούσε το ίδιο αδιάφορα, όπως πάντα. Το καλημέρισε όπως πάντα. Ετοίμασε και έφαγε το πρωινό του ήσυχα, απολαμβάνοντάς το σαν να είχε όλη τη ζωή μπροστά του. Μετά, περιπλανήθηκε στο σπίτι. Επεξεργάστηκε τα έπιπλα, τα ρούχα στις ντουλάπες. Κοίταξε τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες της οικογένειάς του και των φίλων του. Έβαλε μουσική. Χάιδεψε τις ράχες των βιβλίων του στη βιβλιοθήκη, μερικά τα ξεφύλλισε. Κοίταξε έξω. Ήταν άνοιξη, μερικά πουλιά κελαηδούσαν. Στο δρόμο υπήρχε κάποια κίνηση, αυτοκίνητα (και ας ήταν πεζόδρομος), θόρυβοι, το βουητό της πόλης, ήξερε όμως ότι όσα του είχαν πει τα παράξενα γκρι πλάσματα ήταν αλήθεια. Άνοιξε την μπαλκονόπορτα και εισέπνευσε μερικά φευγαλέα ανοιξιάτικα αρώματα ανακατεμένα με πολύ καυσαέριο. Χάθηκε στις σκέψεις του. Κάποια στιγμή κοίταξε το ρολόι του, δώδεκα η ώρα, είχαν περάσει τρεις ώρες. Πήγε στον υπολογιστή που έμενε ανοικτός και κάθισε μπροστά στο πληκτρολόγιο.

Συνδέθηκε στον λογαριασμό του ιστολογίου του και πάτησε «Νέα ανάρτηση». Άρχισε να γράφει μανιωδώς, ανέβαζε το ένα ποστ μετά το άλλο. Ό,τι δεν είχε γράψει στον κανονικό χρόνο της ζωής του, το έγραφε στην παράταση. Μερικές φορές σηκωνόταν, έκανε μερικές βόλτες, σκεφτόταν, ξανακαθόταν και συνέχιζε να κτυπάει με μανία το πληκτρολόγιο. Η ώρα πέρασε γρήγορα. Κοίταξε το ρολόι του, είχε βραδιάσει, εννέα παρά δέκα λεπτά. Πάτησε «Δημοσίευση Ανάρτησης» για το τελευταίο του ποστ. Έπαιξε λίγο με το ροδάκι του ποντικιού για να μετακινηθεί πάνω και κάτω στις αναρτήσεις του. Χαμογέλασε με ικανοποίηση και διαλύθηκε σε ένα πολύχρωμο σύννεφο από pixel.

Σημείωση: Η ιδέα μου ήλθε όταν θυμήθηκα το τέλος του Artificial Intelligence.

Οι εταίρες

- Έλα, άσε τις ντροπές!

Με αφορμή τη γνωριμία με το έργο του Αρετίνου, φίλου αριστοκρατών, καλλιτεχνών, βασιλέων και παπών, «Μαθήματα για την τέχνη της πορνείας, της ρουφιανιάς και τις προδοσίες των ανδρών»*, περί του οποίου έμαθα από το ιστολόγιο μιας ψυχής, θυμήθηκα ένα περιστατικό από τη στρατιωτική μου θητεία. Ο στρατός αποκαλύπτει σε καλομαθημένα παιδιά της πόλης, όπως εγώ, ότι αυτό που θεωρούν δεδομένο για την κοινωνία, δεν είναι παρά μια λεπτή στρώση κρέμας σε ένα φλιτζάνι καφέ, από κάτω υπάρχει το ζουμί και πιο κάτω ακόμη το κατακάθι. Αν είσαι απροετοίμαστος, κλονίζεσαι. Όχι μόνο ο αναλφαβητισμός, η αμορφωσιά και η φτώχεια έχουν στην ελληνική κοινωνία έκταση που δεν μπορείς να φανταστείς βασιζόμενος στον δικό σου μικρόκοσμο, αλλά ακόμη και αντιλήψεις που θεωρείς δεδομένες και στοιχειώδεις για μια πολιτισμένη κοινωνία είναι κάτι ξένο για μεγάλο αριθμό ανθρώπων.

