ΔΕΝ ΑΠΕΡΓΩ

Και να ήθελα δεν θα μπορούσα. Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, δηλαδή, μια από τις κατηγορίες ελλήνων εργαζομένων χωρίς κανένα κεκτημένο, υποκείμενος σε ένα από τα πλέον άδικα συστήματα ασφάλισης (ΟΑΕΕ, κοινώς ΤΕΒΕ) και δεν ανήκω σε κανέναν κατευθυνόμενο συνδικαλοστρατό, από αυτούς που βαραίνουν στις κομματικές ζυγαριές και πωλούνται και αγοράζονται ή διεκδικούν να ελέγχουν τομείς της οικονομίας, υποτάσσοντάς τους στις ονειρώξεις των ουτοπιών τους. Και παλαιότερα πάντως, τότε που ήμουν ιδιωτικός υπάλληλος, και τότε δεν με έπαιρνε να απεργήσω. Εργαζόμενος σε επιχείρηση των 20-30 ατόμων, η εργασία του καθενός μετρούσε και ο αντίκτυπός της στη βιωσιμότητα της επιχείρησης ήταν καθημερινά ορατός. Οι προθεσμίες, οι πελάτες και εσύ στην πρώτη γραμμή, χωρίς περιθώρια ασφαλείας, κράτος - προστάτη και αερόσακο. Δουλεύεις - η επιχείρηση ζει, δεν δουλεύεις - βλέπεις της συνέπειες, όχι σε μήνες, όχι σε εβδομάδες, αλλά σήμερα. Ο πελάτης στο εξωτερικό δεν καταλαβαίνει ούτε από απεργίες ούτε από κοινωνικούς αγώνες, παίρνει τη δουλειά του και τη δίνει αλλού, στη στιγμή. Ένα άλλο σύμπαν από τις παχύσαρκες ΔΕΚΟ, το Δημόσιο, τις μεγάλες επιχειρήσεις «στρατηγικού χαρακτήρα» και τα μονοπώλια.

Και να μπορούσα, δεν θα ήθελα. Είμαι αντίθετος σε όλους σχεδόν τους σκοπούς για τους οποίους γίνονται συνήθως οι απεργίες, και η σημερινή. Λέξεις όπως «κεκτημένα», «επιχειρήσεις στρατηγικού χαρακτήρα», «εξίσωση προς τα πάνω», «προστασία των υγιών ταμείων» δεν είναι παρά ευφημισμοί. Ευφημισμοί για να μην θίγονται τα προνόμια, μικρά ή μεγάλα ορισμένων κατηγοριών εργαζομένων που πιάσανε τον Θεό από τα α***δια και πέτυχαν το γκρικ ντριμ του βολέματος στο Δημόσιο ή έστω σε μια ΔΕΚΟ ή επιχείρηση «στρατηγικής σημασίας», δηλαδή, σε κάποιο από τα καρκινώματα που διαλύει κάθε δημιουργικότητα, που μας κρατά δέσμιους, που απομυζά κάθε ζωτική δύναμη και εξουθενώνει κάθε υγιή πρωτοβουλία εν τη γενέσει της. Όχι, δεν με ενδιαφέρει η τύχη των ταμείων που είναι υγιή με τα νταβατζιλίκια επί συγκεκριμένων τομέων της οικονομίας (βλ. αγγελιόσημα, εισφορές / χαρτόσημα σε συμβόλαια κ.λπ. κ.λπ.), αλλά που βέβαια, οφείλουμε επίσης να εγγυόμαστε όλοι ως φορολογούμενοι σε περίπτωση που πάψουν να είναι υγιή. Μόνο μία υγιή λύση ξέρω για το ασφαλιστικό, ΕΝΙΑΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΙ Ή ΙΣΟΔΥΝΑΜΟΙ ΟΡΟΙ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ Ή - ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ: ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ, να μπει επιτέλους ένα τέλος σε αυτή την κοροϊδία όπου όλα είναι δωρεάν και όλα πληρώνονται δύο φορές, τη δεύτερη φορά μαύρα.

Θέλω την ελευθερία μου και την αξιοπρέπειά μου, δώστε μου τα χρήματά μου να ασφαλιστώ όπως εγώ θέλω. Στην Αγγλία εφαρμόζεται πλέον ένα σύστημα όπου είσαι υποχρεωμένος να ασφαλιστείς, το πώς και πού, το επιλέγει ο εργαζόμενος. Αυτό όμως που θεωρώ ως ιδανική λύση πάντως το έχω περιγράψει αλλού, εδώ και εδώ: Μία σύνταξη για όλους μετά από μία ηλικία, ανεξαρτήτως το πού, πώς κα πόσο έχουν εργαστεί, θεώρηση της κοινωνικής ασφάλισης ως κοινωνικού αγαθού με χρηματοδότηση από αύξηση της φορολογίας (ώστε να συνεισφέρουν όσοι παράγουν πλούτο και να αποδεσμευτεί το σύστημα από την εργασία) και κατάργηση όλων των εισφορών και των ταμείων (με τεράστιες οικονομίες κλίμακας, οικονομίες από την κατάργηση της γραφειοκρατίας, την απαλλαγή των επιχειρήσεων από αυτό το βάρος κ.λπ.).

