Τα λάθος σπασμένα αβγά, η λάθος ομελέτα

Γράφω με αφορμή αυτό το κείμενο, το οποίο θα ευχόμουν να διαβάσουν οι Έλληνες πολιτικοί και πολλοί άλλοι που ζουν στον κόσμο τους και, κρίνοντας ίσως εξ ιδίων τα αλλότρια και τα γενικά, νομίζουν ότι έκτακτες εισφορές, φόροι και χαράτσια σημαίνουν απλώς λιγότερες πολυτέλειες, πιο απλή ζωή και «έλα μωρέ τώρα ποιος πεινάει» καθώς και ότι περίπου όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι μεγαλοεισοδηματίες που φοροδιαφεύγουν.

Λοιπόν, για πολλούς ανθρώπους αυτά τα μέτρα σημαίνουν χαμό, καταστροφή, ίσως ακόμη και αίμα και θάνατο, ενώ η χρεοκοπία και η καταστροφή γίνονται για ορισμένους τρέχουσα πραγματικότητα, ακριβώς εξαιτίας αυτών των μέτρων.

Από την άλλη μεριά, ο ανορθολογισμός και η προκλητική ασυλία των παιδιών του συστήματος, των συντεχνιών, ζει και βασιλεύει. Κάποιοι μας θάβουν στα σκουπίδια ατιμώρητοι (ξέρω τι λέγεται, αλλά να δούμε στην πράξη), κάποιοι φοιτητές και μαθητές θεωρούν φυσικό και δημοκρατικό δικαίωμά τους να αποκλείουν τους άλλους μαθητές και φοιτητές (τα φυτά) από το δικαίωμα στην εκπαίδευση, να ξυλοφορτώνουν τους διαφωνούντες και να κρατούν φυλακισμένους τους καθηγητές τους στα γραφεία τους όταν δεν τους κάνουν τα χατίρια.

Η παλαβομάρα και η αλητεία πάνε σύννεφο και συγκυβερνούν.

Ποια στάση πρέπει να τηρήσει ένας στοιχειωδώς λογικός άνθρωπος; Με ποια πλευρά να ταχθεί; Από τη μία η Σκύλα της ανάλγητης φορομπηχτικής και από την άλλη η Χάρυβδη της συνδικαλοσυντεχνιοαλητοπαλαβομάρας. Στην πραγματικότητα, φυσικά, πρόκειται για τις δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Να την πληρώσουν όλοι οι άλλοι, όλοι οι απέξω, εκτός από τα καλόπαιδα/κωλόπαιδα.

Μετά, κάποιοι απορούν γιατί η κοινωνία δεν εξεγείρεται. Ίσως διότι πολύς κόσμος έχει πάρει πρέφα το παιχνίδι και δεν βλέπει ακόμη κάποια συγκροτημένη εναλλακτική διέξοδο, ενώ παράλληλα βυθίζεται στην απελπισία. Οι μεν μας θέλουν για να μας αρμέγουν και να συντηρούν την πελατεία τους, οι δε προσπαθούν να πλασαριστούν ως κοινωνικοί αγωνιστές ενώ είναι μέρος ακριβώς αυτής της πελατείας. Οι μεταξύ τους συγκρούσεις δεν είναι παρά το παζάρι, (- Δώσε τόσα και δικό σου - Όχι, κόψε κάτι - μα δεν βλέπεις; Με πιέζουν οι απέξω.). Όσο για τους υπόλοιπους, είμαστε το εμπόρευμα.

Ούτε τα μέτρα μπορώ να αποδεχθώ, αλλά, λυπάμαι, ούτε και να επαναστατήσω για τα κεκτημένα ΣΑΣ.

Δεχθείτε ότι θα πρέπει επιτέλους αυτός ο τόπος να κυβερνάται με κάποια στοιχειώδη λογική, ότι η τράπουλα θα πρέπει να ξαναμοιραστεί, ότι δεν είναι δυνατόν ο δημόσιος υπάλληλος και να είναι μόνιμος και να αμείβεται καλύτερα από τον ιδιωτικό, και να είναι υπεράνω αξιολόγησης. Δεχθείτε, ότι δεν μπορεί η τίμια εργαζόμενη υπάλληλος του δημοσίου ή των ΔΕΚΟ με τον παχυλό μισθό να παίρνει δύο μήνες άδεια τοκετού μετ’ αποδοχών και η «κλέφτρα», επί ξύλου κρεμάμενη ελεύθερη επαγγελματίας που γέννησε να πρέπει να συνεχίσει να πληρώνει το ΤΕΒΕ έναντι ενός εξευτελιστικού ποσού που την αναγκάζει να συνεχίζει να εργάζεται κανονικά από την επόμενη εβδομάδα και μετά τα συζητάμε. Δεν μπορεί η ανύπανδρη κόρη αποθανόντος δημοσίου υπαλλήλου να λαμβάνει ισοβίως σύνταξη (τι είδους νόμοι του 19ου αιώνα είναι αυτοί; Έχει ακούσει κανένας για τη χειραφέτηση της γυναίκας;) και η άλλη να πετιέται στο δρόμο γιατί αδυνατεί να πληρώσει τα χαράτσια και την εισφορά αλληλεγγύης που συντηρεί την αργοσμισθία της πρώτης! Είναι αυτό κοινωνικό συμβόλαιο;! Και ναι, είναι καιρός να αντικρύσουμε την πραγματικότητα ότι τα παράλογα κεκτημένα και η αυθαιρεσία του ενός είναι το ξεζούμισμα και η καταπίεση που υφίσταται ο άλλος.

Ποτέ πριν η παρανομία και η έλλειψη σεβασμού απέναντι σε αυτό το κράτος δεν έμοιαζε, όχι απλώς ελκυστική, αλλά και αναγκαία για να διαφυλάξει κάποιος την αξιοπρέπειά του.

Τα γράφω αυτά αισθανόμενος πλέον όχι πολίτης, αλλά δουλοπάροικος του ελεεινού ελληνικού φέουδου και προτεκτοράτου που έχει το θράσος να αυτοαποκαλείται δημοκρατία.

Εννοείται πως, παρά την όποια παραπομπή, το κείμενο αυτό απηχεί αποκλειστικά δικές μου απόψεις και ερμηνείες.