Ήμουν τον καιρό εκείνο, αρχές της δεκαετίες του ενενήντα, στη σχολή αξιωματικών της Λαμίας «αλφάς», που σήμαινε στο πρώτο δίμηνο της τετράμηνης εκπαίδευσης, κάτι που επίσης σήμαινε ότι σε εκπαίδευαν-καψώναραν οι «βητάδες», αυτοί που είχαν καταταγεί δύο μήνες πριν από σένα και βρίσκονταν στο δεύτερο δίμηνο της εκπαίδευσης. Ένα απόγευμα ήμουν εξοδούχος, όταν με πλησίασαν κάποιοι άλλοι της σειράς μου, αγροτόπαιδα με τα οποία είχα καλές σχέσεις, και μου πρότειναν να πάμε μαζί... στο μπορντέλο. Τώρα, κάτι τέτοιες καταστάσεις είναι αρκετά λεπτές και θέλουν ειδικό χειρισμό. Ηθικολογίες περί αντίθεσης στην πορνεία δεν γίνονται κατανοητές. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν θέλεις να δώσεις λαβές για περίεργα σχόλια, φήμες και παρεξηγήσεις. Για να γίνω ακόμη πιο σαφής, για ένα μέρος της κοινωνίας μας, ή είσαι από αυτούς που «όπου λάχει» ή δεν είσαι φανατικός του φύλου σου. Δεν θεώρησα ότι μια άμεση και κάθετη άρνηση θα ήταν η καλύτερη επιλογή. Με απαθές και αδιάφορο ύφος έδειξα ότι ήμουν απρόθυμος και επιφυλακτικός, για διάφορους λόγους, δεν θυμάμαι αν προφασίστηκα ότι είχα και κάποια σχέση, αλλά προθυμοποιήθηκα να τους συνοδεύσω έως εκεί, για να δω το περιβάλλον και «τι υπήρχε διαθέσιμο», για να αποφασίσω οριστικά. Φυσικά, είχα ήδη αποφασίσει ότι όταν φτάναμε στον προορισμό μας θα τους εγκατέλειπα εκεί και εγώ θα πήγαινα σε κανένα ζαχαροπλαστείο ή ψητοπωλείο, για την καθιερωμένη, μίζερη παρηγοριά του φαντάρου στην επαρχιακή πόλη.

Οι τύποι φαίνεται ότι είχαν ενημερωθεί από κάπου για το μέρος και είχαν κάποιο χαρτί με οδηγίες για να πάνε εκεί. Εντύπωση μου έκανε ότι βαδίζαμε έξω από την πόλη, ανάμεσα σε χωράφια, μέχρι που εν τέλει φτάσαμε μπροστά σε κάτι πλίνθινα κτίσματα που περισσότερο έμοιαζαν με στάνες. Έντονη αποστροφή με κατέλαβε. Μας υποδέχτηκε μια ηλικιωμένη γυναίκα και μας έβαλε μέσα παραμερίζοντας ένα πανί που κρεμόταν στην πόρτα. Πολλές λεπτομέρειες δεν θυμάμαι. Το σοκ ήταν τέτοιο που νομίζω ότι τις ξέχασα αμέσως αφού βγήκα από εκεί. Σε ένα ή δύο άθλια παρακείμενα δωμάτια, βρισκόντουσαν ένα ή δύο, θλιβερά, παχύσαρκα, μεσήλικα πλάσματα, με ελάχιστα ρούχα, ιδρωμένα καθώς ήταν μια ζεστή φθινοπωρινή μέρα, που το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν ήταν να ξυπνήσουν τον ερωτικό πόθο. Πάγωσα, αισθάνθηκα ναυτία και πρέπει να γούρλωσα τα μάτια μου. Μια ματιά στο πλάι με έκανε να καταλάβω ότι δεν ήμουν ο μόνος. Κάτι μας είπαν, δεν μπόρεσα να καταλάβω τι, κάτι ψελλίσαμε και βγήκαμε έξω. Άτακτη υποχώρηση, μόνο που δεν τρέχαμε.

