Οι μαγιατίδες

Στον πολιτισμένο κόσμο, δεν υπάρχουν ένοχοι και υπεύθυνοι για τα μεγάλα εγκλήματα. Το έγκλημα κόβεται σε μικρά-μικρά κομματάκια έτσι, ώστε να γίνει αγνώριστο και αφού απολυμανθεί και αποστειρωθεί, αρωματίζεται και μοιράζεται σε γραφεία, σε αίθουσες συσκέψεων, σε χρηματιστήρια, σε εργοστάσια, σχεδόν σε όλη την κοινωνία. Σε κάποιες λίγες περιπτώσεις, το τελευταίο, πιο βρώμικο κομματάκι, μπορεί να φτάσει να γίνει και διαταγή ή, το προτιμότερο, στήριξη σε μια κυβέρνηση ή σε κάποιους αντάρτες. Τα περισσότερα κομμάτια της σφαγής όμως είναι έγγραφα, αποφάσεις, συμβάσεις, δάνεια, μοχλοί, διακόπτες, γραμμές παραγωγής, φαινομενικά αθώες εργασίες που διεκπεραιώνονται από ανθρώπους που φοράνε γραβάτες ή φόρμες, που τα βράδια γελάνε με τους φίλους τους και προσπαθούν να ζήσουν όπως σε ένα αμερικάνικο σίτκομ, σαν τα «φιλαράκια» ένα πράγμα (πόσο ανέμελοι και ηλίθια ευτυχισμένοι οι χαρακτήρες αυτών των σίριαλ), χωρίς να συνειδητοποιούν ότι όλη τη μέρα ήταν ένας τροχός της γκιλοτίνας, ένας διακόπτης του μηχανισμού εκτέλεσης ή του μηχανισμού εξαθλίωσης ακόμη και ολόκληρων εθνών.

.

Είχα δει κάποτε ένα ντοκιμαντέρ για τις εκτελέσεις των καταδίκων στις ΗΠΑ. Οι διακόπτες είναι πολλοί και ορισμένοι από αυτούς είναι ψεύτικοι, χωρίς οι χειριστές τους να γνωρίζουν ποιος είναι αληθινός και ποιος όχι. Για να ολοκληρωθεί η εκτέλεση μπορεί να χρειάζεται επίσης να πατηθούν διαφορετικοί διακόπτες. Έτσι, δεν υπάρχει κανένας δήμιος, υπάρχουν μόνο ευσυνείδητοι υπάλληλοι. Αφού γίνει η εκτέλεση, όλοι μπορούν να πάνε στα σπίτια τους με καθαρή τη συνείδησή τους. Μπορεί να μην ήταν αληθινός ο διακόπτης τους ή, ακόμη και αν ήταν, ένας διακόπτης δεν αρκεί για να ολοκληρωθεί η διαδικασία.

.

Όμως, το έγκλημα υπάρχει, κάποιος πεθαίνει, κάποιος καταστρέφεται. Το δηλητήριο είναι εκεί και τελικά ρέει στις φλέβες, ρέει στους δρόμους, ρέει στις καρδιές, ποτίζει τον κόσμο, ποτίζει τις κοινωνίες, η βία, η απανθρωπιά εξαπλώνονται, επιστρέφουν πίσω στους «αθώους δημίους» και αυτοί αναρωτιούνται «Μα γιατί; Μα γιατί;». Άλλες φορές μπορεί να έχεις μόλις καθίσει ένα πρωί στο γραφείο σου με ένα φλιτζάνι καφέ και η μέρα να μοιάζει με όλες τις άλλες μέρες, να έχεις φλερτάρει με τη νόστιμη συνάδελφό σου και ξαφνικά να δεις από το παράθυρο του γραφείου σου ένα αεροπλάνο να ετοιμάζεται να προσγειωθεί πάνω στην καθημερινότητά σου και λίγο αργότερα πολλοί άλλοι σαν εσένα, σε όλο τον κόσμο, εξίσου αθώοι ή ένοχοι, να αναρωτιούνται με λύπη «Μα γιατί; Μα γιατί;»

.

Το σκεφτόμουν μια μέρα που μετέφραζα ένα έντυπο για μοδάτες τσάντες και βαλίτσες, ιδανικές για τη μεταφορά τυφεκίων, χειροβομβίδων, δακρυγόνων, κλομπ και άλλων αξεσουάρ. Υποθέτω ότι διεκπεραιώνω και εγώ, ευσυνείδητα, το κομματάκι που μου αναλογεί από το έγκλημα.

.

Μα γιατί; Μα γιατί;