Ονειρική πομπή

Βρισκόμουν σε κάτι σαν αλάνα ή πλατεία ενός χωριού. Από κάπου άκουσα καμπάνες και μετά είδα να πλησιάζει προς τη γενική κατεύθυνσή μου μια παράξενη πομπή ανθρώπων. Μπροστά βάδιζε κάνοντας αδέξια ακροβατικά και ανοησίες κάποιος τρελός ή παλιάτσος που κρατούσε ένα ραβδί, χασκογελώντας, και πίσω ακολουθούσε ένα πλήθος ανθρώπων. Σε αντιδιαστολή με τα ζωηρά χρώματα και τη συμπεριφορά του «τρελού» που ακολουθούσαν, αυτοί οι άνθρωποι ήταν μουντοί, σαν να περιβάλλονταν από ένα γκρι νέφος, όχι τόσο μελαγχολικοί όσο χαμένοι στις σκέψεις τους, σε μια δική τους πραγματικότητα, απομονωμένοι εντελώς ο ένας από τον άλλο. Αμφιβάλλω αν καθένας από αυτούς ήταν σε θέση να αντιληφθεί την ύπαρξη του διπλανού του. Συνέχισαν να βαδίζουν μέχρι που άρχισαν να με προσπερνούν σε κάποια απόσταση, όταν άκουσα μια φωνή εντός μου: «Είναι το εκκλησίασμα που σχόλασε». Και άλλα πολλά είδα σε εκείνο το όνειρο, αλλά ίσως να μην είναι σωστό να γράψω για αυτά.