Η βία ως τιμωρία

Η βία δεν μπορεί να είναι ποτέ αποδεκτή τιμωρία, ανεξαρτήτως του τι έχει κάνει κάποιος . Η υπόσταση ενός ανθρώπου είναι ανεξάρτητη των πράξεών του. Οι πράξεις μας ανήκουν στο πεδίο των φαινομένων και υπόκεινται στους νόμους της αιτιότητας (ακόμη και αν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή αυτή η αιτιότητα), η ύπαρξή μας ανήκει στο πεδίο του είναι, του όντος. Η βία και η θανάτωση, λοιπόν, δεν μπορούν να είναι ποτέ αποδεκτές σε μια πολιτισμένη κοινωνία ως ποινές, καθώς τιμωρούν το ον. Δεν πρέπει λοιπόν να ασκούμε ποτέ βία; Δεν λέω αυτό, η βία είναι η έσχατη λύση στο βαθμό που απαιτείται για να διακόψεις την αδικοπραξία εν τη τελέσει της. Ως ποινή, αποδεκτά είναι μόνο τα αναγκαία μέτρα για να μην έχει ο παραβάτης τη δυνατότητα - ή τη θέληση - να επαναλάβει την πράξη του, μέσω του περιορισμού ή/και, ιδανικά, μέσω του σωφρονισμού.

Γνωρίζω ότι μέρος της κοινωνίας περιμένει από την ποινή ανταπόδοση, εκδίκηση, δικαίωση, την ικανοποίηση κάποιου περί δικαίου αισθήματος. Αυτά τα πράγματα είναι φενάκη. Ο άνθρωπος είναι ένα φυσικό φαινόμενο όπως όλα τα άλλα. Όπως έγραψα και παραπάνω, υπακούει στους νόμους της αιτιότητας. Έννοιες στις οποίες βασίζονται οι κοινωνίες μας, όπως δικαιοσύνη, ευθύνη, καλό και κακό, είναι επινοήσεις για την αναπλήρωση της ανθρώπινης αδυναμίας να κατανοήσει την ανώτερη τάξη ή να αποδεχθεί την αταξία, αντικαθιστώντας τη με απλοϊκά παραμυθάκια. Ως φαινόμενα είμαστε, όπως κάθε άλλο φαινόμενο, απλώς μορφές, σχήματα, χρώματα, κίνηση, ήχος… βιολογικά συστήματα που τροφοδοτούνται με ενέργεια από τον ήλιο και αφού λάβουν την οριστική τους μορφή φθίνουν υπακούοντας στον αδυσώπητο νόμο της εντροπίας που τόλμησαν να αψηφήσουν για λίγο, επιστρέφοντας στο άμορφο και στο ασχημάτιστο. Αν υπάρχουν κάποια περιθώρια ελευθερίας, όπως και αν εννοηθούν αυτά, ειρωνικά, αυτά διεκδικούνται μόνο αφού φτάσουμε σε αυτή την παραδοχή, όσο αναζητούμε ερμηνείες και μύθους και θεωρούμε εαυτούς φορείς κάποιας θείας θέλησης, ιστορικού γίγνεσθαι και δεν ξέρω τι άλλο, θα είμαστε απλώς ένα φυσικό φαινόμενο, μια κατολίσθηση, κοτρόνια.

Το σώμα του στυγνού δικτάτορα που κακοποιείται από τον όχλο δεν είναι λιγότερο αξιολύπητο από το σώμα ενός αθώου που κακοποιείται. Θα τσινήσουν πολλοί, αλλά ένοχη είναι μόνο η σκέψη, ο νους, και ο νους είναι απλώς ένα φαινόμενο. Το ον, ο πυρήνας της ύπαρξης, είναι πάντα αθώο, ουδείς εκών κακός. Είναι άλλο πράγμα η μάχη, άλλο το λυντσάρισμα και η εν ψυχρώ εκτέλεση, ακόμη και αν αυτή έχει τη νομιμοποίηση μιας δικαστικής απόφασης.

Είμαστε, ακόμη, όλοι παιδιά που παίζουν, τρέχουμε κυνηγώντας το ένα το άλλο στην αυλή του νηπιαγωγείου φωνάζοντας «Μπανγκ! Μπανγκ!»

Ο άνθρωπος είναι τραγικός.

Αν θέλουμε να ζήσουμε κάποτε σε έναν κόσμο σχετικής ειρήνης, αυτή είναι μια αναγκαία συνειδητοποίηση. Διαφορετικά, με όλο αυτό το κυνήγι της δικαιοσύνης, θα ζούμε σε ένα κόσμο αυξανόμενης αδικίας, βίας και πολέμου.

Είδατε του διαδηλωτές να χτυπιόνται μεταξύ τους στην Πλατεία Συντάγματος; Με πόσο δίκαιο και πεποίθηση ξεχείλιζαν και οι δύο πλευρές… ίσως πιθανά σπέρματα για άλλο ένα αιματοκύλισμα. Παρατάξεις, πλευρές, αφορμές, ιδέες, θρησκείες, ελάχιστη σημασία έχουν.

Ίσως να χρειαζόμαστε λίγο υγιή μηδενισμό.

Το νοσηρό κλίμα αυτών των ημερών μόνο τα σκοτεινά αριστουργήματα του Γκόγια συλλαμβάνουν.