Θα κατέβαινα ίσως να διαδήλωνα αν το αίτημα ήταν το κράτος να κάνει επιτέλους σωστά αυτό που οφείλει, το “raison d’ etre” του (το λόγο της ύπαρξής του), την τήρηση των νόμων και των κανόνων με τον ίδιο τρόπο για όλους και έπαυε να καταδυναστεύει, να μονοπωλεί, να κάνει τον επιχειρηματία με τις τσέπες μας και να συντηρεί από τους φόρους όλων εθνικά καρκινώματα. Θα διαδήλωνα αν το αίτημα ήταν η απελευθέρωση από τα νταβατζιλίκια των συντεχνιών, τη γραφειοκρατία, το να μην πληρώνω φόρους για να πίνουν άλλοι εις υγείαν των κορόιδων, εναντίον των κρατικών μονοπωλίων, των καρκινωμάτων στρατηγικής σημασίας, αλλά και των προστατευόμενων ιδιωτικών μεν - κρατικοσυντήρητων και κρατικοπροστατευμένων δε - επιχειρήσεων-καρτέλ και συγκυβερνώντων εθνικών επιχειρηματιών - μαφιόζων.

Τι θα προτιμούσα για τη σημερινή απεργία; Να αποτύχει παταγωδώς. Αυτό θα έδειχνε ότι κάτι αλλάζει, ότι δεν μένουμε στα ίδια σύνδρομα και συμπλέγματα, σε αυτό το κράμα αριστεροσύνης που χρησιμεύει ως φερετζές της κουτοπονηριάς και της ιδιοτέλειας. Ίσως αυτό να μην είναι εφικτό, αλλά πάλι, είπαμε, δεν μετράμε όλοι το ίδιο στη ζυγαριά, αυτοί που θα απεργήσουν είναι γνωστοί όπως γνωστοί είναι και αυτοί που δεν θα απεργήσουν. Πάντα λοιπόν σχετικές είναι οι μετρήσεις και τα νούμερα συμμετοχής σε πανελλαδικές απεργίες. Εξάλλου, οι συνέπειες μιας απεργίας δεν είναι καν συνάρτηση του πλήθους των εργαζομένων που απεργούν ή αντιδρούν σε κάποια μέτρα. Υπάρχουν και τα καλόπαιδα που έχουν στη διάθεσή τους τους «διακόπτες» και αλίμονό μας αν πάει κάποιος να τους πειράξει.

Τέλος πάντων, εγώ κάπως ταμπουρώθηκα στο επαγγελματικό μου καλύβι, αυτόνομος όσο μπορώ και ανεξάρτητος, όπως και ο προϊστορικός κυνηγός, κυνηγώ τα θηράματά μου και τρώω, έχοντας μόνο το τομάρι μου να συντηρήσω, να μη μου άρπαζαν τόσο μεγάλα κοψίδια και αυτός ο Κράτος και ο ΟΑΕΕς, καλά θα ήταν. Πηγαίνετε να διαδηλώσετε για τα κεκτημένα σας και τα νταβατζιλίκια σας ή τα κεκτημένα και τα νταβατζιλίκια άλλων, περνώντας ακόμη περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό σας, υποστηρίζοντας ένα σύστημα που έχει ήδη τελματωθεί και υπερβεί τα όριά του και οραματιζόμενοι συστήματα που μόνο εξαθλίωση έφεραν. Μην παραπονιέστε όμως μετά για τις αποκλίσεις από τις άλλες ανεπτυγμένες χώρες, για τους μικρούς μισθούς, για την έλλειψη επενδύσεων, για τα καρτέλ, για τις κακές υπηρεσίες, για τη διαφθορά. Για μια σκοτεινή γωνιά, ένα κω**γραφειάκι και έναν κω**μισθούλι, για αυτά αγωνίζεστε, για μια μερίδα από τις σάπιες σάρκες ενός πτώματος αγωνίζεστε, αυτά είναι τα ιδανικά σας και καλό είναι να το συνειδητοποιήσετε.

Μου θυμίζει η κατάσταση με το ασφαλιστικό στην Ελλάδα το ανέκδοτο με τον τύπο που πέφτει από έναν ουρανοξύστη. Έχοντας περάσει καμιά εκατοστή ορόφους, βρίσκεται στο ύψος του πρώτου ορόφου και σκέφτεται «ε εντάξει, καλά τα πάμε μέχρι εδώ». Μη σας στο χαλάσω όμως. Πηγαίνετε στη διαδήλωσή σας, κάνει και καλό καιρό.

Παράκλησις: Την άλλη φορά προσέξτε παρακαλώ που βάζετε τις αφίσες για απεργίες και διαδηλώσεις. Διαπίστωσα ότι πολλές από αυτές έκρυβαν φανάρια και έθεταν τις ζωές των πεζών σε κίνδυνο. Με κάθε σεβασμό το λέω, γνωρίζω ότι εσείς οι συνδικαλοτραμπούκοι έχετε υψηλά ιδεώδη.