Τετάρτη, Μαρτίου 17, 2010

Οι μαγιατίδες

Στον πολιτισμένο κόσμο, δεν υπάρχουν ένοχοι και υπεύθυνοι για τα μεγάλα εγκλήματα. Το έγκλημα κόβεται σε μικρά-μικρά κομματάκια έτσι, ώστε να γίνει αγνώριστο και αφού απολυμανθεί και αποστειρωθεί, αρωματίζεται και μοιράζεται σε γραφεία, σε αίθουσες συσκέψεων, σε χρηματιστήρια, σε εργοστάσια, σχεδόν σε όλη την κοινωνία. Σε κάποιες λίγες περιπτώσεις, το τελευταίο, πιο βρώμικο κομματάκι, μπορεί να φτάσει να γίνει και διαταγή ή, το προτιμότερο, στήριξη σε μια κυβέρνηση ή σε κάποιους αντάρτες. Τα περισσότερα κομμάτια της σφαγής όμως είναι έγγραφα, αποφάσεις, συμβάσεις, δάνεια, μοχλοί, διακόπτες, γραμμές παραγωγής, φαινομενικά αθώες εργασίες που διεκπεραιώνονται από ανθρώπους που φοράνε γραβάτες ή φόρμες, που τα βράδια γελάνε με τους φίλους τους και προσπαθούν να ζήσουν όπως σε ένα αμερικάνικο σίτκομ, σαν τα «φιλαράκια» ένα πράγμα (πόσο ανέμελοι και ηλίθια ευτυχισμένοι οι χαρακτήρες αυτών των σίριαλ), χωρίς να συνειδητοποιούν ότι όλη τη μέρα ήταν ένας τροχός της γκιλοτίνας, ένας διακόπτης του μηχανισμού εκτέλεσης ή του μηχανισμού εξαθλίωσης ακόμη και ολόκληρων εθνών.

.

Είχα δει κάποτε ένα ντοκιμαντέρ για τις εκτελέσεις των καταδίκων στις ΗΠΑ. Οι διακόπτες είναι πολλοί και ορισμένοι από αυτούς είναι ψεύτικοι, χωρίς οι χειριστές τους να γνωρίζουν ποιος είναι αληθινός και ποιος όχι. Για να ολοκληρωθεί η εκτέλεση μπορεί να χρειάζεται επίσης να πατηθούν διαφορετικοί διακόπτες. Έτσι, δεν υπάρχει κανένας δήμιος, υπάρχουν μόνο ευσυνείδητοι υπάλληλοι. Αφού γίνει η εκτέλεση, όλοι μπορούν να πάνε στα σπίτια τους με καθαρή τη συνείδησή τους. Μπορεί να μην ήταν αληθινός ο διακόπτης τους ή, ακόμη και αν ήταν, ένας διακόπτης δεν αρκεί για να ολοκληρωθεί η διαδικασία.

.

Όμως, το έγκλημα υπάρχει, κάποιος πεθαίνει, κάποιος καταστρέφεται. Το δηλητήριο είναι εκεί και τελικά ρέει στις φλέβες, ρέει στους δρόμους, ρέει στις καρδιές, ποτίζει τον κόσμο, ποτίζει τις κοινωνίες, η βία, η απανθρωπιά εξαπλώνονται, επιστρέφουν πίσω στους «αθώους δημίους» και αυτοί αναρωτιούνται «Μα γιατί; Μα γιατί;». Άλλες φορές μπορεί να έχεις μόλις καθίσει ένα πρωί στο γραφείο σου με ένα φλιτζάνι καφέ και η μέρα να μοιάζει με όλες τις άλλες μέρες, να έχεις φλερτάρει με τη νόστιμη συνάδελφό σου και ξαφνικά να δεις από το παράθυρο του γραφείου σου ένα αεροπλάνο να ετοιμάζεται να προσγειωθεί πάνω στην καθημερινότητά σου και λίγο αργότερα πολλοί άλλοι σαν εσένα, σε όλο τον κόσμο, εξίσου αθώοι ή ένοχοι, να αναρωτιούνται με λύπη «Μα γιατί; Μα γιατί;»

.