Το υπόλοιπο της εξόδου εξελίχθηκε με τον συνηθισμένο τρόπο, καφετέρια, βόλτα, φαγητό, επιστροφή στο στρατόπεδο, όπου η περιπέτεια συνεχίστηκε. Τα καλόπαιδα είχαν επιστρέψει ήδη και όχι μόνο διέδωσαν ότι είχαν πηδήξει, είχαν βλέπετε διαφημίσει από πριν την έξοδό τους και δεν ήθελαν να παραδεχτούν ότι τζίφος η υπόθεση, αλλά είχαν κάνει και ιδιαίτερη μνεία στις δικές μου επιδόσεις. Το αποτέλεσμα ήταν ότι είχαν επισύρει την μήνιν των βητάδων και εγώ να τύχω «θερμής» υποδοχής. Σας βεβαιώνω ότι το να παίρνεις κάμψεις έχοντας παγωτά, ψητά και μπύρες στο στομάχι σου δεν είναι ό,τι καλύτερο. Τελικώς, η αλήθεια έλαμψε, τα ξεράσαμε όλα, παραλίγο και κυριολεκτικά. Τα σκέφτομαι τώρα αυτά και γελάω, αλλά τότε... στέλνουν τα παθήματα οι θεοί για να έχουμε κάτι να αφηγούμαστε.

Αυτό που δεν με κάνει να γελάω είναι η ανάμνηση εκείνων των πλασμάτων στο μισοσκόταδο, σε εκείνα τα πλινθόκτιστα δωμάτια με τα κουρέλια. Τόσο ξένα μου είχαν φανεί, ώστε να μου θυμίζουν πλάσματα από κάποιες σκηνές σε παρακμιακά μπαρ ταινιών επιστημονικής φαντασίας ή να μου φέρνουν στο νου την εφιαλτική ατμόσφαιρα έργων του HR Giger. Ποια πορεία στη ζωή, ποιες εμπειρίες, ποια παθήματα να τα είχαν οδηγήσει εκεί, τι ενδεχομένως έκρυβε το παρελθόν τους και τι τους επεφύλασσε το μέλλον τους, ποιες σκέψεις μπορεί να έκαναν, πώς αντιλαμβανόντουσαν τη ζωή τους, είναι αδύνατον να φανταστώ. Επίσης, αδυνατώ να φανταστώ του πελάτες τους.

*Εκδόσεις Στοχαστής, μετάφραση Δημήτρης Δεληολάνης - Χρύσα Κακατσάκη

Οι τηλεοπτικές σειρές των παιδικών μου χρόνων

- Διακτινίστε με ηλίθιοι, δεν είναι ώρα για πλάκες!

.

Με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση, σκέφτηκα και άλλες τηλεοπτικές σειρές που παρακολουθούσα ως παιδί, τη δεκαετία του 70, και που ίσως να είχαν μια σημαντική επίδραση πάνω μου.

Δεν μπορώ να ξεχάσω το φλάουτο που ακουγόταν όταν ξεκινούσε το Κουνγκ Φου ή την ασκητική μορφή του σαολίν μοναχού Κουάι Τσανγκ Κέιν (Ντέιβιντ Καραντάιν) που περιπλανιόταν στην Άγρια Δύση, ένας ακέραιος χαρακτήρας σε έναν κόσμο αδικίας. Η σειρά ήταν ίσως ένα πρώτο ερέθισμα για να ασχοληθώ με την ανατολική φιλοσοφία ή με τη φιλοσοφία γενικότερα. «Η αφαίρεση μιας ζωής δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν», θυμάμαι να επαναλαμβάνεται συχνά. Κορύφωση κάθε επεισοδίου, οι «φάπες» που αναγκαζόταν να μοιράσει απρόθυμα, αλλά αθρόα, ο φιλειρηνικός μοναχός, ως έσχατη λύση, για να υπερασπίσει τους αθώους ή αφού είχε δεχθεί πρώτα ένα σωρό προσβολές και απειλές χωρίς να αντιδράσει.

Θυμάμαι ένα από τα επεισόδια που έχει χαραχθεί στη μνήμη μου. Ο «ακρίδας», όπως ήταν το παρατσούκλι που του είχαν δώσει οι μοναχοί, βρίσκεται παγιδευμένος σε μια σπηλιά, άρρωστος και πεπεισμένος ότι θα πεθάνει. Εκεί δίνει ίσως την πιο σημαντική μάχη. Στην απόγνωσή του, βλέπει οράματα, βλέπει μια γκροτέσκα φιγούρα καλυμμένη με στολίδια. «Είμαι ο Θεός» του λέει, «Πίστεψέ με και όλα θα είναι ευκολότερα για σένα, θα πεθάνεις, αλλά θα υποφέρεις λιγότερο». Ο μοναχός μπαίνει στον πειρασμό, αλλά καταφέρνει να αποκρούσει τον «θεό», προτιμά την ελευθερία του από τις δεισιδαιμονίες και τις ψεύτικες παρηγοριές. Μπορείτε να φανταστείτε τέτοιο μήνυμα σε σημερινή σειρά; Πολλές φορές μετέπειτα, όποτε αισθανόμουν μόνος ή αντιμέτωπος με τον κόσμο, άκουγα μέσα μου τις νότες από το φλάουτο του Κουάι Τσανγκ Κέιν και αισθανόμουν δυνατότερος.

