Πέμπτη, Μαρτίου 01, 2007

Το κάλεσμα στην άβυσσο

Βρισκόταν μόνη και τρομαγμένη σε μια κάμαρα γεμάτη με φτηνά στολίδια και χαμηλό κόκκινο φωτισμό περιμένοντας τον πρώτο πελάτη της. Ήξερε ότι δεν υπήρχε τρόπος να φύγει από εκεί. Η κυρία του σπιτιού και ο προστάτης των κοριτσιών δεν ήταν ποτέ πολύ μακριά και εκείνη δεν είχε πουθενά να πάει. Εξάλλου, ήταν μόνο ένα παιδί δώδεκα χρονών. Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της βοηθούσε την οικογένειά της στο να επιβιώνει, αρχικά βοηθώντας τη μητέρα της στις δουλειές του σπιτιού και, αργότερα, τον πατέρα της στο χωράφι. Θυμόταν πριν από λίγες μέρες τη στιγμή που της ανακοίνωσαν ότι ήταν πια πολύ μεγάλη, ότι έπρεπε να κάνει κάτι για την οικογένειά της, για τα αδέλφια της, και για αυτό το λόγο θα έπρεπε να ακολουθήσει την κυρία που τους είχε επισκεφτεί στο χωριό και έβλεπε για πρώτη φορά. Μάζεψε τα λιγοστά πράγματά της σε μια νάιλον τσάντα, δεν την άφησαν να πάρει μαζί της μια μικρή πλαστική κούκλα που είχε, «δεν θα άρεσε αυτό στους πελάτες» είπε η κυρία, και έφυγε συνοδευόμενη και τρομαγμένη για την πόλη.

Μια μεγαλύτερη κοπέλα, που είχε ξεκινήσει σαν και αυτήν λίγα χρόνια νωρίτερα την είχε μακιγιάρει, αρωματίσει και της είχε φορέσει κάτι μικροσκοπικά ρούχα που την έκαναν να αισθάνεται άβολα. «Χαμογέλασε», της είπε, «οι πελάτες θέλουν να πιστεύουν ότι περνάς καλά και ότι σου αρέσουν, δεν τους αρέσουν τα λυπημένα πρόσωπα, τους πέφτει, καταλαβαίνεις; Όπως και να έχει, θα το συνηθίσεις, θα δεις, θα είναι καλύτερα από ό,τι αν έμενες με την οικογένειά σου να δουλεύεις στα χωράφια για να σε παντρέψουν νωρίς - νωρίς με κάποιο βλάκα που θα σε δέρνει και θα σε βάλει να του κάνεις ένα τσούρμο μωρά». Μετά από λίγο, η πόρτα άνοιξε και στο δωμάτιο μπήκε ένας μεγαλόσωμος, μεσήλικος άνδρας. Είχε πληρώσει αρκετά της είπαν για να είναι εκείνος που θα έπαιρνε την παρθενιά της. Το δέρμα του είχε μια ροζ απόχρωση, ανίκανο να προσαρμοστεί στον ήλιο, και της φάνηκε εντελώς απωθητικός. Της χάιδεψε το πρόσωπο και τα μαλλιά κάνοντάς την να ανατριχιάσει, κάτι της είπε σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινε και έβγαλε τα ρούχα του.

Το κορίτσι πανικοβλήθηκε και της ξέφυγε ένας αργόσυρτος λυγμός, σαν νιαούρισμα. Ο άνδρας, που πιθανότατα σε αυτή την ηλικία είχε δικά του παιδιά, της έριξε ένα χαϊδευτικό σκαμπίλι και της κούνησε αυστηρά το δάκτυλο μπροστά στο πρόσωπο. Ήταν όμως ήδη αργά. Κάποιος παλαιός των ημερών, ο οποίος ζει στην άβυσσο και ξυπνάει κάθε μερικές δεκαετίες και μετά ξανακοιμάται, έτυχε να ξυπνήσει ακριβώς εκείνη τη στιγμή, άκουσε το λυγμό της απελπισίας όπως η γάτα ακούει το γατάκι της, τίναξε το πελώριο κορμί του και έκανε τη γη να σειστεί και τη θάλασσα να φουσκώσει. Το ίδιο βράδυ, ένα τεράστιο κύμα σάρωσε τον πόνο του κοριτσιού, τη λαγνεία του άνδρα και έσπειρε τον όλεθρο σε ολόκληρους λαούς στο πέρασμά του. Αυτοί που δεν ξέρουν είπαν για σεισμούς ή για υποθαλάσσιες πυρηνικές δοκιμές, μα εγώ ξέρω ότι υπάρχει ένας δαίμονας που σπέρνει το θάνατο και την καταστροφή για κάθε ανυπεράσπιστη, αθώα ψυχή που υποφέρει.

