Το κάλεσμα στην άβυσσο

Βρισκόταν μόνη και τρομαγμένη σε μια κάμαρα γεμάτη με φτηνά στολίδια και χαμηλό κόκκινο φωτισμό περιμένοντας τον πρώτο πελάτη της. Ήξερε ότι δεν υπήρχε τρόπος να φύγει από εκεί. Η κυρία του σπιτιού και ο προστάτης των κοριτσιών δεν ήταν ποτέ πολύ μακριά και εκείνη δεν είχε πουθενά να πάει. Εξάλλου, ήταν μόνο ένα παιδί δώδεκα χρονών. Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της βοηθούσε την οικογένειά της στο να επιβιώνει, αρχικά βοηθώντας τη μητέρα της στις δουλειές του σπιτιού και, αργότερα, τον πατέρα της στο χωράφι. Θυμόταν πριν από λίγες μέρες τη στιγμή που της ανακοίνωσαν ότι ήταν πια πολύ μεγάλη, ότι έπρεπε να κάνει κάτι για την οικογένειά της, για τα αδέλφια της, και για αυτό το λόγο θα έπρεπε να ακολουθήσει την κυρία που τους είχε επισκεφτεί στο χωριό και έβλεπε για πρώτη φορά. Μάζεψε τα λιγοστά πράγματά της σε μια νάιλον τσάντα, δεν την άφησαν να πάρει μαζί της μια μικρή πλαστική κούκλα που είχε, «δεν θα άρεσε αυτό στους πελάτες» είπε η κυρία, και έφυγε συνοδευόμενη και τρομαγμένη για την πόλη.

Μια μεγαλύτερη κοπέλα, που είχε ξεκινήσει σαν και αυτήν λίγα χρόνια νωρίτερα την είχε μακιγιάρει, αρωματίσει και της είχε φορέσει κάτι μικροσκοπικά ρούχα που την έκαναν να αισθάνεται άβολα. «Χαμογέλασε», της είπε, «οι πελάτες θέλουν να πιστεύουν ότι περνάς καλά και ότι σου αρέσουν, δεν τους αρέσουν τα λυπημένα πρόσωπα, τους πέφτει, καταλαβαίνεις; Όπως και να έχει, θα το συνηθίσεις, θα δεις, θα είναι καλύτερα από ό,τι αν έμενες με την οικογένειά σου να δουλεύεις στα χωράφια για να σε παντρέψουν νωρίς - νωρίς με κάποιο βλάκα που θα σε δέρνει και θα σε βάλει να του κάνεις ένα τσούρμο μωρά». Μετά από λίγο, η πόρτα άνοιξε και στο δωμάτιο μπήκε ένας μεγαλόσωμος, μεσήλικος άνδρας. Είχε πληρώσει αρκετά της είπαν για να είναι εκείνος που θα έπαιρνε την παρθενιά της. Το δέρμα του είχε μια ροζ απόχρωση, ανίκανο να προσαρμοστεί στον ήλιο, και της φάνηκε εντελώς απωθητικός. Της χάιδεψε το πρόσωπο και τα μαλλιά κάνοντάς την να ανατριχιάσει, κάτι της είπε σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινε και έβγαλε τα ρούχα του.

Το κορίτσι πανικοβλήθηκε και της ξέφυγε ένας αργόσυρτος λυγμός, σαν νιαούρισμα. Ο άνδρας, που πιθανότατα σε αυτή την ηλικία είχε δικά του παιδιά, της έριξε ένα χαϊδευτικό σκαμπίλι και της κούνησε αυστηρά το δάκτυλο μπροστά στο πρόσωπο. Ήταν όμως ήδη αργά. Κάποιος παλαιός των ημερών, ο οποίος ζει στην άβυσσο και ξυπνάει κάθε μερικές δεκαετίες και μετά ξανακοιμάται, έτυχε να ξυπνήσει ακριβώς εκείνη τη στιγμή, άκουσε το λυγμό της απελπισίας όπως η γάτα ακούει το γατάκι της, τίναξε το πελώριο κορμί του και έκανε τη γη να σειστεί και τη θάλασσα να φουσκώσει. Το ίδιο βράδυ, ένα τεράστιο κύμα σάρωσε τον πόνο του κοριτσιού, τη λαγνεία του άνδρα και έσπειρε τον όλεθρο σε ολόκληρους λαούς στο πέρασμά του. Αυτοί που δεν ξέρουν είπαν για σεισμούς ή για υποθαλάσσιες πυρηνικές δοκιμές, μα εγώ ξέρω ότι υπάρχει ένας δαίμονας που σπέρνει το θάνατο και την καταστροφή για κάθε ανυπεράσπιστη, αθώα ψυχή που υποφέρει.

Σε ρωτώ αναγνώστη, είναι καλή η ζωή και, αν είσαι θρήσκος, είναι ευσπλαχνικός ο δημιουργός αυτού του κόσμου με τα πλάσματά του; Εάν η απάντησή σου είναι θετική, πες μου, πόσες χαρές, πόσες ευτυχισμένες στιγμές δικές σου ή όλων των ψυχών που κατοικούν αυτό το σύμπαν αντισταθμίζουν το μαρτύριο μίας μόνο ψυχής; Πες μου, διότι εγώ βάζω στη μια μεριά όλες τις χαρές όλων των πλασμάτων, όλων των αιώνων και στην άλλη την οδύνη ενός και μόνο αθώου και δεν μου βγαίνει το ζύγι. Λένε ότι είναι ευγενικό και πρέπον ο ένας να θυσιάζεται για τους πολλούς, εγώ αντιστρέφω την κατάσταση και την πολλαπλασιάζω, εάν έβλεπες το βιασμό ενός παιδιού και ο μόνος τρόπος να τον σταματήσεις ήταν να πατήσεις ένα κουμπί καταστρέφοντας όλο το σύμπαν, πόσο θα δίσταζες, πόσες είναι οι «πολλές» χαρούμενες ζωές που αντισταθμίζουν τη δυστυχία του ενός δικαιώνοντας αυτόν το γελοίο κόσμο; Κατ’ εμένα, όλα τα άστρα και οι κόσμοι δεν αντισταθμίζουν τον αργό και μαρτυρικό θάνατο από τις ακτίνες του ήλιου ενός γαιοσκώληκα που έχει ξεμείνει πάνω στην άσφαλτο.