Επόμενη σειρά, Σταρ-Τρεκ. Αν το Κουνγκ Φου με έκανε να σκέφτομαι πώς περίπου θα ήθελα να είμαι, το Σταρ-Τρεκ επηρέασε τον τρόπο που οραματιζόμουν την κοινωνία στην οποία θα ήθελα να ζω, αλλά και ενίσχυσε το ενδιαφέρον μου για τις θετικές επιστήμες και το διάστημα. Η ανθρωπότητα ενωμένη, μαζί με φυλές από άλλους πλανήτες, εξερευνά τα άστρα και τους γαλαξίες. Οι πόλεμοι, τα σύνορα, οι θρησκείες, οι μικρότητες των ανθρώπων, απουσιάζουν παντελώς. Κυριαρχεί η επιθυμία για γνώση και κατανόηση του σύμπαντος, κάτι που αντικαθιστά ίσως τη θρησκεία. Ο άνθρωπος, απαλλαγμένος από τη μούργα του πνεύματος και της ψυχής του, πετά στα άστρα. Το διαστημόπλοιο Έντερπραϊζ εξερευνά το σύμπαν, εκεί όπου δεν έχει ξαναπάει άνθρωπος - where no man has gone before. Κάθε επεισόδιο μια νέα πρόκληση, οι ικανότητες κάθε μέλους του πληρώματος συνδυάζονται για να δοθεί η λύση. Μορφή ο πλοίαρχος Κερκ (William Shatner), χαρακτηριστικός ο ορθολογιστής Δρ Σποκ από τον πλανήτη Βόλκαν (Leonard Nomoy) και πολλοί άλλοι.

Η σειρά έγινε καλτ, απέκτησε φανατικούς οπαδούς (Trekkies), γυρίστηκαν ταινίες και συνέχειες τη δεκαετία του 90. Το διαστημικό λεωφορείο Enterprise πήρε το όνομά του από το διαστημόπλοιο της σειράς. Μια σειρά που διαμόρφωσε αντιλήψεις (όταν ξεκίνησε, η ύπαρξη μαύρης γυναίκας στο πλήρωμα αποτέλεσε θέμα). Θυμάμαι στην Αγγλία, ένα δειλινό, αρχές της δεκαετίας του 90, τον συμφοιτητή μου τον Ρον, φτωχόπαιδο, γιο ανθρακωρύχου, καθώς χαζεύαμε τα φουτουριστικά κτίρια της εστίας του πανεπιστημίου έχοντας κατεβάσει μερικές μπυρίτσες, να μου λέει με τη βαριά προφορά του της Βόρειας Αγγλίας, «Pikard is not like Kirk, he is a nineties man! Maybe we can imagine that these buildings are the Star Fleet Academy!» Ελπίζω να σου ήλθαν καλά τα πράγματα Ron.

Και άλλες σειρές είχα παρακολουθήσει στα παιδικά μου χρόνια, Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, Ο Άνθρωπος που Κόστιζε Πολλά, Χαμένοι στο Διάστημα, Διάστημα 1999 κ.λπ.. Ας μείνουμε όμως εδώ. Σκέφτομαι ότι οι περισσότερες από αυτές δεν ήταν αρνητικές επιρροές, με τρόμο σκέφτομαι τα σημερινά αντίστοιχά τους.

.

Beam me up Scotty!