Σε ρωτώ αναγνώστη, είναι καλή η ζωή και, αν είσαι θρήσκος, είναι ευσπλαχνικός ο δημιουργός αυτού του κόσμου με τα πλάσματά του; Εάν η απάντησή σου είναι θετική, πες μου, πόσες χαρές, πόσες ευτυχισμένες στιγμές δικές σου ή όλων των ψυχών που κατοικούν αυτό το σύμπαν αντισταθμίζουν το μαρτύριο μίας μόνο ψυχής; Πες μου, διότι εγώ βάζω στη μια μεριά όλες τις χαρές όλων των πλασμάτων, όλων των αιώνων και στην άλλη την οδύνη ενός και μόνο αθώου και δεν μου βγαίνει το ζύγι. Λένε ότι είναι ευγενικό και πρέπον ο ένας να θυσιάζεται για τους πολλούς, εγώ αντιστρέφω την κατάσταση και την πολλαπλασιάζω, εάν έβλεπες το βιασμό ενός παιδιού και ο μόνος τρόπος να τον σταματήσεις ήταν να πατήσεις ένα κουμπί καταστρέφοντας όλο το σύμπαν, πόσο θα δίσταζες, πόσες είναι οι «πολλές» χαρούμενες ζωές που αντισταθμίζουν τη δυστυχία του ενός δικαιώνοντας αυτόν το γελοίο κόσμο; Κατ’ εμένα, όλα τα άστρα και οι κόσμοι δεν αντισταθμίζουν τον αργό και μαρτυρικό θάνατο από τις ακτίνες του ήλιου ενός γαιοσκώληκα που έχει ξεμείνει πάνω στην άσφαλτο.

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

εξαιρετική η δεύτερη παράγραφος. λυπάμαι αλλά η πρώτη μου έφερε άσχημους συνειρμούς ενός γνωστού ανεγκέφαλου που ισχυρίστηκε οτι το τσουναμι συνεβη για να απαλλάξει τον εκεί κόσμο από την παιδοφιλια. ξέρω, ξέρω, εσύ τι φταις για τον ατυχή συνειρμό...

Lion είπε...

Η δικη μου απαντηση ειναι οχι. Δεν θα κατεστρεφα τον κοσμο. Θα εκανα ομως τα παντα για να βοηθησω το παιδι.

Στα καθαρματα που βιαζουν παιδια αξιζει η εσχατη των ποινων. Ευτυχως τα τελευταια χρονια κατι γινεται προς την σωστη κατευθυνση.
Μετα απο μερικες γερες ποινες χωρις αναστολη εχου πεσει οι αριθμοι των αχρειων.

Καλημερα Περαστικε

cyrus είπε...

Όποτε ακούω κάποιον να λέει ότι πήγε διακοπές στην Ταϊλάνδη και στην ευρύτερη περιοχή, τον κοιτάζω με μισό μάτι.

Ναι, ξέρω, δεν είναι σωστό, και δείχνει προκατάληψη, αλλά όταν είναι γνωστό ότι οι μισοί τουρίστες γι' αυτό πάνε εκεί...

seaina είπε...

Ανατρίχιασα και με προβλημάτισες για ακόμα μία φορά!
Πραγματικά δεν ξέρω αν και ποσο ευκολα θα ανατίναζα τον κόσμο στον αέρα...
Σίγουρα παρορμητικά και μόνο από το σοκ, μπορεί και να το έκανα ..
αλλά θέλει ψάξιμο!!
Ο βιασμός ανηλίκων είναι ίσως η μοναδική περίπτωση που θα δεχόμουν τη θανατική ποινή......
Να'σαι καλά και καλό Σαββατοκύριακο!!

ΓΑΪΔΑΡΑ είπε...

Επιτέλους!!!... εξαιρετικό κείμενο ... δεν ξέρω τι να γράψω, ειλικρινά... σ' ευχαριστώ απλά που το έγραψες... και πριν απαντήσεις αναγνώστη... εσύ που είσαι ένας καλός χριστιανός ή θρήσκος άνθρωπος και η απάντησή σου είναι θετική... αρκεί μια ψυχή να θυσιαστεί για να ζήσουν καλά οι υπόλοιποι... αξίζει λες... σε ρωτώ τότε 10?... 100?... 1000?... εκατομμύρια... δισεκατομμύρια άνθρωποι?... και στο πέρασμα του χρόνου... νούμερο που δεν μπορούμε να συλλάβουμε αυτή την στιγμή εμείς... που πόνεσαν, δολοφονήθηκαν, σκοτώθηκαν, σφαγιάστηκαν, βιάστηκαν και εξευτελίστηκαν σαν υπάρξεις?... και αυτοί πήραν μέρος σε θεικά σχέδια για να σωθεί ο άνθρωπος?... και ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος?... ποιος ορίζει ποιος θυσιάζεται και ποιος επωφελείται... αφέλεια ή υποκρισία?... τώρα πια λέω με σιγουριά ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ... είσαι υποκριτής... είσαι αυτός που δεν έπρεπε να υπάρχεις... είσαι αυτός που πρέπει να εκλείψεις... και γω μαζί σου ναι... αρκεί να εκλείψεις εσύ!

