Δύο αθηναϊκά στιγμιότυπα

Στιγμιότυπο 1.

Περιμένω στην ουρά για το ταμείο σε μια τράπεζα. Σε ένα από τα δύο διαθέσιμα ταμεία μια υπέρβαρη κυρία απασχολεί για αρκετή ώρα την υπάλληλο. Ζητάει κάτι να της εξηγήσει, ίσως να μην ξέρει καλά, ίσως αυτά που ζητάει να είναι αυτονόητα, υπερβολικά, παράλογα, δεν έχει σημασία. Τη βλέπω με συμπάθεια αυτή την υπέρβαρη κυρία, και ας έχω δουλειά να με περιμένει. Δυσκολεύεται στις κινήσεις της και μάλλον υποφέρει με τη ζέστη. Από πίσω μου ακούγεται η φωνή ενός από τους ανθρώπους που ανήκουν σε αυτή τη φυλή των λαϊκών, γνήσιων ανθρώπων που αισθάνονται την ακατανίκητη παρόρμηση να κάνουν ένα μεγαλόφωνο σχόλιο σε τέτοιες περιστάσεις απευθυνόμενοι στο περιστασιακό κοινό τους. «Τέλειωνε κυρά μου! Κοίτα, κοίτα τώρα, με το πάσο της, σημασία δεν δίνει, πού νομίζει ότι βρίσκεται, έχουμε δουλειές» ή κάτι τέτοιο. Επικρίνω, άρα υπάρχω- βρίζω, άρα υπάρχω - κοροϊδεύω, άρα υπάρχω - χλευάζω, άρα υπάρχω – γκρινιάζω, άρα υπάρχω - προσβάλλω, άρα υπάρχω. Αν δεν πληγώσεις, αν δεν υποβιβάσεις κάποιον άλλο, πώς θα αισθανθείς καλύτερα για τον εαυτό σου;

.

Η ταμίας αισθανόμενη την πίεση γίνεται και αυτή κάπως ανυπόμονη. Η υπέρβαρη κυρία απομακρύνεται με αργές κινήσεις κατευθυνόμενη σε μια κοντινή καρέκλα, ενώ της πέφτει και το πλαστικό κάλυμμα του βιβλιαρίου. Σκέφτομαι να πάω να το σηκώσω, με προλαβαίνει ένας υπάλληλος. Αυτή έχει μάλλον εξαντλήσει τα αποθέματα δύναμης που διέθετε, κάθεται σε μια καρέκλα μαζεύοντας ανάσες.

.

Στιγμιότυπο 2.

Περπατώ στην Πανεπιστημίου, κοντά στην Πλατεία Συντάγματος. Ένα ζευγάρι, κάπως αταίριαστο. Ο άνδρας ψηλός, νευρώδης, εκείνη αρκετά πιο κοντή και παχουλή. Καθώς τους προσπερνώ τον ακούω να τη βρίζει και να την απειλεί με σωματική βία. Κόβω αμέσως ταχύτητα ακούγοντας προσεκτικά για να αξιολογήσω την κατάσταση. Αν κάνει το παραμικρό έχω αποφασίσει να επέμβω. Ακούω φράσεις όπως «Είμαι άντρας εγώ…» και τα παρόμοια. Αυτή δικαιολογείται με παιδική, παραπονιάρικη φωνή «δεν το ήθελα, σκόνταψα και πήγα να κρατηθώ, δεν σε έσπρωξα». Αυτός δέχεται τις εξηγήσεις της. Γυρίζω και τους βλέπω να χαμογελούν. Δεν έχει σημασία, πάω στοίχημα ότι κάτω από τα ρούχα της θα έχει αρκετές μελανιές, σε αυτό το μαλακό σαν ζυμάρι σώμα και σε αυτό το ίσως παιδικό μυαλό. The horror! Τhe horror! Ντρέπομαι πολλές φορές για το φύλο μου, ντρέπομαι πολλές φορές για το είδος μου. Θυμήθηκα αυτά που είχα γράψει πρόσφατα.

.

Αναρίθμητα τα περιστατικά καθημερινής βίας που θα μπορούσα να αναφέρω, όπως είμαι σίγουρος και εσείς. Φοβάμαι ότι όσο θα δαγκώνει η κρίση τόσο θα δαγκώνουν και οι άνθρωποι ο ένας τον άλλο, αλλά δεν είναι η κρίση η αρρώστια. Άρρωστο είναι όλο αυτό που έχουμε δημιουργήσει σε αυτό τον υπέροχο πλανήτη. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι το να βλέπουμε όλα αυτά και να τα θεωρούμε φυσιολογικά, το να θεωρούμε φυσιολογικό και αυτονόητο το είδος του πολιτισμού και της κοινωνίας που έχουμε δημιουργήσει είναι σαν να είμαστε Ίνκας και να θεωρούμε φυσιολογικές τις ανθρωποθυσίες. Υπάρχει ίαση; Δεν ξέρω. Και όμως, υπάρχει τόση χαρά σε μια στιγμή, όση σε μια αιωνιότητα και ακόμη περισσότερη.

.

Υ.Γ. Τι σκοτεινό καλοκαίρι, τόσες μουντές ημέρες όσες τις τελευταίες εβδομάδες δεν έχουμε συνηθίσει ακόμη και το χειμώνα. Προσπαθεί κάποιος να μας πει κάτι;