Γκρίζλι Περαστικός

Από μικρός είχα τάσεις αναχωρητισμού. Αντίθετα με όλα τα άλλα παιδιά, σιχαινόμουν τα παιδικά πάρτι και τις γιορτές. Από τότε που απέκτησα λόγο και θέληση, αυτά έλαβαν τέλος, ελάχιστες ήταν οι γιορτές και τα πάρτι που πήγα και αυτά μόνο των στενότερων φίλων μου. Ακόμη και σήμερα, ακόμη και οι συγγενείς με τους οποίους διατηρώ επαφή, πέραν του πολύ στενού οικογενειακού μου περιβάλλοντος, είναι ελάχιστοι. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω την αίσθηση ότι οι πολλές επαφές με τους ανθρώπους, αυτό που λέγεται κοινωνικές συναναστροφές και υποχρεώσεις, ευτελίζουν, σε κάνουν να νοιώθεις άδειος, κενός.

Θυμάμαι πολλές φορές μια από τις αγαπημένες μου σειρές στην τηλεόραση όταν ήμουν μικρός. Λεγόταν Grizzly Adams και πρέπει να προβαλλόταν κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 70 ή αρχές της δεκαετίας του 80. Ακόμη και σήμερα, η ζωή που έκανε ο ήρωας της σειράς εκείνης φαντάζει στα μάτια μου ως ο ιδανικός τρόπος να ζεις και είναι μια φαντασίωση απόδρασης. Ένας άνθρωπος διώκεται για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε και πηγαίνει να ζήσει στα βουνά. Στο δρόμο, σώζει από ένα γκρεμνό ένα μικρό αρκουδάκι, το οποίο γίνεται αργότερα ένας θεόρατος αρκούδος και ο καλύτερος φίλος του. Στα βουνά, ορκίζεται να μη βλάπτει όσο μπορεί τα άλλα πλάσματα και ζει μια αυτάρκη ζωή σε αρμονία με τη φύση. Ουσιαστικά γίνεται ένα με τη φύση, φροντιστής και προστάτης των πλασμάτων της, σχεδόν ένα πνεύμα της φύσης (στα δύσκολα καθαρίζει και ο αρκούδος). Αργότερα, διαβάζοντας Tolkien, ο χαρακτήρας αυτός συνδέθηκε στο μυαλό μου με τον Beorn, τον άνθρωπο(;) αυτό που ζούσε στα δάση φροντίζοντας τα ζώα του και που είχε την ικανότητα να παίρνει τη μορφή και τη δύναμη μιας υπερφυσικής αρκούδας.

Ονειρεύομαι λοιπόν συχνά την ημέρα που κάποιοι θα μπουν στο σπίτι μου βρίσκοντας τον υπολογιστή αναμμένο και κάποια μετάφραση μισοτελειωμένη, διότι εγώ δεν θα ανήκω πλέον σε αυτό τον κόσμο, θα έχω κόψει πλέον τη σχέση μου με την κοινωνία των ανθρώπων και δεν θα είμαι εδώ, θα είμαι σε ένα δάσος, σε ένα μαγικό βουνό, θα ζω σε μια πέτρινη καλύβα που θα έχω χτίσει με τα χέρια μου και θηρία και δαίμονες θα φυλάνε την περίμετρο του κόσμου μου, ενώ εγώ θα αφουγκράζομαι σε έκσταση τη νότα που εκπέμπει το γαλάζιο του ουρανού ή τη συμφωνία της καταιγίδας, ή θα νοιώθω το χάδι του παγωμένου βορινού ανέμου ανάμεσα στα γένια μου ή θα μιλώ με τα αδέλφια μου, τα σκαθάρια, τους λύκους, τα πτηνά, τα σκουλήκια, τα σοφά, υπεραιωνόβια δέντρα, τα χαριτωμένα αγριολούλουδα. Αλίμονο σε όποιον επιχειρήσει να περάσει αυτή την περίμετρο, να εισβάλει στον μαγικό μου κύκλο.

