Δεν υπάρχει γιορτή που να σιχαίνομαι περισσότερο από το Πάσχα. Μικρός, όσο μου άρεσαν τα Χριστούγεννα, τόσο αντιπαθούσα το Πάσχα, μόνη εξαίρεση, το πιστολάκι με τα καψουλάκια που μου έκαναν συνήθως δώρο. Θυμάμαι εκείνα τα μεταλλικά πιστολάκια, pilaz νομίζω τα λέγανε, με το μύλο και τα κόκκινα καψουλάκια ή άλλα οπλάκια που παίρνανε εκείνες τις ταινίες με τα εξογκώματα με το μπαρούτι που όταν πυροδοτούνταν βγάζανε και ωραία μπαρουτίσια μυρωδιά καμμένου. Κάποιο Πάσχα θυμάμαι μάλιστα ότι μου αγόρασαν ένα πιστόλι που ξέφευγε από τα συνηθισμένα, ήταν πολύ καλής ποιότητας, βαρύ, με χρώμα που δεν ξέβαφε, με καψουλάκια, ενδεχομένως ακριβής ρέπλικα κάποιου πιστολιού της Άγριας Δύσης, ενώ μια άλλη φορά θυμάμαι εκείνο το εξαιρετικό λούγκερ με σιγαστήρα που έπαιρνε ταινία. Όμως, τις φωτοβολίδες, τα βαρελότα, τις τρακατρούκες και τα άλλα συναφή που ρίπτονταν τη βραδιά της ανάστασης τα απεχθανόμουν, τα φοβόμουν και δεν ήθελα να έχω καμία σχέση με αυτά. Δεκαετίες έχω να πάω σε ανάσταση και, με τη βοήθεια του Θεού, δεν θα πάω ποτέ και δεν θα ξαναπατήσω ποτέ σε εκκλησία.
.
Δεν μένει παρά να περιμένουμε την πολλοστή επανάληψη του «Ιησού του Τζεφιρέλι», την κατανυκτική ατμόσφαιρα, τις ψευτονηστείες, τη σφαγή των αμνών, τις βαρυστομαχιές, τις ξινίλες, τις διάρροιες, τις ειδήσεις για τους ακρωτηριασμένους από τα βεγγαλικά και τους ρουκετοπολέμους σε επιβεβαίωση της ανθρώπινης βλακείας.
.
Πάσχα των Ελλήνων, Πάσχα…
.
Υστερόγραφο για την επικαιρότητα:
.
Να φεύγεις από το Αφγανιστάν και να σε βρίσκει βόμβα στα Πατήσια.
.
Από χθες το μεσημέρι μύριζε βία. Την ένοιωθα στον αέρα όταν έκανα την Κυριακάτικη βόλτα μου, στους οδηγούς που βρίζονταν, στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, την ένοιωθα μέσα μου καθώς αγωνιζόμουν να περάσω από τα κατηλειμένα πεζοδρόμια, ανάμεσα από τα εμπορεύματα των αγενών μεταναστών και τους πελάτες τους. Βέβαια, βρωμάει πια μονίμως βία αυτή η πόλη, πιο πολύ και από ό,τι ούρα.