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα σε όλους. Το κείμενο αυτό το συνέλαβα ως μια πρόκληση για σκέψη. Είχα δει παλιότερα ένα φιλμάκι διδακτικών κινουμένων σχεδίων που γυρίστηκε για ένα κρατικό κανάλι με αφορμή το τσουνάμι, με ένα αισιόδοξο μήνυμα του τύπου "το κακό κύμα έφερε το καλό κύμα της αγάπης". Κάτι μέσα μου επαναστάτησε. Το παρόν κείμενο και η ακουαρέλα που το συνοδεύει είναι μια ετεροχρονισμένη αντίδραση σε αυτό. Ο κόσμος, η ζωή δεν είναι αυτή η χαζοχαρούμενη ανοησία, όπως προσπαθούν να μας πείσουν διαφημιστές και χαμογελαστοί τηλεοπτικοί παρουσιαστές, η ζωή είναι ταξίδι στην κοιλάδα των δακρύων, σε ένα σύμπαν ανάγκης, καλυμμένης ή απροκάλυπτης βίας και φθοράς και ο άνθρωπος δεν το κάνει ευκολότερο, μάλλον το αντίθετο. Η χαρά θα είναι πάντα επιφανειακή, άνευ ουσίας, περισσότερο μπορεί να οριστεί αρνητικά, ως απουσία πόνου ή αποφυγή της αποτυχίας. Αντίθετα, πόσο βαθιά σκάβει ο πόνος.

Περαστικός είπε...

Για να μην είμαι εντελώς αρνητικός, ίσως κάτι να μπορεί να ωφεληθεί κάποιος από τη συνειδητοποίηση και την αποδοχή αυτής της αλήθειας... εξάλλου, ο σίδηρος μπορεί να μην ξέρει γιατί καίγεται στο καμίνι, αλλά ο χάλυβας ξέρει.

Περαστικός είπε...

Μάλλον είμαι ολίγον πλατωνιστής.

Περαστικός είπε...

Προσπάθησα να είμαι λίγο αισιόδοξος στα σχόλια, μην πάρω κανέναν στο λαιμό μου.

ΓΑΪΔΑΡΑ είπε...

γιατί οι τόσες υποσημειώσεις? :)
στα γραφόμενα σου υπάρχουν μεγάλες αλήθειες... με το να ενεργοποιηείς τους μηχανισμούς σκέψης δεν μπορείς να πάρεις κανέναν στο λαιμό σου... δεν πρόκειται για πόλεμο αλλά για συνειδητοποίηση... διαφωνώ στο ότι η χαρά είναι πάντα επιφανειακή... είναι βαθιά αλλά για λίγους.... για τους υπόλοιπους είναι επιβίωση και ψευδαίσθηση μαζί... όλα είναι μια τεράστια αδικία... όλα είναι ζωή...

Περαστικός είπε...

Καλημέρα Γαϊδάρα, το θέμα είναι ότι η χαρά είναι πάντα πιο επιφανειακή, πιο λίγη αν θέλεις, από τη λύπη, δεν αναφέρομαι στη σύγκριση διαφορετικών ειδών χαράς ή του τρόπου με τον οποίο χαίρονται διαφορετικοί άνθρωποι. Υπάρχει πάντα πλεόνασμα λύπης σε αυτό τον κόσμο. Ο Σοπενχάουερ χρησιμοποιεί την εξής παρομοίωση, σκεφθείτε ένα ζώο που κατασπαράσσει ένα άλλο ζώο. Συγκρίνετε την προσωρινή ικανοποίηση που αντλεί ο θύτης με το μαρτύριο και τον πανικό του θύματος. Βεβαίως ο θύτης κερδίζει επιβίωση, αλλά κερδίζει ευτυχία, δικαίωση των πόνων που έχει υποστεί ο ίδιος και το θύμα του; Δικαιώνεται ο πόνος και ο πανικός του θύματος; Ο κορεσμός της πείνας είναι προσωρινός, ο τρόμος και ο πόνος που υφίσταται το θύμα τόσο μεγάλα και απόλυτα. Δεν πιστεύω ότι η επιβίωση είναι αρκετή δικαιολογία για αυτά, σε υπαρξιακό βεβαίως επίπεδο.

resident είπε...

Γεια σας!Συμφωνώ απόλυτα με τον περαστικό.Η ζυγαριά της δικής μου ζωής γέρνει σίγουρα προς την μεριά της λύπης και αυτό νομίζω συμβαίνει γενικά.Ο πόνος παραφυλάει,φωλιάζει παντού.