Τέλος πάντων, παρασύρθηκα πάλι και δεν έχω πιει και τίποτα αλκοολούχο. Ίσως να φταίνε τα δάκρυα του δράκου. Η μαγική λέξη για εμένα είναι «αυτάρκεια», να ζεις μόνος σου, να ζεις με τις δικές σου δυνάμεις, να ζεις αρμονικά με τη φύση και με αξιοπρέπεια. Δυστυχώς, γράφω έγκλειστος από τη φυλακή μιας πολυκατοικίας, μιας αποθήκης μικροαστών που αλληλομισούνται πίσω από χαμόγελα και καλημέρες, και σέρνω στις σκόνες βρωμερών δρόμων την ψυχή μου. Συγχωρέστε το παραλήρημα, κάτι τέτοια είναι συνηθισμένα σους φυλακισμένους. Πάω να ανάψω κάνα κεράκι στον Άγιο Σοπενχάουερ του "Obit anus, abit onus", είναι σε λίγες μέρες και τα 220 χρόνια από τη γέννησή του (22 Φεβρουαρίου 1788).
.
Υ.Γ. Ήθελα να ασχοληθώ με κάποια θέματα περί (μη) ελευθερίας του λόγου και για τα χάλια της δικαιοσύνης στη χώρα μας, αλλά μια έντονη αίσθηση αηδίας και δυσφορία δεν με άφησε. Δείτε εδώ (μην παραλείψετε να δείτε στα σχόλια και τις απειλές για μηνύσεις), εδώ (για τη συνέχεια), εδώ (για να δείτε πως ακόμη και οι βασανιστές σέρνουν τα θύματά τους στα δικαστήρια για δυσφήμιση) και... και... η κατρακύλα αυτής της χώρας χωρίς πάτο δεν έχει τέλος.

Μπορείς να μείνεις μακριά της;

... και μια ενδιαφέρουσα πρόταση από το ιστολόγιο "Χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος". Να μην ανοίξουμε την τηλεόραση αύριο, Δευτέρα, 11 Φεβρουαρίου. Βέβαια, το θέμα είναι αν και πώς χρησιμοποιούμε την τηλεόραση καθημερινά. Φοβάμαι ότι είναι δύσκολο να πείσεις τους τύπους με τα μηχανάκια μέτρησης της τηλεθέασης να συμμετάσχουν σε μια τέτοια κίνηση. Άσε που για να λάβει διαστάσεις μια τέτοια κίνηση "μπλόγκερς" πρέπει να προβληθεί από τα παραδοσιακά ΜΜΕ, δηλ. και την τηλεόραση, οπότε μάλλον είναι καταδικασμένη να περάσει απαρατήρητη (εκτός αν η τηλεόραση είναι διατεθειμένη να μεταδώσει την είδηση του κλεισίματός της, χμ...). Σίγουρα, αυτό που δεν θα περνούσε απαρατήρητο είναι η γενική αλλαγή των συνηθειών, της στάσης και των προτιμήσεων ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας ως προς την τηλεόραση. Εγώ πάντως κλειστή θα την έχω, όπως κάνω έτσι και αλλιώς αρκετές ημέρες (ήμουν και δύο χρόνια χωρίς τηλεόραση).

Αν μπορείτε πάντως και έχετε αποθέματα θέλησης, μην ανοίξετε αύριο, 11/2, την τηλεόρασή σας. Αν δεν αποδείξετε κάτι στους άλλους, θα αποδείξετε κάτι στον εαυτό σας, ότι δεν είστε εξαρτημένοι, και επιπλέον θα βοηθήσετε λίγο και το περιβάλλον. "Πιο εύκολα κόβει ναρκομανής την πρέζα για μια μέρα, παρά τηλεθεατής την τηλεόραση για μια μέρα", σκίτσο του ιστολογίου. Αλλά ξέρω, ξέρω, γιατί να το κάνετε και τέλος πάντων εσείς το ελέγχετε και όποτε θέλετε την κλείνετε, δεν έχετε πρόβλημα. Είπε ο τηλεθεατής τον ναρκομανή εξαρτημένο. ;-)

Δημιουργία ενός σκίτσου

Ξενηλασία

Όταν ακούστηκε για πρώτη φορά η είδηση, άλλαξε ο κόσμος στον οποίο ζούσαμε. Ένα καινούριο αστέρι είχε φανεί στον ουρανό, οι αστρονόμοι μας το είχαν εντοπίσει με τα όργανά τους, μόνο που δεν ήταν ακριβώς αστέρι ή άλλο φυσικό ουράνιο σώμα, αλλά ένα κατασκεύασμα, ένα σκάφος που πλησίαζε τον πλανήτη μας. Δεν ξέραμε καθόλου τι να περιμένουμε. Έγιναν κάποιες προσπάθειες επικοινωνίας που τελικά κατέληξαν σε μια στοιχειώδη συνεννόηση. Οι ξένοι προσπάθησαν να κάνουν κατανοητό ότι δεν είχαν εχθρικές προθέσεις. Τους υποδείχθηκε μια ερημική περιοχή για να προσεδαφιστούν, όπως ζήτησαν, αλλά φυσικά σε όλο τον πλανήτη υπήρχε μια νευρικότητα, ανάμικτη με ενθουσιασμό. Η απόλυτη απόδειξη ότι δεν είμαστε μόνοι στο διάστημα, ένα άλλο ευφυές είδος είχε γεφυρώσει τον έναστρο ουρανό και σε λίγο θα έφτανε στον πλανήτη μας, ποιος ξέρει τι έφερναν μαζί τους, τι γνώσεις, ποια άλλη αντίληψη της πραγματικότητας.

