Χαμένος στο διάστημα

Όταν ήμουν πολύ μικρός μου άρεσε να χώνομαι σε μικρούς χώρους, κάτω από γραφεία, σε ντουλάπες, μέσα σε κούτες, και να φαντάζομαι ότι βρίσκομαι στο πιλοτήριο ενός διαστημοπλοίου με πλήρωμα μόνο τον εαυτό μου, μοναχικός ταξιδιώτης του διαστήματος. Το διαστημόπλοιό μου ήταν αυτάρκες και μπορούσε να με συντηρήσει για όλη μου τη ζωή, παρέχοντάς μου όλα όσα θα χρειαζόμουν. Το πιλοτήριο διέθετε μια μεγάλη διαφανή καλύπτρα και όλη μου η αποστολή ήταν να περιπλανιέμαι για πάντα στο άπειρο, με σκοπό να θαυμάζω, να θαυμάζω τα νεφελώματα, τα πλανητικά συστήματα, τα άστρα, τους γαλαξίες, απόκοσμα τοπία που η ανθρώπινη φαντασία δεν μπορεί καν να συλλάβει και που γεμίζουν την ψυχή με θάμβος και δέος.

Υποθέτω ότι το διαστημοπλοιάκι μου αψηφούσε τη θεωρία της σχετικότητας και τους νόμους της φυσικής, κινούμενο με ασύλληπτες ταχύτητες μέσα στο σύμπαν, υπακούοντας μόνο στους νόμους της παιδικής φαντασίας. Ποιο ήταν το έναυσμα για αυτές τις φαντασιώσεις σε τόσο μικρή ηλικία; Ίσως ένα παιδικό εικονογραφημένο βιβλίο αστρονομίας που μου είχε δώσει ο πατέρας μου, σε συνδυασμό με τις πρώτες τηλεοπτικές σειρές επιστημονικής φαντασίας στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Κάποιες τάσεις φυγής και ο εσωστρεφής χαρακτήρας μου μπορεί να έπαιξαν επίσης το ρόλο τους.

Τα θυμήθηκα αυτά κάποια στιγμή αυτές τις μέρες και χαμογέλασα με αυτές τις παιδικές φαντασιώσεις. Έπρεπε να μεγαλώσω για να καταλάβω πόση αλήθεια έκρυβαν, καθώς αυτό ακριβώς είμαστε, μοναχικοί ταξιδιώτες του απείρου, μέσα σε μαγευτικά και απόκοσμα τοπία. Πού είναι το πλήθος; Πού είναι οι άλλοι; Πού είναι το πεζό και το συνηθισμένο; Παντού ένα μόνο εγώ, πανδαισία των αισθήσεων και το απέραντο κενό να σε γεμίζει με δέος και θαυμασμό. Αρκεί η συνειδητοποίηση για να αποκτήσεις το δικό σου διαστημόπλοιο.

Και κάτι επείγον, εδώ.