Το σκεφτόμουν μια μέρα που μετέφραζα ένα έντυπο για μοδάτες τσάντες και βαλίτσες, ιδανικές για τη μεταφορά τυφεκίων, χειροβομβίδων, δακρυγόνων, κλομπ και άλλων αξεσουάρ. Υποθέτω ότι διεκπεραιώνω και εγώ, ευσυνείδητα, το κομματάκι που μου αναλογεί από το έγκλημα.

.

Μα γιατί; Μα γιατί;

6 σχόλια:

Jolly Roger είπε...

Σωστα αυτα που λες, αλλα δεν υπαρχουν απολυτες πρακτικες.

Η μονη απολυτη πρακτικη θα ηταν η αυτοκτονια. Ειτε η πληρης αρνηση της κοινωνιας (μονος σου στην κορυφη ενος βουνου, η στην μεση του ωκεανου).

Σε ολα τα αλλα εισαι μερος ενος τεραστιου μηχανισμου, που ουτε κατανοεις ουτε (πολυ περισσοτερο) μπορεις να ελεγξεις.

Εχω προσωπικες "απαντησεις" στο προβλημα. Απολυτες λυσεις δεν υπαρχουν ειπαμε.

Η πρωτη προσωπικη απαντηση ειναι, οτι ο μηχανισμος αυτος δεν παραγει μονο πονο και δυστυχια αλλα μπορει να παραγει και ευημερια.
Δεν μπορω να ελεγξω (οχι στον βαθμο που θα ηθελα) τα αποτελεσματα των ενεργειων μου. Αλλα ισως καπου, καποτε αυτες συμβαλλουν στην ανθρωπινη ευτυχια.

Η δευτερη προσωπικη απαντηση ειναι τα δικα μου ορια. Οσο μπορω, μενω εκτος των διαδικασιων που θεωρω αρνητικες.

ΟΚ, το οτι γραφω αυτο το σχολιο με κανει κομματι ενος απανθρωπου μηχανισμου, που σκοτωνει πεινασμενα παιδακια στον 3ο κοσμο.
Αλλα η δυστυχια των παιδιων ειναι ενα πολυ εμμεσο αποτελεσμα της συγγραφης αυτου του σχολιου.

Αν ημουν εμπορος ρυζιου, η επιδραση των πραξεων μου στους πεινασμενους του 3ου κοσμου θα ηταν πολυ πιο αμεση.

Επιλεγω λοιπον ενεργειες που βλαπτουν τον κοσμο οσο γινεται λιγοτερο και οσο γινεται πιο εμμεσα.

Πιστευω οτι το ιδιο κανεις κι εσυ, γι' αυτο "σε παω". ;-)

Περαστικός είπε...

Γεια σου, Jolly Roger, δίκιο έχεις και εσύ, αλλά το «δηλητήριο» παραμένει και γίνεται κρίσεις, γίνεται πόλεμοι, γίνεται περιβαλλοντικά αδιέξοδα. Όταν γίνει αυτό συνείδηση, θα γυρίσουμε στα βασικά και θα φτιάξουμε κάπως αλλιώς τις κοινωνίες μας και πρώτα και κύρια τις ζωές μας. Να είσαι καλά!

Αλέξανδρος Ζήβας είπε...

Μόνο για τις ‘’χωματερές’’ είναι τα όνειρά μας…!;

( …..Αφιερωμένο…., το εν έτει 1985 εκδοθέν –μου…., και, σε….. εκείνον τον στιχουργό που μου
έκλεψε…., κι αυτός, ως κι άλλοι….. πολλά άλλα…., και, τον τίτλο….! )


…..Κλείνουν οι στράτες της Χαράς
μέρα με την ημέρα….,
κύκνοι νεκροί τα όνειρα
απ’ των κακών τη σφαίρα….!

Ρίχνει βαρύ τον ίσκιο του
το μαύρο κυπαρίσσι….,
χιονίζει και δεν έχουμε
τίποτα να μας ντύσει….!

…..Δε θα ‘ρθει Άνοιξη ποτές
εδώ…., στη γειτονιά μας…!;
Μόνο για τις ‘’χωματερές’’
είναι τα όνειρά μας…!;

…..Στενεύει κι ο ορίζοντας…..
κι αράχνη το σκοτάδι….,
τον ίσκιο της πηδά η ζωή…..
και πέφτει σε πηγάδι….!

Δραπέτης καταζήτητος,
κι αυτή, στη γειτονιά μας….,
κραυγή βγάζει θανατική….,
πικρή ανημποριά μας….!