Ήταν παράξενα πλάσματα, αν και έμοιαζαν μαζί μας στη βασική μορφή. Η ατμόσφαιρά μας διέφερε ελάχιστα από τον πλανήτη τους, πράγμα που γνώριζαν από τις μετρήσεις που είχαν κάνει και για αυτό ακριβώς είχαν επιλέξει τον πλανήτη μας ως προορισμό τους. Η τεχνολογίας τους ήταν παρόμοια με τη δική μας. Σύντομα διαπιστώθηκε ότι δεν ήταν κάποια επιθυμία εξερεύνησης που τους έσπρωξε στο διαστρικό άλμα, αλλά η απόγνωση. Ο πλανήτης τους είχε πεθάνει. Ήταν μερικές χιλιάδες επιζώντες. Τους είδαμε με συμπάθεια. Λίγο - λίγο συνηθίσαμε την εμφάνισή τους και τους τρόπους τους, τους παραχωρήσαμε χώρο και τις αναγκαίες υποδομές για να ζήσουν και αρχίσαμε να μπορούμε να συνεννοούμαστε. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα άρχισαν να απασχολούνται σε εργασίες και να εντάσσονται κατά κάποιο τρόπο στην κοινωνία μας. Δεν άργησαν όμως να συμβούν γεγονότα που οδήγησαν σε δυσάρεστες εξελίξεις.

Κάποιοι από εμάς ανακάλυψαν τυχαία στο σκάφος τους μια θήκη, μια κάψουλα που περιείχε υλικό με την ιστορία αυτών των πλασμάτων. Πολύ σύντομα έγινε κατανοητό ότι η καταστροφή του πλανήτη τους δεν ήταν ένα φυσικό γεγονός, αλλά αποτέλεσμα της απληστίας τους, του ανορθολογισμού τους, της αδιαφορίας τους και της σκληρότητάς τους απέναντι σε κάθε άλλο πλάσμα. Αλλά δεν ήταν μόνο ότι τα πλάσματα αυτά είχαν δολοφονήσει τον πλανήτη και τη φύση που τους είχαν προσφέρει ζωή, αλλά και ότι όλη η ιστορία τους ήταν μια πορεία συγκρούσεων, καταπίεσης του ενός από τον άλλο, πολέμων και σφαγών. Κατέστη αμέσως προφανές ότι τα πλάσματα αυτά ήταν επικίνδυνα, επικίνδυνα για εμάς, επικίνδυνα για τον πλανήτη μας όσο και για τους εαυτούς τους, δεν ήταν πλέον καλοδεχούμενοι.

Κάποιοι νεότεροι που είχαν εκτεθεί στο υλικό που είχε βρεθεί στο σκάφος τους άρχισαν να εκδηλώνουν ανοικτά την εχθρότητά τους απέναντί τους, κάτι πρωτοφανές για τον ειρηνικό πλανήτη μας, όπου η μοναδική μελανή σελίδα της ιστορίας του ήταν τα επαίσχυντα σπρωξίδια πριν από τέσσερις αιώνες στο μεγάλο συνέδριο όπου αναθεωρήθηκαν οι κανόνες του δημοφιλούς επιτραπέζιου παιχνιδιού ικάσκ. Παρά τα παρακάλια τους, τους θρήνους και τις δηλώσεις μετανοίας τους, αποφασίστηκε ότι τα πλάσματα θα έπρεπε να φύγουν από τον όμορφο, πορφυρό πλανήτη μας ακριβώς όπως είχαν έλθει. Φυσικά τους προσφέραμε κάθε δυνατή βοήθεια, επισκευάσαμε το σκάφος τους και κάναμε κάποιες προσθήκες σε όσους τομείς η δική μας τεχνολογία υπερείχε, τους ανεφοδιάσαμε με προμήθειες και τους στείλαμε ξανά στην αχανή άβυσσο.

Τους πήρε τριάντα χρόνια για να φτάσουν σε εμάς, τριανταπέντε χρόνια δικά τους, υπολογίσαμε ότι για το επόμενο αστρικό σύστημα που τους προσέφερε ελπίδες επιβίωσης θα χρειαζόντουσαν περίπου πενήντα χρόνια, οι περισσότεροι ήταν ήδη αρκετά μεγάλοι σε ηλικία και τα μικρά τους που είχαν γεννηθεί στη διάρκεια του ταξιδιού λίγα, η κοσμική ακτινοβολία δεν κάνει καλό. Ειλικρινά, δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρουν. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά ίσως να είναι καλύτερα για όλους αυτοί οι γήινοι, όπως ονομάζουν τους εαυτούς τους, να μην μολύνουν κάποιον άλλο πλανήτη. Τρέμω στη σκέψη του τι θα μπορούσε να συμβεί αν στον νέο προορισμό τους συναντήσουν όντα με πολιτισμό που δεν θα έχει αναπτυχθεί ακόμη επαρκώς τεχνολογικά ώστε να είναι σε θέση να τους αντισταθούν. Είναι όντα ανάξια για τη ζωή και τ’ άστρα.

Επίλογος, 45 έτη αργότερα. Το τελευταίο σήμα που λάβαμε από το σκάφος τους ήταν οι γοεροί θρήνοι του τελευταίου ζωντανού πλάσματος που είχε απομείνει σε αυτό, μετά από ξεσπάσματα θρησκευτικών ταραχών και επιδημιών, όπως καταλάβαμε. Έστελνε αυτό το πλάσμα το θρήνο του μέσω των ραδιοκυμάτων στο αχανές διάστημα, να ταξιδεύει μέχρι το τέλος του χρόνου, μάθημα και προειδοποίηση προς όλα τα έλλογα όντα των γαλαξιών.

Αλληλεπιδραστικό

- Μην έλθω εκεί, ε;!

Βόλτα στην Αθήνα ένα ηλιόλουστο πρωινό του Σαββάτου

- Τι θα γίνει, θα με αφήσετε να περάσω ή θα σας πιάσω από το αυτί;

Ο Χρυσάνθεμος ήτο αποφασισμένος να κάνει την καθιερωμένη σαββατιάτικη βόλτα του.

Διαδώστε το! - ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 8/2/2008

Στις 9 Φεβρουαρίου, ημέρα Σάββατο, κατάληψη/συγκέντρωση διαμαρτυρίας στον σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα!

Διαδώστε το από το ιστολόγιό σας, με sms, με όποιον τρόπο έχετε!

Αν αποφασίσω να ξενυχτήσω το άλλο Σάββατο, θα είναι εκεί.

Όχι στους συνδικαλοτυράννους! Όχι στους κάθε λογής τυράννους της καθημερινότητάς μας!

Από τη στιγμή που τηρείται η νομοθεσία και γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα των εργαζομένων, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να εμποδίζει την κάλυψη κοινωνικών αναγκών και τη λήψη μέτρων που μόνο ως θετικά μπορούν να χαρακτηριστούν (εκτός αν είστε ταξιτζήδες).

Για να δούμε αν αυτή η μπλογκόσφαιρα (αηδία) και το κίνημα των μπλόγκερ (ξανά αηδία) αξίζουν μια πεντάρα.

Εύγε στο ιστολόγιο «η γενιά των 700 ευρώ»!

.

Υ.Γ. Οφείλω να πω ότι τα μεσάνυχτα, Σάββατο - ξεσάββατο, εγώ φοράω τις πιτζάμες μου, όσοι ξενύχτηδες όμως σπεύσατε. Βέβαια, δεν αποκλείω να πάω και εγώ για την αρχή του πράγματος και για τις φορές που χρειάζομαι την υπηρεσία.

.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 8/2/2008

Κατόπιν της υποχώρησης των συνδικαλιστών και της εφαρμογής του μέτρου, το ιστολόγιο «η γενιά των 700 ευρώ» μας ενημερώνει ότι η συμβολική κατάληψη του σταθμού Συντάγματος αναστέλλεται (φιου, γλίτωσα τη μεταμεσονύχτια έξοδο).