Ποιος θα γλιτώσει τη ζωή….,
που ξεψυχά ‘κει μέσα…!;
Έτσι τη θέλουν οι Αρχοί….,
που δόλια έχουν ‘’μπέσα’’….!.....

……………………….

Λαϊκή κατακραυγή….!

…..Πληγές μου ανοίγεις
με δίκοπα χέρια….,
τον πόνο μου κρύβεις….,
μου δίνεις μιζέρια….!

Γαβγίζουν ολούθε
κομματόσκυλα….,
μας ζώνουν σαν φίδια
τα μαντρόσκυλα….!

Στον πόνο κραυγάζω….,
τα «Αχ….!» –μου σκεπάζεις….,
Αφέντη, σε κράζω….,
σκυλί που λυσσιάζεις….!.....

………………………..

Γι’ αυτό….!

…..Με τα χέρια απλωμένα…..
και με μάτια θλιμμένα…..
‘’Αθηνά’’ ικετεύεις….,…..
με λερά σου τα πόδια…..
μπρος σε χείλος βαράθρου…..
το σωσμό σου γυρεύεις….!

Δε θα μάθεις, ποτέ σου….:
αν κινούσε, πολύ,
το βοήθιο της χέρι….,
‘’Αθηνά’’, πια, δε θα ‘ταν….!
Δε θα μάθεις, ποτέ σου….,
πως, γι’ αυτό, τέτοιο χέρι
έχει, ‘’μόνον’’, η Γη….,
που, και συ, την πληγώνεις….!

Τη Γη πονάς….,
σαν την πατάς με λερωμένα πόδια….,…..
γι’ αυτό σε ‘ξάνθισε νωρίς….,
κορμί που δεν ξεπέρασες….,
που δεν την επροσκύνησες….:
το χώμα σαν δεν το φιλάς….,
δε σου ‘χει κατευόδια….!

Δεν είν’ άδεια τ’ αστέρια…..
και σ’ απλώνουν τα χέρια,
βοηθοί, οι αγγέλοι….,…..
σε πεφτάστρα διατάνοι…..
πλανερά σου τα κρύβουν…..
κι η Νυχτιά ν’ ανατέλλει….!

Δε θα μάθεις, ποτέ σου….:
αν τιμούσες τη Γη….,
της Ανάστασης άρπα
κι ο σταυρός θα γινόταν….!
Δε θα μάθεις, ποτέ σου….,
πως, ποτέ, δεν ταιριάζουν
μαύρο κι άσπρο…., μαζί….,
κι όλα πάν’ αναλόγως….!.....

…………………….

Έτσι, όμως, πετύχαιναν….!

…..Γέμιζαν του Δυνάστη –τους
το σώμα μαχαιριές….,
μα ‘κείνος, χα, δεν έπεφτε…..
και ίδιος…., όπως χτες….!

Ώσπου δε ‘βρίσκαν μέρος –του
αχτύπητο…., λαός….,
τη σκιά –του τη μαχαίρωναν….,
αυτοτραυματισμός….!

Έτσι, όμως, πετύχαιναν
τη ρίζα της ψυχής…..
κι ευθύς να πέφτει άρχισε,
ερείπιο, καταγής….!.....

………………………….

Λαός…., Αφέντη…., κι ωχ αμάν….!
( ….. ‘’τους πατήσατε το γκάζι’’…., θα σας γίνουν ‘’καμικάζι’’….! )

…..Αμάν….,
όταν πονούν τη θάλασσα….,
σηκώνει Τρικυμία….,
---- κι οι ναυτικοί…., στο φόβο τους….,
νιώθουν θανάτου ρίγος….. ----
τα κύματά της δάκρυα….,
τα κλάματά της φλοίσβος….,…..
θάλασσα είναι…., πρόσεξε….,
λαός…., Αφέντη…., κι ωχ αμάν….!.....


Γεια….: Αλέξανδρος Ζήβας,
URL : www.alexandros-zivas.gr
….: αποκαλυπτικές ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ όλων των αποκωδικοποιητέων…..

Περαστικός είπε...

Γεια σου, Αλέξανδρε, ευχαριστώ για τους στίχους.

athinovio είπε...

για τα λεφτά , φυσικά

Περαστικός είπε...

Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι τόσο απλό.